Zowat elke
levensbeschouwing bevat volgende leefregel:
“doe nooit een ander aan wat je zelf niet aangedaan wil worden”. Vandaar
ook de Bijbelse uitspraken (in essentie ook in andere religieuze Geschriften en
humanistische, vrijzinnige morele teksten weer te vinden): “Oordeel niet opdat
jij ook niet geoordeeld zou worden”, “Wie zonder zonde is, werpe de eerste
steen”, “Met de maat waarmee je veroordeelt, zal je zelf veroordeeld worden”
enzovoort…
Ieder weldenkend mens kan
bovenstaande uitspraken onderschrijven. Toch is het in de realiteit niet altijd
zo vanzelfsprekend. In gesprekken worden we algauw verleid tot het bekritiseren
van anderen en doen er liefst nog een schepje bovenop naarmate de conversatie
vordert. Zo zijn we nu eenmaal; we willen bevestigd worden in de groep, de
samenleving en volgen daarom graag de door media en opiniemakers (politici,
journalisten, professoren, zelfverklaarde specialisten) opgelegde zogenaamde
politieke en morele correctheid. Andersdenkenden of zelfs gewoon maar mensen
die iets in vraag willen stellen of nuanceren worden algauw de mond gesnoerd,
weggehoond, publiek afgeschilderd als extremist, asociaal, ondemocratisch,
gevaarlijk voor de maatschappij of zelfs als onmens, monster.
De onverdraagzaamheid
tegenover iemand die niet de eigen (lees: opgedrongen) mening verkondigt is erg
groot. Vooral op sociale (?) media vindt men de meest verschrikkelijke, gore,
onmenselijke commentaren. Argumenten leest men er zelden of nooit, hoogstens
wat gemeenplaatsen of dooddoeners naast de kwestie. Er is blijkbaar een opbod
in de reacties om de strafste uitlating te posten. Vaak door mensen die niet
eens weten waarover het gaat maar die zich verplicht voelen hun afkeer tegen
een bepaalde persoon, een stroming of organisatie of een bepaald standpunt
grondig en op schabouwelijke manier te uiten. Je herkent dat soort mensen
meestal aan de vele spellings- en andere taalfouten en aan het gebruik van hun
woordenschat die beperkt blijft tot scheldwoorden en steeds terugkerende sofismen
en dogma’s. Zo zal bijvoorbeeld extreem links zich altijd keren tegen
(vermeend) extreem rechts en omgekeerd. Een redelijk debat met zinvolle
argumenten is onmogelijk, het blijft bij verwensingen en verwijzingen naar historische
gruweldaden van linkse, respectievelijk rechtse misdaden tegen de mensheid. Ook
andere tegengestelde opvattingen, geloof, politieke overtuiging of wat dan ook;
men werpt met stenen, modder en andere viezigheid naar de boodschapper.
Toch kan het anders.
Wanneer je de drang voelt om heftig te reageren op iets of iemand, adem dan
eerst even heel diep in en uit. Bedenk dan rustig wat je zo stoort of ergert.
Weet dan dat wat je het meeste tegenzat juist datgene is waar je zelf mee
worstelt, bewust of onbewust. Denk dan rustig na en formuleer in beleefde
bewoordingen jouw mening met eventueel grondige argumenten of suggesties. Zo
kan een verrijkend debat ontstaan waarbij iedereen iets kan opsteken en
waardoor een bepaald probleem effectief kan opgelost worden. Speel nooit op de
man (of vrouw of transgender J) maar bekijk de
uitspraak of daad als op zichzelf staand en reageer uitsluitend daarop. Sta
open voor wederwoord en opbouwende kritiek.
Verzorg je taal en
provoceer niet. Wees ook kritisch voor jezelf want niemand heeft de wijsheid in
pacht en je kan immers nooit alle achtergrondfeiten of juiste omstandigheden
kennen. En vooral, denk aan de universele leefregel: schrijf of zeg nooit iets
waarvan je niet zou willen dat dit over jou gezegd of geschreven wordt. En laat
je niet langer opjagen of een mening opdringen door invloed van buitenaf. Neem
nooit klakkeloos iets over van een ander (ook niet van mij ). Vorm je eigen
mening, in alle rust en kalme overpeinzing.
Alle mensen zijn volkomen
gelijkwaardig, wat hun woorden of daden ook mogen zijn. We zijn allen één en
onlosmakelijk met elkaar verbonden. Deze spirituele, kosmische wet is absoluut,
geldt voor iedereen en altijd en wordt dus (gelukkig maar) niet door politici
gemaakt. Wat is, is. Indien je iemand anders beschimpt en veroordeelt, doe je
dit dus eigenlijk ook tegenover jezelf. Nogmaals, wat jou zo prikkelt heeft te
maken met –al dan niet verborgen- problemen of hoedanigheden die jij diep
vanbinnen zelf hebt. Vandaar inderdaad: wat je zegt over een ander ben je zelf!
Blijf lief voor elkaar
(liefde is het beste antwoord op alles) en respecteer elkaar, ook al ben je het
grondig oneens. Wedden dat het (sociale!) medialandschap er dan een stuk mooier
en interessanter zal uitzien? En wie weet, ook de hele samenleving – hier en
elders in de wereld?
Verhaal: Het sprookje dat (niet) begon met: "Er was eens"
HET SPROOKJE DAT (NIET) BEGON MET: ER WAS
EENS .
Er
was eens zo beginnen alle sprookjes, behalve dit. Hoewel, ik besef nu dat ook
ik die beginwoorden als aanvang heb gebruikt. En toch begint dit sprookje
anders, namelijk: Er is . Ik weet dat het beetje eigenaardig klinkt, maar
daar wen je maar best aan als je dit sprookje verder wil horen of lezen. Zoals
alle sprookjes is ook dit een waar gebeurd verhaal en nog wel met deze
bijzonderheid: dit sprookje is het allereerste dat ooit verteld werd! Het gaat
immers over de oorsprong van al wat bestaat en over de zin ervan. Een
spiritueel sprookje dus. De slimste onder jullie of beter gezegd; de meest
wijze- begrijpt meteen waarom ik niet kan beginnen met Er was eens . Ons
bestaan speelt zich nu af, is dus nog niet voorbij en kan niet omschreven
worden als iets dat was. Ook niet als iets dat ooit zal zijn. Het is wat
het is. We kunnen wel terugkijken naar het verleden, naar dat wat was (en
nooit weer weerkeert) maar we kunnen niet zeggen dat het bestaan van al-wat-is
zich enkel in het verleden afspeelt. Maar laat ik het niet te ingewikkeld
maken. Uiteindelijk is het allemaal juist heel eenvoudig. Laat ik dus maar
beginnen bij het begin.
Maar
hier rijst al een eerste moeilijkheid: er is niet echt een begin. Het sprookje
van het leven situeert zich in het oneindige. Ik vertel het zoals het mij
werd doorgegeven: intuïtief, in diepe meditatie. Het is dus geen louter
verzinsel of hersenspinsel van mij. Het is de waarheid zoals iedereen ook jij
deze kan ervaren. Wanneer men in de stilte gaat, zich geconcentreerd naar
binnen begeeft, ziet men in alle rust en helderheid datgene wat waar is. Het
vertellen van dit sprookje dient enkel om je ertoe aan te zetten zelf deze
bevrijdende waarheid te (her)ontdekken en te beleven.
Maak
het even stil, haal diep en rustig adem en geniet van dit heerlijke sprookje.
Er is
een Koningin die nooit geboren werd omdat ze er altijd al was. Ze is ook
onsterfelijk omdat ze eeuwig bestaat. Voor ons stervelingen is dit niet te
vatten omdat we nu eenmaal in een wereld leven waar alles een begin en een
einde heeft en alles zich in tweevoud manifesteert. Geboorte en dood, leven en
sterven, goed en kwaad, licht en donker, groot en klein, man en vrouw
enzovoort . De Koningin van Alwatis leeft niet in een duale wereld maar is
gewoon. Haar zijn is onbegrensd want ruimte en tijd hebben geen vat op haar.
Sterker nog, zij is het die onze wereld en zelfs het hele heelal gemanifesteerd
heeft. Dat kan ook niet anders want zij is één. Er is niets anders dan zij.
Of misschien moet ik zeggen dan hij. Want de Koningin is geen vrouw. Ook geen
man. Toch heeft zij/hij zowel mannelijke als vrouwelijke aspecten. Koningin
is dan ook slechts een naam. Geen enkele menselijke taal of omschrijving is in
staat het hele wezen van de Koningin van Alwatis werkelijk weer te geven.
Gelukkig hebben sprookjes zo hun eigen terminologie, anders was het niet
mogelijk dit verhaal te vertellen.
Het
koninkrijk van de Koningin kent dus geen grenzen. Het lijkt leeg maar is in
feite boordevol energie. Ook is al wat je maar kan bedenken in haar rijk aanwezig.
In potentie weliswaar, dat wil zeggen: elke gedachte, elk gevoel, elke droom is
in theorie mogelijk en kan in de praktijk omgezet worden. Mits wilskracht en
bewustzijn van de Koningin kan zich om het even wat manifesteren. En dat is
precies wat gebeurd is. Hoewel de Koningin kan beschreven worden als oneindige
Liefde, Licht, Vrede Vreugde, Kalmte, Kracht, Wijsheid en Geluid en hoewel dit
eeuwige, zich altijd vernieuwende gelukkig Zijn een ongelooflijk en
onvoorstelbaar zalig gevoel met zich meebrengt, toch droomde de Koningin ervan om
dit alles te kunnen delen met anderen. Omdat er niemand anders is, kon ze niet
anders dan een deel van haar zijn in beweging te brengen. Dat zijn is immers
volledig stil en bewegingloos. Door de beweging ontstond de schepping van
al-wat-is. In eindeloze variaties manifesteerden zich naargelang de vibratie
alle schepsels, heel de schepping. Dit kon enkel door van één bewustzijn een schijnbare
wereld van tweevoudig zijn te maken. De Koningin zelf bleef tegelijkertijd in
haar grenzeloze, eeuwige Zijn. Probeer het maar niet te begrijpen, ons verstand
is daar gewoon te klein voor. Wij kennen enkel een wereld van ofwel dit, ofwel
dat terwijl de Koningin regeert in een koninkrijk van zowel dit, en zowel
dat.
Voor
de Koningin is niets onmogelijk. Haar kosmisch bewustzijn is onbeperkt, zonder
welke grens dan ook. Ze maakte al haar dromen waar en maakte een schitterende
schepping. Een kosmos vol sterren en planeten. Heel divers, met eindeloze
mogelijkheden. De allerhoogste bergen, de diepste oceanen, de meest
fabelachtige landschappen en levensvormen. De bekroning van al dat moois was:
de mens. Op verschillende planeten liet ze deze levende wezens ontstaan. Opdat
zij ook zouden genieten van de gelukzaligheid die haar te beurt viel, liet ze
de mens volledig vrij om hen spontaan, vanuit hun innerlijke zelf, de kans te
geven om haar en dus het Zijn te beminnen en zo zelf ook de eeuwige gelukzaligheid
te kunnen ervaren. Een andere mogelijkheid was er niet want liefde kun je
natuurlijk niet opleggen; dan is het geen echte liefde meer. Wel was in elk
wezen en in al wat leeft een glimp van haar gelukzalige zijn weerspiegeld. In
elk stofje, elk deeltje van het universum zit het wezenlijke van de Koningin en
haar rijk van eeuwige vreugde verborgen. Zo was de Koningin zeker dat wat er
ook gebeurde en hoezeer de mens zijn vrijheid ook zou misbruiken, er uiteindelijk
altijd een onomkeerbare weg terug zou zijn naar haar gelukzalige zijn.
Het
leven op aarde en elke andere bewoonbare planeet - is als een leerschool. Elk
leven is een kans om te leren en zo uiteindelijk volmaakt gelukkig te kunnen
zijn. Telkens weer, leven na leven krijgt de mens de kans om zich verder te
vervolmaken. Ook al sterft het lichaam af, de geest en de ziel gaan verder om
opnieuw geboren te worden in een nieuw lichaam en verder te leren. Iedereen
wordt zo tenslotte eeuwig gelukzalig, ook al duurt het miljoenen incarnaties.
De Koningin wil geen enkele van haar schepsels, haar kinderen, verloren laten gaan. In wezen zijn
ze al één met haar en met de bron van al-wat-is want ze komen daarvandaan en
gaan er hoedanook uiteindelijk weer naartoe. Sterker nog: ze zijn er al, ze
hoeven er zich enkel nog maar bewust van te worden. Door de weerspiegeling van
haarzelf in de hele schepping, niet in het minst binnenin de mens zelf, verzekert
de Koningin zich van het lukken van haar goddelijk plan.
Zij
stuurt ook, wanneer dat het meeste nodig is, reeds volledig bevrijde en
ontwaakte zielen terug naar de aarde of andere planeten om er de onwetende
mensen te doen ontwaken uit hun valse droom van ellende. Om hun de weg te tonen
naar wie ze werkelijk zijn en hoe ze zichzelf kunnen verlossen van alle kwalen
en van schijnbare onsterfelijkheid. Niet langer zal zij alleen de eeuwige
gelukzaligheid genieten maar alle zielen die zij geschapen heeft zullen ooit
dit onbeschrijflijk geluk met haar delen.
Het
enige wat de mens verhindert dit geluk reeds in zijn bestaan op aarde te beleven
is onwetendheid. Dat kan nu eenmaal niet anders omdat de mens de vrije keuze,
de vrije wil heeft. Kiest de mens voor een denkbeeldig afgezonderd bestaan dan
kan hij niet waarlijk gelukkig zijn. Niets in zijn tijdelijke, vergankelijke
wereld kan immers duurzaam geluk waarborgen. Alle materie moet ooit opgegeven
worden, tot het eigen lichaam toe. Al
waant hij zich een kikker die ooit met een kus van een prinses wordt omgetoverd
tot een prins, dat zal niet baten. Al verwerft hij kastelen, hele koninkrijken
en al het goud van de wereld, dat is net als zijn aards lichaam niets anders
dan stof dat ooit zal vergaan. Een mooi einde van het levenssprookje kan dus
enkel verzekerd worden wanneer de mens zichzelf bewust wordt van zijn onsterfelijkheid,
van zijn ware Zelf, die onlosmakelijk verbonden is met de Koningin, met haar
Koninkrijk, de Bron van Al-wat-is. Dan leeft hij eeuwig lang en gelukkig, in
een zijnstoestand van immer intensere zaligheid
Stilte betekent niet altijd het volledig
ontbreken van welk geluid dan ook. Natuurgeluiden bijvoorbeeld benadrukken
juist het heerlijk gevoel van rust en stilte. Een kabbelend beekje, het vrolijk
gefluit van een vogeltje, het ruisen van de wind door de bomen . Als extreem
hooggevoelige heb ik wel vaak last van mechanische geluiden. Dat gaat van
gesuis in de buizen van de centrale verwarming tot het oorverdovend lawaai van
harde muziek of van miljarden verspillende gevechtsvliegtuigen. Bij dat
laatste komt ook het verschrikkelijke besef kijken dat massas geld gebruikt
wordt voor vernietigend wapentuig met onnoemelijk menselijk lijden tot gevolg en
dat omwille van de hebzuchtige eigenbelangen van enkele machtswellustelingen.
Terwijl datzelfde geld zoveel beter besteed kan worden aan werkelijke noden die
tegelijk veel doeltreffender zijn om oorlog en ellende te voorkomen. Om stil
van te worden .
Alleen in diepe meditatie vind ik
werkelijke stilte en innerlijke vrede en rust. Maar ook hier liggen kapers op
de loer: rusteloze gedachten overvallen me veelvoudig en verhinderen me bij het
begin van de meditatie meestal om mijn geest te kalmeren. Enkel krachtige
technieken, goed geoefend, kunnen ook deze lawaaierige indringers verdrijven.
En dan komt uiteindelijk een oceaan van stilte, van oneindige sereniteit, van
diepe gelukzalige stilte. Onbeschrijfelijk want woorden schieten tekort voor
deze bovenmenselijke ervaring. En al is het niet altijd makkelijk, iedereen kan
het! Een beetje discipline en oefening volstaan. Te beginnen met een paar
minuten per dag in de stilte te gaan. Gaandeweg kom je tot een dagelijkse
gewoonte die zo ontspannend en rustgevend is dat je op den duur naar deze
vreugdevolle momenten uitkijkt en beseft dat deze zalige meditatietijd de
gelukkigste van je leven is. Je bent dan verbonden met de bron van Al-wat-is,
met je ware zelf. Een liefdeservaring die alle levensmomenten ver overtreft.
De mooiste stilte is die op zondag. Tenminste
als je je niet laat verleiden tot jachtige inkopen of rumoerige evenementen.
Neen, gewoon genieten van het heerlijk niets doen. Niets hoeft, alles mag.
Volledig tot jezelf komen. De rust en stilte opzoeken. Tijd maken voor jezelf
en voor je geliefden. Een mooie wandeling in de natuur of een fietstocht maken.
Een goed boek lezen. Luisteren naar prachtige muziek. Zoveel mogelijkheden om
de stilte te vieren; iets waar je anders nooit toe komt.
Mijn meest dierbare stilte-herinnering
is die van de zondagen uit mijn kindertijd. Thuis helemaal jezelf mogen zijn en
tot rust komen in het warme gezinsnest. Geen school, geen verplichtingen
(behalve de zondagsmis), lekker lang uitslapen, een heerlijke zondagse
maaltijd. Niks stress, alles peis en vree. Geen winter of zomertijd, gewoon je
bioritme mogen volgen. Iedereen vriendelijk en goedgezind. Bij gelegenheid
logeren bij grootmoeder die zong terwijl ze ongelooflijk lekkere tomatensoep maakte
met soepvlees en met veel balletjes (wist ik veel dat ik later vegetariër zou
worden J) . Een stilte
die resoneert met de diepe, innerlijke stilte van je hart, je ziel. Ach, wat
verlang ik naar die gelukzalige stilte!
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Slot
De laatste dag van het verblijf
op de Stiltehoeve is aangebroken. Altijd wat moeilijk; het besef dat weldra de stille
rust en vredige omgeving moet plaatsmaken voor de drukte en het lawaai van de
echte wereld. Alsof er iets échter is dan het ervaren van de diepe vrede en innerlijke
rust in ons ware Zelf. Maar goed, na de stilteweek mag/kan iedereen weer voluit praten. Alweer
merk ik hoe snel de inhoud van wat gezegd wordt een enorme diepgang krijgt.
Zelfs de gast die gisteren pas toegekomen is raakt vrijwel onmiddellijk intens
betrokken in de gesprekken. Wat een wonderbaarlijke plek is dit toch. Elke
ontmoeting hier lijkt wel geregisseerd door het universum. Mensen worden hier
bij elkaar gebracht om ervaringen en inzichten te delen. Er wordt hier ook echt
geluisterd naar elkaar, oprecht meegevoeld en meegeleefd ook. Je gaat hier weg
met een heel pak wijsheid en levenselixir dat je meeneemt op je verdere
levensweg. Met mooie, indringende momenten ter herinnering en aanmoediging. En
met nieuwe vrienden, zielsgenoten waarmee je hoe dan ook verbonden blijft, al was
het maar in gedachten of in meditatie. Stilte hoeft. Deze wereld heeft een grote
behoefte aan stilte, bezinning, verdieping. De Stiltehoeve hoeft. Want deze biedt
een volmaakt antwoord op de vraag naar verstilling.
Met heel veel dank aan
allen die deze week mogelijk maakten (familie!), alle zeer toegewijde
medewerkers op de hoeve, allen die ik daar mocht ontmoeten.
* * *
STIL LEVEN
ik wil voortaan
stil leven
als in een schilderij
bedacht, geschetst,
en op doek gezet
door de opperste
Meesterschilder
Zijn kleuren
verven mijn leven,
nu eens fel en hel
dan weer zacht
met tinten van
tederheid
pastorale landschappen
hemelse wolken
kathedralen van bomen
regenboogrivieren
engelachtige gezangen
harmonieuze muziek
goudglanzende gevoelens
paradijselijke
geborgenheid
het ware leven
het schilderij voorbij
* * *
GASTENBOEK
In de hemelse harmonie
van de stilte heft mijn ziel een teder en vreugdevol gezang aan van vertrouwvol
innerlijk verlangen naar vredige geborgen gelukzaligheid.
Ik vlinder verder door
het leven met een dankbaar hart waarin ik de heerlijke mensen die ik hier in
deze warme thuishoeve heb mogen ontmoeten voor altijd liefdevol bewaar.
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 5
HET IS NU PRECIES NU
VOOR NU BIJ HET HAARDVUUR
Vooraleer de Zendo,
de meditatieruimte, te betreden kun je nog even op een stille klok kijken die
in plaats van de klassieke cijfers telkens het woordje Nu weergeeft. We leven
immers altijd in het nu. Ik vind dit de coolste klok in de Stiltehoeve. De
andere tikken iets te luid voor mijn (over)gevoelige oren. Maar de meesten
worden daar juist rustiger van en/of het roept bij hen de sfeer op van
vervlogen tijden toen alles wat gemoedelijker, minder stressvol en op een menselijker
ritme geschiedde. Niet alleen over smaken en
kleuren, ook over geluiden valt blijkbaar niet te twisten. Het is wat
het is. In elk geval is het voor mij een uitdaging om de innerlijke rust en
stilte te bewaren. Want stilte is niet altijd synoniem voor geluidloosheid. De
ware stilte moet je binnenin vinden, ondanks het eventuele rumoer van de buitenwereld. Wel is het zo dat een stille
omgeving zoals de Stiltehoeve bij uitstek is - de ideale omstandigheden biedt
om werkelijk in de stilte te gaan. Vanzelfsprekend hoor je hier ook al eens een
landbouwmachine met veel decibels die de Brusselse geluidsnormen fel overschrijden
en ook andere klanken kunnen de stilte al eens doorbreken of juist accentueren.
Uiteindelijk kan men elk geluid beschouwen als een variatie op AUM, het
oergeluid, de trilling waaruit alles is ontstaan. Belangrijk is ten allen tijde vanbinnen rustig te blijven en zo het
innerlijke rijk van vrede en kalmte te
betreden. Altijd in het nu leven dus.
De laatste avond van de
stilteweek wordt het haardvuur in de living aangestoken. In stilte staren we
naar de vlammen en verzinken we elk in gedachten. Gisterenavond nog keken we
hier samen naar een bijzondere film over de Kartuizers van La Chartreuse.
Heel indrukwekkend en inspirerend. De hele film is een pleidooi voor stilte en
diepe meditatie en hoe verrijkend dit kan zijn voor de mens. Vanavond kijken we
naar het vuur en komen tal van droombeelden, overpeinzingen en gevoelens naar
boven. Wanneer de laatste stiltegast vertrokken is, blijf ik nog wat napraten
met de vuurmeester die de hele avond het vuur brandende gehouden heeft en
bewaakt. We komen algauw tot een diepgaand gesprek over ons leven dat
ongelooflijk veel raakpunten heeft. Ook onze kijk op spiritualiteit en de wereld
zoals die is, blijkt merkwaardig gelijklopend. Wanneer de laatste vlammen uitdoven
gaan we beiden de stille nacht in. Zoals elke ontmoeting heeft ook deze iets
speciaals bijgebracht, iets leerrijk en fris inspirerend. Twee zielen die even
in éénklank mochten klinken om dan verder in welluidende stilte verder te
reizen op de levensweg
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 4
OVER ONZE LIEVE VROUW
VAN DE WATERHOEK EN DE VOGELTJESDANS
Op een boogscheut van
de Stiltehoeve (voor wie goed kan boogschieten tenminste) staat een merkwaardig
oud kapelletje. Ik wandel er graag naar toe om er op het bankje even te
bezinnen en te bidden. Altijd al had ik een diepe verering zoals zovele Vlamingen
- voor Onze-Lieve-Vrouw. Met de spirituele inzichten van dit moment in mijn
leven beschouw ik deze als de Goddelijke Moeder, het moederlijke aspect van God
die zelf uiteraard noch man noch vrouw is maar wel alle mogelijke hoedanigheden
en eigenschappen in zich draagt. De liefde van een moeder voor haar kind is
voor mij het meest tastbare en ontroerend schoon bewijs dat er een Moeder van
ons allen moet zijn die ons het leven schenkt, zorg voor ons draagt en
onvoorwaardelijk van ons houdt. In de
stilte en de schaduw van dit gebedshuisje is het niet zo moeilijk om een
innerlijke vrede en tedere liefde te voelen voor Al-wat-is. Zich verbonden
voelen met de natuur, met alles en iedereen.
***
Speciaal voor mijn
vriend Elias, die een fervent vogelliefhebber is, hier ook nog een ludiek (maar
soms ook wreed) verslagje van de gevederde vrienden die ik tijdens mijn
verblijf in en rond de Stiltehoeve mocht ontmoeten
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 3
LABYRINT LOPEN 2017
In een eerder verslag schreef
ik al een eerste, wat speels, gedicht over het labyrint op de Stiltehoeve. Deze
keer wandelde ik het labyrint bij het begin, in het midden en op het einde van
mijn verblijf. Er mij van bewust dat dit in feite een weerspiegeling is van
mijn levensloop heb ik mij telkens trachten af te stemmen op de Bron van
Al-wat-is en mij laten leiden door de Liefde die daarvan uitgaat. Vol overgave
en vertrouwen stapte ik bewust het labyrint af. Net zoals in het leven hoef je enkel
het pad voor jou te volgen, wat er zich voor jou aandient. De mogelijkheden, uitdagingen
en kansen aangrijpen om spiritueel te groeien. Weten dat je goed en liefdevol
geleid wordt op de juiste weg naar volmaakt geluk. Ook al lijk je soms sterk af
te wijken, kleine en grote bochten te moeten nemen, je weet dat uiteindelijk
alles goed komt en je het eind doel zal bereiken.
De eerste keer dat ik
het labyrint liep (niet lang na mijn aankomst op de hoeve) droeg ik nog heel
wat ballast mee uit die stressvolle, lawaaierige wereld daarbuiten. De tweede keer
verliep het lopen heel wat rustiger en met een gevoel van innerlijke vrede. De laatste
keer, net voor mijn vertrek, haalde ik
niet meer diezelfde diepgang; mijn gedachten waren reeds bij de
mallemolen van het leven, de dolle doolhof waarin men in tegenstelling tot
het labyrint zo vaak verdwaalt
). Vorm je eigen
mening, in alle rust en kalme overpeinzing.
