Door alle drukte een laattijdig verslag van de testtijdrit in Montenaken.

Een testtijdrit is beperkt in het aantal deelnemers, bij de dames-elite kunnen er maximaal 15 starten. Er is er nog eentje in extremis afgevallen, waardoor we met 14 zijn om elkaar te bekampen. Ik start, als groentje, als eerste. We moeten twee ronden afleggen op een heuvelachtig parcours, klievend door de stormwind (althans zo voelt het voor mij).

Na een rampzalig gevoel op het BK is het bang afwachten of de benen vandaag wel kracht en goesting hebben.
We laden kort na de middag alles in en op de teamauto (tijdritfiets, reservefiets, reservewielen, rollen enz) en vertrekken richting Limburg. Daar aangekomen begint de verkenning (amai, zwaar!) en de opwarming (pff, heet!).
Eerst starten de dames jeugd en mijn ploegmaatje pakt bij de juniores de zege. Knappe prestatie alweer!

Iets later is het dan aan mij. Ik ben nooit zenuwachtig voor een koers (hoogstens bang om te vallen), maar nu is het toch stressen!
Er zit telkens een minuut tussen en ik hoop echt dat ze me niet voorbij komen steken. Dat zou ik een echte afgang vinden. Daarnaast zou ik ook liefst niet op het laatste stekje terecht komen. Het is wat koffiedik kijken, ik ken mijn mogelijkheden nog niet, en al zeker niet tegen de Belgische toppers...

5, 4, 3, 2, 1, go! We zijn vertrokken voor een half uurtje sterven. De start is meteen in stijgende lijn. Het duurt niet lang of het loopt ook vandaag weer vierkant. Normaal kan ik me naar de top toe relanceren en over de top heen snelheid maken. Nu moet ik me neerploffen en bekomen. Dit herhaalt zich iedere strook bergop en is verschrikkelijk frustrerend (ik kan beter, maar het komt er niet uit).
Regelmatig worden er vanuit de auto aanwijzingen geroepen en wordt het me duidelijk dat ik mijn lijnen erbarmelijk uitzet. Hier moet ik toch nog serieus op oefenen. Aan de aankomst heb ik al een dozijn keer gezworen nooit nog te tijdrijden, de aanmoedigingen kunnen dit niet verhelpen. Maar ik ben nu halfweg. En nog niet ingelopen. Komaan, nog een kwartiertje afzien...
Het nadeel is dat je weet wat er komt, het voordeel dat je kan denken 'dit is de laatste keer dat ik deze strook moet doen'. Het landschap is stevig, maar de wind op die open vlaktes is echt moordend. In de laatste ronde snij ik menig bocht nog eens verkeerd aan. Het vraagt zoveel concentratie, terwijl je gewoon morsdood aan het gaan bent.

Ik sluit de TT af in 31 minuten en een klets, aan 38 km/u gemiddeld en op 3 minuten 17 van winnares Grace Verbeke (42,44km/u !!!). Hiermee eindig ik laatste. Op zich kan ik daarmee wel leven, ik ben vooral erg ontgoocheld omdat ik niet de macht in mijn benen had die ik tot twee weken geleden wel had. Ik kan dat parcours sneller rijden, alleen niet op de moment dat het moet.

Eerst had ik de tijdritfiets afgezworen, maar stilaan komt de twijfel terug...

Beauraing is een van de weinige 'klimkoersen' die wij op onze kalender hebben staan. Het is dit jaar ook het kampioenschap van Wallonië.
Door het te late startuur wordt er een rondje van het totaal afgeknibbeld: 9 keer 8,8km, met 58 starters.
Het is een mooi parcours met twee klimmetjes en een smalle afdaling. De eerste klim is de langste en die krijgen we meteen na de start. Deze is heel breed, begint meteen met het steilste stukje en vlakt dan uit. Bovenaan is er geen beschutting meer voor de wind, dit maakt het laatste stuk nog het zwaarste van het parcours.
Na een korte afdaling volgt een tweede klimmetje. Deze is niet zo lang, maar iets steiler. Ook hier is er geen beschutting, de wind staat hier schuin links.
De afdaling is smal en daardoor gevaarlijk (onherstelbare verscheuring van het peloton). Vorig jaar zat ik daar gevangen achter twee angsthazen, waardoor er een gat viel. Na deze afdaling volgt een brede steenweg. Hier wordt tradidtiegetrouw stevig doorgereden, de wind zit hier in de rug (we rijden tot 74km/u - ik heb te weinig versnellingen hiervoor...).

De eerste ronde zoek ik gaatjes, ik wil deze keer niet na de afdaling moeten jagen op een losgeslagen peloton. Dat hoeft nu gelukkig niet, ik moet enkel het wiel voor me proberen houden. Bij het begin van de tweede ronde schuif ik op en zit ik helemaal vooraan, net dan beginnen ze te demarreren en ik spring mee, het stokt en er volgt een nieuwe demarrage die ik ook beantwoord, maar ik voel al snel dat de benen niet goed zijn vandaag. Bij de derde prik ben ik blij dat ik een heel peloton de tijd heb om te bekomen. Ik eindig achteraan.
Wanneer ik nu opschuif is het enkel om te anticiperen, bij ontsnappingspogingen hef ik echt mijn achterwerk niet meer, zelfs niet als ik in eerste stelling zit.
Ronde na ronde krijg ik het lastiger op de lange bergop en in de 5e ronde moet ik een gat laten. Samen met een ploeggenootje en een Lotto-madam krijgen we het nog snel dicht en op de tweede klim blijven we goed in de groep hangen. Maar in de afdaling rij ik recht in een putje en meteen hoor ik de voorband leeglopen. Nu, net nadat ik terug kom aansluiten, wat een rotmoment! Geen enkele auto is hulpvaardig en ik vermoed dat het de bezemwagen zal worden. Gelukkig stopt de wagen van RABC. Ik krijg van hun een wiel (en amai, echt een goedlopend wieltje) en in al hun altruisme nemen ze me nog mee achter de auto ook. Zelfs nadat ik mijn bocht mis en even het decor in vlieg, wordt er mooi op mij gewacht. Het duurt dan ook niet lang of ik kan de aansluiting opnieuw maken, voor de aankomst zit ik al uit te hijgen.
Vanaf nu is het iedere ronde opnieuw vechten om het peloton te houden. In de laatste ronde moet ik ze nog heel eventje laten gaan, maar op de tweede klim kan ik terug aansluiten. De spurt in dalende lijn laat ik aan me voorbij gaan.

De Australische Spratt wint de koers, ik eindig 37e.