Zaterdag na de koers in Sint-Katelijne-Waver zijn we met zn allen vertrokken richting Luxemburg. 'S avonds laat komen we aan in het cultureel centrum waar onze slaapkamer netjes gereserveerd zijn. Na een zoektocht om dekens (uiteindelijk vantussen de fietsen gehaald) en een zeer lange massage (merci!) duiken we in ons bedje. Het gaat dan al naar middernacht toe in het koude Luxemburg.
Na een kort nachtje van draaien en keren (vreemd bed zonder kussen) is het tijd voor ontbijt. Na het ontbijt gaan we naar de koers om daar wat los te rijden. Een rondje op het parcours en dan lekker zalig in het zonnetje genieten. Het is er warm, met een stralende helblauwe hemel.

Tegen 13 uur is het aan de nieuwelingen en tien minuutjes later worden wij in gang gefloten. Het zijn 8 rondjes van 9,5 km.
Het toertje begint met een lange klim die ik bijna steeds op de kleine plateau neem (gebeurt echt zelden in de koers). Dit klimmetje is lang genoeg om helemaal op te sterven. Meteen nadien volgt nog een knikje. Dan afdalen en vals plat en dan komt nog een venijnig klimmetje. Net kort/lang genoeg om stevig door te gaan. Het duurt echter nog eventjes voor je echt helemaal boven bent, de uitloper is best wel nog gemeen.
Dit hele eerste deel zit de wind plak op de kop of schuin in de flank. En de wind, die staat stevig.
Na deze uitloper een ietwat scherpere bocht naar links en er volgt een geleidelijke afdaling met nog wat knikjes die net scherp genoeg zijn om de benen pijn te doen. Nog een venijnig bochtje naar links en een knik tot de aankomst. Daar is het vlakker en verder begint weer de lange klim.
Het parcours was dus uitdagend, maar ook vlekkeloos. Steeds twee rijstroken breed op onberispelijke asfalt, nergens steentjes, nergens putten, paaltjes. Wat een zaligheid! En hoe anders zijn de supporters daar. Je wordt toch veel hartstochtelijker aangemoedigd (en ik kan het weten).
De ploegleiderswagen mag volgen, dus dat geeft ook meteen een ander sfeertje.

Ik heb het van de eerste ronde moeilijk. Hoogstwaarschijnlijk zit de knie, de twee trainingsloze weken en de drie extra aangekweekte kilo's er voor iets tussen. Van dat eerste ben ik zeker. Maar toch verloopt het allemaal erg bizar. Soms moet ik een gat laten, weet ik niet waar ik me het best nestel. Andere keren rij ik helemaal vooraan (het moet gezegd, met 30 starters is dat niet echt wereldschokkend). Na twee ronden windbreker spelen heb ik door dat ik me beter moet wegsteken. Op de lange klim gaat het moeizaam, de andere klimmetjes kan ik rechtstaand wel oprijden (dan is de knie braaf). Als Alice even later mijn facade ziet brengt ze me uit pure medelijde helemaal naar voor (waarvoor dank). Het werkt wel. Een ronde later roept ze me en doet ze teken. Ik ga meteen naar voor en ze gaat mee in mijn wiel. Maar ik weet niet wat ze bedoelt. Is het 'schuif nu naar voor' of 'maak tempo' of 'breng me naar voor'. Ik hou er eventjes stand maar laat me even later van het kantje drummen door een gekwiekste Zwitserse.

Het is bijna finit met mij, dus ik kan voor mijn doodsreutel beter nog wat doen voor het team. Ik ga eens polsen. Ontsnappingspogingen worden meteen door de orde geroepen door de Bigla UCI-ploeg.
Ik besluit even de kop te trekken en tempo te maken in de hoop dat dit de hegemonie kan breken. Als het tempo strak genoeg is lukt ontsnappen misschien wel. Ik hou er iet of wat de snelheid in tot voor de meet. Daarop neemt iemand heel krachtig over en ik moet alles uit de kast halen om het wiel te houden.
Op de volgende lange klim is het meteen gedaan met me. Gelukkig zit ik helemaal vooraan en valt het in het peloton stil waardoor ik in de afdaling en de volgende klim nog kan aansluiten. Een ronde later en op exact dezelfde plaats is het voorgoed gedaan. Dit is echt parkeren voor gevorderden.
Ik maak de ronde nog af aan een toeristentempo (toeristentempo letterlijk te nemen, ik heb al losrijdend vooral naar de omgeving gekeken). Aan de aankomst kijk ik naar de officials. Ze zien me, kijken me aan, maar er komt geen vlag bij te pas, noch de verlossende 'fin de la course pour le numéro...'. Ik rij nu extra traag naar de lijn, beetje bekkentrekkend, maar ze nemen me er niet uit. Oei en nu? Rij ik verder dan heb ik prijzengeld, maar mijn knie speelt nu toch echt wel op en het is nog minimum 10 geaccidenteerde kilometers... Ik stop er mee.

Na afloop krijgen we nog eten, een drankje en een wafel van de organisatie. En het ontbijt en de overnachting was ook al gratis. Super toch! Ze willen de koers echt groot maken en het zal ze wel lukken zo (parcours-ontvangst...). Er waren nu al heel wat bekende (Vlaamse) gezichten...


Wedstrijdstatistieken:
58,51 km aan 33,1 km/u en maximaal 61,5km/u
Plaats: DNF (30 dlnrs - ongeveer)
Winnares: de kopman van Bigla, ik ben haar naam kwijt



Nu volgen drie rustige weekjes: kiné en duurtraining.

Ik rij enkel nog in Luxemburg nu zondag. En dan nog in Kluisbergen (19september) en in Wilrijk (27 september).
Al de rest wordt geschrapt.

Onderdeel van het kampioenschap van Vlaanderen. Maar veel belangrijker: de eerste twintig mogen zich uitleven in een afvallingsrace met als hoofdprijs 1000 euro. Dit werkt als stroop op vliegen. Véél schoon volk aan de inschrijvingstafel. Uiteraard de mensen die een klassement te verdedigen hebben, maar ook profs die wel een wat extra zakgeld willen binnenhalen. Heel wat noorderburen tekenen present (renners wiens niveau toch een tikje hoger ligt - wegens meer sponsorinvesteringen). Oef, dit wordt afzien! 11 rondjes van 9,2km af te leggen.

Het parcours telt twee kasseistrookjes. Eentje is heel mooi, perfect hoe kassei moet zijn. Op de tweede strook lijken de kasseien zomaar wat in het rond gestrooid, hier is het hotsen en botsen. Het verleidt velen tot cyclocross.

De koers is echt rampzalig snel. Op de kassei en aan de aankomststrook kan ik recupereren, maar daartussen zit alles op het lint en is het afzien. Het is bijten om het wiel voor me te houden. Het is vloeken als er weer eens een gat valt en diep in het rood gaan om het toe te krijgen. Het is vertwijfeld kleiner schakelen om snel weer groter te klikken. Neen ik vind mijn ritme niet. Een troost is dat ik helemaal niet de enige ben. Het peloton is al mooi ingesnoeid na een drietal ronden.
Ik heb het overgrote deel van de koers slechts een lint gezien. Enkel op de kassei stropt het wat, maar nadien gaat de gashendel weer open. Renners duiken hopeloos de steenslag naast de kassei in, in de hoop daar wat rust te vinden. Het regent bijgevolg platte banden en valpartijtjes. Ik blijf getrouw op de kassei.

Straks valt het stil! Straks valt het stil! Meer suist er niet door de hersenpan. Maar het valt niet stil en een ronde later moet ik een gaatje laten. Ik keer nog wel twee keer terug, maar als je na een bocht een gat moet laten is dat omdat het op raakt en dan hangt het van de rest af of je nog kan terugkomen, dit is dan niet meer je eigen verdienste.
Een beetje later lig ik er dan voorgoed af. Samen met iemand van RABC proberen we er de snelheid nog wat in te houden. We mogen nog een rondje doen. De volgende doorkomst worden we afgevlagd.

Phoe, wat een koers! Ik heb het toch 56km uitgezongen. Henrion wint de koers, Koedooder de afvallingsrace.

Wedstrijstatistieken:
56,52 km aan 37,9km/u gemiddeld en 50,10 km/u maximaal.
Plaats: DNF (87dlns)
Winnaar: Henrion

Kermiskoers te Heusden met 94km af te leggen en dit in toertjes van een vijftal km's. Tweemaal per ronde worden we over een viaduct over de autostrade gestuurd (36 bruggen dus). Het parcours is meestal breed, enkel aan het familiepark Harry Mater is het smalletjes.

Van de ploegleider krijgen we de opdracht vanaf de eerste ronde aan te vallen. De beslissing zou al snel kunnen vallen.
Bij de start raak ik niet in de pedaal. Dus ik hang meteen in het laatste deel van de groep. Maar ik maak me geen zorgen. Het is hier lekker breed, dus ik zal wel vooraan geraken. Valt dat even lelijk tegen! Rij drie, dat was het record na 30km. Drie bochten later zijn er me weer 20 gepasseerd...
Het regent aanvallen maar het peloton (of beter Thompson-Vlaanderen) countert alles. Niemand blijft langer dan twee ronden voorop, waardoor het tempo de hele wedstrijd door hoog ligt.
Halfweg de wedstrijd schuif ik voor de zoveelste keer op en raak eens helemaal tot vooraan. Ik heb mezelf beloofd aan te vallen wanneer ik vooraan raak (al is het maar voor honderd meter) en belofte maakt schuld. Even is er nog die twijfel, maar halverwege de brug zet ik dan toch aan. Ik voel iemand meeschuiven en dat is geruststellend. Vol gas naar beneden. Overnemen doet mijn kompaan niet. Even later komt Melina aangesneld en dat is een zegen, want zij geeft zich altijd en onvoorwaardelijk. Met drie rijden we naar de eenzame koploper toe. Maar Melina is duidelijk te sterk en snijdt ons met een zeer scherpe overnamebeurt de adem af. Ik probeer over te nemen van die TGV, maar het gaat erg krampachtig. Wij lopen in op de kop, het peloton loopt in op ons. Bovenaan de brug is alles te herdoen.
Een ronde heb ik het moeilijk, nadien voel ik me hersteld en wil ik nog wel eens proberen, maar de gelegenheid doet zich niet meer voor. Er volgen nog wel demarrages, maar het is ultiem een pelotonspurt die beslist over winst en verlies. Die laat ik aan me voorbij gaan.
Ik denk dat ons team weinig vluchtpogingen gemist heeft.

Ik ben tevreden. Uitgereden, eventjes aangevallen en goed gerecupereerd van die aanval.
Alleen heb ik al een tijdje af en toe last van een pees in mijn knieholte en die speelde gisteren weer op. Hopelijk houdt die zich vandaag koest...


Wedstrijdstatistieken:
95,4km aan een gemiddelde van 39,4km/u en maximaal 55,7km/u
Plaats: 48 / 58
Winnaar: Sjoukje Dufoer (Thompson-Vlaanderen)