In de laatste rechte lijn voor de belangrijkste koers van het jaar (BK) stond ook nog Oedelem gepland. Zo na de Raboster was het vooral een belangrijke snelheidstraining. De kilometers zitten in de benen, nu enkel nog wat spurtjes trekken en intervallekes rijden.
Oedelem In Oedelem starten we met 43 rensters voor een windkoers. Biljartvlak en niet erg veel bochten, maar genoeg wind om het lastig te maken. Ik heb wel zin in deze koers, maar het is wat afwachten of de Raboster al verteerd is. In de eerste ronde hou ik me bij de eerste tien, ik wil me niet laten verrassen. In de tweede ronde schieten Latoya B en Anick VL aan de andere kant weg. Ik zit ingesloten en kan niet reageren, maar aan de andere kant ben ik ook vrij zeker dat dit nooit standhoudt. Een ronde later gaat Dunja het duo opzoeken (en ze slaagt hierin, sterk). Nadien moeten er stelselmatig rensters lossen en ik moet zelf de rug ook regelmatig eens krommen om de aansluiting te houden. De koers gaat niet aan een hoog gemiddeld tempo, maar de versnellingen zijn wel lang en verschroeiend. Na enige tijd beginnen deze spurtjes bij mij toch ook wel erg veel zeer te doen en mijn rug zit halfkoers 'vast'. Raboster is dus nog niet verteerd. Iedere ronde moet ik wel ergens een gat toeknallen en in de derde laatste ronde wordt dat me fataal. Drie plaatsen voor me valt een gat en ik krijg het niet meer dicht. Ik blijf ervoor vechten maar het kleine pelotonnetje gunt elkaar nu geen rust meer en stoomt lustig door. Met Adeline draai ik nog goed rond, een ronde kunnen we het peloton in het vizier houden. De volgende ronde wordt het gat ietsje groter en een ronde voor tijd worden we uit koers gehaald. Het peloton nadert tot op 20" van het trio, maar kan de kloof niet meer dichten. Ik word 25e, Dunja wint de koers.
BK: Hooglede-Gits Het BK, de koers waar het halve peloton naar piekt. Bij de dames is de driekleur erg belangrijk, veel belangrijker nog dan bij de heren. Twee jaar terug was Hooglede-Gits al het decor van onze titelstrijd, we keren dus terug naar bekend terrein. Dit jaar zijn er echter enkele wijzingingen. In de eerste plaats het ontieglijk vroege startuur, 8u15! Dat betekent op hotel gaan slapen en pasta eten om 5u00. Dit gaat er toch wat over. Daarnaast is het parcours veranderd. De mannen rijden op dezelfde dag en hetzelfde parcours hun BK. De wegen moeten dus breder. Dat zorgt ervoor dat we niet meer meteen na de afdaling van de Gitsberg de Hoogledeberg krijgen, maar eerst een brede ringweg opdraaien. Minder selectief dus, maar veiliger. Tot slot maken we met onze ploeg een reele kans op een podium, extra motiverend dus! Twee jaar geleden was ik (op mijn eerste Bk) 37e, dit jaar wil ik minstens zeven plaatsen beter doen. Rondjes van 15km, met een totaal van amper 107km. De benen zijn goed, dat voel ik meteen bij de opwarming. Bij de start staat er weinig volk, 96 rensters. Ik vermoed dat velen het vroege startuur boycotten en gewoon niet komen (op straffe van een schorsing). De eerste ronde leg ik vanop de tweede rij af, zonder moeite te hoeven doen en veilig weg van valpartijen. Na de kasseien van de Gitsberg, in de afdaling laat ik me wat wegdrummen, maar daar kan dat. Zolang ik voor de bocht naar rechts naar de Hoogledeberg maar terug mijn plaatsje opeis. In de tweede ronde wil ik uitbreken om op te schuiven. Een nukkige renster weigert de deur open te doen. Dan maar langs achter en vol opschuiven in de wind. Ik maak een mooie snelheid en beslis dan maar door te gaan. Nummer 41 zit in de aanval. Maar ik gebruik mijn verstand en rij niet vol door in de hoop dat een groepje de sprong maakt. Dat gebeurt ook, maar het peloton reageert gevat en iets verder is alles te herdoen. Vanaf nu probeer ik steeds bij de kop de Hoogledeberg op te rijden. Bij de Gitsberg lukt dat iets moeilijker, daar wordt meer gewrongen. Daar zijn echter de kasseien in mijn voordeel. Er zijn steeds kleine groepjes weg, maar iedere keer opnieuw mist een grote ploeg een renster vooraan en rijden ze het gat toe. Ik kan me steeds goed vooraan handhaven, reageer wanneer dat nodig lijkt en rij een goeie koers. In de voorlaatste ronde zijn Verbeke, Debboudt en Van Looy weg. Hier had een SVK'er bij moeten zijn, maar Vlaanderen gebruiken hun body goed om de weg te versperren. Gelukkig zet Sengers zich aan het werk, het gat blijft in de laatste ronde hangen op 17". Erg spannend! Ik wil het op de kasseien nog eens proberen, maar laat me wat dom wegdrummen. Boven vallen er gaten en ik kan de aansluiting met het peloton niet meer maken, anders had ik wel top 30 gereden (leergeld). Pas net voor de streep wordt het trio ingerekend en spurt Arys naar de zege. Ik ben 37e, again. Met de ploeg halen we plaats 6 en 7. Knappe prestaties! Maar onze spurters zaten ingesloten en er zat meer in...
30-06-2011, 16:27 geschreven door elke
Raboster in 1 beeld samengevat (Krist Vanmelle)
30-06-2011, 15:49 geschreven door elke
20-06-2011
Raboster: waaierkes trekken
Raboster Zeeuwse eilanden, 2.2 UCI Deze week hadden we de Raboster op het programma, een uci-driedaagse in het koersmekka voor het dameswielrennen. Het programma: donderdagavond een tijdrit en vrijdag en zaterdag een rit in lijn. Het kruim van het internationale peloton staat aan de start, wat maakt dat het voor niet-profs al mooi is om in de einduitslag te staan.
Donderdag: Individuele tijdrit: 5,0km Donderdagavond kan ik vroeger vertrekken van op mijn werk. Na wat file op de ring geraak ik ruim op tijd in Middelburg. Het is daar al een geweldig wespennest wanneer ik mijn auto uitlaad. Het weer belooft niet veel goeds en een snelle blik op het ondergelopen parcours toont dat de ondergrond uit rode klinkertjes bestaat. Hier met een tijdritfiets over dokkeren is vragen voor valpartijen. Gelukkig houdt het bij de opwarming op en kan iedereen droog rijden. Ik mag met de tijdritfiets van Ilse, een ploegmaatje, starten. Hoe geweldig is dat! Nog een helm van de ploeg en het plaatje is compleet. De parcoursverkenning laat ik aan me voorbij gaan. Een tikje te laat aanwezig, maar vooral moe, moe, moe! Woensdag was een zware werkdag van 14 uur en dat hangt nog geweldig in de kleren. De opwarming verloopt goed en tijden van concurrentes die ik al kon kloppen, geven me hoop. Kimberly en Annelies, die voor me starten, waarschuwen voor de venijnige laatste kilometer. Sparen in het begin is de boodschap! Iets na 20u is het aan mij. 10,5,4,3,2,1,go! Ik schiet van het startpodium en ga ervoor. Wanneer de motor in overdrive gaat besluit ik de goeie raad van ploegmaatjes op te volgen en nog niet 200% dood te gaan. Het is wat zoeken naar het juiste verzet, ik sta of een tand te groot of te klein. De bochten neem ik niet slecht, maar hier en daar laat ik toch seconden liggen. Eigen fout, moet je maar gaan verkennen. Na de bochten is het alles uit de kast halen om terug op snelheid te komen. Ongeveer halfweg word ik al ingehaald. Een mokerslag van jewelste. Die is een minuut na mij gestart en heeft me nu al bijgehaald, hoe belachelijk kan je gemaakt worden! Het is wel een goed mikpunt en ik kan ze redelijk binnen schot houden. In de laatste kilometer staat de wind pal op kop en is het stilvallen geblazen. Ook die racket valt stil, al doe ik het met nog iets meer overtuiging. Ik wil er nog een spurtje uitpersen, maar moet weer gaan zitten. Ik pak te veel wind zo. Laatste honderd meters zet ik me recht en geef nog eens alles. 7'32" is de teleurstellende eindtijd. Dju, ik kan echt beter, het draaide voor geen meter! Ik word 142e van de 178. Slecht! Ik kijk wat angstvallig naar wat de volgende dagen zullen brengen. Ann-Sophie wordt erg knap 16e.
Rit 2: Middelburg-Vlissingen: 108km Vandaag heb ik een vrij dagje. Heerlijk om wat uurtjes slaap in te halen, al voel ik me nog niet voldaan. De koers start om 18u30, dus we worden om 16u30 in het hotel in Middelburg verwacht. Omkleden en naar het startpodium voor een acte de présence. We staan niet slecht in de klassementen (16e met Ann-Sophie) en ook Kimberly en Annelies staan mooi geplaatst. Er staat veel wind, de eerste 20 kilometers schuin in de rug, nadien in de flank en uiteindelijk pal op kop. Het gaat meteen op het lint en ik ben maar wat blij nog een nieuwe casette met een 11 gestoken te hebben. 170 rentsers op het kantje, verwoede pogingen aan het doen om Vos te volgen: valpartijen zijn dan ook legio. Ik heb nog nooit zoveel kromme wielen gezien als die dag. Er wordt overal gevallen, vooraan zoveel als vanachter en na iedere schermutseling is het alle hens aan denk om terug te komen. Vervolgens is het alarmfase rood om zelf niet tegen het dek te gaan. Na een dertig kilometer moeten we over 'losse stenen' razen: stukjes waar de asfalt door fijne kiezeltjes vervangen is. Bochten pakken en remmen vragen cyclocrossvaardigheden en uiteraard wordt ook hier weer lustig gevallen. Het peloton is nu definitief gescheurd. Inge doet een poging de kloof te dichten en ik moet bijten om haar wiel te houden. Halfweg staakt ze de strijd en probeer ik het op mijn beurt maar ik kan niet meer aansluiten (het scheelt niet veel) en de kop is gaan vliegen. We blijven met onze waaier erg goed ronddraaien en dwingen meermaals tot 'barrage'. Jammer genoeg komen we niet dichter dan 30". Even raak ik door het uitwijken van een Hollandse nog de duinen in en mag ik serieus bikkelen om terug de aansluiting te maken, te meer omdat er enkelen moeten lossen en ik van gat naar gat moet. In de spurt ben ik verrast door de 'korte' laatste kilometer. De finish ligt achter een bocht en we zijn er al zonder het goed en wel te beseffen. 95e is mijn deel. Annelies wordt 20e, Kimberly zit in de laatste kilometer nog gevangen achter een valpartij.
Rit 3: Westkapelle-Westkapelle: 131km De laatste rit en als toetje staat er vandaag extra veel wind. De eerste kilometers in het voordeel wat opschuiven weeral geen sinecure zal maken. Na een tiental kilometer volgt een straat met klinkers en trekken de profs eens door. Alles scheurt en ik zit te ver én achter een valpartij. Ik rij nog een hele tijd alleen verder, 55 lees ik op het tellertje. Ik haal anderen in maar kan de waaier voor mij niet meer bereiken. Zelf word ik door een achteropkomende waaier opgeslorpt. Al ronddraaiend zullen we nog mensen oprapen en anderen verliezen. Hierdoor worden we de eerste achtervolgende groep op het peloton, een dikke dertig sterk. Op het plaatselijke circuit zit de mot in ons groepje en gaat het met de wind op de neus erg langzaam. De wedstrijdjury weet niet goed wat ze met ons aan moeten. Hierdoor krijgen we tegenstrijdige berichten: laatste ronde, neen het zou kunnen dat jullie nog een ronde moeten, nog een ronde, ze twijfelen, laatste ronde,... Op een kilometer van de meet horen we 'afsprinten'. Ik draai als eerste op en spurt naar een vierde plaats. Aan de meet roept de omroeper echter 'laatste ronde'. Wat een klucht. In de volgende ronde moet ik op de dijk de groep laten gaan en eindig ik quasi laatste: 93e. Kimberly is 32e. In het algemene klassement hebben we twee mooie plaatsen! En Ann-Sophie zat ook op schema, maar werd pijnlijk onderuitgeschept door een concurrente met hoge velgen. SVK heeft weeral van zich doen spreken.
20-06-2011, 21:24 geschreven door elke
19-06-2011
Roboster Zeeuwse Eilanden
Foto's van Kris Claeyé en Krist Vanmelle
19-06-2011, 11:13 geschreven door elke
06-06-2011
Hemelvaartweekend
Donderdag: Gooik-Geraardsbergen-Gooik 1.2 UCI De derde laatste manche van de Lotto Cycling Cup en de ploegen beginnen zo stilaan aan de klassementen te denken. Zelf staan we met Annelies derde in het rushes-klassement en hebben we drie rensters die uitzicht hebben op een top tien in het algemene klassement. Reden genoeg voor SVK om met enige nervositeit aan de start te komen. Daarnaast is het voltallige kruim van het dameswielrennen aanwezig, met niet in het minst Marianne Vos. De aankomst is strak voor haar supporterslokaal getrokken, en aan de speaker verklapt ze dat ze er 'stevig tegenaan wil gaan'. Qua psychologische oorlogsvoering kan dit tellen, de helft van het peloton laat het kopje al hangen. Het parcours is erg zwaar: een grote lus met Gooik-Vollezele-Denderwindeke-Onkerzelestraat-Bosberg-Congoberg-Oetinge- Gooik en zeven kleine ronden in Gooik zelf. Samen goed voor 134km wedstrijd. Uitrijden is voor mij op dit parcours en met deze kleppers het hoogst haalbare en als ik er nog bij ben dan wil ik me leeg rijden bij het aantrekken van de tussenspurten.
De eerste twintig kilometer gaat het met de wind in de rug aan een stevig tempo. De eerste bocht kan ik in tweede positie indraaien, maar nadien geraak ik niet meer vooraan: het nadeel van de wind in de rug! Op de Onkerzelestraat zit ik bijgevolg redelijk achteraan en is het sterven wanneer het peloton remt en optrekt ter hoogte van (de vele) geparkeerde auto's. In de afdaling hang ik in de staart van het peloton. De vaart gaat er niet meer uit dus ik kan slechts weinig opschuiven en begin al zwaar in het rood aan de kasseien van de bosberg. Vanaf de eerste steen begint het gekruip, de supporters ten spijt. Zelfs op training ben ik hier al sneller over gereden. Ik heb de staart van het peloton nog steeds beet, maar na de Bosberg staat de wind tegen en breekt het in vier stukken voor me. Ik kan me nog naar het eerste groepje reppen, maar daar draaien we maar met drie rond. Jammer, als iedereen meewerkt kunnen we zo naar het peloton rijden. Aan de voet van de Congoberg zitten we drie auto's achter, het kan nog... Op die helling moet ik het groepje laten gaan (te veel gewerkt, maarja) en wanneer ik boven weer kom aansluiten is er geen peloton meer te bespeuren. Even hoop ik nog dat de kasseien soelaas brengen maar dat laat Vos niet gebeuren. Bij de eerste doortocht (na 58km) hangen we al op 4 minuten van Vos. We mogen nog een rondje doorrijden, maar weten ook dat dit ons laatste zal zijn. We worden terecht niet geklasseerd. Vos demonstreert en wint na een solo van meer dan 60 met meer dan vijf minuten voorsprong! Ik vrees dat de rest een weekje niet zal slapen. Annelies pakt de rushestrui, SVK zit in het groen! Kimberly speelt de perfecte ploegmaat. Samen eindigen ze dan ook nog mooi vooraan in het peloton. Annelies sluipt zo ook de top 10 algemeen binnen.
Zondag: Kieldrecht Zondag koers in Kieldrecht, aka Prosperpolder, de koers waar ik vorig jaar viel. We starten met een zestigtal voor 90km. De eerste twee ronden soleert Gilke. Wanneer ze terug gegrepen wordt regent het aanvallen en SVK is steeds mee. Op een gegeven moment voel ik dat het zal gebeuren en ik plant me in Lensy haar wiel. En inderdaad het gebeurt, alleen heb ik niet meer voldoende macht om haar wiel te houden. Al te veel gespeeld? Of gewoon niet goed genoeg? Spijtig, want iets later rukken er zich nog enkelen los en de kopgroep is gevormd. SVK is met Ann-Sophie vertegenwoordigd. Nu is het afstoppen wanneer we kunnen en reageren wanneer het moet. Bij dit laatste twijfel ik soms toch nog: wanneer moet je laten lopen zodat het peloton geen snelheid maakt en wanneer moet je echt wel reageren... Ik reageer op wat me gevaarlijk lijkt of rij door wanneer ik/we een gat heb(ben) op de groep. In de derde laatste ronde zijn we met drie weg, maar worden we terug gegrepen. Meteen vertrekken er vier. Ik zit ingesloten en moet even wachten. Via het gras ga ik dan toch achter de vier aan en samen halen we een groepje van drie in. 13 plaatsen weg, we spurten dus voor een 14e plaats. Ik kan niet meer als eerste de bocht ingaan en zal enkel maar mijn plaats kunnen consolideren: 18e. Ann-Sophie wordt 7e, Kimberly 12e. In ieder groepje was SVK vertegenwoordigd.
