Beauraing is een van de weinige 'klimkoersen' die wij op onze kalender hebben staan. Het is dit jaar ook het kampioenschap van Wallonië.
Door het te late startuur wordt er een rondje van het totaal afgeknibbeld: 9 keer 8,8km, met 58 starters.
Het is een mooi parcours met twee klimmetjes en een smalle afdaling. De eerste klim is de langste en die krijgen we meteen na de start. Deze is heel breed, begint meteen met het steilste stukje en vlakt dan uit. Bovenaan is er geen beschutting meer voor de wind, dit maakt het laatste stuk nog het zwaarste van het parcours.
Na een korte afdaling volgt een tweede klimmetje. Deze is niet zo lang, maar iets steiler. Ook hier is er geen beschutting, de wind staat hier schuin links.
De afdaling is smal en daardoor gevaarlijk (onherstelbare verscheuring van het peloton). Vorig jaar zat ik daar gevangen achter twee angsthazen, waardoor er een gat viel. Na deze afdaling volgt een brede steenweg. Hier wordt tradidtiegetrouw stevig doorgereden, de wind zit hier in de rug (we rijden tot 74km/u - ik heb te weinig versnellingen hiervoor...).

De eerste ronde zoek ik gaatjes, ik wil deze keer niet na de afdaling moeten jagen op een losgeslagen peloton. Dat hoeft nu gelukkig niet, ik moet enkel het wiel voor me proberen houden. Bij het begin van de tweede ronde schuif ik op en zit ik helemaal vooraan, net dan beginnen ze te demarreren en ik spring mee, het stokt en er volgt een nieuwe demarrage die ik ook beantwoord, maar ik voel al snel dat de benen niet goed zijn vandaag. Bij de derde prik ben ik blij dat ik een heel peloton de tijd heb om te bekomen. Ik eindig achteraan.
Wanneer ik nu opschuif is het enkel om te anticiperen, bij ontsnappingspogingen hef ik echt mijn achterwerk niet meer, zelfs niet als ik in eerste stelling zit.
Ronde na ronde krijg ik het lastiger op de lange bergop en in de 5e ronde moet ik een gat laten. Samen met een ploeggenootje en een Lotto-madam krijgen we het nog snel dicht en op de tweede klim blijven we goed in de groep hangen. Maar in de afdaling rij ik recht in een putje en meteen hoor ik de voorband leeglopen. Nu, net nadat ik terug kom aansluiten, wat een rotmoment! Geen enkele auto is hulpvaardig en ik vermoed dat het de bezemwagen zal worden. Gelukkig stopt de wagen van RABC. Ik krijg van hun een wiel (en amai, echt een goedlopend wieltje) en in al hun altruisme nemen ze me nog mee achter de auto ook. Zelfs nadat ik mijn bocht mis en even het decor in vlieg, wordt er mooi op mij gewacht. Het duurt dan ook niet lang of ik kan de aansluiting opnieuw maken, voor de aankomst zit ik al uit te hijgen.
Vanaf nu is het iedere ronde opnieuw vechten om het peloton te houden. In de laatste ronde moet ik ze nog heel eventje laten gaan, maar op de tweede klim kan ik terug aansluiten. De spurt in dalende lijn laat ik aan me voorbij gaan.

De Australische Spratt wint de koers, ik eindig 37e.