Brasschaat is een kasseikoers. We moeten een strook kasseien over dat toch een paar honderd meter is en dus een van de enige koersen voor dames over stenen. Het parcours is om van te snoepen, maar de beste 12 mogen meedoen in de 1000-euro race achter derny's en het hoge geldbedrag maakt steeds opnieuw dat de koers maar moeilijk openbreekt.

We starten met weinigen (41 slechts) en ik heb goeie benen: stress! Ik probeer steeds bij de eersten de kassei op te draaien en dat lukt ook. Het is wat de kat uit de boom kijken, ik wil vandaag niet te veel zelf doen, maar vooral volgen wanneer ze vertrekken. Jammer genoeg denkt iedereen zo en enkel voor de premies wordt er eens deftig doorgetrokken. Dat kan ik maar even laten gebeuren en ik begin dan maar aan het aanvalswerk, weliswaar met 'enige reserve'.
Bij een premiesprint rukken er zich twee profs los en ik rij er naartoe want ik ben zeker dat dit de ontsnapping is. Een premie van 4euro, welke prof spurt daar nu voor? Zij getwee blijkt al snel en er wordt niet meer overgenomen. Dit gaat eigenlijk een hele koers door, iedereen is maar aan het rekenen en besparen op energie om toch bij de beste 12 te kunnen eindigen en nemen niet over als ze in je wiel zitten... Lichtjes frustrerend :(.
In de laatste ronde maak ik een tactische blunder en zie zo een zekere top-4 aan mijn neus voorbij gaan :( Frustratie!
Spurten dan maar met wind op de neus op wat zowat de breedste aankomst is die ik ken. Jammer genoeg is het daardoor ook moeilijk controleerbaar en langs alle kanten wordt er gekwakt en geduwd. Op 400 meter vallen er slachtoffers. Ik rem en mag de spurt vergeten, maar het belangrijkste is dat ik recht blijf.
Ploegmaatje carolien wordt afgevoerd en zal enkele dagen op INZO moeten blijven. Ze lag er zondag ook bij en valt nu zeer zwaar op het hoofd :(.
Ik word 22, De jong wint de koers.

De 1000 euro gaan naar Polspoel.

In Emptinne treffen we een Waalse koers met heel wat hoogtemeters. Het is een koers waar ik vorig jaar erg veel last had van de warmte en de ozonconcentraties en bergop gewoon niet vooruit geraakte. Ook dit jaar is het weer bloedheet, maar bij de verkenning merk ik dat ik de bergop toch een heel pak beter verteer. Het is al vaak gebleken dat ik dit jaar progressie heb gemaakt (ondanks de rotwinter, maar dankzij mijn supertrainer) maar nu is er toch een duidelijk veschil. Afwachten wat dit in de koers geeft...
We krijgen 82km sterven in een oven van 40°C en met 900 hoogtemeters. 21 moedigen, of zijn het gekken, staan aan de start.

Dit is een koers waar de deur achteraan open staat, volgen en sparen is het devies. De eerste twee ronden gaan goed, maar vanaf ronde drie ben ik vooral bezig mijn maaginhoud binnen te houden. Als ze dan vooraan eens doortrekken, moet ik het hoofd buigen. Ik koel zo goed als mogelijk af (zal 7 bidons legen) en sluit met Marlene aan bij een drietal. De volgende ronde blijven we met vier over. De kopgroep van zes is ondertussen gevormd. Ik heb het vooral erg lastig met de warmte, maar kan het groepje goed houden.

In de laatste ronde is het een tactisch spelletje waarbij ze proberen mij het werkje te laten opknappen. Ik doe dit niet en poker waardoor Laure kan ontsnappen en we voor plaats 8 spurten. Dat haal ik relatief vlot.

De Vuyst wint de koers.