Drukke tijden hebben me wat achteruit gesteld in het maken van verslagjes.

In Erembodegem was ik slecht. Mijn benen waren volledig op door de dag ervoor de hele dag recht te staan. Het ging er wel wat uit tijdens de koers, maar ik heb me zelden vooraan kunnen laten zien. De dag nadien in Oudenaarde ging het pakken beter en viel ik regelmatig eens aan of schoof ik mee. In de laatste km probeerde ik het peloton nog te verschalken, maar ze namen me terug en in de spurt was ik natuurlijk op voorhand geklopt. De volgende dag was het UCI-koers in Nijlen op een vlakke omloop. Een massaspurt diende zich aan en ik heb niet aangedrongen.

Vorige zondag koerste ik in S'gravenwezel. Enkele ronden reed ik met Beckers op kop, maar we werden teruggenomen. Later probeerde ik nog de aansluiting te maken met de kopgroep, maar dat werd een chasse patat. Twee dagen later koers in Schellebelle, waar ik me super voelde, maar niet kreeg wat ik verdiende. Massaspurt.

Ik hoop dat ze na het bk niet meer zo irritant tactisch gaan rijden en geen massaspurten meer gaan willen 'oefenen' en ik hoop dat een rouleur wint, nah! :)

Het is verschroeiend warm in Herselt! Mijn tellertje zegt 42°C, dat is misschien wat veel, maar de 30°C zal toch overschreden zijn. Het is de eerste keer dat hier een dames-koers georganiseerd wordt, ik ken het parcours dus niet. De aankomst ligt bovenaan een brede helling. De rest van het parcours is vooral veel draaien en keren op smalle baantjes. Vandaag wordt ook het PK van Antwerpen gereden met favorieten Druyts en De Vocht. Daarnaast voorziet de organisatie ook een bergprijs en enkele superpremies.

Het is al snel duidelijk dat ze de eerste ronden vooral elkaar gaan doodrijden. Ik zit veilig in het peloton en ben vooral met drinken bezig en mezelf af te koelen met water. Na enkele ronden schuif ik bergop op en ga vlot naar de kop, goede test. Na halfkoers begint het dan echt om de prijzen te gaan. Harris en Vandoorselaer raken weg. Daarachter proberen wij ook te ontsnappen. Ik ben even weg met een Noorse, niet veel later alleen en daarna nog eens eventjes met drie, maar De Vocht en Topsport laten hun niet kennen. Mijn solopoging draagt een halve ronde, jammer. In de laatste ronde ontsnappen Druyts en D'hoore nog, ik zit aan de verkeerde kant van de weg. Spurten dus. Het is een sprint die me moet liggen, maar ik maak de verkeerde beslissingen en zit ingesloten. Het duurt lang voordat er een gat komt en dan kan ik maar 6 plaatsen meer winnen. Jammer, ik heb echt nog overschot eens over de meet. Ik ga dan maar wat bijtrainen. Nikki Harris wint de koers, Druyts wordt kampioen.

Op weg naar Le Bizet staan we geweldig lang in de file en zien we zeker zes ongevallen op de ring rond Rijsel. Het is bijgevolg omkleden en koersen, maar ik ken het rondje van vorige jaren, dus dat is geen probleem. We moeten maar 62km rijden, een criterium dus.

Van aan het begin wordt er stevig doorgereden en het plan om eens zot te doen, verandert al snel in volgen en sparen. Telkens als ik recht ga staan, lopen mijn benen vol. Ik kan beter gaan zitten en een tandje groter schakelen. Vreemd. Rond halfkoers schuif ik op. Nu probeer ik enkele keren te ontsnappen of mee te gaan, maar de rest komt me meteen weer halen. In de voorlaatste bocht op 300 meter moet ik vol in de remmen om een valpartij te ontwijken. Hierdoor is het vertrekken vanuit stilstand en is de spurt natuurlijk al verknoeid. Ik kom als 22e over de meet, Druyts wint de massaspurt voor D'Hoore.

Na aankomst blijkt mijn as van mijn achterwiel redelijk veel speling te hebben. Telkens als ik optrek komt de velg tegen mijn remblokken. Ik mag dus dik tevreden zijn met mijn koersje.

We rijden over de wegen die ik bijna dagelijks doe, ik ken iedere put en bocht, als dat geen motivatie geeft! Eerst rijden we twee rondjes rond Gooik van een 27km, dan doen we een grote ronde van ongeveer 65 km om te besluiten in nog enkele kleine rondjes in Gooik. In totaal krijgen we 138 wedstrijdkilometers, maar vooral: we doen het trio muur-bosberg-congoberg met daarna de slechte kasseien in Lieferinge en de Bergstraat. De koers is van het niveau 1.1, het op één na hoogste kaliber (WB is nog hoger) en wordt georganiseerd door de supportersclub van Marianne Vos. Drie keer raden wie er graag wil winnen!

De organisator verwittigt ons dat ze vanwege de politie iedereen uit koers moeten nemen die drie minuten achter de kop van de koers geraakt. Ze willen de steenwegen maar drie minuten open houden. Tja, dan zullen er velen de aankomst niet halen, zeker als je pech hebt is dit zeer frustrerend...

Vos heeft gisteren haar eigen grote prijs al gewonnen (1.2) en reed vrijdag ook de vrouwenversie van de Amstel-Gold, dus hopelijk heeft ze een beetje spierpijn... Ik zelf heb de hele nacht liggen woelen, koude rillingen gecombineerd met liters zweet. Dat zou wel eens een virusje kunnen zijn. Ik heb althans de hele dag kou en barstende koppijn, maar kan wel starten. Het peloton telt slechts 105 rensters, dat geeft moed, want de parcoursbouwers hebben mooie wegen uitgezocht, dus ik zou moeten vooraan geraken. De eerste twee ronden gaan gezapig. Iedereen weet dat het nu niet zal gebeuren, dat pas de plaatsing voor de muur doorslaggevend zal zijn. Het peloton laat Longho Borgini 'zomaar' drie minuten nemen. Ik zit de hele tijd rond Vos, die rustig aan het keuvelen is en wat sightseeing doet. Ze stopt zelfs eventjes voor in een bosje een plasje te doen! Bij het ingaan van de tweede ronde laat ik me uitzakken naar de auto. Onze ploegleider kan je nooit iets vragen dat hij niet voorzien heeft, dus ook mijn smeekbede voor een pijnstiller wordt meteen verholpen. Na een halfuurtje begint het te werken. Ideaal, want we zijn richting Denderwindeke aan het rijden, niet ver van Onkerzele en de Muur. Sarah is vandaag supergemotiveerd en rijdt erg goed, evident dus dat ik ze op dit stuk mee naar voren breng. Ik probeer ze vooraan te houden en rijdt daardoor enkele kilometers in de wind. De bordjesdame komt naast me rijden met het tijdsverschil. Ik moet ervan glimlachen: laat Borghini maar rijden, ik ga er echt niet achter! We draaien rechtsaf en het spel zit op de wagen. Sarah schuift goed mee, ik help waar kan. Eens in Onkerzele laat ik me insluiten en verlies ik stilaan gevechten. Het is echt rijden met de ogen toe! Ca passe ou ca casse! Er wordt niet gevallen (wel uit de bocht gevlogen), maar de oorlog heb ik ook niet gewonnen en ik draai achteraan de vesten op. Daar hapert de voorderrailleur even. Ik ga op zoek naar mijn ritme. Eens boven op de kapelmuur begin ik met een dame van Malderen de achtervolging. Onderaan de Bosberg zien we ze bovenaan rijden. Als we geen recordtijd neerzetten op deze klim kunnen we het vergeten. Zo is het ook. De anderen begin nu irritant te slepen, waardoor er helemaal geen vaart zit in deze groep. Op de congoberg hebben we al vier minuten achterstand. In de bevoorradingszone is de wil van mijn gezellinnen helemaal gebroken. Na de kasseien en de bergstraat worden we uit koers genomen.

Met hoe ik me voelde is een DNF een logisch resultaat. Ik ben blij dat ik nog iets heb kunnen doen voor de ploeg en heb ook gevoeld dat de conditie stilaan terug in stijgende lijn gaat. Al bij al dus een goed gevoel. Marianne Vos wint.

Het parcours in Begijnendijk is quasi vlak en telt hooguit vier bochten. De banen zijn breed en het peloton slechts 53 rensters groot. Ik ben actief en probeer regelmatig eens of schuif mee, maar de beslissing valt op een moment dat ik meer bezig ben et mijn achterband dan met de koers. In een bocht moet ik bijsturen en zwiept de achterkant wat weg. Ik denk een leegloper te hebben, maar enkele bochten laten blijkt dat niet het geval. De ontsnapping is ondertussen wel vertrokken... Redant is niet mee en ze beginnen te rijden, ze naderen tot enkele seconden maar krijgen het gat niet dicht. Enkele rensters maken toch nog de oversteek, ik ben er niet bij, mijn eigen fout. Ik was wat 'in slaap gewiegd', had er te veel vertrouwen in dat het zou samensmelten. Op drie ronden van het einde probeer ik eerst met twee en later alleen de scheve situatie nog recht te trekken. Met nog een ronde te gaan komt er versterking van een mij onbekende renster, maar het peloton loopt ons opnieuw in. In de spurt laat ik me insluiten en word ik 10e. Uiteindelijk word ik 23e in een rare 'afwezige' koers. Dutriaux wint.

Tijd voor recuperatie en rustige training na het goed gevulde voorjaar, ik koers een weekendje niet en doe rustige duur. Vermoedelijk is de volgende koers Begijnendijk.

Over de koers van Hillegem kan ik kort zijn, het liep voor geen meter. Het ging zo mogelijk nog slechter dan de dag ervoor in Helchteren. In het begin negeerde ik nog de signalen en kwam ik mee met de eersten boven op de lastige klim, de rest van de koers was sparen en boven komen in de staart. Ik kom duidelijk macht te kort. Normaal rij ik een tandje groter bergop dan de rest, nu moest ik bij de eersten terugschakelen. Gevolg van de val? Ik werd deze koers hetgeen ik haat: een pannenkoek die heel de koers krampachtig achtervolgt, maar wel komt meespurten :s. Ik zit goed in de laatste kilometer, vind een gat op het perfecte moment en kan meedoen voor top-5, maar er zit geen versnelling op en ik word de laatste 150m dan nog bijna van mijn fiets gereden waardoor ik alles moet toesmijten. Ik rij traag de meet over en wordt 18e, Kelly Druyts wint. We rijden met drie van de ploeg in de eerste 20, het konden er 4 zijn want ook Sarah reed weer erg sterk.

De Grote Prijs Maarten Wijnants heeft voor het eerst een vrouweneditie. Wij zijn de afwachting van de heren-elite en krijgen 11 rondjes van 10,6km voorgeschoteld. Het is tevens een nieuwe manche van de Lotto Cycling Cup. Het deelnemersveld is minder indrukwekkend als anders, vele toppers zijn op terugreis van China na de wereldbekerdriedaagse daar. Onze ploeg heeft een sponsor-supportersdag georganiseerd, we zijn bijgevolg supergemotiveerd!

Ik heb het plan om de eerste 20km op toerental te komen (niet goed kunnen trainen met de val) en dan een kans te wagen. We zijn met drie 'aanvallers' een spurter en drie ondersteunende rensters. Maar helaas, het startschot wordt gegeven en ik kom de hele koers niet meer vantussen mijn kader. Niks opschuiven, niks aanvallen, ik kan alleen maar sparen, eten en drinken. De hele koers gaat het in gestrekte draf zonder echt supersnelle ronden, maar ook zonder recuperatiemomenten. Ik zie af! Ik weet dat uitrijden wel zal lukken, maar meer zit er niet in. Ik zie van achteruit wel hoe de ploeg een mooie koers rijdt! Sterke teamies! Het wordt bevestigd in de eindspurt met een 5e plaats voor Danielle. Ik kom midden peloton over de meet 52e. Polspoel wint knap.

Vandaag Hillegem op een lastig parcours, het kan alleen maar beter gaan! :)

Ik heb niet al te lang moeten herstellen en kon al snel de traningen hervatten. Voorlopig heb ik enkel nog wat last van de linkerrib. De fiets heeft het relatief goed overleefd: enkel een nieuwe shifter en een paraplu wiel.
Jammer van het slechte weer! Ik had maar graag deftige duurtrainingen gedaan, nu ben ik veroordeeld tot de helft van de training op de rollen en dan nog een stukje buiten... Ik kom zo wel aan mijn uurtjes, maar 25 uur per week haal ik niet. Geen ramp, het was tijd voor een korte pauze om de frisheid terug te vinden.
Eerstvolgende koers is Houthalen nu zaterdag, een manche van de Lotto Cycling Cup. De dag nadien start ik vermoedelijk in Hillegem.

Op 1 mei reed ik het PK Vlaams-Brabant in Boortmeerbeek. Doel was om op het podium te staan. Het allerliefste in een trui, maar daarvoor zou ik op een tikje geluk moeten rekenen en hopen dat Annelies Van Doorselaer zich misrekent.

Ik stel mijn koers vooral op haar af en rijd steeds bij de tien eersten of ga mee in de aanval. Na half koers demarreert Annelies herhaaldelijk. Op uitval nummer drie heb ik geen antwoord en ze is weg met vijf. De trui mag ik vergeten, niets aan te doen, ze was te sterk. Met nog drie ronden te gaan is het zaak om zilver veilig te stellen, maar helaas. Het peloton wijkt uit naar links, ik zit helemaal links en krijg de snelspanner van de renster voor me in het wiel. Voorwiel blokkeert en ik maak een salto. Einde koers, weg zekere podiumplaats :(. Mijn helm is helemaal kapot, ook mijn rechtershifter is gebroken. Mijn voorwiel staat krom. Zelf heb ik vooral last van de kuit, het lijkt een spierscheurtje te zijn en dat zou een kleine ramp zijn...

De volgende dag wijst onderzoek een verrekking uit van de kuitspier, geen scheur. Oef! Officieel dus een verrekking, een whiplash en wat kneuzingen. Ik ben alweer aan het trainen en voel nog enkel de linker rib bij het ademen. Omdat ik geen risico op een scheur wil nemen, rij ik dit weekend geen koersen, maar doe ik lange duur. 17 of 18 mei herneem ik.

Met Dwars door de Westhoek wacht ons de vierde manche van de Lotto Cycling Cup. De wedstrijd heeft statuut 1.1, wat wil zeggen dat dit een koers is van bijna hoogste niveau (enkel de Wereldbeker worden lastiger aangeschreven), met best wel wat UCI-punten. Het deelnemersveld is navenant. We rijden een grote ronde met Monteberg-Vidaigneberg-Monteberg-Kemmelberg en enkele lokale ronden van 11km rond Boezinge. De aankomst is op een kasseistrook getrokken.

De start is traag, maar zenuwachtig. Het eerste uur rijden we zelden boven 34km/u. A walk in the park, maar wel een gevaarlijk wandelingetje! Aangezien het traag gaat, de wegen smal zijn en iedereen vanvoor wil zitten is het wringen en vallen. Dat laatste aan een bijna constant tempo... Zo is er niets leuk aan koersen! Jammer dat dit kaliber van een koers niet op bredere wegen gereden wordt. Dat de grote ploegen de koers op slot leggen in de smalle wegen met wind op kop is te verwachten (maar frustrerend). Ik ben nog nooit zo vaak vanuit stilstand moeten optrekken in koers, het stropt overal! We zijn dan eindelijk aan de Monteberg, oef koers! Ik kom goed mee boven, kan enkele plaatsen goedmaken, maar onvoldoende. Ik verspeel ze meteen weer wanneer op de kasseien in het dorp Kemmel zwaar gevallen wordt. Na de Vidaigneberg vallen ze opnieuw erg zwaar. Ik zit nog in het peloton wanneer we Monteberg-Kemmelberg aandoen. Maar hier moet ik het peloton laten gaan, al zit ik niet ver achter en na enkele kilometers tussen de auto's zit ik in een groepje waar ik mijn kopvrouw tref. Ze wil graag naar het groepje voor ons, dus ik ga aan de kop sleuren. Tevergeefs. We werken de koers af in het 'derde peloton'. In de laatste ronde ben ik kapot en aan de aankomst krijg ik de versnelling niet meer rond. Bijna laatste, helemaal choco, maar uitgereden, 112e. Van der Breggen wint.

Op vrijdag reed ik de individuele tijdrit in Borsele, Zeeland, tegen de internationale top. Ellen Van Dijk kwam er haar wereldkampioenentrui showen, maar zou niet zomaar met de bloemen kunnen gaan lopen. Het deelnemersveld is indrukwekkend! De verkenning geeft me vertrouwen, 19.7km in de polders vechten tegen de wind. Het eerste deel en het stukje langs de zee is  moordend. Wie hier wint heeft het niet gestolen. Een minpuntje tijdens de verkenning: mijn koersschoen is stuk, de sluiting pakt niet meer en er moet ducktape aan te pas komen...maar het houdt.

5 voor 20u moet ik starten, voor me een Nederlandse, achter me een Canadese. Na enkele kilometers begin ik duidelijk in te lopen op mijn voorgangster, maar ik hoor ook al vaag de speaker van de Canadese. Het bochtenwerk is nog duidelijk niet aan me besteed met dat monster onder me, iedere bocht verlies ik seconden door ervaring die ik te kort kom. Eén bocht neem ik in de beugel terwijl dit echt niet ging, dom. Halverwege, naast de zee, word ik onpasselijk en wil mijn gelletje eruit. Even hou ik me in, maar dan herneem ik me. Als het eruit wil, dan moet het maar. Het blijft opspelen, maar blijf binnen. Ondertussen moet de auto van Endura aan de kant omdat ik nader, maar ik zie ook een schaduw dichterbij komen. En inderdaad, de Canadese haalt me in net voor een bocht. Ik haal de Nederlandse in de bocht in, een bocht die ze helemaal verkeerd instuurt en mij dus meeneemt richting opnieuw tijdsverlies. De Canadese loopt niet meer echt uit, ik probeer ze onder schot te houden en zie hoe ze zich wat vergaloppeerd heeft. Het geeft me moed, misschien is zij wel toptien aan het rijden, dan is mijn tijdrit nog niet echt slecht, toch? Hoop ik? Toe? Tijdrijden is mentaal zo zwaar! Het laatste stuk doe ik redelijk tot goed en ik kan nog een spurtje trekken richting aankomst.

Na het tijdrijden is het afwachten. Ik besef dat 39.3 km/u niet voldoende is om tweede Belgische te worden (wat ik vooraf als doel gesteld had). Dat wordt bevestigd, 48e, bijna 2 minuten op Polspoel, derde Belgische en 3'35" op Ellen van Dijck die wint met een gemiddelde van 43.6! Ze heeft 8" voorsprong op Blaak.

Het gaat wat op en af en er staat wind, het zal dus een selectieve wedstrijd worden. Van bij het startshot ontsnappen er drie, twee daarvan moeten de rol lossen, maar Vekemans blijft krachtig doorrijden en na drie ronden heeft ze 55" voorsprong. Ik besluit het er op te wagen en val aan. Na enige tijd komt het peloton dan toch aansluiten en schiet De Jong en De Vuyst weg. Niemand reageert op deze juiste ontsnapping, dus ik zet me recht. Ik kom nog dicht, maar raak er net niet bij. Ze draaien meteen goed rond en zijn weg. Het peloton is helemaal uiteen gereten, overal rijden groepjes. Ik moet er twee laten passeren, kan niet meer aanhaken. In de afdaling valt de achtervolgende groep, waardoor deze tot 5 herleid wordt. Ik raak stilaan gerecupereerd en wil weg uit wat nog van het peloton overblijft. Met drie en later vier beginnen we aan de achtervolging. Half koers komen we aansluiten bij de eerste achtervolgers, blijkbaar niet naar de zin van Femke want ze rijdt moedwillig mijn voorwiel weg. Ik kan me gelukkig rechthouden, zeer zielig, zal onthouden worden. We draaien relatief goed rond, maar ons groepje is net te groot en de wind net te sterk. Af en toe is er een ontsnapping, maar niemand houdt vol en uiteindelijk gaan we met 12 de laatste ronde in om te spurten voor plaats 3. In die laatste ronde is het vet van de soep en kan ik geen positie meer kiezen. Ik hou er in de spurt nog 3 achter me en word 9e. Thalita De Jong win de koers.