121km koers onderverdeeld in drie toertjes van net geen 30km en 3 van 11km. Een polderkoers, die naam waardig met wind zoals die alleen in Nederland kan waaien. Vermoedelijk zal de helft al na de eerste doorkomst mogen gaan douchen. 

We gaan de 'presentatielijst' tekenen en gaan ons vervolgens opwarmen. Maar daar komt al snel een einde aan. We komen aan de meet en er staan al drie rijen dames ongeduldig te wachten. Meer dan een half uur op voorhand, djeez. Maar goed, aangezien de eerste kilometers hier gaan bepalen of je kans maakt uit te rijden of niet, volgen we gedwee. Een half uurtje kletsen dan maar.

De geneutraliseerde start wordt gegeven en ik laat me redelijk idioot wegdrummen, dit kon ik vorig jaar precies toch veel beter :(. Van de derde lijn verzeil ik ergens halverwege bij de officiële start. Dan volgt het opschuiven om te redden wat nog te redden valt. Het duurt vijf minuten voordat Rabobank en AAdrink zich organiseren en hupla het spel zit op de wagen. Er wordt ver-schrik-ke-lijk hard gereden en ik weet niet waar ik het heb. Het is vechten op het randje om eraan te blijven haken en anticiperen op gaten die gaan komen. Opschuiven, met de kop in de wind. Soms op je adem trappen en eventjes beschutting zoeken om vervolgens jezelf weer op te peppen om terug op te schuiven. Eigenlijk draait koersen om mentale weerbaarheid... Na 20 minuten hebben we 42gemiddeld (met neutrale start en een orkaan op onze neus). Het is zo heet, dat ik denk dat ik ga ontploffen. Tijd om te drinken is er helemaal niet en voorbijrazende auto's laten ons stofhappen. 

Na een halfuurtje is een kopgroep van 29 gevormd en wordt de achtervolgende groep ook stilaan een peloton. Oef, er belooft rust te komen! Ik heb nu nood aan 40 minuten recup, veel drank en een geleke. We komen door op 1 minuut. Na een uurtje wedstrijd begin ik er door te komen en doe ik wat kopwerk mee in de hoop dat er toch een waaier ontstaat. Maar dit gebeurt niet. Stelselmatig verliezen we meer terrein tot we de laatste ronde ingaan met 5 minuten achterstand. Ik ben ondertussen piepedood, verkoold of toch op zijn minst verdampt. Mijn hoofd doet geweldig veel zeer, alsof het gaat openbarsten en ook mijn voeten staan precies in brand. Drinken is alles wat ik kan doen, en tevreden zijn met uitrijden.

Ik kom als bijna laatste van het peloton over de eindstreep, Van Vleuten wint opnieuw (na gisteren).

De volgende dag heb ik alle symptomen van een 'zonneslag', maar ik ben dik tevreden dat ik heb kunnen uitrijden!

Koers voor 93 km, met 86 rensters. Een vlak parcours met veel rechte stukken en een stuk smallere weg waar de wind eerder in het nadeel staat. Doel was vandaag om me deftig in het peloton te handhaven. 

De eerste ronde schuif ik op tot ik in tweede stelling de doortocht maak. We zijn met vier SVK'ers en we laten het gat vallen voor Sabrina die op zoek gaat naar de ontsnapte Amy. De volgende ronde stoppen we af, tot plots Gilke vertrekt. Ik spurt naar haar wiel en aangezien we al een mooi gat hebben pak ik meteen over. Het peloton laat echter niet begaan (en achteraf gezien maar goed want het was nog lang). Een ronde later is ook de kop gegrepen. Ontsnappingspogingen zijn legio. Enkelen houden een paar ronden stand, maar het peloton, met een zeer bedrijvige Johansson vat iedereen steeds opnieuw bij de kraag. Met nog vijf ronden te gaan heb ik nog eens zin iets te ondernemen. Emma valt aan, uiteraard zit meteen het hele peloton in haar wiel. Ze doet nog een poging, idem. Ze zet zich gefrustreerd op kant en ik trek door. Er volgen enkelen, maar we worden al snel gegrepen. Tijd om door te trekken wanneer het peloton net komt aansluiten. En het lukt: ik ben weg. Ik kijk achter me en zie een stomp peloton. Maar het duurt niet lang of ik moet al kleiner schakelen, en nog eens... Oef, toch wel wat wind vandaag... Als er nu een groepje komt maak ik nog kans, anders hou ik dit niet lang meer (hier is duidelijk nog werk aan). Maar mijn gebeden worden gehoord en er komen drie rensters in de achtervolging. Elien komt als eerste voorbij gestoven en ik moet echt alles geven om in haar wiel te geraken. Ik neem op flauwe wijze over en trek verontschuldigend een pijnlijke grimas. Wanneer de andere twee komen aansluiten zit er bij mij echt niets meer op. Als ik een halve ronde kan recupereren zal ik er wel door zijn, maar door mijn gesleep en gebekkentrek stok de samenwerking en we houden het net geen ronde uit. Dat was eens keihard met de neus op de feiten gedrukt worden. Ik zit nog niet op het niveau van het einde van vorig seizoen (ook niet verwonderlijk natuurlijk).

De volgende ronden zit er niets anders op dan braaf in het peloton blijven. De onoverzichtelijk, rommelige spurt laat ik aan me voorbijgaan. Ik kom bij de laatsten over de meet en word 51e.

Volgend weekend een UCI-koers in Nederland door de polders. Dit zal vermoedelijk nog wat te hoog gegrepen zijn.

De eerste ronde ben ik om de een of andere reden diep onder de indruk. Ik raak precies niet 100% gefocust op de kleine (belangrijke) dingen, zoals gedoseerd remmen, snelheid uit de bocht nemen,... Het optrekken en volgen gaan gelukkig wel goed, maar die kleine details maken dat ik in de tweede ronde in het laatste kwart van het peloton verzeil. Nu volgen verschillende ontsnappingspogingen elkaar op en scheurt het langs alle kanten. Ik zie het gebeuren en zet me recht om de gaten te dichten, maar zit te ver en moet te veel slalommen. Het kaf wordt van het koren gescheiden, tot u spreekt het kaf... Samen met Anja Buysse doen we een ultieme poging, maar we moeten de strijd al snel staken. Achter ons komt een groepje van 15 aangedenderd en ik vind er mijn plaatsje. Het is nu drie ronden lang recupereren geblazen. Uit het peloton waaien geleidelijk meer rensters. Geen goed teken, vooraan blijft de gas openstaan! Maar de eerste groep is te groot om samen te werken (20tal) en te klein om echt te blijven beuken. Na drie ronden kunnen we de aansluiting maken. Oef, tijd om te eten en te drinken want in die windkoersen is dat absoluut geen sinecure. 

De volgende ronden zitten we heel vaak op het lint. Enkel de drie centimeter naast de rand van de weg interesseert ons. Stenen, putten,... deert ons niet, zo veel mogelijk van de jetstream van de voorgangster profiteren is het enige wat telt.

De laatste ronden gaan we in met een 40tal overblijvers. In de voorlaatste ronde schuif ik op tot plaats 10, om de laatste ronde bij de eersten de polder in te draaien. Ik wil nog wel iets proberen en als dat niet lukt, kan ik misschien nog nuttig zijn voor Annelies. Een halve ronde van het einde gaat Hoffmann, er reageert iemand, twee anderen volgen en ik zit in hun wiel. Zij staken de poging. Ik zie rechts nog net een gaatje en ga ervandoor (al zat er toch niet veel dash meer op). We zijn los met twee, maar mijn gezellin heeft het niet door of pokert graag. Een derde komt aansluiten en we organiseren ons, maar het peloton laat niet begaan. Terug gegrepen valt het stil, ik rij 27km/u op kop, de wind houdt de rest in bedwang, niemand voelt een drang over te nemen. Plots kiest er iemand het hazepad. Annelies en ik kijken twijfelend naar elkaar. Achteraf gezien jammer, want zij kan alleen het peloton voorblijven en wint.

Ik draai de laatste bocht in als 10e en kom over de meet als 27e. Het vet was van de soep, de spurt was eerder sterven.

Leuke koers en zalig om met een goed gevoel je eerste koers te kunnen afsluiten. 

Deze week en volgende week is het trainen nog prioritair (explosiviteit - intensief), dus als ik in Snaaskerke en Breendonk kan uitrijden, ben ik dik tevreden!