De Wielertrofee is dit jaar omgedoopt tot de Lotto Cycling Cup en krijgt daarmee niet alleen een nieuw jasje, maar ook een opwaardering. We spreken nu over 1.2 UCI-koersen die tussen 24 geselecteerde ploegen worden betwist.

De eerste manche is Tielt-Winge, of de Omloop van het Hageland. In een nog niet zo ver verleden was dit mijn debuut (ook toen al een koers van hoog niveau) waar ik 60km meereed. Vorig jaar werd ik 50e. Een koers waar ik graag - en tot nu toe ook goed - rij.

We krijgen 125km op ons bord, met als voorafje een grote ronde van 50km en aansluitend kleine rondjes van 15. In de grote ronde gaat het golvend op en af, maar met uitzondering van een kasseiheuvel zijn er geen bergpunten te verdienen, in de kleine ronde zit wel een bergje met punten. Daarnaast zijn er rushes bij iedere doortocht.

We vertrekken met 165 rensters. Meteen gaat het er overdreven zenuwachtig aan toe, vijf keer erger dan vorige week (droog weer?). Er wordt gekwakt, geremd en gevloekt. De eersten gaan al na 5km tegen de vlakte en het zal niet ophouden. De vele stukken met wegenwerken helpen meer dan een handje, maar het merendeel moet aan het zenuwachtig gerij toegeschreven worden. Ik besluit vooraan te gaan rijden, weg van de Bermuda.
Als ik in tweede positie een bocht indraai, trek ik op. Ik kijk achter me en heb een gat op het peloton. Doortrekken dus! Meteen heb ik een mooi kloofje en ik zie een stomp peloton achter me. Oei, ik had toch wel graag iemand mee gekregen, we hebben nog 105km te gaan en de wind staat pal op kop... Ik mag nu vooral niet te diep gaan. Op het vlakke is dit geen probleem, maar bergop mis ik toch nog kracht. Ik moet terugschakelen, en nog eens, en nog eens. Dit heeft geen zin, ik ga me terug laten opslorpen door de groep. Er maakt zich een Noorse los uit de groep en zij komt aansluiten, we draaien even rond, maar op het volgende bergje laat ik het verstand zegevieren.

Terug in de groep probeer ik me vooraan te handhaven. Dit lukt behoorlijk. Gelukkig, want 10km later gaan ze in dertigste positie, schuin links van me, en masse tegen het wegdek. Een verschrikkelijk geluid volgt, Valérie ligt ertussen.
Het is nu een gewring en ik laat het wat passeren. De eerstvolgende hindernis is op 50km, tijd om wat te drinken en te eten.
Op de kasseihelling zit ik wat ver, maar al slalommend en cyclocrossend schuif ik makkelijk op, de uitloper in kassei gaat zeer vlot. Het peloton blijft gegroepeerd.
We maken een eerste doortocht en beginnen aan de plaatselijke rondjes. Het parcours ken ik van buiten, ik weet waar het zal gebeuren. Ik schuif makkelijk op, positioneer me rond plaats 25-30 om zo de helling aan te vatten en de breuken voor te blijven. Ik voel me nog fris en krijg goesting in een 'domme actie' (nummer twee). Maar het mag niet zijn, ik voel mijn achtertrein zwiepen: een leegloper. Net nu, net hier . Hand omhoog, op het grootste mes, rechts van de baan en de commisaris duidelijk maken dat ik een achterwiel moet hebben. Ik rij nog tot boven, maar door de vele gelosten kan de ploegauto maar pas laat hulp bieden. Komt daarbij dat mijn ketting tussen kader en cassette vastzit en ik tot twee keer van de fiets moet door schakelproblemen. Voor mij is de koers gepasseerd, maar Nico en Dave weten me te motiveren en ik storm richting volgauto's. Een halve ronde later hang ik er alweer aan!
Nog vier passages wachten, maar ik kan niet klein genoeg schakelen en moet veel te groot naar boven. Met nog twee doortochten is alles uit de benen gevloeid. In de spurt van het tweede peloton wil ik wel eens meedoen. Ik rij 4e op 3km en 20e op 2km van de meet. Ik heb me weer eens prachtig laten ringeloren .

Ik word 81e, Emma Johansson wint.
SVK is 9e ploeg overall en 4e Belgische ploeg (Na Topsport, Lotto en Sengers).
Ann-Sophie staat 11e algemeen, Gilke 7e in het jongeren klassement en Annelies 4e in de rushes.