Drukke tijden hebben me wat achteruit gesteld in het maken van verslagjes.

In Erembodegem was ik slecht. Mijn benen waren volledig op door de dag ervoor de hele dag recht te staan. Het ging er wel wat uit tijdens de koers, maar ik heb me zelden vooraan kunnen laten zien. De dag nadien in Oudenaarde ging het pakken beter en viel ik regelmatig eens aan of schoof ik mee. In de laatste km probeerde ik het peloton nog te verschalken, maar ze namen me terug en in de spurt was ik natuurlijk op voorhand geklopt. De volgende dag was het UCI-koers in Nijlen op een vlakke omloop. Een massaspurt diende zich aan en ik heb niet aangedrongen.

Vorige zondag koerste ik in S'gravenwezel. Enkele ronden reed ik met Beckers op kop, maar we werden teruggenomen. Later probeerde ik nog de aansluiting te maken met de kopgroep, maar dat werd een chasse patat. Twee dagen later koers in Schellebelle, waar ik me super voelde, maar niet kreeg wat ik verdiende. Massaspurt.

Ik hoop dat ze na het bk niet meer zo irritant tactisch gaan rijden en geen massaspurten meer gaan willen 'oefenen' en ik hoop dat een rouleur wint, nah! :)

Het is verschroeiend warm in Herselt! Mijn tellertje zegt 42°C, dat is misschien wat veel, maar de 30°C zal toch overschreden zijn. Het is de eerste keer dat hier een dames-koers georganiseerd wordt, ik ken het parcours dus niet. De aankomst ligt bovenaan een brede helling. De rest van het parcours is vooral veel draaien en keren op smalle baantjes. Vandaag wordt ook het PK van Antwerpen gereden met favorieten Druyts en De Vocht. Daarnaast voorziet de organisatie ook een bergprijs en enkele superpremies.

Het is al snel duidelijk dat ze de eerste ronden vooral elkaar gaan doodrijden. Ik zit veilig in het peloton en ben vooral met drinken bezig en mezelf af te koelen met water. Na enkele ronden schuif ik bergop op en ga vlot naar de kop, goede test. Na halfkoers begint het dan echt om de prijzen te gaan. Harris en Vandoorselaer raken weg. Daarachter proberen wij ook te ontsnappen. Ik ben even weg met een Noorse, niet veel later alleen en daarna nog eens eventjes met drie, maar De Vocht en Topsport laten hun niet kennen. Mijn solopoging draagt een halve ronde, jammer. In de laatste ronde ontsnappen Druyts en D'hoore nog, ik zit aan de verkeerde kant van de weg. Spurten dus. Het is een sprint die me moet liggen, maar ik maak de verkeerde beslissingen en zit ingesloten. Het duurt lang voordat er een gat komt en dan kan ik maar 6 plaatsen meer winnen. Jammer, ik heb echt nog overschot eens over de meet. Ik ga dan maar wat bijtrainen. Nikki Harris wint de koers, Druyts wordt kampioen.

Op weg naar Le Bizet staan we geweldig lang in de file en zien we zeker zes ongevallen op de ring rond Rijsel. Het is bijgevolg omkleden en koersen, maar ik ken het rondje van vorige jaren, dus dat is geen probleem. We moeten maar 62km rijden, een criterium dus.

Van aan het begin wordt er stevig doorgereden en het plan om eens zot te doen, verandert al snel in volgen en sparen. Telkens als ik recht ga staan, lopen mijn benen vol. Ik kan beter gaan zitten en een tandje groter schakelen. Vreemd. Rond halfkoers schuif ik op. Nu probeer ik enkele keren te ontsnappen of mee te gaan, maar de rest komt me meteen weer halen. In de voorlaatste bocht op 300 meter moet ik vol in de remmen om een valpartij te ontwijken. Hierdoor is het vertrekken vanuit stilstand en is de spurt natuurlijk al verknoeid. Ik kom als 22e over de meet, Druyts wint de massaspurt voor D'Hoore.

Na aankomst blijkt mijn as van mijn achterwiel redelijk veel speling te hebben. Telkens als ik optrek komt de velg tegen mijn remblokken. Ik mag dus dik tevreden zijn met mijn koersje.

We rijden over de wegen die ik bijna dagelijks doe, ik ken iedere put en bocht, als dat geen motivatie geeft! Eerst rijden we twee rondjes rond Gooik van een 27km, dan doen we een grote ronde van ongeveer 65 km om te besluiten in nog enkele kleine rondjes in Gooik. In totaal krijgen we 138 wedstrijdkilometers, maar vooral: we doen het trio muur-bosberg-congoberg met daarna de slechte kasseien in Lieferinge en de Bergstraat. De koers is van het niveau 1.1, het op één na hoogste kaliber (WB is nog hoger) en wordt georganiseerd door de supportersclub van Marianne Vos. Drie keer raden wie er graag wil winnen!

De organisator verwittigt ons dat ze vanwege de politie iedereen uit koers moeten nemen die drie minuten achter de kop van de koers geraakt. Ze willen de steenwegen maar drie minuten open houden. Tja, dan zullen er velen de aankomst niet halen, zeker als je pech hebt is dit zeer frustrerend...

Vos heeft gisteren haar eigen grote prijs al gewonnen (1.2) en reed vrijdag ook de vrouwenversie van de Amstel-Gold, dus hopelijk heeft ze een beetje spierpijn... Ik zelf heb de hele nacht liggen woelen, koude rillingen gecombineerd met liters zweet. Dat zou wel eens een virusje kunnen zijn. Ik heb althans de hele dag kou en barstende koppijn, maar kan wel starten. Het peloton telt slechts 105 rensters, dat geeft moed, want de parcoursbouwers hebben mooie wegen uitgezocht, dus ik zou moeten vooraan geraken. De eerste twee ronden gaan gezapig. Iedereen weet dat het nu niet zal gebeuren, dat pas de plaatsing voor de muur doorslaggevend zal zijn. Het peloton laat Longho Borgini 'zomaar' drie minuten nemen. Ik zit de hele tijd rond Vos, die rustig aan het keuvelen is en wat sightseeing doet. Ze stopt zelfs eventjes voor in een bosje een plasje te doen! Bij het ingaan van de tweede ronde laat ik me uitzakken naar de auto. Onze ploegleider kan je nooit iets vragen dat hij niet voorzien heeft, dus ook mijn smeekbede voor een pijnstiller wordt meteen verholpen. Na een halfuurtje begint het te werken. Ideaal, want we zijn richting Denderwindeke aan het rijden, niet ver van Onkerzele en de Muur. Sarah is vandaag supergemotiveerd en rijdt erg goed, evident dus dat ik ze op dit stuk mee naar voren breng. Ik probeer ze vooraan te houden en rijdt daardoor enkele kilometers in de wind. De bordjesdame komt naast me rijden met het tijdsverschil. Ik moet ervan glimlachen: laat Borghini maar rijden, ik ga er echt niet achter! We draaien rechtsaf en het spel zit op de wagen. Sarah schuift goed mee, ik help waar kan. Eens in Onkerzele laat ik me insluiten en verlies ik stilaan gevechten. Het is echt rijden met de ogen toe! Ca passe ou ca casse! Er wordt niet gevallen (wel uit de bocht gevlogen), maar de oorlog heb ik ook niet gewonnen en ik draai achteraan de vesten op. Daar hapert de voorderrailleur even. Ik ga op zoek naar mijn ritme. Eens boven op de kapelmuur begin ik met een dame van Malderen de achtervolging. Onderaan de Bosberg zien we ze bovenaan rijden. Als we geen recordtijd neerzetten op deze klim kunnen we het vergeten. Zo is het ook. De anderen begin nu irritant te slepen, waardoor er helemaal geen vaart zit in deze groep. Op de congoberg hebben we al vier minuten achterstand. In de bevoorradingszone is de wil van mijn gezellinnen helemaal gebroken. Na de kasseien en de bergstraat worden we uit koers genomen.

Met hoe ik me voelde is een DNF een logisch resultaat. Ik ben blij dat ik nog iets heb kunnen doen voor de ploeg en heb ook gevoeld dat de conditie stilaan terug in stijgende lijn gaat. Al bij al dus een goed gevoel. Marianne Vos wint.

Het parcours in Begijnendijk is quasi vlak en telt hooguit vier bochten. De banen zijn breed en het peloton slechts 53 rensters groot. Ik ben actief en probeer regelmatig eens of schuif mee, maar de beslissing valt op een moment dat ik meer bezig ben et mijn achterband dan met de koers. In een bocht moet ik bijsturen en zwiept de achterkant wat weg. Ik denk een leegloper te hebben, maar enkele bochten laten blijkt dat niet het geval. De ontsnapping is ondertussen wel vertrokken... Redant is niet mee en ze beginnen te rijden, ze naderen tot enkele seconden maar krijgen het gat niet dicht. Enkele rensters maken toch nog de oversteek, ik ben er niet bij, mijn eigen fout. Ik was wat 'in slaap gewiegd', had er te veel vertrouwen in dat het zou samensmelten. Op drie ronden van het einde probeer ik eerst met twee en later alleen de scheve situatie nog recht te trekken. Met nog een ronde te gaan komt er versterking van een mij onbekende renster, maar het peloton loopt ons opnieuw in. In de spurt laat ik me insluiten en word ik 10e. Uiteindelijk word ik 23e in een rare 'afwezige' koers. Dutriaux wint.