’s Middags hebben we pauze van rond 11u30 tot 15u, dit lijkt lang maar zo wordt vermeden dat er op het heetst van de dag gewerkt wordt, ik wordt al gewoon aan mijn dagelijkse siësta.

De lunch vandaag bestaat uit gefrituurde Yam (een Afrikaanse wortel een beetje aardappel – achtig) met gefrituurde bakbanaan en groeten. Frituren doen ze hier met bijna alles, begrijpelijk want het is moeilijk om te koken zonder een kookvuur of oven, alles wordt op houtskool vuurtjes klaargemaakt.

In de namiddag ga ik toch werken, ik ben hier gekomen om te werken te helpen waar ik kan, dus na het weekend maar een halve dag werken lijkt me niet ok. Bij de kippen is er altijd wel iets te doen en mijn hulp maakt het werk van de anderen iets lichter. Ik ben er een aantal dagen niet geweest, er staat al een hele rij eieren te wachten om op de markt verkocht te worden.

Ik verzamel en kuis er nog wat meer, daarna wassen we de drinkbakken in de schaduw want het is ondertussen gloeiend heet in de zon. We vullen ze met een mix van water met vitaminen het water kleurt hierdoor roze.

Iets voor 17 uur komt de baas de eieren ophalen met een bestelwagen, geïmporteerd uit Duitsland, de auto’s en bestelwagens die bij ons afgeschreven zijn of niet meer door de autokeuring raken worden naar Afrika geëxporteerd en doen hier nog goed dienst, zo mocht ik vorig jaar in Ghana ook ondervinden.

We dragen de eieren naar buiten, ik doe het rustig aan en neem maar 5 plateaus in plaats van 10, de weg is hobbelig, we moeten over een paar muurtjes stappen en ik wil niet struikelen met al de eieren in mijn handen. Dan is de vraag hoe krijgen ze al de eieren in de bestelwagen. Op zijn Afrikaans en het werkt wel goed, de koffer wordt volgepropt, veiligheidshalve plaatst men wat lege zakken van het voeder om de eieren te beschermen. Dan gaan er nog een paar stapels op de achterbank, maar er blijven er toch nog wat over. De laatste plateaus worden op de schoot van de 3 passagiers gezet, de chauffeur krijgt er gelukkig geen op zijn schoot.

Uiteindelijk worden alle eieren meegenomen en verkocht op de markt in Cotonou. Per week gaat men een 2 à 3 keer naar de markt afhankelijk van het aantal eieren.

Eens de regen over was ben ik nog een wandelingetje in het dorp gaan maken om de benen toch wat gestrekt te hebben.

Het dorp Kpovié is langs een “grote weg” gelegen, dat wil zeggen dat de weg geasfalteerd is, alle kleinere lokale wegjes die erop toekomen zijn uiteraard niet geasfalteerd maar zijn zand-aarde wegjes.

Niet ver van mijn verblijfplaats is er een Afrikaans landmeters – immobiliënkantoor, ik heb er nog nooit iemand gezien, misschien moet ik er solliciteren naar een job, het kantoor heeft een overdekt terras, wat wil je meer ….

Daar ik niet veel gedaan heb, heb ik ook niet veel te vertellen, maar toch wat sfeerbeelden van mijn Afrikaanse wandeling in het dorp.

De katholieke kerk waar het huwelijk gisteren plaats vond.

Aanmoedigingen voor de leerlingen bij een school.

Typisch dorpshuis met waterput.

Lokale weg naar de boerderij Pelle.

Net als vorig weekend is het vandaag ook een regendag, de hele voormiddag valt de regen met bakken uit de lucht, rond de middag klaart het wat op, tis maar te hopen dat het om 16 uur niet regent voor het huwelijk. Ik vul mijn tijd wat met lezen en sudoku’s, één van mijn favoriete bezigheden ik kan er uren mee vullen.

Tijdens de lunch die ik in de pergola nuttig met mijn gast-papa zegt hij me dat ik stipt om 15u30 klaar moet zijn. Dus ben ik als Europeaan stipt op tijd klaar. Justine zegt dat ik met de Zem naar de kerk moet gaan en doet er één stoppen, mijn gast-mama is daar, dus met de taxi-brommer op weg naar de kerk, een grote ander halve km ver, ik kan dat wel te voet doen, maar daar is het al wat te laat voor. Het ritje kost 100 Cfa = 0,15 euro.

Ik ben nog ruimschoots op tijd, zelfs veel te vroeg er is bijna nog niemand, dus nog efkes wachten, wie in Afrika verblijft leert wachten en geduld hebben.

Net voor 16u begint het volk toe te komen, de bruidegom wordt door zijn moeder naar de kerk gebracht de bruid door haar vader.

In de kerk is het verboden om foto’s te nemen, ik weet dat je in Benin (en in veel Afrikaanse landen) niet ongevraagd foto’s mag nemen, ik had vooraf geïnformeerd bij mijn gast-mama of ik foto’s kon nemen en was op de hoogte dat je dit in de kerk niet mag doen. Er waren 2 fotografen aanwezig die blijkbaar wel de toelating hadden. Op een gegeven ogenblik zie ik iemand met een gsm foto’s nemen, onmiddellijk wordt ze door veel mensen erop gewezen dat dit niet mag.

De ceremonie is zoals bij ons in de katholieke kerk, alleen begrijp ik er niet zo veel van want het is in het Fon, nu en dan korte stukjes in het Frans (en dat is voor mij ook lastig om goed te begrijpen als het snel gaat). Er wordt gepreekt over het huwelijk in het Fon, en plots zegt de priester “ik zie dat er iemand aanwezig is die geen Fon spreekt dus zal ik de preek in het Frans samenvatten. Echt wel vriendelijk dat men dit speciaal voor mij doet, mijn aanwezigheid wordt echt wel geapprecieerd. Kort samengevat ging het erover dat het huwelijk geen gevangenis is, maar een geven en nemen, en beide partners gelijk zijn, ik ben een beetje verbaasd of eerder aangenaam verrast van wat men zegt omdat er hier in veel gezinnen nog een groot onderscheid is tussen man en vrouw, de emancipatie van de vrouw is niet zoals bij ons.

We krijgen waar voor ons geld, de bruid is niet gedoopt dus krijgen we er een doopsel en heilig vormsel bovenop, zonder dit kan het sacrament kan het huwelijk niet voltrokken worden. Een doopvont is er niet, wel een plastic teiltje met water om te dopen.

En dan volgt de eigenlijke trouw, met alles erop en eraan zoals wij het kennen, jawoord – ringen – kus…. Met een groot applaus en gejoel bovenop.

Vanaf dat ogenblik valt het me op dat de bruidegom zijn kersverse bruid telkens heel attent bij de hand – arm neemt als ze moeten rechtstaan of naar het altaar gaan. In Afrika wordt veel gesproken over uithuwelijken en dat het huwelijk een praktische aangelegenheid is omdat het hier gewoon zo hoort dat je huwt, soms of vaak is er van vrije keuze of liefde weinig sprake. Maar ik mag nu getuige zijn van het tegendeel, ze zien er beiden gelukkig uit, ik heb er een beter gevoel bij dan het huwelijk dat ik in Ghana mocht meemaken.

Na de kerkdienst is er een feest dit vind plaats in een school, samen met mijn gast-mama en haar collega’s van het kerkbestuur ga ik er naartoe, er is een tafel voor ons gereserveerd. Bij aankomst mogen we een drankje kiezen, er staan verschillende soorten drank (gin, whisky, soort baileys… ) een ijsblokje hoort erbij, ik hoor jullie nu al denken neen in Afrika mag je zeker geen ijsblokjes gebruiken, maar als mijn gast-mama me dit geeft weet ik dat het ok is. Iets later merk ik de plastieken zakken met drinkwater op, net zoals ze deze in Ghana overal gebruiken en ik vorig jaar ook deed, het zijn deze zakken die men uit een diepvries haalt als ijs, dus het is wel degelijk drinkbaar, en ik ben niet ziek geworden. Een potje nootjes – koekjes hoort erbij.

Iets later arriveert het bruidspaar, en net zoals vorig jaar in Ghana doen ze de toer van de zaal en wordt er geld op het hoofd van de bruid geplakt.

Ik wil uiteraard ook iets bijdragen voor het pas gehuwde paar en hun gastvrijheid, mijn gast-mama zegt me dat ik dat persoonlijk bij hen kan afgeven niet in het tumult van de rondgang, dus als het wat rustiger is wens ik hen proficiat en geef ze mijn bijdrage.

Aansluitend volgt een buffet met rijst, kip, of de lokale specialiteiten van Benin, ik hou het veiligheidshalve bij rijst met kip.

Daarna komen ze rond met een drankje, een flesje sprite of bier, ik zie hoe ze dit in één keer uitdrinken, echt genieten van een biertje doen ze niet. Ik moet het mijne ook snel opdrinken want we vertrekken terug al naar huis, tegen 8u30 zijn we terug, een dansfeest tot in de late (vroege) uurtjes zoals bij ons is het niet geworden, misschien wel voor de andere gasten, de kerkgemeenschap vertrok allen vroeg want morgen is het zondag en gaan ze naar de mis.

Mijn werkuren starten om 9uur, het eerste dat ik meestal mag doen is de eieren rapen. We doen dit met een emmer, voorzichtig leg ik ze erin want ik wil er niet te veel breken. De kippen kunnen de eieren leggen in bakken die aan de rand staan, maar ze luisteren niet al te goed, de eieren liggen een beetje overal verspreid, soms zelfs in de voerderemmers.

Wie bang is van kippen moet hier niet komen werken want het is echt wel tussen de kippen dat je moet gaan, meestal zitten er ook een 2 à 3 kippen boven op de eieren doen moet je ze proberen weg te duwen, aan hun staart trekken is voor mij het makkelijkst. Nu en dan pikt er wel eens eentje in mijn vingers maar zonder erg. Ik moet ook goed op mijn emmer letten want ze durven al eens te proberen om in een ei te pikken.

Er zijn 5 aparte ruimtes, 3 met de jonge kippen die nog niet zo lang begonnen zijn met leggen en 2 met al wat oudere kippen. Eens ze beginnen te leggen houden ze de kippen nog 18 maand. De komende weken zal het aantal eieren nog sterk vermeerderen, dus nog meer werk.

De eieren moeten dan in een plateau gelegd worden, één voor één leggen we ze erin en kuisen ze netjes af met een sponsje. De kapotte eieren leggen we apart. Van de jonge kippen moeten we per ruimte de eieren apart houden zodat ze weten hoeveel er zijn en indien ze zien dat ze plots sterk minderen dan weten ze dat er mogelijks iets aan de hand is.

Van de oudere kippen (2 ruimtes) mogen ze samen maar moeten we de grote en kleine eieren in een aparte plateau houden.

Bij de deur van elk kippenhok staat een bak water, we moeten onze laarzen (die we hier krijgen om aan te doen) in het water wat afspoelen. Het is ook niet toegestaan dat iemand die in het kippenhok van de jonge kippen komt ook bij de oudere kippen gaat. Men schenkt wel behoorlijk wat aandacht aan hygiëne en het vermijden van ziektes.

Toch zijn er wel een paar kippen ziek, deze worden dan in een apart afgebakende zone gehouden, waar we de eieren kuisen.

We rapen een 3 keer per dag de eieren, de vaste werknemers ook nog een paar keer, ze doen dit om te vermijden dat er veel eieren gebroken worden als ze lang blijven liggen tussen de kippen.

Een andere taak is het wassen van de drinkbakken, dat is wel een leuk werkje, met de handen in het water, buiten in de schaduw, afkoelend voor zover dat hier kan. Bij al het andere parelt het zweet van ons, en ik ben iemand die niet snel zweet, tropisch klimaat = sauna.

Na het wassen vullen we de drinkbakken , geen gewoon water maar water waar ze wat vitaminen aan toegevoegd hebben, deze worden nauwkeurig tot op de gram afgewogen. De drinkbakken die dichtst tegen de buitenkant hangen worden meer gevuld dan de andere omdat de zon daar soms in het hok schijnt, dus er wordt meer verdampt en de kippen drinken daar meer.

Dagelijks worden de voederbakken ook gevuld, per hok 50 kilogram voeder die we met emmers en een plastieken bord in de hangende voederbakken gieten.

Ze hebben heel veel honger, het is niet evident een weg te banen met een emmer voeder als er honderden kippen rond je staan en proberen om uit de emmer te eten, na de eerste voederbakken iets gevuld te hebben lukt het al wat beter. Maar ik vergat de deur goed dicht te doen dus mocht ik een 15 kippen terug in het hok jagen, je beleeft altijd wel iets.

Na het werk doet de koude verkwikkende douche deugd, ik geniet ’s avonds van mijn welverdiend biertje, ik word een goede klant bij de bar, deze week was hun Beninoise uitverkocht, ben dan maar overgeschakeld op Flag, ook een lokaal bier.

In Benin mag je het vrouwen ondergoed niet buiten hangen, uit respect voor de vrouw en omdat bepaalde vrouwendelen heilig zijn en niet gezien migen worden, dus was ik mijn ondergoed in de badkamer. Na al mijn wandeltochten ben al wat geroutineerd in het ophangen van een wasdraad in de kamer, ik was erop voorzien en had mijn waslijntje mee, het roept wat herinneringen op. De was droogt niet zo snel als buiten maar na een paar dagen is alles toch terug proper en droog.

Mijn kamer is behoorlijk ruim, met een groot bed, geen hemelbed maar een broodnodig muskietennet om me ’s nachts te beschermen tegen de muggen, die kunnen hier ziektes veroorzaken, er is een tafel – bureau, en badkamer met stromend water, geen emmerdouche dit jaar, wat een “luxe”.

Een nieuwe job vandaag, op de boerderij Pelle zijn er ook varkens en ik mocht daar deze voormiddag mee helpen. De stallen zien er netjes uit, een deel is overdekt een deel niet, ieder varken heeft zijn label en bij elke stal hangt een bord met info over het varken.

De biggetjes zijn er schattig uit, de verantwoordelijke is bezig met ze wat eten te geven, luxe eten, ze krijgen papaja, njam njam

Mijn taak, tja letterlijk een strontwerk, ik mag de kak opkuisen, dat hoort er nu eenmaal bij, bij het werken op een boerderij. De varkens zijn goed getraind, ze doen hun behoefte enkel in het niet overdekte deel van de stal, of toch zo goed als, er zijn een paar uitzonderingen bij. Het opkuisen van de stront (sorry voor mijn woordgebruik) gebeurt met een veegblik en borstel, wat ik opveeg dien ik in een “emmer” te deponeren. Zoals je kan zien alle materiaal zonder een echt handvat, dus geen al te proper werkje.

Ik kreeg wel laarzen, dus mijn schoenen blijven proper, de handen iets minder en het is snikheet (29 graden en een gevoelstemperatuur van 33 gr met een luchtvochtigheid van meer dan 90 procent) het spreekt voor zich dat het zweet er rap is, maar met de vuile handen veeg ik het toch maar niet van mijn gezicht.

De klus duurt niet lang, na een groot halfuur ben ik klaar en kan mijn handen wassen. Wat blijkt ik krijg een emmer met water en desinfecterende zeep, ze letten erop dat ik ook mijn armen goed was, dus geen zorgen er wordt goed voor ons gezorgd, en mijn weerstand zal er misschien nog iets op verbeteren.

De rest van de voormiddag werk ik nog in de steenzagerij, en weerom zegt men mij, doe het langzaamaan.

Het zaagwerk ziet er een hele karwei uit en blijkt ook wel lastig te zijn.

Het resultaat van het vele werk mag gezien zijn.

Omdat de machines in de namiddag een onderhoud krijgen wordt er niet gewerkt, men zegt mij om een halve dag vrij te nemen, maar ik doe daar niet aan mee, ik ben hier om te werken, dus ga ik in de namiddag helpen op de andere boerderij.

Terug iets anders, ik help bij de legkippen, eieren rapen tussen de kippen, de eieren kuisen met een schuursponsje, de drinkbakken wassen, voeder geven, heel veel te doen.

Tijdens een pauze praat ik wat met de vaste werknemer Aladji, we hebben het ook over het verschil in de smaak van het fruit hier ten opzichte van bij ons, hier is het fruit veel lekkerder, veel zoeter en sappiger, dit komt omdat aan de boom-plant in de zon gerijpt is.

Voor ik naar huis vertrek plukken ze nog wat verse papaja’s als dank voor mijn harde werk.

Mijn gast-mama is de lokale verantwoordelijke voor alle vrijwilligers in het dorp, de Duitse meisjes wonen in een ander gezin. Hun gast-papa plant om vandaag met hen naar een stad te gaan, gisteren kwam hij mij vragen of ik ook mee wou gaan, en zoals het hoort dient ook de gastfamilie op de hoogte te zijn.

Het plan is om rond 8u te vertrekken, dus ontbijt ik vroeger om 7u30. Al van 6u is het water aan her gieten en het ziet er niet naar uit dat het snel zal overgaan.

Om 9uur is er nog niemand, wat niet zo raar is, ik weet ondertussen dat men hier geen uren kent, als ze zeggen 8u kan het ook 9u30 zijn. Bovendien begin ik te vermoeden dat de uitstap misschien wel afgelast wordt door de regen, inderdaad rond 10 uur komt de chauffeur en hij zegt me dat de uitstap niet doorgaat omwille van de regen. Volgende zaterdag doen een nieuwe poging.

De familie Kokoun waarbij ik inwoon, is voor de Afrikaanse normen in het dorp een welstellende familie, ze hebben een “huishoudster “ in dienst, Justine 18 jaar oud en zij doet alle klussen, er woont ook nog een 14-jarig nichtje Jocelyn. Ze hebben ook een hoog aanzien in het dorp en worden voor veel zaken geraadpleegd en zijn voorzitters van diverse organisaties.

Nu we niet op uitstap gaan, het de ganse tijd regent hou ik me wat bezig met sudoku’s en kruiswoordpuzzels, eerst komt Justine er wat bijzitten en vraagt hoe het leven in België is en of wij ook huisbedienden hebben. Daarna komt Jocelyn er ook bijzitten, ze wil ook een puzzel in mijn boek maken, ik leer haar om de woordzoeker op te lossen, wat niet evident is als je de Nederlandse woorden niet kent, ze geeft niet op, uren en uren is ze bezig om de puzzel op te lossen.

In de vooravond is het uiteindelijk over met regenen en maak ik nog een kleine wandeling, Justine vergezelt me, onderweg sluiten er nog 2 familieleden van haar aan en wandelen we tot aan de rivier – lagune.

De zondag ziet het weer er wat beter uit, ik plan om mijn was te doen en tijdens het ontbijt vraag ik waar ik dit kan doen, het antwoord is niet wat ik verwachtte, Justine en Jocelyn zullen dit voor jou doen, ik voel me daar wat onwennig bij, de meisjes van 14 en 18 jaar zullen mijn was doen, ik probeer hen nog te overtuigen om te helpen om dit samen te doen, maar neen ze staan erop om dit voor mij te doen. Mijn ondergoed dien ik in de kamer zelf te wassen, in Benin is het niet gepast dat je vrouwen ondergoed buiten aan de waslijn hangt.

Mevrouw en meneer Kokoun gaan vandaag naar Cotonou, de tante van mijn gast-mama is gestorven en ze willen hun medeleven gaan betuigen aan de familie, en uiteraard is het de bedoeling dat ik meega.

Rond 10u30 vertrekken we met de auto, hun schoonzoon is chauffeur van dienst. Vanaf 60 jaar mag je in Benin niet meer met de auto rijden, mijn gast-ouders zijn in de 60 en mogen niet meer rijden, in de dorpen wordt het nog wel getolereerd maar in de grote steden niet en dus zijn ze verplicht om een chauffeur te nemen.

We pikken nog wat andere familieleden op en gaan naar het huis van de zoon van de tante, er worden vooral familie verhalen verteld, in het Fon, de lokale taal dus begrijp ik er niets van, nu en dan vertelt mijn gast-mama me wie er bij komt of wat ze vertellen.

Als er nog een familielid arriveert valt het me op dat iedereen voor hem buigt als ze dag zeggen, dus buig ik ook maar mijn hoofd als hij me een hand heeft. In Benin is het gebruikelijk als de ouders gestorven zijn dat er één familielid optreedt als hun vertegenwoordigers – hij wordt dan de belangrijkste persoon in de familie, hij wordt altijd geraadpleegd bij belangrijke zaken. Uit respect buigt men voor hem.

Ik merkte ook al op dat men soms ook een nederige buiging maakt als men goedendag zegt tegen een oudere persoon.

Na een tijdje vertrekken we en bezoeken nog een ander familie lid, telkens wordt er water aangeboden als we toekomen, ik sla dit af daar ik niet weet of ik het lokale water verdraag.

Nog een laatste bezoek aan het gezin van de 3e zoon van mijn gastouders, deze keer waag ik het er toch op en drink het water op, zal het de komende dagen wel merken of dit al dan niet een wijs besluit was.

De kleinkinderen komen dag zeggen, ook zij maken een buiging voor de oudere personen (ik bedoel hiermee niet oude mensen, maar personen die ouder zijn dan hen, volwassenen, ook voor mij buigen ze).

Een tijdje later komt er bier op tafel en nog wat later ook eten, een soort mais-puree / mais-deeg met groeten en een stukje vis.

De oudste kinderen leren op school ook Engels en komen een beetje bij mij oefenen eens ze begrepen hebben dat ik Engels ken.

Het is al late namiddag als we terug zijn. Boven op één van de gebouwen is er een dakterras, het is er lekker “koel” voor zover dat hier mogelijk is, het lichte briesje doet deugd. Recht over mijn logeeradres is er een bar, in Benin kan je er ook een bier kopen en meenemen, de prijs van een biertje in een bar of winkel is overal dezelfde. II vind dit uiteraard super praktisch, een gekoeld biertje kopen aan de overkant van de straat en dit thuis op het dakterras nuttigen, ideaal om de avond en het weekend af te sluiten, te genieten van de ondergaande zon en opkomende volle maan.

Ik start met het wassen van de drinkbakken van de konijnen en vul deze daarna met vers water. Ondertussen is Akim bezig met het wassen van de drinkbakken van de andere dieren. Wanneer ik klaar ben help ik hem met het vullen van de drinkbakken, best wel een hele karwei, uit een ton halen we met een emmer water en deze dragen we dan naar de drinkbakken om te vullen. Ik zie de geiten uit de emmer drinken en hoor Akim vloeken, om besmetting tegen te gaan mag dit water nu niet meer gebruikt worden als drinkwater voor de andere dieren, dus weggieten en een nieuwe vullen. Best wel interessant te zien en te horen hoe ze hier op bepaalde details letten en er alles aan doen om de dieren optimaal te behandelen.

Het is nog geen middag dus kan er nog een ander karweitje bij, ik vraag wat ik nog kan doen, straks gaan we het konijnen verblijf kuisen, eerst moet Akim nog wat kleine werkjes doen. Ik ben hier om te werken en niet om op mijn gat te zitten, dus begin ik alvast met het kuisen, konijnen keutels opvegen met een Afrikaanse borstel, niet de leukste bezigheid maar het hoort bij het dagelijkse werk op de boerderij. Hij is aangenaam verrast dat ik al zoveel gekuist heb en samen doen we de rest. Voor en na is toch een groot verschil.

Samen met Charlotte gaan we terug naar ons huis voor de lunch, het was haar laatste werkdag en daarom willen ze haar een cadeau geven als dank voor het werk : een karton kippeneieren, 3 doosjes kwartel eitjes en …. Een konijn, dit moet nog geslacht worden dus wordt het wachten.

Met het konijn en de eieren nemen we de Zim, met 2 en de bagage achter op de moto, we komen heelhuids aan, de eieren zijn nog geen omelet.

En wat we niet verwacht hadden, onze gast-mama zegt, de kwarteleieren zal ik goed inpakken en het konijn zal ik al braden zodat je dit mee kan nemen naar België in je valies. Of dit toegestaan is laten we in het midden, maar in ieder geval zal het wel smaken.

In de namiddag werk ik opnieuw bij de konijnen, en ja ik zie een lege kooi…. Hoef niet uit te leggen waar het konijn naar toe is.

Het water wordt in de namiddag ook ververst, ik zie in één van de kooien een nieuw baby konijn en in een andere kooi zie ik een dood konijntje. Leven en dood hoort bij de konijnenkweek. Dagelijks sterven er wel een paar konijntje, dit is niet uit gebrek aan goede verzorging, zeker niet, het is gewoon zo, niet alle kleintjes overleven. Akim legt me uit dat één van de dode konijnen ziek was bij de geboorte, de achterpoten waren verlamd en dan heeft het geen kans op overleven, ook zijn broertje staat hetzelfde lot te wachten. Blijkbaar was het vrouwtjes konijn wat te klein of te jong voor het mannetjes konijn. Dus volgende keer worden ze niet meer samen gezet.

Het wordt hier een les biologie…

Ik bespaar jullie de foto van het dode konijn…

Pas geboren konijnen zijn naakt en hebben nog geen pels.

Etenstijd voor de konijnen, we gaan de moestuin in om onkruid te trekken voor de konijnen, het moet wel het juiste zijn, welke plant het is weet ik niet, maar het lukt me wel om de juiste te helpen plukken.

Ondertussen vraagt Akim honderd uit over het leven in Europa en komen de klassieke vragen, heb je kinderen – ben je getrouwd…. En telkens moet ik proberen uit te leggen waarom ik op beide zaken neen antwoord. Niet trouwen en geen kinderen hebben is hier heel raar, ze kunnen dat niet begrijpen.

Naast de planten krijgen de konijnen vandaag ook nog wat korrels als bijvoeding.

Een dag hard werken vliegt voorbij.

S ‘avonds eten we frieten van zoete aardappel met salade kwarteleitjes en …. een stukje konijn… eerlijk het heeft me gesmaakt, verser kan niet, s ‘ochtends heb ik het nog water gegeven en s ‘avonds ligt het op mijn bord.

Misschien klinkt dit wat luguber, maar de meesten onder jullie eten wel een stukje vlees, en ja daarvoor moet er een dier geslacht worden.

Boven de deur van de eetkamer hangt passend de Belgische vlag.

Ik heb voor mijn gastgezin wat cadeautje mee, Brugse kant, een portemonnee van Brugge, een flesje Brugse Zot, wat pralines en koekjes, een strip….

Ze zijn er heel tevreden mee en samen drinken we de Brugse Zot op.

De vervoermiddelen zijn hier heel anders dan vorig jaar in Ghana waar er massa tro-tro waren, zijnde bestelwagens die dienst doen als taxi of bus voor de langere afstanden en de gedeelde taxi voor de kortere afstanden.

In Benin kent men de “taxi-brousse” dit is de gedeelde taxi en de “zim” of moto-taxi. Er rijden ook private taxi’s en bestelwagens maar veel minder. De moto of brommer is hier het hoofd vervoermiddel. De chauffeurs van de Zim hebben een gele of groene jas of T-shirt aan zo kan men hen herkennen tussen de vele andere private moto’s.

In de voormiddag wordt verwacht dat we werken van 9 tot 11u30, en in de namiddag van 15u tot 17u30. Het zijn Afrikaanse uren, het steekt hier niet zo nauw.

’s Ochtends mag ik bij de konijntjes werken, Akim de vaste werknemer op dit deel van de boerderij legt ons uit wat we moeten doen. Eerst geven we hen te eten, in elke kooi leggen we wat verse planten, we zijn echter wat te gul geweest en er zijn er te kort voor de laatste kooien, dus halen we er overal wat terug uit, begint al goed. Daarna ledigen en reinigen we de drinkbakjes in iedere kooi en geven vers water. Een aantal kooien hebben een vernuft systeem, één waterbak die met buizen verbonden is en de konijnen hebben een drinktuit in hun kooi.

Ondertussen is Akim bezig met het eten en water geven aan de andere dieren. Ik neem ondertussen ook een kijkje bij de andere dieren, eentje komt zich fotogeniek tonen.

Er zijn : varkens, kippen, kwartels, eenden, parelhoenders, kalkoen, duiven, geiten, schapen, cavia’s en ik vergeet er misschien nog wel een paar.

Waarvoor kweekt men deze dieren, tja voor de verkoop van het vlees en de eieren wat anders. De lieve konijntje worden gegeten, ikzelf vind dat wel lekker, ik vermoed dat de meesten onder jullie ook wel eens konijn gegeten hebben.

Ik ken familie leden die als huisdieren 2 konijnen hadden, voor zover ze dachten van hetzelfde geslacht, plots bleken ze er 10 te hebben, bleek dat het geslacht van een konijn kennen niet zo makkelijk is. Dus nu ik op een konijnen boerderij mag helpen wil ik er alles over weten. Akim vind het nogal grappig en raar dat we dat niet weten, en eerlijk gezegd als hij mij het toont lijkt het niet zo moeilijk… nieuwsgierig als ik ben vraag ik verder, ik leer ook hoe je kan zien of een vrouwtje loops is. Deze wordt dan eventjes bij een mannetje geplaatst en hup de klus is geklaard, of nog niet, ze wordt nog bij 3 andere mannetjes geplaatst, lang duurt dit niet. Ik begrijp het spreekwoord “kweken als konijnen”.

Een volgende taak is het tellen van de konijnen, Akim weet het aantal al, maar wij moeten toch drie keer tellen voor het klopt, we hebbend duidelijk nog veel te leren.

Er zitten super kleintjes bij, wat grotere, de ene al schattiger dan de andere.

Op een papier wordt nauwgezet het aantal bijgehouden, ook de geboortes en gestorven konijnen worden genoteerd.

Na de lunch gaan we op de andere “boerderij” werken, blijkt dat men meer dan landbouw activiteiten alleen doet. Men verzaagt er ook stenen tot vloertegels en badkamertegels.

Onze taak is om de grootst omschreven rechthoek af te tekenen zodat men de tegels op basis hiervan kan zagen.

Het zagen gebeurt met professionele machines, en ook wel volgens de nodige veiligheidsvoorschriften, men gebruikt veiligheidsbrillen – stofmasker – water….

In het dorp zijn er ook nog 2 Duitse vrijwilligsters van 18 jaar, de ene blijft hier 6 maand de andere 9 maand, respect hiervoor.

Omdat het de laatste avond van Charlotte is, gaan we met alle vrijwilligers nog een biertje drinken in een bar nabij de rivier, er zijn slechtere plaatsen om er ene te gaan drinken.

Een verkwikkende koude douche, hier is er geen warm water, wat niet nodig is bij temperaturen van 30 graden. Er is echt stromend water, maar de douche en het toilet staan naast elkaar wat ervoor zorgt dat alles nat wordt, dus gebruik ik de emmerdouche, er staan 2 grote kuipen met water en het kleine emmertje gebruik ik als douchekop.

Na het ontbijt wordt ik om 10 uur opgehaald voor een introductiedag over Benin, de gebruiken, het vrijwilligerswerk,….

Buiten in klaarlichte dag zie ik wat de gevolgen zijn van de zware regenval van de voorbije dagen. Momenteel is het hier nog het kleine regenseizoen, eind oktober begint het droogseizoen, ook hier voelen ze dat het klimaat aan het veranderen is, normaal regent het in oktober nu en dan vandaar de naam kleine regenseizoen, maar het heeft de voorbije 10 dagen elke dag veel geregend. De straat waar ik verblijf ligt niet aan de rivier maar toch lijkt het eerder een rivier dan een straat.

In de kantoren van Syto krijg ik wat uitleg over Afrika, Benin, wat de gebruiken zijn, wat je hier niet of wel mag doen…. Daar ik al eerder in Afrika geweest ben en mogelijks ook omdat ik geen 18-jarige meer ben, gaat dit alles vlot vooruit.

Na de lunch wat info over het project en mijn gastgezin en daarna een rustige avond en wat lezen. Dat was mijn bedoeling maar ik val al snel in slaap, de lange reisdag zit nog wat in mijn kleren.

De volgende staat een rondleiding in Cotonou en wat praktische zaken op het programma, de regen is ook van de partij.

De praktische zaken zijn, geld wisselen in het wisselkantoor, geld afhalen uit de automaat (ze staan erop dat de vrijwilligers dit proberen om zeker te zijn dat alles goed werkt, de vrijwilligers worden hier heel goed begeleid), een lokale sim-kaart en bel-tegoed en mobiele data kopen, zo kan ik op een goedkope manier genieten van alle moderne – sociale media – communicatie, weliswaar als er ontvangst is. Mijn Belgisch gsm nummer gaat dus voor een tijdje in de kast, ik blijf bereikbaar op mijn e-mail adres en via de Blog.

Een bezoekje aan de markt hoort erbij, een gigantische markt, lekker druk met smalle gangetje en vol van de Afrikaanse spullen, etenswaren, kledij…. Van bovenuit ziet het er wel wat krakkemikkig uit, als je er door kuiert niet.

Tussen de regenvlagen door bezoeken we de oceaan.

Ze tronen me ook mee naar de supermarkt, eentje zoals wij er duizenden van hebben, de prijzen zijn er maal 3 ten opzichte van de prijzen op de markt, niet te verwonderen dat er bijna niemand is.

En dan vertrekken we naar mijn woonplaats voor de komende 11 weken, Kpovié. Door de hevige regenval van de voorbije dagen moeten we een omweg maken, de kortste weg, die een stuk over onverharde weg loopt, is geblokkeerd, er hebben zich een paar voertuigen vastgereden in de putten en modder.

Voor we arriveren maken we een blitsbezoek aan één van de boerderijen waar ik zal werken – helpen.

In Kpovié word ik hartelijk onthaald door mijn “gast-mama en gast-papa”, een ruime kamer met badkamer en stromend water wordt mijn stekje. Buiten is er ook een knusse overdekte plaats om te vertoeven. Het ziet er alvast veelbelovend en goed uit.

Momenteel verblijft er nog een Belgische vrijwilligster die vrijdag naar huis vertrekt. Het avondmaal nuttigen we in de eetkamer van het hoofdgebouw samen met onze gastouders.

Morgen mijn eerste werkdag, benieuwd wat het zal worden.

Gisteren heb ik nog Canadees gekookt voor de hele familie, naar goede gewoonte kook ik op de kermis altijd iets uit het land (of één van de landen) waar ik op reis geweest ben, meestal kies ik er een specialleke uit, met als gevolg dat de jongsten wel eens zeggen, tante wanneer ga je een naar een gewoon land op reis. Dit jaar koos ik voor Poutine Râpées en Poutine Québec, het laatste kan je als Belg “verkrachte frieten” noemen, voor de één smaakte het al beter dan voor de andere. Volgende keer zal er iets Afrikaans op de menu staan.

De laatste dagen waren nogal druk, nog een bezoekje hier en daar, een feestje hier en daar, valies pakken, wat administratie doen ,….

Een lange reisdag, om 3u45 richting station van Brugge, trein naar Zaventem, inchecken verloopt vlot, ben dit al gewoon, en dan wachten op het eerste vliegtuig naar Istanbul.

Wat me telkens opvalt en je toch niet zo gewoon raakt, is dat er militairen in de luchthaven patrouilleren, ook in Nice viel me dat op, vroeger zag je dit enkel in het buitenland op “gevaarlijke plaatsen”, nu in onze eigen westerse wereld. Ik zie er meer bij ons dan in het buitenland, voelt vreemd aan.

De eerste vlucht verloopt vlot en ik haal wat slaap in, de vorige nacht is het er niet van gekomen.

In Istanbul terug een lange wachttijd eer de volgende vlucht vertrekt, 4 uur geduld oefenen, ik kan er best al wat aan wennen, in Afrika moet je soms ook wel eens geduld hebben.

Op de 2e vlucht heb ik geluk, er is heel weinig volk, veel lege stoelen, ik heb er 3 voor mij alleen, goed om toch iets comfortabeler te kunnen zitten – liggen – slapen.

Onderweg zie ik hoog boven de wolken de zon ondergaan.

Rond 21u30 (lokale tijd, in België is het dan al een uurtje later), landen we in Benin (Cotonou) het vliegtuig vliegt nog door naar Abidjan (ivoorkust) wat voor nogal wat verwarring zorgt, een aantal stappen terug op.

Het is toch wel bijna 50 meter ver naar de inkomhal, dus worden we met een bus afgezet, tja te voet zou uiteraard heel veel sneller gaan, maar in Afrika bij temperaturen van 30 graden en een hoge vochtigheidsgraad zet men geen stap te veel, voor een wandelaar als ik zal het aanpassen worden.

De formaliteiten verlopen heel vlot, geen uren wachten, een half uurtje later stap ik de luchthaven uit, het gezellige – drukke – warme Afrikaanse leven in.

Ik zou er opgewacht worden, direct spreekt iedereen je aan, taxi- welk hotel… neen dank u,

Maar toch zie ik niet niemand met het juiste bordje, er is direct iemand die zegt heb je een telefoonnummer ik zal ze voor je opbellen, blijkt dat mijn chauffeur er al zou moeten zijn, dus wacht ik nog geduldig en een kleine 10 minuten later komt mijn chauffeur me ophalen. De eerste dagen slaap ik in een gastgezin n Cotonou, bij Mireille en haar 2 dochters. Ik merk al snel weer op wat een “Afrikaanse massage” weer is, het hotsend en botsend op de Afrikaanse wegen vol met putten rijden. Nu kwam er nog een extra dimensie bij, gisteren heeft het geregend en er staan veel straten blank.

Mireille heeft nog een eenvoudige maaltijd voor me klaar, tegen 23u30 kruip ik in mijn bed onder het muskietennet. Vermoeid maar benieuwd naar mijn belevenissen voor de komende maanden, de Afrikaanse emmerdouche zal voor morgen zijn.

Een nieuw project, een nieuwe blog, of moet ik zeggen een nieuw dagboek, ook voor mij is het plezant om nadien mijn verhalen te herlezen en te herlezen, bij het lezen ervaar ik terug wat ik deed wat ik voelde, net of ik er nog ben.

Ik ben ondertussen exact één week terug van Canada, binnen 5 dagen ben ik in Benin, ik kijk er al met volle teugen naar uit, maar toch "spoken" mijn vorige projecten nog door mijn hoofd, de knop is al een beetje omgedraaid, nu nog wat verder draaien en ik ben klaar voor vertrek.

Het klinkt misschien allemaal kortbij, anderhalve week thuis (of moet ik zeggen in België daar ik me overal ter wereld thuis voel) en al terug weg. Mijn Sabbattijd raakt ten einde en ik wil die nog ten volle benutten, zo veel mogelijk doen - meemaken. Maandagochtend 7 oktober vertrek ik, op 23 december ben ik terug in België, net op tijd voor de feestdagen. 

Benin deze keer, waarom ?

Tja, de meesten weten dat mijn hart ondertussen voor een stukje in Afrika ligt, dus de keuze van het continent was snel gemaakt, ook wou ik een land waar ik nog niet geweest ben, dus kwam ik uit bij Benin.

Waar ligt dit, in West-Afrika, aan de Atlantische oceaan, de buurlanden zijn Togo, Burkina Faso, Niger en Nigeria. Het is niet ver van Ghana waar ik vorig jaar was, ik weet ondertussen uit ervaring dat de bevolking van West Afrika heel hartelijke en aimabele mensen zijn.

Waar verblijf ik ?

In tegenstelling tot vorig jaar, waar de vrijwilligers samen in een huis woonden, zal ik deze keer inwonen in een gastgezin, gelegen in het dorpje Kpovié, zoek het niet op de kaart, het is te klein om terug te vinden. Kpovié is gelegen in het zuiden van Benin, op een 15 km van Ouidah (dit kan je wel op de kaart terugvinden).

Samenleven met een lokaal gezin zal me nog meer onderdompelen, opnemen in de lokale dorpsgemeenschap  en cultuur, dit zal weer een andere ervaring worden.

Mijn gastgezin bestaat uit een vader en moeder, er woont ook een zoon en de grootmoeder.

Wat ga ik in Benin doen ?

Op 2 boerderijen werken, een boerderij met  dieren (varkens, schapen, konijnen, legkippen, parelhoenders, duiven, kalkoenen) fruit en groenten (papaja, ananas, sla, kool, tomaat, pepers, komkommer ....). Dat laatste zal mij wel afgaan, als kind moest ik indertijd meehelpen op het tuinbouwbedrijf van mijn ouders, dus de ervaring is er al wat. Weliswaar zal het op zijn Afrikaans zijn.

Nog 5 dagen om de laatste zaken in orde te brengen, ik moet toegeven 1,5 week is niet zo veel. Proberen om nog met enkele vrienden af te spreken, familie bezoeken, ... Als je niet veel thuis bent, worden ze een beetje verwaarloosd. Het voelt ook bizar aan, als ik afscheid neem zeg ik meteen erbij, prettige feestdagen - tot volgend jaar.

De meeste administratieve en medische zaken zijn ondertussen in orde, visum - betalingen in orde - malariapillen - inentingen op punt zetten .... Er komt wat bij kijken als je dergelijke reizen maakt. De komende dagen zal ik proberen om de gids van Benin door te nemen, zodat ik iets weet over de lokale cultuur - manier van leven - wat mag je er zeker niet doen - wat mag je er wel doen. Als je in een lokaal dorp tussen de mensen gaat wonen, vind ik het nogal evident dat je je aanpast aan de lokale gewoonten. Ik vertrek terug zonder verwachtingen , dat is het beste, je kan dan niet teleurgesteld worden, maar toch heb je in je achterhoofd altijd wel wat verwachtingen. Ik zal alles op me laten afkomen, weet dat het op zijn Afrikaans is, ze hebben hun eigen manier van aanpakken, ervoor openstaan is de boodschap.

Of ik veel internet zal hebben, daar heb ik geen idee van, werkt de mobile data daar zo goed als in Ghana, geen idee, ik zie het wel. Zal ik de mogelijkheid de tijd - energie en zin hebben, om veel te bloggen, jullie zien het wel.

Reageer gerust op mijn berichten, laat iets achter in het gastenboek, stuur me een mailtje, het doet steeds deugd om wat reacties te horen.

Tot één van de volgende dagen - weken.