Gisteren heb ik nog Canadees gekookt voor de hele familie, naar goede gewoonte kook ik op de kermis altijd iets uit het land (of één van de landen) waar ik op reis geweest ben, meestal kies ik er een specialleke uit, met als gevolg dat de jongsten wel eens zeggen, tante wanneer ga je een naar een gewoon land op reis. Dit jaar koos ik voor Poutine Râpées en Poutine Québec, het laatste kan je als Belg “verkrachte frieten” noemen, voor de één smaakte het al beter dan voor de andere. Volgende keer zal er iets Afrikaans op de menu staan.

De laatste dagen waren nogal druk, nog een bezoekje hier en daar, een feestje hier en daar, valies pakken, wat administratie doen ,….

Een lange reisdag, om 3u45 richting station van Brugge, trein naar Zaventem, inchecken verloopt vlot, ben dit al gewoon, en dan wachten op het eerste vliegtuig naar Istanbul.

Wat me telkens opvalt en je toch niet zo gewoon raakt, is dat er militairen in de luchthaven patrouilleren, ook in Nice viel me dat op, vroeger zag je dit enkel in het buitenland op “gevaarlijke plaatsen”, nu in onze eigen westerse wereld. Ik zie er meer bij ons dan in het buitenland, voelt vreemd aan.

De eerste vlucht verloopt vlot en ik haal wat slaap in, de vorige nacht is het er niet van gekomen.

In Istanbul terug een lange wachttijd eer de volgende vlucht vertrekt, 4 uur geduld oefenen, ik kan er best al wat aan wennen, in Afrika moet je soms ook wel eens geduld hebben.

Op de 2e vlucht heb ik geluk, er is heel weinig volk, veel lege stoelen, ik heb er 3 voor mij alleen, goed om toch iets comfortabeler te kunnen zitten – liggen – slapen.

Onderweg zie ik hoog boven de wolken de zon ondergaan.

Rond 21u30 (lokale tijd, in België is het dan al een uurtje later), landen we in Benin (Cotonou) het vliegtuig vliegt nog door naar Abidjan (ivoorkust) wat voor nogal wat verwarring zorgt, een aantal stappen terug op.

Het is toch wel bijna 50 meter ver naar de inkomhal, dus worden we met een bus afgezet, tja te voet zou uiteraard heel veel sneller gaan, maar in Afrika bij temperaturen van 30 graden en een hoge vochtigheidsgraad zet men geen stap te veel, voor een wandelaar als ik zal het aanpassen worden.

De formaliteiten verlopen heel vlot, geen uren wachten, een half uurtje later stap ik de luchthaven uit, het gezellige – drukke – warme Afrikaanse leven in.

Ik zou er opgewacht worden, direct spreekt iedereen je aan, taxi- welk hotel… neen dank u,

Maar toch zie ik niet niemand met het juiste bordje, er is direct iemand die zegt heb je een telefoonnummer ik zal ze voor je opbellen, blijkt dat mijn chauffeur er al zou moeten zijn, dus wacht ik nog geduldig en een kleine 10 minuten later komt mijn chauffeur me ophalen. De eerste dagen slaap ik in een gastgezin n Cotonou, bij Mireille en haar 2 dochters. Ik merk al snel weer op wat een “Afrikaanse massage” weer is, het hotsend en botsend op de Afrikaanse wegen vol met putten rijden. Nu kwam er nog een extra dimensie bij, gisteren heeft het geregend en er staan veel straten blank.

Mireille heeft nog een eenvoudige maaltijd voor me klaar, tegen 23u30 kruip ik in mijn bed onder het muskietennet. Vermoeid maar benieuwd naar mijn belevenissen voor de komende maanden, de Afrikaanse emmerdouche zal voor morgen zijn.