Mijn gast-mama is de lokale verantwoordelijke voor alle vrijwilligers in het dorp, de Duitse meisjes wonen in een ander gezin. Hun gast-papa plant om vandaag met hen naar een stad te gaan, gisteren kwam hij mij vragen of ik ook mee wou gaan, en zoals het hoort dient ook de gastfamilie op de hoogte te zijn.

Het plan is om rond 8u te vertrekken, dus ontbijt ik vroeger om 7u30. Al van 6u is het water aan her gieten en het ziet er niet naar uit dat het snel zal overgaan.

Om 9uur is er nog niemand, wat niet zo raar is, ik weet ondertussen dat men hier geen uren kent, als ze zeggen 8u kan het ook 9u30 zijn. Bovendien begin ik te vermoeden dat de uitstap misschien wel afgelast wordt door de regen, inderdaad rond 10 uur komt de chauffeur en hij zegt me dat de uitstap niet doorgaat omwille van de regen. Volgende zaterdag doen een nieuwe poging.

De familie Kokoun waarbij ik inwoon, is voor de Afrikaanse normen in het dorp een welstellende familie, ze hebben een “huishoudster “ in dienst, Justine 18 jaar oud en zij doet alle klussen, er woont ook nog een 14-jarig nichtje Jocelyn. Ze hebben ook een hoog aanzien in het dorp en worden voor veel zaken geraadpleegd en zijn voorzitters van diverse organisaties.

Nu we niet op uitstap gaan, het de ganse tijd regent hou ik me wat bezig met sudoku’s en kruiswoordpuzzels, eerst komt Justine er wat bijzitten en vraagt hoe het leven in België is en of wij ook huisbedienden hebben. Daarna komt Jocelyn er ook bijzitten, ze wil ook een puzzel in mijn boek maken, ik leer haar om de woordzoeker op te lossen, wat niet evident is als je de Nederlandse woorden niet kent, ze geeft niet op, uren en uren is ze bezig om de puzzel op te lossen.

In de vooravond is het uiteindelijk over met regenen en maak ik nog een kleine wandeling, Justine vergezelt me, onderweg sluiten er nog 2 familieleden van haar aan en wandelen we tot aan de rivier – lagune.

De zondag ziet het weer er wat beter uit, ik plan om mijn was te doen en tijdens het ontbijt vraag ik waar ik dit kan doen, het antwoord is niet wat ik verwachtte, Justine en Jocelyn zullen dit voor jou doen, ik voel me daar wat onwennig bij, de meisjes van 14 en 18 jaar zullen mijn was doen, ik probeer hen nog te overtuigen om te helpen om dit samen te doen, maar neen ze staan erop om dit voor mij te doen. Mijn ondergoed dien ik in de kamer zelf te wassen, in Benin is het niet gepast dat je vrouwen ondergoed buiten aan de waslijn hangt.

Mevrouw en meneer Kokoun gaan vandaag naar Cotonou, de tante van mijn gast-mama is gestorven en ze willen hun medeleven gaan betuigen aan de familie, en uiteraard is het de bedoeling dat ik meega.

Rond 10u30 vertrekken we met de auto, hun schoonzoon is chauffeur van dienst. Vanaf 60 jaar mag je in Benin niet meer met de auto rijden, mijn gast-ouders zijn in de 60 en mogen niet meer rijden, in de dorpen wordt het nog wel getolereerd maar in de grote steden niet en dus zijn ze verplicht om een chauffeur te nemen.

We pikken nog wat andere familieleden op en gaan naar het huis van de zoon van de tante, er worden vooral familie verhalen verteld, in het Fon, de lokale taal dus begrijp ik er niets van, nu en dan vertelt mijn gast-mama me wie er bij komt of wat ze vertellen.

Als er nog een familielid arriveert valt het me op dat iedereen voor hem buigt als ze dag zeggen, dus buig ik ook maar mijn hoofd als hij me een hand heeft. In Benin is het gebruikelijk als de ouders gestorven zijn dat er één familielid optreedt als hun vertegenwoordigers – hij wordt dan de belangrijkste persoon in de familie, hij wordt altijd geraadpleegd bij belangrijke zaken. Uit respect buigt men voor hem.

Ik merkte ook al op dat men soms ook een nederige buiging maakt als men goedendag zegt tegen een oudere persoon.

Na een tijdje vertrekken we en bezoeken nog een ander familie lid, telkens wordt er water aangeboden als we toekomen, ik sla dit af daar ik niet weet of ik het lokale water verdraag.

Nog een laatste bezoek aan het gezin van de 3e zoon van mijn gastouders, deze keer waag ik het er toch op en drink het water op, zal het de komende dagen wel merken of dit al dan niet een wijs besluit was.

De kleinkinderen komen dag zeggen, ook zij maken een buiging voor de oudere personen (ik bedoel hiermee niet oude mensen, maar personen die ouder zijn dan hen, volwassenen, ook voor mij buigen ze).

Een tijdje later komt er bier op tafel en nog wat later ook eten, een soort mais-puree / mais-deeg met groeten en een stukje vis.

De oudste kinderen leren op school ook Engels en komen een beetje bij mij oefenen eens ze begrepen hebben dat ik Engels ken.

Het is al late namiddag als we terug zijn. Boven op één van de gebouwen is er een dakterras, het is er lekker “koel” voor zover dat hier mogelijk is, het lichte briesje doet deugd. Recht over mijn logeeradres is er een bar, in Benin kan je er ook een bier kopen en meenemen, de prijs van een biertje in een bar of winkel is overal dezelfde. II vind dit uiteraard super praktisch, een gekoeld biertje kopen aan de overkant van de straat en dit thuis op het dakterras nuttigen, ideaal om de avond en het weekend af te sluiten, te genieten van de ondergaande zon en opkomende volle maan.