De vervoermiddelen zijn hier heel anders dan vorig jaar in Ghana waar er massa tro-tro waren, zijnde bestelwagens die dienst doen als taxi of bus voor de langere afstanden en de gedeelde taxi voor de kortere afstanden.

In Benin kent men de “taxi-brousse” dit is de gedeelde taxi en de “zim” of moto-taxi. Er rijden ook private taxi’s en bestelwagens maar veel minder. De moto of brommer is hier het hoofd vervoermiddel. De chauffeurs van de Zim hebben een gele of groene jas of T-shirt aan zo kan men hen herkennen tussen de vele andere private moto’s.

In de voormiddag wordt verwacht dat we werken van 9 tot 11u30, en in de namiddag van 15u tot 17u30. Het zijn Afrikaanse uren, het steekt hier niet zo nauw.

’s Ochtends mag ik bij de konijntjes werken, Akim de vaste werknemer op dit deel van de boerderij legt ons uit wat we moeten doen. Eerst geven we hen te eten, in elke kooi leggen we wat verse planten, we zijn echter wat te gul geweest en er zijn er te kort voor de laatste kooien, dus halen we er overal wat terug uit, begint al goed. Daarna ledigen en reinigen we de drinkbakjes in iedere kooi en geven vers water. Een aantal kooien hebben een vernuft systeem, één waterbak die met buizen verbonden is en de konijnen hebben een drinktuit in hun kooi.

Ondertussen is Akim bezig met het eten en water geven aan de andere dieren. Ik neem ondertussen ook een kijkje bij de andere dieren, eentje komt zich fotogeniek tonen.

Er zijn : varkens, kippen, kwartels, eenden, parelhoenders, kalkoen, duiven, geiten, schapen, cavia’s en ik vergeet er misschien nog wel een paar.

Waarvoor kweekt men deze dieren, tja voor de verkoop van het vlees en de eieren wat anders. De lieve konijntje worden gegeten, ikzelf vind dat wel lekker, ik vermoed dat de meesten onder jullie ook wel eens konijn gegeten hebben.

Ik ken familie leden die als huisdieren 2 konijnen hadden, voor zover ze dachten van hetzelfde geslacht, plots bleken ze er 10 te hebben, bleek dat het geslacht van een konijn kennen niet zo makkelijk is. Dus nu ik op een konijnen boerderij mag helpen wil ik er alles over weten. Akim vind het nogal grappig en raar dat we dat niet weten, en eerlijk gezegd als hij mij het toont lijkt het niet zo moeilijk… nieuwsgierig als ik ben vraag ik verder, ik leer ook hoe je kan zien of een vrouwtje loops is. Deze wordt dan eventjes bij een mannetje geplaatst en hup de klus is geklaard, of nog niet, ze wordt nog bij 3 andere mannetjes geplaatst, lang duurt dit niet. Ik begrijp het spreekwoord “kweken als konijnen”.

Een volgende taak is het tellen van de konijnen, Akim weet het aantal al, maar wij moeten toch drie keer tellen voor het klopt, we hebbend duidelijk nog veel te leren.

Er zitten super kleintjes bij, wat grotere, de ene al schattiger dan de andere.

Op een papier wordt nauwgezet het aantal bijgehouden, ook de geboortes en gestorven konijnen worden genoteerd.

Na de lunch gaan we op de andere “boerderij” werken, blijkt dat men meer dan landbouw activiteiten alleen doet. Men verzaagt er ook stenen tot vloertegels en badkamertegels.

Onze taak is om de grootst omschreven rechthoek af te tekenen zodat men de tegels op basis hiervan kan zagen.

Het zagen gebeurt met professionele machines, en ook wel volgens de nodige veiligheidsvoorschriften, men gebruikt veiligheidsbrillen – stofmasker – water….

In het dorp zijn er ook nog 2 Duitse vrijwilligsters van 18 jaar, de ene blijft hier 6 maand de andere 9 maand, respect hiervoor.

Omdat het de laatste avond van Charlotte is, gaan we met alle vrijwilligers nog een biertje drinken in een bar nabij de rivier, er zijn slechtere plaatsen om er ene te gaan drinken.

Een verkwikkende koude douche, hier is er geen warm water, wat niet nodig is bij temperaturen van 30 graden. Er is echt stromend water, maar de douche en het toilet staan naast elkaar wat ervoor zorgt dat alles nat wordt, dus gebruik ik de emmerdouche, er staan 2 grote kuipen met water en het kleine emmertje gebruik ik als douchekop.

Na het ontbijt wordt ik om 10 uur opgehaald voor een introductiedag over Benin, de gebruiken, het vrijwilligerswerk,….

Buiten in klaarlichte dag zie ik wat de gevolgen zijn van de zware regenval van de voorbije dagen. Momenteel is het hier nog het kleine regenseizoen, eind oktober begint het droogseizoen, ook hier voelen ze dat het klimaat aan het veranderen is, normaal regent het in oktober nu en dan vandaar de naam kleine regenseizoen, maar het heeft de voorbije 10 dagen elke dag veel geregend. De straat waar ik verblijf ligt niet aan de rivier maar toch lijkt het eerder een rivier dan een straat.

In de kantoren van Syto krijg ik wat uitleg over Afrika, Benin, wat de gebruiken zijn, wat je hier niet of wel mag doen…. Daar ik al eerder in Afrika geweest ben en mogelijks ook omdat ik geen 18-jarige meer ben, gaat dit alles vlot vooruit.

Na de lunch wat info over het project en mijn gastgezin en daarna een rustige avond en wat lezen. Dat was mijn bedoeling maar ik val al snel in slaap, de lange reisdag zit nog wat in mijn kleren.

De volgende staat een rondleiding in Cotonou en wat praktische zaken op het programma, de regen is ook van de partij.

De praktische zaken zijn, geld wisselen in het wisselkantoor, geld afhalen uit de automaat (ze staan erop dat de vrijwilligers dit proberen om zeker te zijn dat alles goed werkt, de vrijwilligers worden hier heel goed begeleid), een lokale sim-kaart en bel-tegoed en mobiele data kopen, zo kan ik op een goedkope manier genieten van alle moderne – sociale media – communicatie, weliswaar als er ontvangst is. Mijn Belgisch gsm nummer gaat dus voor een tijdje in de kast, ik blijf bereikbaar op mijn e-mail adres en via de Blog.

Een bezoekje aan de markt hoort erbij, een gigantische markt, lekker druk met smalle gangetje en vol van de Afrikaanse spullen, etenswaren, kledij…. Van bovenuit ziet het er wel wat krakkemikkig uit, als je er door kuiert niet.

Tussen de regenvlagen door bezoeken we de oceaan.

Ze tronen me ook mee naar de supermarkt, eentje zoals wij er duizenden van hebben, de prijzen zijn er maal 3 ten opzichte van de prijzen op de markt, niet te verwonderen dat er bijna niemand is.

En dan vertrekken we naar mijn woonplaats voor de komende 11 weken, Kpovié. Door de hevige regenval van de voorbije dagen moeten we een omweg maken, de kortste weg, die een stuk over onverharde weg loopt, is geblokkeerd, er hebben zich een paar voertuigen vastgereden in de putten en modder.

Voor we arriveren maken we een blitsbezoek aan één van de boerderijen waar ik zal werken – helpen.

In Kpovié word ik hartelijk onthaald door mijn “gast-mama en gast-papa”, een ruime kamer met badkamer en stromend water wordt mijn stekje. Buiten is er ook een knusse overdekte plaats om te vertoeven. Het ziet er alvast veelbelovend en goed uit.

Momenteel verblijft er nog een Belgische vrijwilligster die vrijdag naar huis vertrekt. Het avondmaal nuttigen we in de eetkamer van het hoofdgebouw samen met onze gastouders.

Morgen mijn eerste werkdag, benieuwd wat het zal worden.

Gisteren heb ik nog Canadees gekookt voor de hele familie, naar goede gewoonte kook ik op de kermis altijd iets uit het land (of één van de landen) waar ik op reis geweest ben, meestal kies ik er een specialleke uit, met als gevolg dat de jongsten wel eens zeggen, tante wanneer ga je een naar een gewoon land op reis. Dit jaar koos ik voor Poutine Râpées en Poutine Québec, het laatste kan je als Belg “verkrachte frieten” noemen, voor de één smaakte het al beter dan voor de andere. Volgende keer zal er iets Afrikaans op de menu staan.

De laatste dagen waren nogal druk, nog een bezoekje hier en daar, een feestje hier en daar, valies pakken, wat administratie doen ,….

Een lange reisdag, om 3u45 richting station van Brugge, trein naar Zaventem, inchecken verloopt vlot, ben dit al gewoon, en dan wachten op het eerste vliegtuig naar Istanbul.

Wat me telkens opvalt en je toch niet zo gewoon raakt, is dat er militairen in de luchthaven patrouilleren, ook in Nice viel me dat op, vroeger zag je dit enkel in het buitenland op “gevaarlijke plaatsen”, nu in onze eigen westerse wereld. Ik zie er meer bij ons dan in het buitenland, voelt vreemd aan.

De eerste vlucht verloopt vlot en ik haal wat slaap in, de vorige nacht is het er niet van gekomen.

In Istanbul terug een lange wachttijd eer de volgende vlucht vertrekt, 4 uur geduld oefenen, ik kan er best al wat aan wennen, in Afrika moet je soms ook wel eens geduld hebben.

Op de 2e vlucht heb ik geluk, er is heel weinig volk, veel lege stoelen, ik heb er 3 voor mij alleen, goed om toch iets comfortabeler te kunnen zitten – liggen – slapen.

Onderweg zie ik hoog boven de wolken de zon ondergaan.

Rond 21u30 (lokale tijd, in België is het dan al een uurtje later), landen we in Benin (Cotonou) het vliegtuig vliegt nog door naar Abidjan (ivoorkust) wat voor nogal wat verwarring zorgt, een aantal stappen terug op.

Het is toch wel bijna 50 meter ver naar de inkomhal, dus worden we met een bus afgezet, tja te voet zou uiteraard heel veel sneller gaan, maar in Afrika bij temperaturen van 30 graden en een hoge vochtigheidsgraad zet men geen stap te veel, voor een wandelaar als ik zal het aanpassen worden.

De formaliteiten verlopen heel vlot, geen uren wachten, een half uurtje later stap ik de luchthaven uit, het gezellige – drukke – warme Afrikaanse leven in.

Ik zou er opgewacht worden, direct spreekt iedereen je aan, taxi- welk hotel… neen dank u,

Maar toch zie ik niet niemand met het juiste bordje, er is direct iemand die zegt heb je een telefoonnummer ik zal ze voor je opbellen, blijkt dat mijn chauffeur er al zou moeten zijn, dus wacht ik nog geduldig en een kleine 10 minuten later komt mijn chauffeur me ophalen. De eerste dagen slaap ik in een gastgezin n Cotonou, bij Mireille en haar 2 dochters. Ik merk al snel weer op wat een “Afrikaanse massage” weer is, het hotsend en botsend op de Afrikaanse wegen vol met putten rijden. Nu kwam er nog een extra dimensie bij, gisteren heeft het geregend en er staan veel straten blank.

Mireille heeft nog een eenvoudige maaltijd voor me klaar, tegen 23u30 kruip ik in mijn bed onder het muskietennet. Vermoeid maar benieuwd naar mijn belevenissen voor de komende maanden, de Afrikaanse emmerdouche zal voor morgen zijn.

Een nieuw project, een nieuwe blog, of moet ik zeggen een nieuw dagboek, ook voor mij is het plezant om nadien mijn verhalen te herlezen en te herlezen, bij het lezen ervaar ik terug wat ik deed wat ik voelde, net of ik er nog ben.

Ik ben ondertussen exact één week terug van Canada, binnen 5 dagen ben ik in Benin, ik kijk er al met volle teugen naar uit, maar toch "spoken" mijn vorige projecten nog door mijn hoofd, de knop is al een beetje omgedraaid, nu nog wat verder draaien en ik ben klaar voor vertrek.

Het klinkt misschien allemaal kortbij, anderhalve week thuis (of moet ik zeggen in België daar ik me overal ter wereld thuis voel) en al terug weg. Mijn Sabbattijd raakt ten einde en ik wil die nog ten volle benutten, zo veel mogelijk doen - meemaken. Maandagochtend 7 oktober vertrek ik, op 23 december ben ik terug in België, net op tijd voor de feestdagen. 

Benin deze keer, waarom ?

Tja, de meesten weten dat mijn hart ondertussen voor een stukje in Afrika ligt, dus de keuze van het continent was snel gemaakt, ook wou ik een land waar ik nog niet geweest ben, dus kwam ik uit bij Benin.

Waar ligt dit, in West-Afrika, aan de Atlantische oceaan, de buurlanden zijn Togo, Burkina Faso, Niger en Nigeria. Het is niet ver van Ghana waar ik vorig jaar was, ik weet ondertussen uit ervaring dat de bevolking van West Afrika heel hartelijke en aimabele mensen zijn.

Waar verblijf ik ?

In tegenstelling tot vorig jaar, waar de vrijwilligers samen in een huis woonden, zal ik deze keer inwonen in een gastgezin, gelegen in het dorpje Kpovié, zoek het niet op de kaart, het is te klein om terug te vinden. Kpovié is gelegen in het zuiden van Benin, op een 15 km van Ouidah (dit kan je wel op de kaart terugvinden).

Samenleven met een lokaal gezin zal me nog meer onderdompelen, opnemen in de lokale dorpsgemeenschap  en cultuur, dit zal weer een andere ervaring worden.

Mijn gastgezin bestaat uit een vader en moeder, er woont ook een zoon en de grootmoeder.

Wat ga ik in Benin doen ?

Op 2 boerderijen werken, een boerderij met  dieren (varkens, schapen, konijnen, legkippen, parelhoenders, duiven, kalkoenen) fruit en groenten (papaja, ananas, sla, kool, tomaat, pepers, komkommer ....). Dat laatste zal mij wel afgaan, als kind moest ik indertijd meehelpen op het tuinbouwbedrijf van mijn ouders, dus de ervaring is er al wat. Weliswaar zal het op zijn Afrikaans zijn.

Nog 5 dagen om de laatste zaken in orde te brengen, ik moet toegeven 1,5 week is niet zo veel. Proberen om nog met enkele vrienden af te spreken, familie bezoeken, ... Als je niet veel thuis bent, worden ze een beetje verwaarloosd. Het voelt ook bizar aan, als ik afscheid neem zeg ik meteen erbij, prettige feestdagen - tot volgend jaar.

De meeste administratieve en medische zaken zijn ondertussen in orde, visum - betalingen in orde - malariapillen - inentingen op punt zetten .... Er komt wat bij kijken als je dergelijke reizen maakt. De komende dagen zal ik proberen om de gids van Benin door te nemen, zodat ik iets weet over de lokale cultuur - manier van leven - wat mag je er zeker niet doen - wat mag je er wel doen. Als je in een lokaal dorp tussen de mensen gaat wonen, vind ik het nogal evident dat je je aanpast aan de lokale gewoonten. Ik vertrek terug zonder verwachtingen , dat is het beste, je kan dan niet teleurgesteld worden, maar toch heb je in je achterhoofd altijd wel wat verwachtingen. Ik zal alles op me laten afkomen, weet dat het op zijn Afrikaans is, ze hebben hun eigen manier van aanpakken, ervoor openstaan is de boodschap.

Of ik veel internet zal hebben, daar heb ik geen idee van, werkt de mobile data daar zo goed als in Ghana, geen idee, ik zie het wel. Zal ik de mogelijkheid de tijd - energie en zin hebben, om veel te bloggen, jullie zien het wel.

Reageer gerust op mijn berichten, laat iets achter in het gastenboek, stuur me een mailtje, het doet steeds deugd om wat reacties te horen.

Tot één van de volgende dagen - weken.