Zaterdag zou het zelfs niet mogelijk geweest zijn om uilen te vangen, want we hebben 4 onweders boven ons hoofd gekregen! Het goot water en de bliksem sloeg opnieuw ergens in de buurt in. BOEM!

Gisteren zijn we wel weer het veld ingetrokken. Zoals verwacht was de weg onberijdbaar en hebben we 2,5mijl gestapt richting eerste gekende nestsite. Van de 6 gekende nestsites die we afgelopen hebben, was er slechts 1 in gebruik. Gelukkig hebben we nog 2 nieuwe sites gevonden. We hebben een mannetje en een vrouwtje gevangen en............. Het mannetje droeg een geolocator! Ik weet nog niet waar hij naartoe getrokken is om te overwinteren, maar jullie komen het in het volgende blogbericht wel te weten.

Onderweg kwamen we een nieuwsgierige coyote en een kudde bizons tegen. We zaten écht in de ongetemde prairie. Naast het lopen door knie-heuphoge vegetatie moesten we ook modderige canyons, uitgesleten door jarenlange regenwaterafvoer, oversteken. Al een geluk dat de ratelslangen niet op de loer lagen :)

30-06-2014 om 19:52 geschreven door Claire

Zoals gisteren al gezegd, de horizon zag een hele namiddag donkergrijs-regenblauw. Toch is het ons gelukt om op 3 sites, 4 vallen te zetten en 3 vogels te vangen. We moesten terug kilometers afleggen om tot aan de nestplaatsen te geraken en de lucht was drukkend en warm (30°+). Het zweet liep zonder stoppen van onze neus! 

Na enkele uren ging David de vallen verwijderen en ik liep de andere kant uit, richting de auto om op verschillende plaatsen oude/nieuwe nestplaatsen te vinden (controleren of de gekende nestplaatsen van vorig jaar terug bewoond waren). Aangekomen op de eerste stop begon de lucht te rommelen en de regenwolken hingen dreigend dichtbij. Gauw  heb ik de prairiehondenkolonie afgelopen, maar niets gevonden. Het is ook niet meer gemakkelijk om uilennesten te vinden, want de regen heeft hier zowat alles al weggespoeld. Daarna zette ik koers naar de auto om het graafgereedschap dat uit m'n rugzak stak achter te laten. De bliksem was namelijk al relatief dichtbij genaderd en metaal, bliksem en een vlak graslandschap is blijkbaar geen goeie combinatie. Daarna twijfelde ik om naar een 2e nestsite te zoeken, maar het onweer hing iets te dichtbij om comfortabel te zijn. Ik ben dan maar 500m verder richting de omheining gelopen, want David kon elk moment aan de horizon verschijnen met 4 vallen onder zijn armen. Net aangekomen zag ik hem lopen. Terwijl ik naar hem toeliep, stak de wind op. De knie-heuphoge vegetatie lag met momenten plat op de grond! Ook de regen begon langzaam harder te druppelen. Het gevoel was te vergelijken met iemand die zijn nagels tegen u huid tikt/slaat. We waren net op tijd in de auto toen de hemel alle sluizen open zette! Dan begon een race tegen de klok om de 2-track te verlaten, voordat we onszelf terug zouden vastrijden in de modder. Gelukt! De regen viel verschrikkelijk hard neer. Je kon nauwelijks 10m ver zien en dikke stromen water liepen van en langs de weg. Dat in combinatie met de sterke wind en de bliksem, maakten onze autorit bijzonder intens!

De bliksem sloeg zelfs niet ver van ons in. We reden de Badlands-bergen op om het park te verlaten en plots werd de lucht wit, zagen we een bliksem verticaal naar beneden lopen en direct daarna BOEM. De natuur op zijn hevigst (en op zijn best)! De regen heeft zeker 20 minuten lang met bakken uit de lucht blijven vallen en daarna bleef het nog enkele uren op zijn Belgisch doorregenen. Vandaag is het dus een noodgedwongen rustdag, waarbij we intussen nog 2 kleinere onweders boven ons hoofd hebben zien passeren. Normaal gezien wordt het vanaf morgen zonniger en hopelijk kan de grond dan beginnen opdrogen, zodat we met onze auto wat dichter bij de nestplaatsen kunnen rijden.

Nu is het van de nood een deugd maken. De was is al gedaan, over enkele minuten trek ik (eindelijk) Wall in, om de vele winkeltjes te bezoeken. Morgen vliegen we met verse moed terug in het uilenvangen.

28-06-2014 om 22:51 geschreven door Claire

Snel nog een berichtje over gisteren schrijven, want David staat al te trappelen om te vertrekken.

Gisteren hebben we de strijd heropend om  het geolocator-mannetje te vangen en na 3 uur geduldig wachten is het ons gelukt! 's Avonds hebben we direct bij hotelkomst de data opgevraagd en het bleek dat meneer uil de winter heeft doorgebracht in centraal-zuid Mexico. Niet slecht voor zo'n kleine vogel om zo'n grote afstand af te leggen!

Toen we op weg waren naar de val, kwamen we langs de baan een auto met platte band tegen. De vrouw was haar kluts een beetje kwijt, want bij het uitstappen uit haar wagen stond ze ook nog eens oog in oog met een slang. We waren dus meer dan blij om haar onze hulp aan te bieden. In 5 minuten kon ze haar weg terug verderzetten en heb ik gezien hoe je een platte band moet vervangen. Het is hier dus leerrijk op alle vlakken.

Vandaag geven ze terug kans op zware onweders en moeten we blijven uitkijken voor overstromingen. Momenteel is het al bewolkt, maar voordat de regen effectief valt, wil David toch enkele uilen gaan vangen. Me snel klaarmaken is nu de boodschap, of hij vertrekt nog zonder mij! Groetjes!!!

27-06-2014 om 19:49 geschreven door Claire

Amai, er is zoveel te vertellen! Gisteren was een drukke dag vol avontuur, afzien en plezier. Waar zal ik beginnen.

Misschien eerst bij de Rode Duivels, want ik spoor niet alleen de Amerikanen aan om voor ons land te supporteren, ook de uilen doen mee! Zonder liegen, deze pluimen vond ik gisteren aan de nestingang van een uilenkoppel. De zwarte met rode pluimpjes zijn onderdeel van de vleugel van de Red-Winged Blackbird (een vogel, zo groot als onze Merel. Het was de eerste keer dat David de resten van zo’n grote vogel aan een nest zag liggen).

David en ik zijn in de vroege namiddag al vertrokken richting de Badlands, want ze gaven kans op ernstige onweders en de toestand van het onverharde baantje dat we moesten volgen, was al in slechte staat. We gingen richting het gebied waar het team vorig jaar heel wat uilen voorzien had van geolocators. Een voor ons belangrijk gebied dus. We kwamen aan en zagen meteen al een uil zitten op de omheining. Na een grondige screening met onze verrekijkers kwamen we tot de constatatie dat dit onze eerste geolocator-uil was. Vreugde alom. Nu moesten we alleen nog de uil zien te vangen en de eerste, kostbare buit was binnen. Mevrouw vangen was geen probleem, maar meneer vertikte het om zijn uitkijkpost te verlaten. Wie zou er het eerst kraken, wij of de uil? Straks kom ik hierop terug.

(zie je het zendertje uitsteken op zijn rug?)

Deze uil was het dichtst bij de weg gelokaliseerd. De andere 3-5 nesten lagen een kleine 2 mijl (1 mijl = 1,6 km) verderop en uit ervaring van de dag voordien wisten we dat dat een lange afstand is om te overbruggen (ik merk net dat ik nog niets geschreven heb over dinsdagavond. In een notendop: de nestplaatsen lagen parallel, op een mijl afstand van de weg en tussen de nestplaatsen lag ook nog eens 2 km. Dat in combinatie met, op sommige plaatsen, kniehoge vegetatie maakte dat onze wandeling een goeie work-out werd. We hebben toen 3 uiltjes gevangen. Tot zover die samenvatting). Met dat gedacht in ons achterhoofd gingen we kijken om naar de nestplaatsen in de verte toe te rijden, maar we hadden niet veel verder dan de neus van onze auto gekeken. De eerste 5 meter zag het baantje er nog goed uit, maar daarna veranderde het in een dikke modderpoel. Jullie kunnen het vast al raden, onze auto zat vast! We zijn een klein uurtje bezig geweest met gras af te snijden/trekken en deze onder de banden en op de bandensporen te leggen. Dat in combinatie met duwen aan de auto (gelukkig had ik ’s ochtends goed ontbeten) maakte dat we relatief gemakkelijk terug op het droge stonden.

Dankzij dit voorval was het mogelijk om de modderige omgeving van dichtbij te bekijken. In kleine modder-waterplasjes (gevormd door water die bleef staan in de pootafdrukken van de koeien) krioelde het van dikkopjes. Mogelijks de nakomelingen van de padden die zich ingraven in een droogteperiode (dit kan maanden duren) en pas naar buiten komen wanneer de grond nat wordt, we hebben 2 zo’n exemplaren gevonden, enkele dagen geleden.

Enfin, we hebben onze auto op het droge geparkeerd en dan begon de lange wandeling richting de andere nestplaatsen. We hebben op drie plaatsen een val gezet, waarin we 3 uilen gevangen hadden. Geen van hen had een zendertje om.

Toen we op zoek gingen naar de 2^e site, riep David een eindje verderop “Rattlesnake, Rattlesnake”. Het was een exemplaar van ongeveer een meter lang, die zich had opgerold in een koeienpootafdruk. Hij hield zich nog relatief rustig, gewoon kijken naar ons, maar toen ik de camera bovenhaalde, begon hij toch te ratelen. Ik was op slag de vermoeidheid vergeten! Helaas kwam de vermoeidheid even gauw terug, toen we terugkeerden naar de auto.

Daar aangekomen hoopten we dat het geolocator-mannetje in onze val was gelopen, maar nog steeds zat hij op de uitkijk.

Tijdens het bekomen van onze lange wandeling (de lastigheid zat hem in de kniehoge vegetatie, hier en daar diepe koeienpootafdrukken over het hele terrein, de warmte en de hoge luchtvochtigheid), merkte David een ander mannetje op, die op de omheining zat. Hij ging de andere vallen (2 mijl verderop) gaan wegnemen, terwijl ik deze vogel moest vangen. Eerst observeren waar de uil naartoe vloog (om zijn nestplaats te vinden) en daarna de val opstellen. Alles is succesvol gelukt en dankzij de strategische plaats van onze auto, kon ik al zijn bewegingen filmen. De uil zette zijn veren open en begon zijn tegenstrever (de MP3-speler) vocaal uit te dagen tot een duel van man tot man. Helaas voor hem vertikte de MP3 om naar buiten te komen, dus dan liep het mannetje de tunnel binnen, recht in de val. Het gehele schouwspel duurde 40 minuten. Daarna kwam ik ten tonele met het ring-materiaal en werd het mannetje van een glimmende ring voorzien. Intussen was het trouwens beginnen bliksemen rond me (toen David vertrok om de vallen in de verre verte te controleren, begon de lucht al donker te worden). Ik hoorde (nog) geen donder, dus maakte me geen grote zorgen, maar alle zintuigen stonden open en het hart begon toch wat sneller te slaan. Ik heb vlug de val verwijderd en liep dan naar de val van ons geolocatormannetje, die nog steeds op de omheining zat. Uil – vangteam: 1-0 (gelukkig, een verloren veldslag zorgt nog niet voor het verliezen van de oorlog, ofzoiets). Intussen was het ook hoog tijd om die val te verwijderen (want nu begon de lucht ook te rommelen) en tijdens het verwijderen, zag ik een klein uilenkuikentje in de nesttunnel zitten. De arme duts kon met moeite op zijn eigen pootjes staan en ik geloof niet dat hij zijn ogen al open had. Ik heb hem zo ver mogelijk terug in de nesttunnel gezet, in de hoop dat hij in de juiste richting, veiligere oorden ging opzoeken. We zullen later opnieuw proberen om het mannetje hier te vangen.

Toen ik gedaan had met de vallen te verwijderen, was David ook terug veilig en wel aangekomen aan de auto en reden we vlug naar de verharde weg (1 keer een auto uit de modder krijgen, is genoeg). Daar aangekomen konden we echt genieten van het lichtspel boven en naast ons hoofd. Voor de 100 000 000^e keer, ONGELOFELIJK! Eerst onweer te midden van een open landschap en daarna onweer bij het wegrijden uit het park (met zicht op de woeste bergtoppen van de Badlands), ’t is zo schitterend!!!!

Zo, ik denk dat ik alles verteld heb. Tot en met zaterdag geven ze nog meer kans op grote onweders en er blijft overstromingsalarm, dus het blijft afwachten wanneer we terug naar buiten zullen gaan. Het gebied dat we vandaag zouden bezoeken ligt ook zo veraf van de berijdbare weg en de modder zou het te ontoegankelijk maken om de afstand te stappen. Vandaag zouden we dan ook op hotel blijven en morgen zien we dan wel weer. Vele groetjes en tot schrijfs!

26-06-2014 om 22:53 geschreven door Claire

Eindelijk tijd om een nieuw berichtje de wereld in te sturen. Het is hier nogal druk geweest met administratief werk, samenkomsten met de lokale partijen om op papier de uilensites te vinden en het uiteindelijke veldwerk.

Eergisteren (zondag) zijn we pas laat naar buiten getrokken door de dreigende wolken. We hebben ons dan maar beperkt tot het zoeken van nestplaatsen op de wei met 4 stieren. We zagen tal van uiltjes rondvliegen, maar hun nest vinden was een ander paar mouwen. De regen heeft de meeste decoratie, uitwerpselen en braakballen weggespoeld en de vegetatie is de hoogte ingeschoten. Ik was dan ook blij 1 nest te vinden.

Gisteren was het dan voor echt. Rond 13u kwamen we aan op de 4-stieren-weide en we hebben eerst nog eens goed rondgekeken om meer nestholen te vinden. Geluk was aan onze zijde. David vond er nog één en toen we naar de auto terugkeerden, stapten we bijna op een derde nest. Daarna hebben we de vallen opgesteld en zijn we doorgereden naar de plaats waar Kylie, Kelsey en ik eerder een vrouwtje geringd hadden. Blijdschap was groot toen we 2 grote kuikens in de nestingang zagen zitten, beiden in het laatste restje zon van de dag. Verslagenheid loerde echter om de hoek, want David zag op 2m van het nest het vrouwtje dood liggen. Ze was zeker al een dag dood en naar de oorzaak is het gissen. Zonde! Gelukkig bracht papa-uil heel wat voedsel aan, zodat de kuikens toch een waterkans hebben om volwassen te worden. Aan de andere kant, het vrouwtje dient nu als voedsel voor verschillende andere dieren, waardoor de cirkel van het leven compleet is.

Veel tijd hadden we niet om te treuren, want nieuwe nestplaatsen wachtten op ons om ontdekt te worden. David liep een richting uit, ik ging de andere kant op en bij de eerste prairiehondenholen had ik al prijs. Vreugde alom.

De prairiehondenkolonie was zodanig groot dat we later terugkeerden om het gebied verder uit te kammen. Opnieuw liepen we elk een kant uit en David zag een koppel uilen wegvliegen. Hij vroeg versterking om het nest te vinden en hopla, hij had de woorden nog niet uitgesproken, of m’n ogen werden  naar de grond gezogen, richting insecten en enkele braakballen. Het is altijd leuk om mensen blij te maken.

Op de gehele avond hebben we op zes vangplaatsen, negen uilen gevangen. Een mooi resultaat. Helaas droeg geen van hen de gehoopte geolocator. Straks gaan we (als het niet begint te onweren tenminste) onze zoektocht naar de speld in de hooiberg verderzetten.

Gisteren trouwens niet alleen uilen zien vliegen. We hebben drie mooie padden, enkele vleermuizen en miljoenen muskieten gezien (en de laatste ook gevoeld).

M’n hele lijf is gereduceerd tot 1 muskietenbeet denk ik. Handen, armen, schouders, benen, rug, niets is veilig voor hun stekend-zuigend mondorgaan! Straks gaan we naar de winkel op zoek naar enkele paardenmiddelen om de muskieten weg te houden en de jeuk te verzachten. AARGH!

24-06-2014 om 17:14 geschreven door Claire

%%%FOTO1%%%

Zo hebben jullie toch een idee van onze Bijtschildpad!

Ook nog zeggen dat we gisteravond 2 wasberen tegenkwamen op de weg. Heb ik geen 'echte' beren gezien, dan toch enkele wasberen.

22-06-2014 om 06:16 geschreven door Claire

Gisteren (Vrijdag) zijn Kylie en Kelsey goed vertrokken richting het westen. Het is raar om nu zonder Kylie op stap te zijn, maar David is een waardige vervanger.

Gisteren zijn ook David en ik vertrokken, richting het noorden van South Dakota om aldaar uilen te vangen. We moesten zeker 2 vrouwtjes vangen die meer dan 150 gram wogen, om hen een PTT (zendertje van 3000 dollar per stuk) te geven. Het was lichtjes spannend, want we hadden maar 4 nestsites en het eerste vrouwtje dat we vast hadden, woog slechts 138 gram en we voelden een ei zitten in haar buik (dit vrouwtje heeft hoogst waarschijnlijk haar eerste nest verloren en is nu bezig aan legsel nummer 2. Ze zal nog in gewicht dalen naarmate haar jongen van legsel 2 groter worden). Gelukkiglijk, op de allerlaatste nestplaats waar we nog een vrouwtje konden vangen (op nestplaats 2 woog het vrouwtje 148 gram en dat bleek ook nog genoeg voor een PTT), hadden we prijs. Met haar 152 gram konden we haar de laatste PTT geven.

Gisteren was het ook de allereerste keer dat ik niet vergat naar de nachtlucht te kijken, op een moment dat er geen wolken waren. Zodoende voelde ik me bevoorrecht om… de Melkweg te zien!!! Voor iemand die gewoon is om naar een met licht vervuilde nachtlucht te kijken, stond ik overweldigd naar boven te kijken. Het waren geen wolken met water dat ik zag, maar wolken van sterren. ON-GE-LO-FE-LIJK!!!

Deze ochtend zijn we dan terug richting Wall vertrokken. Door de regenwolken die momenteel boven ons hoofd hangen, zijn we nog niet richting de uilennestplaatsen vertrokken en ik denk niet dat we nog zullen vertrekken. Het zal deugd doen om eens vroeg te gaan slapen. De komende dagen geven ze hier nog kans op onweer uit en dan kunnen we hier niet veel uitsteken (de uilen tonen dan geen activiteit, de weg is onberijdbaar en de kans om geraakt te worden door de bliksem is aanwezig aangezien we ons te midden van uitgestrekte grasvlaktes bevinden). Het idee speelt dus in Davids hoofd om richting Charles M. Russel refuge, Montana te trekken (waar Kylie en ik kampeerden in trailers) en daar de laatste uilen te vangen (die we noodgedwongen achterlieten door het slechte weer). Daarna zouden we terugkeren naar South Dakota in de hoop dat het weer hier eindelijk beter wordt. We zullen zien.

Nog een laatste iets, we reden ‘bijna’ over een Snapping Turtle (Bijtschildpad). We zagen het dier al van ver zitten, want hij was zeker 60 cm lang en 20 cm hoog. Een monster, met een gevaarlijk grote mond. ’t Was ongelofelijk om zo’n mastodont te zien! David heeft hem terug in het veiligere gras gezet en hij dacht dat het dier zo’n 60 jaar oud was. (Nog een nota: Bijtschildpadden zijn handige instrumenten om vingers en tenen te amputeren. Kans op infecties zijn wel bijzonder hoog en de dosis nodige pijnstillers is niet te onderschatten.).

Groetjes!

22-06-2014 om 04:11 geschreven door Claire

De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.

Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.

Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.

Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!

20-06-2014 om 07:16 geschreven door Claire

De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.

Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.

Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.

Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!

20-06-2014 om 07:16 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:22 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:21 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:20 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:18 geschreven door Claire

En nog steeds zitten we op hotel, niet dat ik het erg vind. De planning voor de komende dagen is nog erg onzeker. Het is op 24u tijd al drie keer veranderd. De enige zekerheid dat we hebben is dat Kelsey en David morgennamiddag ook in South Dakota aankomen. De laatste planning was dat Kelsey naar Idaho reist en ik met David achterblijf in South Dakota. Morgen meer info (tenzij we ergens in een tentje op de boerenbuiten zitten).

Deze middag zijn Kylie en ik aangekomen in het werkgebied. Van alle landschappen die ik tot nu toe gezien heb, staat deze toch wel op nummer 1. We zitten in Buffalo Gap, National Grasslands. Uitgestrekte graslanden, canyons, bizons... De echte Far West (ookal zitten we relatief centraal in de VS). Het probleem met dit gebied is dat het volledig uitgeregend is. De onverharde, secundaire wegen zijn onberijdbaar (en die hebben we net nodig om bij de uilennesten te geraken) en de muskieten zijn verschrikkelijk hard aanwezig. Zelfs "Deet" (het strafste van het strafste) houdt ze niet van je lijf! Tegen zondag verwachten ze dat de boel genoeg opgedroogd zal zijn en dat we gaan kunnen werken. Het moet tot dan natuurlijk droog blijven en ze verwachten vannacht en zaterdag kans op regen/onweer. Benieuwd wat we zullen doen.

Nu het bed in, wat vermoeidheid wegwerken! Groetjes!

19-06-2014 om 06:54 geschreven door Claire

Het was al ‘laat’ (15u) toen we richting South Dakota vertrokken, waardoor we nu noodgedwongen nog een nacht op hotel verblijven. Ik hoopte wat foto’s te kunnen posten, maar onweders maken de internetverbinding onberekenbaar… We hebben een groot deel van onze rit onweders in ons kielzog gehad en het was HUGE! Tornado-alarm over het hele gebied waar we reden, hagel zo groot als golfballen… Niet dat we hagel gezien hebben, we hebben netjes tussen 2 grote storingen gereden, die daarna precies samensmolten achter onze auto, maar toch. De lucht zag plots zwart! Nu zijn we aangekomen in Rapid City (South Dakota) en de bliksem slaat hier nog steeds stevig toe. Tot 1u vannacht (nog 3u te gaan) blijven de onweders hangen en is er kans op overstroming. Gelukkig ligt ons hotel op een heuveltje. Morgen nog een hele dag onweders en donderdagochtend zouden de laatsten moeten passeren…

Een uur voor we Rapid City binnenreden, hebben we aan een tankstation gestopt en op hetzelfde moment stopte een wagen met ‘Tornado Hunters’ op. Zij behoorden tot de zotten die gisteren naar de twin-tornado’s toereden in plaats van veiligere oorden op te zoeken. Als totale non-tornado-kenner ben ik gaan vragen hoe je de komst van een tornado kan voorspellen an de hand van de lucht en wat je moet doen in geval geval van tornado als je in de wagen zit. Antwoord 1: de lucht wordt zwart en de wolken beginnen rond een center te draaien. Antwoord 2: rij met de wagen de gracht in, doe een weesgegroetje en geniet van het schouwspel. Normaal gezien zal de wind over de auto razen. Goed om weten!

Het is hier allemaal zo’n groot avontuur. Ik vergeet steeds dat tornado’s gevaarlijk zijn en dat de onweders enorme schade kunnen aanrichten. Gelukkig heeft Kylie haar voeten wel op de grond en heeft ze de gaspedaal vandaag iets harder dan gewoonlijk ingedrukt. Geen zorgen dus, ik ben in veilige handen J

18-06-2014 om 06:14 geschreven door Claire

… Al is de pret maar van korte duur want morgen vertrekken we opnieuw naar ‘the middle of everywhere’: South-Dakota.

Afgelopen ruime week hebben we (Kylie en ik) in een trailer in Ferret Camp in het Charles W. Russel Refuge (Montana) verbleven. We waren daar samen met het team van het Zwartvoetbunzingenproject. 7 studenten die 3 maanden lang (10 dagen werken, 4 dagen vrij) prairiehonden en hun kolonies inventariseren en daarna de dieren zullen vangen, onderzoeken en vaccineren tegen de plaag (jaja, die ziekte uit de Middeleeuwen komt nog steeds voor). Reden dat ze zoveel tijd steken in de prairiehonden is omdat deze het voedsel-nummer-1 zijn van de bunzingen, welke extreem bedreigd zijn. Afgelopen winter hebben ze slechts 3 bunzingen geteld in het hele park! Geen prairiehonden betekenen dus geen Zwartvoetbunzingen.

Er is zoveel te vertellen. Eerst misschien onze verblijfplaats. Het was even aanpassen (niet altijd warm water, spaarzaam zijn met elektriciteit, hygiëne die soms ver te zoeken was, weinig ruimte in de trailer, dode motten/vliegen/muggen overal…), maar uiteindelijk voelde ik me er wel goed thuis, omringd door een kolonie prairiehonden en met het gezelschap van een familie konijnen. En natuurlijk opnieuw dat uitzicht…………. Geen menselijke tekenen (op de caravans na) te bekennen in de ruime omgeving en ruim was het er wel! Ik weet niet of ik tijd kan steken in het uploaden van foto’s, maar ik zal er later zeker werk van maken. Uitgestrekte grasvlakten (die de laatste 4 dagen geel kleurden van de bloemen) en een grote variatie aan heuvels. SJONGE!

Dan de Holenuilen. We hadden een kaart gekregen waar de uilennestplaatsen van de afgelopen 2 jaar stonden aangeduid en de eerste dag hebben we met Randy rondgereden om de huidige uilennesten te zien. Daarna zijn we teruggekeerd naar alle gekende sites om ze te markeren met reflectoren en onderweg zagen we nog meer uilen vliegen. Ze zaten werkelijk overal, we moesten ze alleen zien te vinden (wat niet eenvoudig is want de uilen broeden IN een kolonies van de prairiehonden en vanop enige afstand gelijkt een Holenuil op een prairiehond! Zelfde kleur en ongeveer zelfde grootte). Alleen als alle prairiehonden gingen schuilen voor het gevaar (ons) en de uil bleef zitten, of als de uil opvloog, konden we de nestplaats ongeveer lokaliseren. Dan sprongen we uit de auto op zoek naar enige activiteit van de uil. Op enkele tunnelingangen kwamen we uitwerpselen en braakballen tegen, goed teken want we zaten dichtbij de nestingang en dan moesten we zoeken naar decoratie rond een hol (mannetjes decoreren de nestplaats om een vrouwtje te versieren). Dat bestaat hoofdzakelijk uit mest en/of takjes. Sommige mannetjes steken er veel tijd in, anderen minder (of het is na verloop van tijd verdwenen/verminderd door het weer). Een ander iets waar we op letten is het vinden van voedselresten (de mannetjes slepen voedsel aan, terwijl het vrouwtje zit te broeden). Voedselresten gaat van een sprinkhanenpoot tot 18 kikkertjes, een dikke spin en 4 krekels (gisteravond hadden we zo’n nestplaats!). Een laatste teken dat we de nestplaats gevonden hebben is het pluimpje. Werkelijk aan iedere nesttunnel kwamen we zeker 1 donspluimpje tegen! Je leest het goed, soms is het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de laatste dagen hadden we echt veel succes. Onze arendsblik was geboren!

Na het lokaliseren van de nestplaatsen moesten we de uilen zien te vangen en dan voorzagen we ze van een zendertje (om hun migratieroutes te kunnen volgen) en werden ze geringd en opgemeten. In totaal hebben we 23 uilen gevangen. Op 1 vangmoment (we gingen ’s ochtends en/of ’s avonds op pad) konden we maximum 3 nestsites aan. Het duurde namelijk een halfuur eer 1 uil alle handelingen had ondergaan en we controleren de vallen liefst elk uur. Daarbij komt nog eens de afstand die we moesten afleggen. Sommige sites lagen dicht bij elkaar, voor andere moesten we 15 minuten of langer rijden. Het was soms puzzelen om te weten welke plaatsen we best met elkaar konden combineren.

Soms strooide ook het weer roet in het eten. We zitten in het ‘regenseizoen’, wat resulteert in het plots opsteken van een regenbui (welke fel kan zijn en kan omslaan in onweer). Gelukkig zagen we de bui vaak al van ver hangen en dan was het constant de wind in de gaten houden (welke ook plots van richting kan veranderen). Het grootste probleem met de regen is dat het de wegen onberijdbaar maakt. De grond bestaat er uit een soort klei, welke super super glad is wanneer het nat is. We hebben het verschillende keren aan den lijve ondervonden. Op een avond hadden we net een val uitgezet toen het begon te regenen. We dachten, effe wachten tot de bui over is en dan rijden we naar de locatie 15 minuten verder, om daar de 2^e val te plaatsen. De bui was over, zon begon te schijnen, wij vertrekken op rustig tempo. We kwamen net uit de bocht toen Carl (we hebben onze wagen Carl gedoopt) naar links en naar rechts begon te glijden! OEPS! We hebben dan halfuurtje gewacht tot de weg opgedroogd was om het vangen verder te zetten (gelukkig droogt alles hier relatief snel op).

Vorige vrijdag zijn we naar Malta, het dichtst bijzijnde dorpje op 1 uur rijden, gereden om de was te doen en eten te kopen. Het was de hele dag al dreigende lucht, maar we hadden het zitten. Regen die zich ontwikkelde in onweer. We konden niet rap genoeg terugrijden naar het kamp, want we wisten wat regen doet met de wegen (en 4/5 van de weg was onverhard!). Het was al te laat. De eerste 10 mijl op de onverharde weg ging goed, maar dan ging het opnieuw van links naar rechts. Uiteindelijk hebben we ons in de graskant gezet, maar toen we wouden verder rijden, wou Carl niet meer mee. Gelukkig waren we erop voorzien om in geval van nood in de wagen te slapen. Tot een Amerikaan met dikke 4X4 uit tegengestelde richting kwam aangeschoven (letterlijk!). Zijn vrouw had hem ingelicht uit te kijken naar een rood autootje dat mogelijks in de problemen ging zitten, zodoende. Met een dik touw heeft hij ons terug naar het midden van de weg getrokken en konden we onze weg verderzetten. Stapvoets.

Wat is er nog allemaal te vertellen? Carl houdt ervan om dieren te knuffelen, helaas bijna altijd met fatale afloop voor het dier. Kylie remde nog uit alle macht voor een ratelslang op de weg, maar het kwaad was geschied. De remmen blokkeerden OP het dier en hij was over de lengte opengereten. Ik zal jullie de details besparen. Helaas voor het dier, hij was niet dood, in tegendeel! We wouden de kop met de schop afhakken (korte pijn), maar ondanks dat al zijn inwendige uitwendig lag, was hij klaar voor de aanval! We hebben er dan maar een 2^e keer over gereden. Echt jammer!! Al komt het hier vaker voor dat wildlife wordt aangereden. Of die keer dat een prairiehond de weg overstak en onze wielen raakte of dat we de Night Hawk op de weg niet zagen zitten in het donker… Dat zijn helaas de dieptepunten van onze trip.

Gelukkig ook leuke momenten, zoals toen we een Amerikaanse das tegenkwamen die aan het wandelen was op de weg! Amerikaanse dassen zijn zelden waar te nemen, laat staan op klaarlichte dag! We zijn gezegend!!!!! ‘Helaas’ heeft Kylie alleen zijn achterwerk op foto kunnen vastleggen, terwijl ik door de verrekijker tuurde voor de details (al liep hij 10m voor ons uit). Of zoals wanneer we een stekelvarken zagen vluchten in de bosjes met zijn scherpe stekels opgericht. We konden onze ogen niet geloven en al zeker niet toen we 100m verder een 2^e stekelvarken tegenkwamen! We sprongen uit de auto en zetten de achtervolging in. Uiteindelijk heeft het dier zich gewillig laten fotograferen (we hebben zelfs een selfie met hem genomen!).

Ik denk dat dit de grootste verhalen zijn, maar er zijn er nog. Helaas is de tijd een beetje beperkt. Om nog af te sluiten… Ons uilen vangen in Montana zat er feitelijk nog niet op. We moesten zeker nog 10 dieren vangen om alle zendertjes uit te zetten, maar het weer strooide andermaal roet in het eten. Deze morgen klopte 1 van de Zwartvoetbunzingleden op de deur om te zeggen dat ze het kamp evacueerden. We moesten in allerijl alles inpakken om een halfuur later te vertrekken. Ze voorzien er de komende dagen felle onweders en hagelbuien en het had die ochtend al stevig geregend. Onze auto is feitelijk niet goed voorzien om te rijden op gladde wegen (Carl heeft zijn beperkingen), dus we vertrokken in allerijl met een bunzingen-auto voor en achter ons. Het slieren begon en we waren nog geen 4 kilometer ver, toen we via de walkietalkie hoorden dat de auto achter ons van de baan was geraakt. De neus was diep in de gracht geboord, de achterwielen hingen in de lucht. Gelukkig hadden de mensen in de auto niets opgelopen! Probleem was dat de weg te glad lag om de wagen eruit te trekken of om enige grip te krijgen/geven. 2 Bunzing-leden liepen terug naar het kamp om hun oversten te vragen wat ze moesten doen, toen de anderen een nieuwe poging waagden om de auto uit de gracht te krijgen (we waren inmiddels 2u verder en de weg was goed opgedroogd). Wonder boven wonder, het lukte! We zijn terug naar het kamp gereden, hebben nog een uur gewacht en hebben dan zonder enige problemen onze trip verder gezet. Nu zitten we dus noodgedwongen op hotel (WAT EEN LUXE!!!) en morgen rijden we door naar South-Dakota om in tenten te slapen, ver weg van enige beschaving. Dat zal een aanpassing zijn! Geen water, elektriciteit, internet… (al valt het leven zonder internet goed mee, je weet niets van wat er gebeurt in de wereld en je houdt je bezig met wat je hebt: boeken, naar buiten kijken, uiltjes vangen (in alle betekenissen van de 2 woorden)…) Dus jullie zullen opnieuw wat geduld moeten uitoefenen om vers nieuws op de blog te lezen.

Nu ik eraan denk, kamperen = leven met hetgene dat je hebt: we hadden in de camper de klutsers om op een mixer te steken, om pudding te maken, maar we hadden de motor (de mixer zelf) niet. Plots kwam ik op het briljante idee (al zeg ik het zelf) om … een boormachine te gebruiken! EN HET WERKTE!!! Die avond stond chocoladepudding als dessert op het menu.

Nu ga ik slapen. Morgen nog 5u rijden en vanaf dan, tot ziens bed en warme slaapruimte. Vele groetjes en geen zorgen, ik overleef het wel!

17-06-2014 om 07:01 geschreven door Claire

Vandaag Wyoming doorkruist en net aangekomen in Billings, Montana. Morgenvroeg trekken we nog een stukje verder noordwaarts. Het was een standaard rit met veel zon, beetje regen, onweer in de verte, schitterende wolkenmassa's en geweldige landschappen.

Zo, nu nog gauw profiteren van de laatste uren internet op onze kamer, in een western getinte lodge. Groetjes en tot over een goeie week!

06-06-2014 om 06:05 geschreven door Claire

Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera  (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen, om een kijkje te nemen in de tunnel.

We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.

Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles, het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de coyotes die aan het huilen sloegen… Trouwens, reden dat we niet ongerust waren op een inslag was door het ontbreken van de donder.

Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!

05-06-2014 om 08:02 geschreven door Claire

Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens gemaakt werden. Nu is de grond volledig ‘gereinigd’, op sommige plaatsen is de bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn, roofvogels, zangvogels, reptielen… de hele rimram dus.

Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten) en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.

De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden. Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1 nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen… We hebben gisteren drie vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2 mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze. Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...

David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams, David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!

Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen 50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de avond.

04-06-2014 om 19:35 geschreven door Claire

Vandaag een heerlijke dag achter de rug met 10 uren in de auto zitten en 2u ‘sightseeing’. Deze morgen zijn we om 8u vertrokken uit onze honeymoon suite in Tooele, richting Denver. Halverwege de route hebben we een tussenstop gemaakt in het ‘Dinosaur National Monument’, Utah. 149 Miljoen jaar geleden stroomde een rivier doorheen het huidige parkgebied. Dat droogde op en tal van dino’s (en zoogdieren, vissen, amfibieën) stierven. Enige tijd later vulde de rivier zich terug met water, waardoor sommige dode dieren meespoelden met het water en anderen bedekt werden met sedimenten. Gaandeweg versteenden de sedimenten en de dino’s, zoogdieren, vissen… werden onderdeel van de huidige rotsen. Door de beweging van de aardplaten kwamen de rotsen uiteindelijk naar boven en werden de skeletten zichtbaar. Rond 1900 werden de eerste skeletten blootgelegd. Vandaag staat er een gebouw rond 1 van de bergwanden, waarin de fossielen zichtbaar zijn. Hieronder zie je de kop van een Allosaurus.

Na het bezoek aan de rotswand binnen, hebben we buiten een wandeltraject van 2,5km gevolgd. Dit bracht ons langs verschillende fossielen, zowel van dino’s als van bomen. We kwamen ook enkele nazaten van de dino’s (hagedissen en diverse vogelsoorten) tegen.

Na het bezoek zetten we onze tocht verder. Net voor we Colorado binnenreden, werden we tegengehouden door een politieman. We zouden 84 mph (= 135 km/u) gereden hebben, in plaats van de toegestane 65 mph (= 104km/u)! Ons overladen karretje, die ook nog eens op cruise control stond, zou nooit aan een dergelijke snelheid geraken, wat we de agent dan ook hebben uitgelegd met bambi-ogen op. Het bleef bij een waarschuwing. OEF! (We reden werkelijk echt niet zo snel, hooguit 66 mph want het ging bergaf…). Eerder op de dag hadden we al tal van Ferrari’s, Lamborghini’s en Rolls Royces tegengekomen, welke deelnamen aan de Goldrush Rally. Die overtraden echt de maximum snelheid en voor onze neus werd er 1 tegengehouden door de politie, tot groot jolijt van onszelf. Wisten wij veel dat we enkele uren later zelf gingen tegengehouden worden!

In ieder geval, we hebben onze tocht rustig verder gezet. We reden een groot stuk langs de Colorado River, doorheen de bergen. Hier hebben we (eindelijk) het Big Horn Sheep gezien, een mannetje en tal van vrouwtjes. De hoornen van het mannetje waren zeer goed zichtbaar, ondanks de grote tussenafstand. We hebben ook ons hoogterecord verbroken, meer dan 11 000 feet (= meer dan 3352 m boven de zeespiegel)! We zaten bijna met ons hoofd in de wolken en geen idee wat de uitleg is, maar we waren precies ook wat vrolijker dan gewoonlijk.

Ik weet niet hoe het is om een eerste keer New York te bezoeken, maar ik denk dat het effect hetzelfde is. Raampje open, hoofd naar buiten en met open mond de omgeving waarnemen. Enige verschil, hier waren het (besneeuwde) bergwanden die we zagen en zuivere lucht die we inademden. HEERLIJK!

Morgen en overmorgen gaan we hier in de buurt van Denver een natuurgebied bezoeken om uilen te vangen. Tot enkele dagen geleden werd de streek nog geteisterd door stormen en tornado’s. Benieuwd hoe de gevolgen hiervan eruit zien. Slaapwel!

03-06-2014 om 08:05 geschreven door Claire