Vandaag Wyoming doorkruist en net aangekomen in Billings, Montana. Morgenvroeg trekken we nog een stukje verder noordwaarts. Het was een standaard rit met veel zon, beetje regen, onweer in de verte, schitterende wolkenmassa's en geweldige landschappen.
Zo, nu nog gauw profiteren van de laatste uren internet op onze kamer, in een western getinte lodge. Groetjes en tot over een goeie week!
Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en
nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje
kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat
geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben
we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar
de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen,
om een kijkje te nemen in de tunnel.
We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo
schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de
lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.
Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch
onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa
was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles,
het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen
en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de
zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen
controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de
coyotes die aan het huilen sloegen Trouwens, reden dat we niet ongerust waren
op een inslag was door het ontbreken van de donder.
Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk
vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens
een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het
moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder
geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!
Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife
Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens
gemaakt werden. Nu is de grond volledig gereinigd, op sommige plaatsen is de
bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn,
roofvogels, zangvogels, reptielen de hele rimram dus.
Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote
stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets
meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten)
en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we
lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.
De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun
natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen
met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden.
Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de
uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het
gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1
nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken
naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen We hebben gisteren drie
vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2
mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze.
Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt
af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog
geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...
David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het
vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een
klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams,
David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!
Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de
Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze
uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen
50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het
hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder
geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen
waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de
avond.
Vandaag een heerlijke dag achter de rug met 10 uren in de
auto zitten en 2u sightseeing. Deze morgen zijn we om 8u vertrokken uit onze
honeymoon suite in Tooele, richting Denver. Halverwege de route hebben we een tussenstop gemaakt in het Dinosaur
National Monument, Utah. 149 Miljoen jaar geleden stroomde een rivier doorheen
het huidige parkgebied. Dat droogde op en tal van dinos (en zoogdieren,
vissen, amfibieën) stierven. Enige tijd later vulde de rivier zich terug met
water, waardoor sommige dode dieren meespoelden met het water en anderen bedekt
werden met sedimenten. Gaandeweg versteenden de sedimenten en de dinos,
zoogdieren, vissen werden onderdeel van de huidige rotsen. Door de beweging
van de aardplaten kwamen de rotsen uiteindelijk naar boven en werden de
skeletten zichtbaar. Rond 1900 werden de eerste skeletten blootgelegd. Vandaag
staat er een gebouw rond 1 van de bergwanden, waarin de fossielen zichtbaar
zijn. Hieronder zie je de kop van een Allosaurus.
Na het bezoek aan de rotswand binnen, hebben we buiten een
wandeltraject van 2,5km gevolgd. Dit bracht ons langs verschillende fossielen,
zowel van dinos als van bomen. We kwamen ook enkele nazaten van de dinos (hagedissen
en diverse vogelsoorten) tegen.
Na het bezoek zetten we onze tocht verder. Net voor we
Colorado binnenreden, werden we tegengehouden door een politieman. We zouden 84
mph (= 135 km/u) gereden hebben, in plaats van de toegestane 65 mph (= 104km/u)!
Ons overladen karretje, die ook nog eens op cruise control stond, zou nooit aan
een dergelijke snelheid geraken, wat we de agent dan ook hebben uitgelegd met
bambi-ogen op. Het bleef bij een waarschuwing. OEF! (We reden werkelijk echt
niet zo snel, hooguit 66 mph want het ging bergaf ). Eerder op de dag hadden we
al tal van Ferraris, Lamborghinis en Rolls Royces tegengekomen, welke
deelnamen aan de Goldrush Rally. Die overtraden echt de maximum snelheid en
voor onze neus werd er 1 tegengehouden door de politie, tot groot jolijt van
onszelf. Wisten wij veel dat we enkele uren later zelf gingen tegengehouden
worden!
In ieder geval, we hebben onze tocht rustig verder gezet. We
reden een groot stuk langs de Colorado River, doorheen de bergen. Hier hebben
we (eindelijk) het Big Horn Sheep gezien, een mannetje en tal van vrouwtjes. De
hoornen van het mannetje waren zeer goed zichtbaar, ondanks de grote tussenafstand.
We hebben ook ons hoogterecord verbroken, meer dan 11 000 feet (= meer dan
3352 m boven de zeespiegel)! We zaten bijna met ons hoofd in de wolken en geen
idee wat de uitleg is, maar we waren precies ook wat vrolijker dan gewoonlijk.
Ik weet niet hoe het is om een eerste keer New York te
bezoeken, maar ik denk dat het effect hetzelfde is. Raampje open, hoofd naar
buiten en met open mond de omgeving waarnemen. Enige verschil, hier waren het
(besneeuwde) bergwanden die we zagen en zuivere lucht die we inademden.
HEERLIJK!
Morgen en overmorgen gaan we hier in de buurt van Denver een
natuurgebied bezoeken om uilen te vangen. Tot enkele dagen geleden werd de
streek nog geteisterd door stormen en tornados. Benieuwd hoe de gevolgen
hiervan eruit zien. Slaapwel!
Gisteren hebben we in het derde werkgebied 6 kuikens en 7 volwassen vogels geringd. Het was een drukke avond met heel wat over en weer rijden, maar de vangst was goed. We hebben ook een gedetailleerde kijk kunnen nemen in de voeding van Holenuilen. In en rond de nestboxen lagen we krekels, sprinkhanen, diverse muizensoorten (Deer Mouse, Kangeroo rat), vogels, hagedissen en slangen. Voedsel is er ruim genoeg op het domein. In 1 nesttunnel konden we onze plunger zelfs niet verder doorduwen doordat knaagdieren de doorgang versperden! Gelukkig konden de uilen wel nog steeds passeren.
Vandaag zijn we in de voormiddag uilen gaan vangen. We zijn tegen 7.45u vertrokken, zodat we vroeg terug waren om alles klaar te maken om morgen te vertrekken. Het plan is trouwens terug gewijzigd, in plaats van rechtstreeks door te rijden naar Montana, maken we eerst een 2-daagse tussenstop in Denver, Colorado, waar we David en Kelsey zullen ontmoeten. We komen er dinsdag toe en vertrekken donderdag naar Montana. Donderdag gaan we ook afscheid moeten nemen van Danielle. Haar vakantie zit er dan jammer genoeg op. Eerst zullen we wel nog genieten van onze trip. Morgen zouden we passeren langs een gebied waar duizenden dino-resten teruggevonden/terug te vinden zijn. Meer details volgen nog!
Trouwens, in Montana wordt het leven terug back to basics. Geen elektriciteit en al zeker geen internet. Benieuwd hoe makkelijk het zal zijn om dat comfort achter te laten al verblijven we wel in een trailer. De week erna wordt het écht kamperen.
Nog even zeggen, de spaghetti was een schot in de roos. Danku meneer Meus!
