Amai amai, wat een dag! Deze morgen een blitsbezoek gebracht
aan Yellowstone en het was SCHITTEREND!!! Wat een park! Iedereen die ooit naar
Wyoming gaat, stop zeker eens in Yellowstone. Wie weet kom je er de beren tegen
Wij hebben er helaas geen gezien, maar ik ben er zeker van dat zij ons wél
gezien hebben.
De bizons waren imposant, samen met de geisers en voor de tienduizendste
keer, dat uitzicht Ik waan me hier de hele tijd in één of ander paradijs en in
een natuurdocumentaire van National Geographic Iets waar ik nooit genoeg van krijg!
Daarna zijn we vertrokken richting Utah, waar we enkele uren
geleden zijn aangekomen. We zitten aan de rand van Salt Lake City en morgen
gaan we (eindelijk) beginnen met uilen vangen op Antelope Island (een eiland in
Salt Lake). Benieuwd wat we daar allemaal gaan zien. Naar het schijnt is het er
een vogelparadijs en ook de bizons en Amerikaanse dassen zijn er in grote
aantallen aanwezig.
Hieronder volgen enkele sfeerbeelden van Yellowstone, nu
kruip ik het bed in om tegen morgen eindelijk goed uitgerust te zijn.
Heel vreemd, ik kon geen foto's toevoegen en toch verschijnen er 3...
Te zien zijn onze auto wissels. Eerst Moby Dick (wagen van Jeff, superruim) dan de huurauo met Jeff, Kylie en Danielle en dan m'n zitplaatsje voor de komende weken. Niet geschikt voor claustrofobische mensen!
Internet wil hier niet mee! Geen foto's dus, hopelijk hebben we morgen meer geluk met het hotel...
Deze morgen hebben we met frisse moed het vervolg van de
trip aangevat, al hebben we nogal hinder gehad om te vertrekken. Doordat onze
auto zo overvol zit met materiaal, was de koffer niet goed gesloten en net toen
we de snelweg opgingen, BAM, koffer vloog open en 2 reiszakken en enkele
uilenvallen vlogen uit de wagen. We hebben nogal geluk gehad, in 1 van de
zakken zat een professioneel fototoestel met lenzen van Danielle, maar er was
gelukkig niets aan! Stel je voor Beetje later begonnen 2 lichtjes te branden,
er was iets mis met de olie en de bandenspanningssensor is precies ook
ontregeld. Hopelijk houdt onze reisgezel het vol tot onze trip erop zit!
Vanmorgen zijn we onderweg, in het Pictograph Cave State
Park in Montana gestopt om te kijken naar muurschilderingen van Native
Americans (ik geloof dat ze in 250 VC zijn geschilderd). Helaas waren ze door aanslag
niet goed te aanschouwen (bij regen lost de aanslag op en worden de tekeningen
terug duidelijk zichtbaar), maar de locatie maakte alles goed (hoe kan het ook
anders).
Deze middag kregen we dan telefoon van David. Wijziging van
planning. Door de felle regen, onweders, hagel en tornados (!) in en rond
Denver, waren de wegen van het natuurreservaat waarin we uilen gingen vangen
onberijdbaar geworden. In de plaats van Denver gaan we nu naar Utah, richting
Salt Lake. Een klein ommetoertje die ons een dag langer in de auto doet zitten.
MAAR, kinken in de kabels hoeven niet altijd nadelig te zijn. Dankzij de
ommekeer hebben we de Rocky Mountains doorkruist (zonnig toen we ze
binnenreden, onweer toen we wegreden) en morgen moeten we door Yellowstone
Park, aangezien het de kortste weg is. Van de nood een deugd maken zeggen we
dan. We vertrekken hier om 5.30u, zodat we iets langer kunnen blijven plakken
in het park en niet teveel tijd verliezen met onze culturele uitstap. Benieuwd
wat we zullen zien! In de Rockys hielden we onze ogen goed open om beren te
spotten (zonder resultaat), maar wel hebben we moeder en kalf Eland van
dichtbij kunnen spotten en enkele kraanvogels. Het uitzicht was (voor de duizendste
en zeker niet de laatste keer) ON-GE-LOFELIJK!!! De rotsen, de sneeuw, de
bomen, de lucht...
Nu roept het bed. Kwestie van morgenvroeg opnieuw
goed fris te zijn. Slaapwel!
Net aangekomen in ons hotel. Deze morgen zijn we om stipt 7.30u vertrokkenen nu is het 23.40u. Het was een lange autorit, maar we hebben ons geen moment verveeld. Het uitzicht was erg variabel. Eerst droge graslanden, dan groene en gele (koolzaad) landbouwgronden en dan bergen met naaldbomen en hier en daar sneeuw. We zaten vaak met open mond naar buiten te kijken en vooral de ogen hielden we open. Stel je voor dat we een zwarte en/of grizzlybeer, eland, wapiti, lynx, bobcat, wolven... zouden missen..... Helaas hebben we naast herten en een eland niets anders waargenomen van grote zoogdieren.
Vandaag hebben we trouwens 4 staten doorkruist: Oregon, Washington, Idaho en Montana. Nu zitten we ergens ten noorden van Yellowstone park en morgen gaan we langs het park doorrijden richting Denver, Colorado. We vertrekken morgen rond 8u voor een autorit van minstens 10u (zonder tussenstops). Hoog tijd dus om onder de lakens te kruipen. Slaapwel!
(ik zal morgen wel wat tijd hebben om foto's te posten...)
Valies is gemaakt en zodadelijk gaan we beginnen alles in te laden. Hopelijk is onze extra-large pickup groot genoeg voor ALLE bagage: gerief van 3 personen + alles om uilen mee te vangen. Nu is het feitelijk nog niet echt een probleem, eerst rijden we met de Extra Large richting een auto-verhuur-bedrijf in Pasco (Washington), daar laden we alles over in een hopelijk even groot model en rijden we verder richting Moscow (Idaho) en daar ruilen we de huurwagen in voor onze (hopelijk) trouwe reisgezel. We hopen dat deze laatste wagen even groot is als de wagen die we nu hebben, maar we vrezen er een klein beetje voor... Nu, falen is geen optie, dus we vinden sowieso wel een goede manier om alle bagage met ons mee te sleuren.
Vandaag gingen we normaal gezien om 7u vertrekken richting
Idaho, maar aangezien de zendertjes (een soort rugzakjes om aan de uilen te
bevestigen, zodat we hun migratieroutes kunnen volgen) nog niet klaar waren,
konden we dus nog niet vertrekken. Vandaag staat dus op het programma: 80 zendertjes
maken. Ergens nog een geluk dat we deze morgen niet konden vertrekken. Het was
gisterennacht 2u eer we terug thuis waren.
Gisteren zijn we naar een militair trainingscentrum in
Yakima (Washington) gegaan om uilen te vangen. Het gebied was 131 522 hectare
(1 315 km²) groot en de militairen onderhouden er hun schietvaardigheden,
rijden met tanks, oriëntatielopen . Het zicht was ongelofelijk, adembenemend,
spectaculair . Er bestaan feitelijk geen woorden voor. Het is er ook nog erg
natuurlijk. De (sporen van) tanks maar buiten beschouwing laten. Wat fauna
betreft: er komen herten, poemas, zwarte beren, coyotes, slangen,
schorpioenen, een grote variatie ratten, muizen, amfibiën en vogels voor.
Kelsey en ik hadden het juiste team uitgekozen om mee op pad
te gaan. We moesten 45 minuten rijden om bij onze eerste (van de 2)
nestplaatsen te komen en daarbij doorkruisten we het hele gebied. We waren nog
maar net vertrokken, toen we een schoonheid (schoonheid voor de ene,
nachtmerrie voor de andere en ratelslang voor de neutrale lezers) kruisten. Na
de fotoshoot parkeerde onze chauffeur iets dichterbij en dan begon hij zijn
beroemde ratel-geluid te maken. Ongelofelijk!
Een beetje verderop kwamen we een andere schoonheid tegen:
een Short-eared owl. Deze uil komt algemeen voor op het domein en hij zorgde
ervoor dat de teller van het aantal waargenomen uilensoorten in de VS op 5 komt te staan.
Dan het landschap, het is feitelijk onbeschrijfelijk.
Helaas heb ik op het mooiste punt geen foto kunnen nemen,
maar stel je voor dat je op het laagste punt op de foto staat, met langs alle
kanten glooiende bergflanken met daarop grassen, kruidachtigen en struiken,
fluitende vogels, een stralend zonnetje en een matige bries die door de haren
waait. Het was gigantisch geweldig prachtig!
Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Tussen onze 2
nestplaatsen moesten we ongeveer 20 minuten rijden over ongeasfalteerde,
hobbelige wegen en de chauffeur hield er een stevig tempo op na. In de bochten
remde hij net voldoende om er niet uit te vliegen. Na ongeveer 2 uur hadden we
ons eerste koppeltje beet, dus dan hoefden we gelukkig niet meer de hele tijd
over en weer rijden (de vallen worden om de 45 minuten gecontroleerd). Toen we
onze laatste 2 vallen, bij zonsondergang (nog eens 2u later), wouden weghalen
hadden we ook daar eindelijk prijs. Het vrouwtje zat gevangen. We hebben haar
gauw in de wagen opgemeten en geringd (de wind was zo sterk komen opzetten) en
daarna zijn we in volle vaart terug naar het hoofdkwartier gereden. Op onze
terugweg kwamen we nog Jack rabbits (rabbit = konijn, maar feitelijk zijn het
hazen) tegen. Tegen 11u s avonds zijn we daar vertrokken voor een goeie 2 uur
durende terugrit naar het depot, met onderweg nog een tussenstop om te
avondeten.
Gisteren begon de dag opnieuw rustig, met wat schoolwerken en uilenvallen schilderen en overtrekken met een zwarte plastiekfolie. In afwachting tot de verf droog was, zijn we naar een waterreservoir-vijver gaan kijken. Het bruiste er van het leven: Musquito fish in het water (platy's voor de aquariumkenners), Red-winged blackbirds, Killdeer, Barn swallow, American avocet (+nest), Black-necked stilt (+nest)... We wisten niet waar eerst te kijken.
Rond 18u zijn we het veld ingetrokken om 2 uilenkoppels te vangen. We hebben 3 van de 4 vogels gevangen en opgemeten. Ook was het de eerste keer dat we het 'wingboard' uittesten. David en ik voeren een onderzoek naar de grootte van de vleugels in relatie tot het lichaamsgewicht. Van een 40-tal uilen (= 20 koppels) zullen we de vleugels overtekenen op papier en het gewicht bijhouden. We hopen aan te tonen dat de vleugels van mannetjes even groot zijn als die van de vrouwtjes, maar dat het lichaamsgewicht van de mannetjes stukken lager ligt. De mannetjes moeten voedsel aanbrengen naar het vrouwtje en de kuikens, dus hoe minder gewicht hij moet meeslepen, hoe gemakkelijker hij grote prooien kan aanbrengen. Bij thuiskomst hebben we de spanwijdte (de lengte van vleugelpunt tot vleugelpunt) van één vogel gemeten en dat bedroeg net geen 60 cm. Niet slecht voor zo'n kleine vogel!
Tijdens het opmeten van de vleugels kregen we gezelschap van een groepje Coyotes. De afstand was moeilijk in te schatten (het was pikkedonker), maar hun huil-concert klonk niet veraf. Het was schitterend!!! Ook het aantal sterren boven ons hoofd was ongelofelijk....
Over een klein halfuurtje vertrekken David, Jeff, Kelsey en ik naar Washington om daar 8 uilenkoppels te vangen en op te meten. We zullen pas vanavond laat terug zijn.
Morgenvroeg om 7.30u vertrekken Kylie, Danielle en ik dan richting Idaho om onze roadtrip car op te halen en daarna rijden we door richting Colorado om aldaar de uilen te vangen. Geen idee hoe het internetbereik zal zijn, maar van zodra mogelijk komen de reisverslagen/-avonturen op de blog terecht.
Vandaag hebben we (Jeff en ik), nadat we inkopen gaan doen zijn, een uitkijkhut in elkaar gestoken. Het nam wat tijd in beslag, maar het eindresultaat mocht gezien worden. Deze namiddag zijn we het dan ook, samen met een andere uitkijkhut, gaan installeren. Het zal elke vorm van onweer met glans doorstaan en dat zal nodig zijn ook. Ik geloof dat ze tot en met morgen kans op onweer uitgeven en de hele dag zagen we rondom het depot harde regenbuien neervallen en dreigende wolken passeren. Wij zijn er, voor vandaag in ieder geval van gespaard gebleven.
Verder hebben we eigenlijk niet veel uilenwerk gedaan. Er zijn nog enkele vallen in elkaar gestoken en ik heb wat zitten werken aan het stage-dagboek dat ik voor school moet bijhouden. Ook hebben we nog eens een kijkje genomen hoe de kleine Great Horned Owl het stelt. Hij klimt al in de takken en begint zijn puber-pluimpjes te krijgen. De aaibaarheidsfactor blijft evenwel erg hoog!
Om nu te komen tot de titel van het bericht: het komt dagelijks voor dat we de avond voordien het plan voor de volgende dag opstellen, maar op de dag zelf komt er altijd wel iets tussen, waardoor de afgesproken planning wijzigt. Het zorgt voor wat variatie en verrassingen in het werk. Het stoort me in ieder geval niet, want vroeg of laat wordt hetgene dat werd afgesproken toch uitgevoerd. Oorspronkelijk ging ik tegen 24 of 26 mei met David vertrekken richting Utah om daar Holenuilen te vangen, maar vandaag kwam Kelsey (nieuwe vrijwilligster) aan en zij heeft nog geen ervaring met het hanteren van de uilen. Zij ging oorspronkelijk met Danielle en Kylie meegaan (een maand lang uilen vangen in andere staten dan David en ik), maar door technische problemen werd hun datum van vertrek steeds uitgesteld. Iedereen nog mee met het verhaal? Het komt erop neer dat Danielle en Kylie in een kortere tijdspanne evenveel plaatsen moeten bezoeken om daar zoveel mogelijk uilen te vangen, maar door hun vertraging (tot nu toe 3 dagen en ze vertrekken waarschijnlijk pas tegen woensdag) zullen ze wat harder moeten doorwerken. Hierdoor is het handig dat er iemand mee is die zelfstandig uilen kan vangen en geen 'vooropleiding' meer nodig heeft. Zodoende ben ik de gelukkige vrijwilliger om de plaats van Kelsey in te nemen en Kelsey zal met David meereizen. We zullen elkaar dan over 4,5 weken terug ontmoeten in Denver, Colorado. Ik zal dus geen Utah bezoeken, maar in de plaats gaan we als eerste stop richting Idaho. Het zal veel lachen, maar ook hard werken worden. De tijd zal vliegen!
Na Denver reizen David, Kelsey, Kylie en ik door naar South Dakota om daar een week lang te kamperen. Spannend! Hetgene dat het nog spannender zal maken, is de grote kans op het aanschouwen van onweders die er hard kunnen toeslaan (meestal in de verte). In het ergste geval (het onweer woedt boven ons hoofd, en die kans bestaat altijd), vormt de tent geen goede bescherming meer en worden we verplicht onder de auto te kruipen tot alles gepasseerd is. Als het ECHT tegenvalt en ook de auto geen goede bescherming meer biedt, dan moeten we schuilen in rioolbuizen. Laat ons hopen dat dat dus niet voorvalt! Een beetje avontuur, ok, maar ze moeten nu ook niet overdrijven ;) Ik begin te begrijpen waarom ze nog niet veel verteld hebben over onze campingtrip, behalve dan dat het uitzicht adembenemend is...
In ieder geval, het is te vroeg om daarvan wakker te liggen. Eerst een maand lang noordwest Amerika doorkruisen.
