Amai, er is zoveel te vertellen! Gisteren was een drukke dag vol avontuur, afzien en plezier. Waar zal ik beginnen.

Misschien eerst bij de Rode Duivels, want ik spoor niet alleen de Amerikanen aan om voor ons land te supporteren, ook de uilen doen mee! Zonder liegen, deze pluimen vond ik gisteren aan de nestingang van een uilenkoppel. De zwarte met rode pluimpjes zijn onderdeel van de vleugel van de Red-Winged Blackbird (een vogel, zo groot als onze Merel. Het was de eerste keer dat David de resten van zo’n grote vogel aan een nest zag liggen).

David en ik zijn in de vroege namiddag al vertrokken richting de Badlands, want ze gaven kans op ernstige onweders en de toestand van het onverharde baantje dat we moesten volgen, was al in slechte staat. We gingen richting het gebied waar het team vorig jaar heel wat uilen voorzien had van geolocators. Een voor ons belangrijk gebied dus. We kwamen aan en zagen meteen al een uil zitten op de omheining. Na een grondige screening met onze verrekijkers kwamen we tot de constatatie dat dit onze eerste geolocator-uil was. Vreugde alom. Nu moesten we alleen nog de uil zien te vangen en de eerste, kostbare buit was binnen. Mevrouw vangen was geen probleem, maar meneer vertikte het om zijn uitkijkpost te verlaten. Wie zou er het eerst kraken, wij of de uil? Straks kom ik hierop terug.

(zie je het zendertje uitsteken op zijn rug?)

Deze uil was het dichtst bij de weg gelokaliseerd. De andere 3-5 nesten lagen een kleine 2 mijl (1 mijl = 1,6 km) verderop en uit ervaring van de dag voordien wisten we dat dat een lange afstand is om te overbruggen (ik merk net dat ik nog niets geschreven heb over dinsdagavond. In een notendop: de nestplaatsen lagen parallel, op een mijl afstand van de weg en tussen de nestplaatsen lag ook nog eens 2 km. Dat in combinatie met, op sommige plaatsen, kniehoge vegetatie maakte dat onze wandeling een goeie work-out werd. We hebben toen 3 uiltjes gevangen. Tot zover die samenvatting). Met dat gedacht in ons achterhoofd gingen we kijken om naar de nestplaatsen in de verte toe te rijden, maar we hadden niet veel verder dan de neus van onze auto gekeken. De eerste 5 meter zag het baantje er nog goed uit, maar daarna veranderde het in een dikke modderpoel. Jullie kunnen het vast al raden, onze auto zat vast! We zijn een klein uurtje bezig geweest met gras af te snijden/trekken en deze onder de banden en op de bandensporen te leggen. Dat in combinatie met duwen aan de auto (gelukkig had ik ’s ochtends goed ontbeten) maakte dat we relatief gemakkelijk terug op het droge stonden.

Dankzij dit voorval was het mogelijk om de modderige omgeving van dichtbij te bekijken. In kleine modder-waterplasjes (gevormd door water die bleef staan in de pootafdrukken van de koeien) krioelde het van dikkopjes. Mogelijks de nakomelingen van de padden die zich ingraven in een droogteperiode (dit kan maanden duren) en pas naar buiten komen wanneer de grond nat wordt, we hebben 2 zo’n exemplaren gevonden, enkele dagen geleden.

Enfin, we hebben onze auto op het droge geparkeerd en dan begon de lange wandeling richting de andere nestplaatsen. We hebben op drie plaatsen een val gezet, waarin we 3 uilen gevangen hadden. Geen van hen had een zendertje om.

Toen we op zoek gingen naar de 2^e site, riep David een eindje verderop “Rattlesnake, Rattlesnake”. Het was een exemplaar van ongeveer een meter lang, die zich had opgerold in een koeienpootafdruk. Hij hield zich nog relatief rustig, gewoon kijken naar ons, maar toen ik de camera bovenhaalde, begon hij toch te ratelen. Ik was op slag de vermoeidheid vergeten! Helaas kwam de vermoeidheid even gauw terug, toen we terugkeerden naar de auto.

Daar aangekomen hoopten we dat het geolocator-mannetje in onze val was gelopen, maar nog steeds zat hij op de uitkijk.

Tijdens het bekomen van onze lange wandeling (de lastigheid zat hem in de kniehoge vegetatie, hier en daar diepe koeienpootafdrukken over het hele terrein, de warmte en de hoge luchtvochtigheid), merkte David een ander mannetje op, die op de omheining zat. Hij ging de andere vallen (2 mijl verderop) gaan wegnemen, terwijl ik deze vogel moest vangen. Eerst observeren waar de uil naartoe vloog (om zijn nestplaats te vinden) en daarna de val opstellen. Alles is succesvol gelukt en dankzij de strategische plaats van onze auto, kon ik al zijn bewegingen filmen. De uil zette zijn veren open en begon zijn tegenstrever (de MP3-speler) vocaal uit te dagen tot een duel van man tot man. Helaas voor hem vertikte de MP3 om naar buiten te komen, dus dan liep het mannetje de tunnel binnen, recht in de val. Het gehele schouwspel duurde 40 minuten. Daarna kwam ik ten tonele met het ring-materiaal en werd het mannetje van een glimmende ring voorzien. Intussen was het trouwens beginnen bliksemen rond me (toen David vertrok om de vallen in de verre verte te controleren, begon de lucht al donker te worden). Ik hoorde (nog) geen donder, dus maakte me geen grote zorgen, maar alle zintuigen stonden open en het hart begon toch wat sneller te slaan. Ik heb vlug de val verwijderd en liep dan naar de val van ons geolocatormannetje, die nog steeds op de omheining zat. Uil – vangteam: 1-0 (gelukkig, een verloren veldslag zorgt nog niet voor het verliezen van de oorlog, ofzoiets). Intussen was het ook hoog tijd om die val te verwijderen (want nu begon de lucht ook te rommelen) en tijdens het verwijderen, zag ik een klein uilenkuikentje in de nesttunnel zitten. De arme duts kon met moeite op zijn eigen pootjes staan en ik geloof niet dat hij zijn ogen al open had. Ik heb hem zo ver mogelijk terug in de nesttunnel gezet, in de hoop dat hij in de juiste richting, veiligere oorden ging opzoeken. We zullen later opnieuw proberen om het mannetje hier te vangen.

Toen ik gedaan had met de vallen te verwijderen, was David ook terug veilig en wel aangekomen aan de auto en reden we vlug naar de verharde weg (1 keer een auto uit de modder krijgen, is genoeg). Daar aangekomen konden we echt genieten van het lichtspel boven en naast ons hoofd. Voor de 100 000 000^e keer, ONGELOFELIJK! Eerst onweer te midden van een open landschap en daarna onweer bij het wegrijden uit het park (met zicht op de woeste bergtoppen van de Badlands), ’t is zo schitterend!!!!

Zo, ik denk dat ik alles verteld heb. Tot en met zaterdag geven ze nog meer kans op grote onweders en er blijft overstromingsalarm, dus het blijft afwachten wanneer we terug naar buiten zullen gaan. Het gebied dat we vandaag zouden bezoeken ligt ook zo veraf van de berijdbare weg en de modder zou het te ontoegankelijk maken om de afstand te stappen. Vandaag zouden we dan ook op hotel blijven en morgen zien we dan wel weer. Vele groetjes en tot schrijfs!