Zoals gisteren al gezegd, de horizon zag een hele namiddag donkergrijs-regenblauw. Toch is het ons gelukt om op 3 sites, 4 vallen te zetten en 3 vogels te vangen. We moesten terug kilometers afleggen om tot aan de nestplaatsen te geraken en de lucht was drukkend en warm (30°+). Het zweet liep zonder stoppen van onze neus! 

Na enkele uren ging David de vallen verwijderen en ik liep de andere kant uit, richting de auto om op verschillende plaatsen oude/nieuwe nestplaatsen te vinden (controleren of de gekende nestplaatsen van vorig jaar terug bewoond waren). Aangekomen op de eerste stop begon de lucht te rommelen en de regenwolken hingen dreigend dichtbij. Gauw  heb ik de prairiehondenkolonie afgelopen, maar niets gevonden. Het is ook niet meer gemakkelijk om uilennesten te vinden, want de regen heeft hier zowat alles al weggespoeld. Daarna zette ik koers naar de auto om het graafgereedschap dat uit m'n rugzak stak achter te laten. De bliksem was namelijk al relatief dichtbij genaderd en metaal, bliksem en een vlak graslandschap is blijkbaar geen goeie combinatie. Daarna twijfelde ik om naar een 2e nestsite te zoeken, maar het onweer hing iets te dichtbij om comfortabel te zijn. Ik ben dan maar 500m verder richting de omheining gelopen, want David kon elk moment aan de horizon verschijnen met 4 vallen onder zijn armen. Net aangekomen zag ik hem lopen. Terwijl ik naar hem toeliep, stak de wind op. De knie-heuphoge vegetatie lag met momenten plat op de grond! Ook de regen begon langzaam harder te druppelen. Het gevoel was te vergelijken met iemand die zijn nagels tegen u huid tikt/slaat. We waren net op tijd in de auto toen de hemel alle sluizen open zette! Dan begon een race tegen de klok om de 2-track te verlaten, voordat we onszelf terug zouden vastrijden in de modder. Gelukt! De regen viel verschrikkelijk hard neer. Je kon nauwelijks 10m ver zien en dikke stromen water liepen van en langs de weg. Dat in combinatie met de sterke wind en de bliksem, maakten onze autorit bijzonder intens!

De bliksem sloeg zelfs niet ver van ons in. We reden de Badlands-bergen op om het park te verlaten en plots werd de lucht wit, zagen we een bliksem verticaal naar beneden lopen en direct daarna BOEM. De natuur op zijn hevigst (en op zijn best)! De regen heeft zeker 20 minuten lang met bakken uit de lucht blijven vallen en daarna bleef het nog enkele uren op zijn Belgisch doorregenen. Vandaag is het dus een noodgedwongen rustdag, waarbij we intussen nog 2 kleinere onweders boven ons hoofd hebben zien passeren. Normaal gezien wordt het vanaf morgen zonniger en hopelijk kan de grond dan beginnen opdrogen, zodat we met onze auto wat dichter bij de nestplaatsen kunnen rijden.

Nu is het van de nood een deugd maken. De was is al gedaan, over enkele minuten trek ik (eindelijk) Wall in, om de vele winkeltjes te bezoeken. Morgen vliegen we met verse moed terug in het uilenvangen.

28-06-2014 om 22:51 geschreven door Claire

Snel nog een berichtje over gisteren schrijven, want David staat al te trappelen om te vertrekken.

Gisteren hebben we de strijd heropend om  het geolocator-mannetje te vangen en na 3 uur geduldig wachten is het ons gelukt! 's Avonds hebben we direct bij hotelkomst de data opgevraagd en het bleek dat meneer uil de winter heeft doorgebracht in centraal-zuid Mexico. Niet slecht voor zo'n kleine vogel om zo'n grote afstand af te leggen!

Toen we op weg waren naar de val, kwamen we langs de baan een auto met platte band tegen. De vrouw was haar kluts een beetje kwijt, want bij het uitstappen uit haar wagen stond ze ook nog eens oog in oog met een slang. We waren dus meer dan blij om haar onze hulp aan te bieden. In 5 minuten kon ze haar weg terug verderzetten en heb ik gezien hoe je een platte band moet vervangen. Het is hier dus leerrijk op alle vlakken.

Vandaag geven ze terug kans op zware onweders en moeten we blijven uitkijken voor overstromingen. Momenteel is het al bewolkt, maar voordat de regen effectief valt, wil David toch enkele uilen gaan vangen. Me snel klaarmaken is nu de boodschap, of hij vertrekt nog zonder mij! Groetjes!!!

27-06-2014 om 19:49 geschreven door Claire

Amai, er is zoveel te vertellen! Gisteren was een drukke dag vol avontuur, afzien en plezier. Waar zal ik beginnen.

Misschien eerst bij de Rode Duivels, want ik spoor niet alleen de Amerikanen aan om voor ons land te supporteren, ook de uilen doen mee! Zonder liegen, deze pluimen vond ik gisteren aan de nestingang van een uilenkoppel. De zwarte met rode pluimpjes zijn onderdeel van de vleugel van de Red-Winged Blackbird (een vogel, zo groot als onze Merel. Het was de eerste keer dat David de resten van zo’n grote vogel aan een nest zag liggen).

David en ik zijn in de vroege namiddag al vertrokken richting de Badlands, want ze gaven kans op ernstige onweders en de toestand van het onverharde baantje dat we moesten volgen, was al in slechte staat. We gingen richting het gebied waar het team vorig jaar heel wat uilen voorzien had van geolocators. Een voor ons belangrijk gebied dus. We kwamen aan en zagen meteen al een uil zitten op de omheining. Na een grondige screening met onze verrekijkers kwamen we tot de constatatie dat dit onze eerste geolocator-uil was. Vreugde alom. Nu moesten we alleen nog de uil zien te vangen en de eerste, kostbare buit was binnen. Mevrouw vangen was geen probleem, maar meneer vertikte het om zijn uitkijkpost te verlaten. Wie zou er het eerst kraken, wij of de uil? Straks kom ik hierop terug.

(zie je het zendertje uitsteken op zijn rug?)

Deze uil was het dichtst bij de weg gelokaliseerd. De andere 3-5 nesten lagen een kleine 2 mijl (1 mijl = 1,6 km) verderop en uit ervaring van de dag voordien wisten we dat dat een lange afstand is om te overbruggen (ik merk net dat ik nog niets geschreven heb over dinsdagavond. In een notendop: de nestplaatsen lagen parallel, op een mijl afstand van de weg en tussen de nestplaatsen lag ook nog eens 2 km. Dat in combinatie met, op sommige plaatsen, kniehoge vegetatie maakte dat onze wandeling een goeie work-out werd. We hebben toen 3 uiltjes gevangen. Tot zover die samenvatting). Met dat gedacht in ons achterhoofd gingen we kijken om naar de nestplaatsen in de verte toe te rijden, maar we hadden niet veel verder dan de neus van onze auto gekeken. De eerste 5 meter zag het baantje er nog goed uit, maar daarna veranderde het in een dikke modderpoel. Jullie kunnen het vast al raden, onze auto zat vast! We zijn een klein uurtje bezig geweest met gras af te snijden/trekken en deze onder de banden en op de bandensporen te leggen. Dat in combinatie met duwen aan de auto (gelukkig had ik ’s ochtends goed ontbeten) maakte dat we relatief gemakkelijk terug op het droge stonden.

Dankzij dit voorval was het mogelijk om de modderige omgeving van dichtbij te bekijken. In kleine modder-waterplasjes (gevormd door water die bleef staan in de pootafdrukken van de koeien) krioelde het van dikkopjes. Mogelijks de nakomelingen van de padden die zich ingraven in een droogteperiode (dit kan maanden duren) en pas naar buiten komen wanneer de grond nat wordt, we hebben 2 zo’n exemplaren gevonden, enkele dagen geleden.

Enfin, we hebben onze auto op het droge geparkeerd en dan begon de lange wandeling richting de andere nestplaatsen. We hebben op drie plaatsen een val gezet, waarin we 3 uilen gevangen hadden. Geen van hen had een zendertje om.

Toen we op zoek gingen naar de 2^e site, riep David een eindje verderop “Rattlesnake, Rattlesnake”. Het was een exemplaar van ongeveer een meter lang, die zich had opgerold in een koeienpootafdruk. Hij hield zich nog relatief rustig, gewoon kijken naar ons, maar toen ik de camera bovenhaalde, begon hij toch te ratelen. Ik was op slag de vermoeidheid vergeten! Helaas kwam de vermoeidheid even gauw terug, toen we terugkeerden naar de auto.

Daar aangekomen hoopten we dat het geolocator-mannetje in onze val was gelopen, maar nog steeds zat hij op de uitkijk.

Tijdens het bekomen van onze lange wandeling (de lastigheid zat hem in de kniehoge vegetatie, hier en daar diepe koeienpootafdrukken over het hele terrein, de warmte en de hoge luchtvochtigheid), merkte David een ander mannetje op, die op de omheining zat. Hij ging de andere vallen (2 mijl verderop) gaan wegnemen, terwijl ik deze vogel moest vangen. Eerst observeren waar de uil naartoe vloog (om zijn nestplaats te vinden) en daarna de val opstellen. Alles is succesvol gelukt en dankzij de strategische plaats van onze auto, kon ik al zijn bewegingen filmen. De uil zette zijn veren open en begon zijn tegenstrever (de MP3-speler) vocaal uit te dagen tot een duel van man tot man. Helaas voor hem vertikte de MP3 om naar buiten te komen, dus dan liep het mannetje de tunnel binnen, recht in de val. Het gehele schouwspel duurde 40 minuten. Daarna kwam ik ten tonele met het ring-materiaal en werd het mannetje van een glimmende ring voorzien. Intussen was het trouwens beginnen bliksemen rond me (toen David vertrok om de vallen in de verre verte te controleren, begon de lucht al donker te worden). Ik hoorde (nog) geen donder, dus maakte me geen grote zorgen, maar alle zintuigen stonden open en het hart begon toch wat sneller te slaan. Ik heb vlug de val verwijderd en liep dan naar de val van ons geolocatormannetje, die nog steeds op de omheining zat. Uil – vangteam: 1-0 (gelukkig, een verloren veldslag zorgt nog niet voor het verliezen van de oorlog, ofzoiets). Intussen was het ook hoog tijd om die val te verwijderen (want nu begon de lucht ook te rommelen) en tijdens het verwijderen, zag ik een klein uilenkuikentje in de nesttunnel zitten. De arme duts kon met moeite op zijn eigen pootjes staan en ik geloof niet dat hij zijn ogen al open had. Ik heb hem zo ver mogelijk terug in de nesttunnel gezet, in de hoop dat hij in de juiste richting, veiligere oorden ging opzoeken. We zullen later opnieuw proberen om het mannetje hier te vangen.

Toen ik gedaan had met de vallen te verwijderen, was David ook terug veilig en wel aangekomen aan de auto en reden we vlug naar de verharde weg (1 keer een auto uit de modder krijgen, is genoeg). Daar aangekomen konden we echt genieten van het lichtspel boven en naast ons hoofd. Voor de 100 000 000^e keer, ONGELOFELIJK! Eerst onweer te midden van een open landschap en daarna onweer bij het wegrijden uit het park (met zicht op de woeste bergtoppen van de Badlands), ’t is zo schitterend!!!!

Zo, ik denk dat ik alles verteld heb. Tot en met zaterdag geven ze nog meer kans op grote onweders en er blijft overstromingsalarm, dus het blijft afwachten wanneer we terug naar buiten zullen gaan. Het gebied dat we vandaag zouden bezoeken ligt ook zo veraf van de berijdbare weg en de modder zou het te ontoegankelijk maken om de afstand te stappen. Vandaag zouden we dan ook op hotel blijven en morgen zien we dan wel weer. Vele groetjes en tot schrijfs!

26-06-2014 om 22:53 geschreven door Claire

Eindelijk tijd om een nieuw berichtje de wereld in te sturen. Het is hier nogal druk geweest met administratief werk, samenkomsten met de lokale partijen om op papier de uilensites te vinden en het uiteindelijke veldwerk.

Eergisteren (zondag) zijn we pas laat naar buiten getrokken door de dreigende wolken. We hebben ons dan maar beperkt tot het zoeken van nestplaatsen op de wei met 4 stieren. We zagen tal van uiltjes rondvliegen, maar hun nest vinden was een ander paar mouwen. De regen heeft de meeste decoratie, uitwerpselen en braakballen weggespoeld en de vegetatie is de hoogte ingeschoten. Ik was dan ook blij 1 nest te vinden.

Gisteren was het dan voor echt. Rond 13u kwamen we aan op de 4-stieren-weide en we hebben eerst nog eens goed rondgekeken om meer nestholen te vinden. Geluk was aan onze zijde. David vond er nog één en toen we naar de auto terugkeerden, stapten we bijna op een derde nest. Daarna hebben we de vallen opgesteld en zijn we doorgereden naar de plaats waar Kylie, Kelsey en ik eerder een vrouwtje geringd hadden. Blijdschap was groot toen we 2 grote kuikens in de nestingang zagen zitten, beiden in het laatste restje zon van de dag. Verslagenheid loerde echter om de hoek, want David zag op 2m van het nest het vrouwtje dood liggen. Ze was zeker al een dag dood en naar de oorzaak is het gissen. Zonde! Gelukkig bracht papa-uil heel wat voedsel aan, zodat de kuikens toch een waterkans hebben om volwassen te worden. Aan de andere kant, het vrouwtje dient nu als voedsel voor verschillende andere dieren, waardoor de cirkel van het leven compleet is.

Veel tijd hadden we niet om te treuren, want nieuwe nestplaatsen wachtten op ons om ontdekt te worden. David liep een richting uit, ik ging de andere kant op en bij de eerste prairiehondenholen had ik al prijs. Vreugde alom.

De prairiehondenkolonie was zodanig groot dat we later terugkeerden om het gebied verder uit te kammen. Opnieuw liepen we elk een kant uit en David zag een koppel uilen wegvliegen. Hij vroeg versterking om het nest te vinden en hopla, hij had de woorden nog niet uitgesproken, of m’n ogen werden  naar de grond gezogen, richting insecten en enkele braakballen. Het is altijd leuk om mensen blij te maken.

Op de gehele avond hebben we op zes vangplaatsen, negen uilen gevangen. Een mooi resultaat. Helaas droeg geen van hen de gehoopte geolocator. Straks gaan we (als het niet begint te onweren tenminste) onze zoektocht naar de speld in de hooiberg verderzetten.

Gisteren trouwens niet alleen uilen zien vliegen. We hebben drie mooie padden, enkele vleermuizen en miljoenen muskieten gezien (en de laatste ook gevoeld).

M’n hele lijf is gereduceerd tot 1 muskietenbeet denk ik. Handen, armen, schouders, benen, rug, niets is veilig voor hun stekend-zuigend mondorgaan! Straks gaan we naar de winkel op zoek naar enkele paardenmiddelen om de muskieten weg te houden en de jeuk te verzachten. AARGH!

24-06-2014 om 17:14 geschreven door Claire