Wat een dag...! Het begon met weinig bijzonders, zo'n dag waarvan je zegt: "wat zal ik vanavond in Godsnaam schrijven in de blog?".
Rond 11u vertrokken we richting nestbakken voor controle op uilennesten, maar ons team (we waren in 2 groepen gesplitst) had nergens het geluk om nesten tegen te komen. Ruim 4 uur lang reden we rond, off-road, om bak na bak te controleren. We kwamen wel terug muizen tegen, maar niet de gehoopte vogels... In onze laatste bak hadden we wel een 'jackpot' gewonnen. Een Pocket Gopher (zie blogbericht van 8/5) was erin geslaagd om zijn zand in een nestbak te lossen, terwijl die bak onderaan met een kippengaas net daartegen beveiligd was. We hebben dus de hele nestkamer moeten uitgraven om al het zand IN de bak te verwijderen (de nestbakken zijn onderaan open, dus een Pocket Gopher kan er ongestoord in- en uitlopen. Om dat te voorkomen, wordt er kippengaas op de bodem gelegd, zodat de Gopher niet in de nestbak kan om zijn zand in te lossen. Helaas hebben degene die het gaas geplaatst hebben eerst een laag zand gelegd tussen de bak en het net, waardoor de Gopher er toch toegang toe had.) Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben een halfuur staan graven om de bak en het gaas te kunnen verwijderen (onder een stralend zonnetje was de klus net iets lastiger dan gedacht) en dan duurde het 15 minuten om de bak correct te installeren en terug in te graven. We waren blij dat het gelukt was!
Nu moet het wel gezegd worden, achteraf gezien, wat een geluk dat we zoveel tijd moesten spenderen aan die nestbak. Op terugweg naar ons verblijf kruisten 3 coyotes onze weg. Eerst een duo die achter elkaar aanzat (en helaas niet stilstonden om te poseren voor de camera) en zo'n 100m verder een eenzaat, die gelukkig wel de tijd nam om eerst netjes in de lens te kijken alvorens het terug op een rennen te zetten :) :) :)
Na een korte rust zijn we daarna Thai's gaan eten in Hermiston (stadje, 20 minuten rijden van het depot). In Hermiston is een High school gelegen en net vanavond ging hun senior prom door, een bal om het einde van hun secundaire schoolcarrière te vieren. Een 20-tal van de feestvierders hadden ook de Thai uitgekozen om te dineren, dus we konden onze ogen de kost geven aan de jurken van de dames. Het was overduidelijk dat dit een feest was die niemand voor geen geld ter wereld wou missen en dat ze er niet naartoe konden gaan in gewone uitgaanskleren. Er zijn ergere dingen om naar te kijken als je uit gaat eten ;)
Maar dan, Het moment waarop het laatste lotto-cijfer valt en je merkt dat je alle getallen juist hebt..............
We wouden net het kleine baantje richting ons 'huis' oprijden toen ik iets groots zag zweven tussen de bomen. Ik wist dat het alleen maar de Great Horned Owl kon zijn, maar het was in een flits gebeurd, dus twijfel kan vlug de kop opsteken. In al m'n enthousiasme heb ik Hollee (chauffeur van dienst) wat verder kunnen laten doorrijden, maar niets te zien. We reden dan maar langzaam terug richting ons huisje, allen turend naar de bomen (we zaten met 4 in de auto) en daar zat hij dan in een dennenboom. Een schim die ons met zijn wijze ogen in de gaten hield en even later terug wegvloog. Hij vluchtend in de lucht, wij achtervolgend op de grond. We kregen hem vlug terug in de gaten en hadden net genoeg tijd om bewijsmateriaal voor het thuisfront te verzamelen, alvorens hij zijn grote vleugels opnieuw uitsloeg. Wat een beest! Met een glimlach van oor tot oor keerden we alle 4 huiswaarts, terwijl de Great Horned Owl ons een goede nacht toeriep :)
Gisteren (donderdag) was een dag van weinig spectaculaire belevingen. Onze hoofdbezigheid was het klaarzetten/-maken van alle materiaal die nodig is om later de uilen te vangen, ringen en op te meten. Het kan niet elke dag uilen en coyotes spotten zijn :)
Vandaag zijn we dan terug het veld ingetrokken, samen met 3 vrijwilligers. Een vader en dochter van 11 die er samen een weekend op uit trekken om mee te helpen met het controleren van nestbakken en een (vrijwillige) brandweerman die ons van zijn baas mocht komen helpen. Vader en dochter komen al vier jaar naar het depot om te helpen. 3 Grappige en sympathieke mensen, al is dat vast een eigenschap van ALLE Amerikanen... We hadden trouwens succes, ruw geschat denk ik dat we in 6 van de 10 bakken een nest aantroffen met 5-8 eitjes.
Naast de Holenuilen troffen we nog tal van diertjes aan, de ene al wat schattiger dan de andere. Tussen haken, de krekel en muis vormen prima voedsel voor de uilen (en we komen ze veel tegen), dus mogelijks zal de populatie holenuilen dit jaar weer een boost krijgen (veel voedsel = veel jongen die kunnen gevoed worden = de populatie holenuilen kan weer aangroeien). De populatie Burrowing Owls (die bijna overal in Amerika aan het krimpen is) had vorig jaar een stevige deuk gekregen door een slecht voedseljaar, dus: hoe meer muizen, hoe beter. Al hoeven we dat niet te luid te zeggen tegen de stadsmensen (gelijk waar in de wereld) ;) Helaas ken ik (nog) niet van alles de correcte naam, dus dat zal moeten wachten om te vertellen tot bij thuiskomst. Kwestie van tegen dan toch nog iets te vertellen hebben ;)
Naast de dieren moeten de planten ook niet onderdoen in diversiteit. Ik sta er van te kijken hoe gevarieerd alles hier is, ondanks het drogere klimaat (de regen van gisteren maar buiten beschouwing laten, al zal dat er wel voor gezorgd hebben dat er overal bloemen te zien waren). Het uitzicht was trouwens ook weer adembenemend!
Deze avond zijn we gaan dineren in een populair steak house. David had al gewaarschuwd dat de porties erg royaal waren en hij had niet gelogen. M'n small spaghetti was de naam 'small' feitelijk niet waardig. Er zouden wel 2 mensen van kunnen eten! Ook de dranken waren gigantisch. Het bier wordt praktisch in liter-glazen gegeven en ook de wijn was zeker 4x de hoeveelheid dan ik gewoon ben van te zien. Verhongeren zal ik hier dus zeker niet doen :)
Wat een dag! Deze morgen zijn we naar Pendleton gegaan, op zoek naar een wollen deken om koude nachten te overleven (heb ik trouwens al geschreven dat we de komende 20 dagen in de staat Oregon verblijven?). Woolen Mills is hiervoor de beste plaats. Ze weven er zelf de dekens in alle maten en gewichten, met tekeningen op die gebaseerd zijn op tekeningen/taferelen van de Native Americans. Het atelier is net naast de winkel gelegen en we hebben de kans gekregen om rondgeleid te worden. Eerst wordt de wol gekaard, daarna tot draad gesponnen en dan geweven volgens een bepaald patroon, tussen katoenen draden (ik geloof dat deze voor extra stevigheid zorgen). Daarna worden alle, lange rollen dekens visueel gekeurd (zowel voor als achterkant) om vervolgens naar Washington te worden opgestuurd. Hier worden ze gewassen, op maat geknipt en omzoomd. Tenslotte zendt men de dekens terug op naar enkele winkels en de dekens met een default gaan naar een outletshop. In de outletshop hebben we het perfecte deken gevonden, dus laat die koude nachten maar komen!
Rond 16u zijn we dan vertrokken richting veldwerk op het depot. (kleine tussentijdse nota, het depot is gelegen in Umatilla, vernoemd naar een stam van Native Americans. Oorspronkelijk leefden ze in Pendleton, alwaar ze nu nog steeds in een reservaat wonen.) Nadat we het nodige gerief hadden opgehaald in een iglo (een soort bunkers waarin vroeger wapens, munitie en explosieven werden opgeslagen) reden we door de depot (8000ha groot) en niet veel later kwamen we de eerste uil tegen! Het was een mannetje die naast de ingang van het artificiële nest aan het rusten was. Mevrouw uil zat in het nest op eieren. Onze opdracht deze avond was een tiental ondergrondse nestbakken controleren op broed en de ingang (een pijp die een drietal meter verder uit de grond komt) vrijmaken van onkruid. Bij lege bakken werd de pijp (eventueel) vrijgemaakt van aarde, zodat uilen erin kunnen trekken. Vaak is de pijp van lege nestbakken gevuld met aarde, afkomstig van de Pocket Gopher. Die maakt ondergrondse gangen en houdt er blijkbaar van om de aarde via zijn wangzakken naar de nestbakken te brengen. Wanneer de nestbakken/tunnels gevuld zijn met aarde kan de Burrowing Owl er natuurlijk niet meer in en is er kans dat ze geen geschikte nestplaats vinden (wat ze hier natuurlijk met alle macht proberen te vermijden aangezien het aantal Holenuilen daalt).
In ieder geval, we zijn enkele uren zoet geweest met het controleren van de nestbakken en het doorkruisen van de depot. Op terugweg had David een coyote opgemerkt en als bewijs volgt hier de foto. Hij liep natuurlijk net weg toen ik op de knop drukte, maar met enige verbeelding kan je hem nog scherp zien ;) Achter de coyote zijn iglo's te zien, waarin dus vroeger wapens en dergelijke lagen.
Om jullie ook nog enkele landschappelijke sfeerbeelden te geven, volgen hier nog enkele foto's van tijdens ons veldwerk.
11 Uur vliegeren en met het hoofd in de wolken zitten, zit er al op. De eerste luchtdoop kon feitelijk niet beter verlopen! Ook de eerste kennismaking met Amerika verliep erg smooth. Ik botste bijna direct op David, m'n begeleider en compagnon voor de komende 10 weken en dan begonnen we aan de 2,5uur durende trip richting een oude militaire basis. Ons thuis voor de komende 20 dagen.
Op weg naar de basis kruisten we de Cascade mountains en reden we bijna voortdurend naast de Columbia river, één van de grootste rivieren van Noord-Amerika die (een deel van) de grens vormt tussen Washington en Oregon. Geleidelijk aan veranderde het landschap van bebost (aan de westkant van de bergen, daar valt iets van 1,5m water/jaar) naar graslanden (voorlopig nog groen, maar binnen 3 weken bruin en verdord. Hier valt maar 20cm regen/jaar). De militaire basis zelf ligt in vlakker, droog, winderig gebied. De foto volgt nog. Eerst wat uitblazen en dan over enkele uren trekken we naar buiten op zoek naar de eerste Burrowing Owls. Blijkbaar zou er naast ons 'huis' ook 1 of een koppel Great Horned Owls zitten (je moet maar eens googelen, best indrukwekkende vogels). Hopelijk krijgen we die binnenkort ook te horen (of te zien). Enfin, meer van dat is voor later :)
Stap 1: maak de valies en zorg dat je niets vergeet. Paspoort, check. Tickets, check. Visum, check. Goed humeur, dubbelcheck.Veel meer heeft een mens niet nodig om op reis te gaan zeker?
Stap 2: vind het hotel, ook al kent de gps hier en daar de weg niet. Gelukkig leiden niet alleen alle wegen naar Rome, ze leiden blijkbaar ook allemaal naar Schiphol. OEF :)
Stap 3: Ga lekker eten, 0,0000000001% kans (blijkbaar) dat het het laatste avondmaal is. Fifteen in Amsterdam is een dikke aanrader gebleken. Jamie Oliver hemzelf heeft dit restaurant-project opgestart om kansarme jongeren via het koken een goede start in het leven te geven. Ze hebben de kookkneepjes erg goed onder de knie, want de gerechten waren om duimen en vingers van af te likken! Als (voorlopig) laatste avondmaal op Europese bodem, kon dat wel tellen.
Stap 4: ga vroeg slapen dat je goed uitgerust bent. Dat wordt een 'probleem'. Elke 5 minuten stijgt naast het hotel een vliegtuig op en het wk snooker is nog niet afgelopen. Gelukkig wachten morgen 11 uren van slapen, tv kijken, naar buiten kijken, lezen en niets doen. Daar zal ik wel wat extra rust-tijd kunnen inhalen :)
Het was een mannetje die naast de ingang van het artificiële nest aan het rusten was. Mevrouw uil zat in het nest op eieren. Onze opdracht deze avond was een tiental ondergrondse nestbakken controleren op broed en de ingang (een pijp die een drietal meter verder uit de grond komt) vrijmaken van onkruid. Bij lege bakken werd de pijp (eventueel) vrijgemaakt van aarde, zodat uilen erin kunnen trekken. Vaak is de pijp van lege nestbakken gevuld met aarde, afkomstig van de Pocket Gopher. Die maakt ondergrondse gangen en houdt er blijkbaar van om de aarde via zijn wangzakken naar de nestbakken te brengen. Wanneer de nestbakken/tunnels gevuld zijn met aarde kan de Burrowing Owl er natuurlijk niet meer in en is er kans dat ze geen geschikte nestplaats vinden (wat ze hier natuurlijk met alle macht proberen te vermijden aangezien het aantal Holenuilen daalt). 
Achter de coyote zijn iglo's te zien, waarin dus vroeger wapens en dergelijke lagen.
