Dag allen,

Onze trip zit erop. Beiden zijn we goed thuisgekomen en nu begint het verteren van de jetlag. Het zal deugd doen om straks terug in eigen bed te kunnen slapen en te dromen over alle diep nagelaten indrukken. Zoals de meeste reizen, was dit uiteindelijk ook één om in te kaderen. Bij vertrek wisten we niet hoe en wat, en uiteindelijk is het toch uitgedraaid op een avontuur vol mooie en unieke momenten. Ik hoop dat jullie net zoals wij ervan genoten hebben.

En voordat ik dit helemaal afsluit, laat het zeker niet na om ons aan te spreken over de reis, want zelf zijn we reuze-benieuwd wie onze volgers/trouwe fans waren!

Zo, dat was het dan voor dit jaar. Wie weet wat de toekomst brengt. En als het zover is, brengen we jullie zeker terug op de hoogte van de ontstoffing van deze blog.

Veel liefs en tot............................

06-07-2017 om 18:56 geschreven door Claire

Onze laatste dag in San Francisco zit er feitelijk op. We zijn deze ochtend te voet vertrokken, met als einddoel de zeeleeuwen terugzien op Pier 39. We zijn eens een andere weg ingeslaan en plots kwamen we uit aan een parkje. Supergroot was het niet, maar wel groot genoeg voor een tennisplein, speelplein en heel veel parkgroen. We hebben ons op een bankje gezet en gekeken naar alle honden die uitgelaten werden. Wist je dat SF meer dierenklinieken telt dan klinieken voor mensen?

Na het uitblazen van al dat klimmen door de straten (wat gaat het hier soms erg steil omhoog/omlaag!) hebben we onze tocht verder gezet richting de pier. Op onze weg lag ons favoriete restaurant, waar een afscheidslunch niet mocht ontbreken (ze begonnen ons hier al te kennen!). Van deze keer geen oester op het menu (wist je dat Amerikanen oesters durven eten met ketchup? Echt waar!) maar clam chowder (een soep met patatjes en scheldieren, erg lekker) en een pizza. Het heeft gesmaakt.

Daarna baanden we ons een weg door de toeristen en de straatartiesten en eindelijk kwamen we uit bij de zeeleeuwen. Ze lagen opnieuw op dezelfde plaats en zelfs de grote reus was er terug bij. Ik zal m’n schatting van 2 meter groot bijstellen naar 3 meter. Zo’n gigantisch beest! Precies of zij/hij ook de oppas was voor de andere, kleinere exemplaren, terwijl de andere volwassen exemplaren hun jong gaan werpen zijn…

We hebben de hele middag doorgebracht op de pier en tegen 15.30u zijn we hotelwaarts gekeerd. Op hotel zijn we beginnen puzzelen om de bagage allemaal terug in de valies te krijgen. Het is uiteindelijk gelukt. Alle zakken staan klaar, ontbijt staat klaar, kleren liggen klaar, wij zijn klaar… De tijd om naar huis te keren is aangebroken en het voelt zo ook aan. Over 15 uren vertrekt onze shuttlebus richting luchthaven en als alles goed gaat komen we donderdag rond 13u aan in Zaventem. Tot binnenkort zou ik dus zeggen!

Groetjes!!!

05-07-2017 om 03:50 geschreven door Claire

Meer kregen we vandaag niet te zien van de brug

Typische huizenstijl in de sjieke buurt. 1 000 000 dollar per verdiep, zonder garage, noch tuin!

De Chinese buurt

De Japanse tuin

Vredevol tafereel!

04-07-2017 om 06:11 geschreven door Claire

Vandaag hebben we de volledige stad verkend met een hop on/hop off-bus. Dit is een bus die de hele stad rondrijdt, met gids aan boord en waar je op 40 punten kan op-/afstappen. Superinteressant dus om zonder veel moeite de hele stad te bezichtigen en af te stappen waar we willen. Laatste voordeel, hij stopte ook aan de voordeur van ons hotel. Kon niet makkelijker zijn!

We reden langs Union Square, door Chinatown en de Italiaanse wijk, langs Pier 39 in Fisherman’s Wharf (beroemd om zijn zeeleeuwen, ze lagen er niet met honderden (omdat ze hun pups elders zijn gaan werpen), maar we hebben er toch een 20-tal gezien), door naar Golden Gate Bridge, daarna reden we door Golden Gate Park en zo kwamen we terug uit aan het hotel.

We vertrokken deze ochtend rond 10.15u met bus nummer 1. De gids maakte ons bekend dat die bus zou stoppen aan Fisherman’s Wharf en dat we daar moesten overstappen op een andere bus, om de rest van de toer te doen. Terwijl we er stonden te wachten op bus 2, in de enorm lange rij, maakten we kennis met een familie West-Vlamingen. Ze kwamen uit Brugge en gingen een rondreis doen doorheen Amerika. Hoe bijzonder om West-Vlamingen tegen te komen in Amerika! Niet veel later kwam de bus aan Thierry en ik konden er nog net op. Oef. We hebben de hele rit (2 uren) uitgezeten en bij de volgende passage door Fisherman’s Wharf zijn we ervan gesprongen om te gaan eten. Uit gemak zijn we naar dezelfde plek als gisterenmiddag gegaan (ten westen van de Fish. Wharf). Het was daar toch lekker, vers en zeer betaalbaar. Thierry heeft er zelfs zijn eerste lokale oester met veel smaak opgegeten.

Na het vullen van de maag zijn we richting Pier 39 (naar het oosten) gegaan om de zeeleeuwen te zien. Wat een beesten! Ik schat dat die ene kolos zeker de kaap van 2 meter haalde, als het niet meer was! Daarna zijn we op het gemak richting hotel gewandeld. Opnieuw geschat zo’n 5 à 6 km vanaf de Pier. De weg ging bergop en bergaf en tegen het einde begonnen de kuiten toch te tintelen. Gelukkig had Thierry zin in een biertje en kwamen we toevallig net dan een pub tegen. Thierry kon kiezen uit een ruime keuze bieren (zelfs Belgische!) en ik ging voor een watertje. Het verbaasde me dat de bar-vrouw vroeg of ik al 21 was en of ze m’n paspoort mocht zien. Voelde me met m’n 27 winters erg gevleid! Blijkbaar mogen ze hier in een bar zelfs geen water serveren aan -21. Het smaakte en tegen de tijd dat we vertrokken, waren de benen al terug op hun positieven.

Tegen 18.30u kwamen we terug aan bij het hotel en is er terug tijd voor ontspanning. Blog updaten, wat tv kijken en straks vroeg slapen. Het was best een vermoeiende dag. Morgen rond 9u vertrekken we terug. Om één of andere reden trekt die Fisherman’s Wharf ons erg aan, dus daar gaan we opnieuw heen. Ik weet niet wat we er precies gaan uitsteken, maar zeker is dat we de zeeleeuwen nog eens een bezoekje gaan brengen. Morgen is ook onze laatste echte dag in Amerika. De tijd is uiteindelijk nog voorbij gevlogen en we hebben zoveel mogen zien en ervaren, completer kon het niet worden. Maar dus, nog niet denken aan het vertrek, er is nog één dag te gaan.

Groetjes!!!

(fototoestel is nog aan het opladen. Van zodra dat gebeurd is, kan ik kijken om wat foto’s te plaatsen.)

04-07-2017 om 04:32 geschreven door Claire

Eerste zicht op de stad

Golden Gate Bridge

Eiland Alcatraz

Het was dus een zeehond in de baai, zeeleeuwen zullen voor (over)morgen zijn

03-07-2017 om 06:18 geschreven door Claire

Zoals eerder al geschreven, gisteren hebben we onze tijd optimaal benut met het doden van de tijd. Tegen het einde van de dag had geen enkel winkeltje en geen enkel hoekje van de straat nog geheimen voor ons. Rond 19u zijn we uiteindelijk bij Rodeos een slaatje gaan eten (ik verschiet hier echt van de kwaliteit van het Amerikaanse eten. Het wordt makkelijk geassocieerd met fastfood, maar als je de ketens links laat liggen, kom je net zoveel restaurantjes tegen die verse en lekkere slaatjes presenteren). Daarna zijn we de bagage gaan ophalen in het motel en zijn we richting station vertrokken.

De trein nemen in Amerika is feitelijk niet veel anders dan in België. Na het afgeven van de bagage moesten we wachten. Wachten, wachten en nog eens wachten. De treinen hier staan erom bekend om makkelijk vertraging op te lopen. Dit komt onder andere omdat ze de spoorlijn gebruiken van de goederentreinen en deze treinen krijgen steeds voorrang. Het zou dus raar geweest zijn moest onze trein geen vertraging gehad hebben, en inderdaad. 30 Minuten werden uiteindelijk een uur. Doodvermoeid waren we toen hij eindelijk het station binnen reed. Dan begon het zoeken naar de juiste wagon. De eerste treinbegeleidster verwees ons door naar de volgende wagon, want bij haar zaten we in businessclass. De volgende begeleidster verwees ons opnieuw door, richting de laatste wagon. Deze begeleidster stuurde ons terug wegens ‘geen plaats meer’. Uiteindelijk hebben we ons plaatsje gekregen: voorlaatste wagon, bovenste etage. We waren mee. Toet toet!

Tegen 23u vertrok de trein en onze plaatsen waren te vergelijken met de eerste klas plaatsen op een vliegtuig: de zetel kon bijna helemaal plat liggen en we hadden ruime beenruimte, met been- en voetsteunen. Ideaal zou je denken, maar helaas. Ik bedacht dat het feitelijk makkelijker is om te slapen als je je wat kan opkrullen, dan wanneer je nergens je voeten achter kan haken of je armen op kan laten rusten. Klinkt misschien raar, maar het voelde toch zo aan.

Nuja, de vermoeidheid was zo groot, het slapen moest en zou ons lukken. Trui tot een kussen draaien, hoofd tegen het venster, lichaam beetje draaien, ogen dicht en het luide gebabbel rondom proberen negeren. Ik denk dat het uiteindelijk gelukt is om in slaap te vallen, tot ik een uurtje later wakker werd. Pijnscheut in de filetjes van de rug, bibberen van de kou (die airco stond zo straf, m’n “kussen” kreeg algauw zijn oude functie als “trui” terug!) en rondom was er een orkest van jewelste bezig: een constant gesnurk als basistoon, met om de 20 seconden een als slaapapneu-klinkende uitschieter van een snurk en om de 10 minuten wel iemand die last had van een serieuze rokershoest (met momenten dacht ik dat één van de personen in kwestie het niet zou overleven, zo’n gerochel). Kan je het je inbeelden. VRESELIJK, zo’n luidruchtige Amerikanen!

Niet veel aan te doen. Andere positie innemen, zo diep mogelijk in de trui wegkruipen en terug proberen inslapen. Dat was het verhaal van de nacht. Ik denk dat we beiden in totaal zo’n 3 tot 4 uren geslapen hebben. Het was een ervaring. Zouden we het opnieuw doen? Vast niet, tenzij we zouden overnachten in een slaapcabine (die ook aanwezig waren, maar die voor ons wat te duur uitvielen) of tegen de avond konden afstappen om in een normaal bed te kunnen slapen. Overdag met zo’n trein reizen is zeker en vast wel de moeite. Het is uiteindelijk erg comfortabel om gewoon te zitten, er is restaurant en bar aanwezig, propere toiletten, prachtige uitzichten (hoe kan het ook anders in Amerika?) en je hoeft je geen zorgen te maken over het vinden van de juiste weg… Alleen heb je veel tijd nodig om met de trein te reizen. Exclusief vertraging, waren we 10 uren onderweg om van Klamath Falls tot Emeryville te rijden (zo’n 600km). Zoals eerder gezegd, het was een ervaring.

Tegen 9u deze ochtend kwamen we aan in Emeryville. Hier zou de shuttle bus ons oppikken en naar San Francisco brengen. De bus stond op de afgesproken plaats, alleen was de bagage niet te zien en was de trein al terug vertrokken. Lichte paniek onder de mensen van de bus. Ze gingen kijken op het perron en kwamen af met een karretje met enkele valiezen op. Blijkbaar hadden de trein-mensen de bagage gewoon op het perron gezet, zonder het naar de bus te brengen. Maar waar was nu onze bagage? Die stond niet op het karretje… De paniek in de ogen van de bus-mensen werd groter en m’n maag sloeg in een lichte knoop. Het zal toch niet waar zijn he! We gingen mee richting loketten, wachtten zo’n 5 minuten vol ongeduld (geloof me, 5 minuten kunnen in zo’n situatie erg lang duren) en uiteindelijk zagen we daar toch onze 3 valiezen verschijnen. OEF! Alles in de bus en we konden vertrekken.

Niet veel later doemde de skyline van San Francisco op aan de horizon. Wat hoogbouw, wat laagbouw en aan de andere kant de beroemde Golden gate Bridge, waarvan de toppen verscholen zaten in de mist. Dat beloofde. Eerste indruk: ik zie liever de reuzenbomen, dan de reuzengebouwen. Het voelt zoveel meer ingesloten aan. Tweede indruk: al die daklozen! In iedere straat zag je ze wel zitten. Derde indruk: wat gaat het hier steil omhoog…

De bus zette ons af in het financiële district en van daaruit vertrokken we met de taxi naar ons hotel. We konden ons nog niet inchecken, maar mochten wel al onze bagage achterlaten. Na het onderzoeken van het stadsplan en wat uitleg te vragen aan de receptie, zijn we de stad ingetrokken. We hebben zo’n 3 à 4 km gewandeld, richting Fisherman’s Wharf, ten noorden van SF. We zagen al een zeeleeuw (of was het een zeehond, de foto’s moeten het nog uitwijzen) in het water, Alcatraz (een eiland dat dienst deed als gevangenis) en opnieuw de Golden Gate Bridge die voor een stuk verscholen zat achter de mist. Het was interessant om al die beroemde attracties vanop één plaats te kunnen waarnemen. We zijn er gaan eten en hebben daarna opnieuw koers gezet richting hotel (met de bus van deze keer). Tegen 14.30u kwamen we er aan, we konden ons inchecken en eindelijk mochten we uitrusten in een bed. De kamer ziet er perfect uit, niet te groot maar netjes en modern. Net wat we nodig hebben om onze laatste dagen in Amerika te slijten.

Deze avond gaan we niets speciaals meer uitsteken. De blog bijwerken, nieuwsberichten van thuis en in de wereld lezen en slapen, véél slapen. Het zal deugd doen. Morgen gaan we de echte toerist uithangen en met de hop on/hop off bus de stad verkennen. Deze bussen stoppen op alle toeristische plaatsen, er is een gids aan boord en aan iedere stopplaats kan je uitstappen om de plek te bezoeken, om dan een volgende bus te nemen om de rit verder te zetten. Zo zullen we in korte tijd, veel van de stad gezien hebben. Een fotoverslag zal ongetwijfeld volgen. De foto’s van vandaag zullen ook nog volgen, maar aangezien het ginder midden in de nacht is, heb ik nog even tijd. Eerst een dutje doen en dan alles uploaden. Slaapwel!

03-07-2017 om 01:49 geschreven door Claire