… Al is de pret maar van korte duur want morgen vertrekken we opnieuw naar ‘the middle of everywhere’: South-Dakota.

Afgelopen ruime week hebben we (Kylie en ik) in een trailer in Ferret Camp in het Charles W. Russel Refuge (Montana) verbleven. We waren daar samen met het team van het Zwartvoetbunzingenproject. 7 studenten die 3 maanden lang (10 dagen werken, 4 dagen vrij) prairiehonden en hun kolonies inventariseren en daarna de dieren zullen vangen, onderzoeken en vaccineren tegen de plaag (jaja, die ziekte uit de Middeleeuwen komt nog steeds voor). Reden dat ze zoveel tijd steken in de prairiehonden is omdat deze het voedsel-nummer-1 zijn van de bunzingen, welke extreem bedreigd zijn. Afgelopen winter hebben ze slechts 3 bunzingen geteld in het hele park! Geen prairiehonden betekenen dus geen Zwartvoetbunzingen.

Er is zoveel te vertellen. Eerst misschien onze verblijfplaats. Het was even aanpassen (niet altijd warm water, spaarzaam zijn met elektriciteit, hygiëne die soms ver te zoeken was, weinig ruimte in de trailer, dode motten/vliegen/muggen overal…), maar uiteindelijk voelde ik me er wel goed thuis, omringd door een kolonie prairiehonden en met het gezelschap van een familie konijnen. En natuurlijk opnieuw dat uitzicht…………. Geen menselijke tekenen (op de caravans na) te bekennen in de ruime omgeving en ruim was het er wel! Ik weet niet of ik tijd kan steken in het uploaden van foto’s, maar ik zal er later zeker werk van maken. Uitgestrekte grasvlakten (die de laatste 4 dagen geel kleurden van de bloemen) en een grote variatie aan heuvels. SJONGE!

Dan de Holenuilen. We hadden een kaart gekregen waar de uilennestplaatsen van de afgelopen 2 jaar stonden aangeduid en de eerste dag hebben we met Randy rondgereden om de huidige uilennesten te zien. Daarna zijn we teruggekeerd naar alle gekende sites om ze te markeren met reflectoren en onderweg zagen we nog meer uilen vliegen. Ze zaten werkelijk overal, we moesten ze alleen zien te vinden (wat niet eenvoudig is want de uilen broeden IN een kolonies van de prairiehonden en vanop enige afstand gelijkt een Holenuil op een prairiehond! Zelfde kleur en ongeveer zelfde grootte). Alleen als alle prairiehonden gingen schuilen voor het gevaar (ons) en de uil bleef zitten, of als de uil opvloog, konden we de nestplaats ongeveer lokaliseren. Dan sprongen we uit de auto op zoek naar enige activiteit van de uil. Op enkele tunnelingangen kwamen we uitwerpselen en braakballen tegen, goed teken want we zaten dichtbij de nestingang en dan moesten we zoeken naar decoratie rond een hol (mannetjes decoreren de nestplaats om een vrouwtje te versieren). Dat bestaat hoofdzakelijk uit mest en/of takjes. Sommige mannetjes steken er veel tijd in, anderen minder (of het is na verloop van tijd verdwenen/verminderd door het weer). Een ander iets waar we op letten is het vinden van voedselresten (de mannetjes slepen voedsel aan, terwijl het vrouwtje zit te broeden). Voedselresten gaat van een sprinkhanenpoot tot 18 kikkertjes, een dikke spin en 4 krekels (gisteravond hadden we zo’n nestplaats!). Een laatste teken dat we de nestplaats gevonden hebben is het pluimpje. Werkelijk aan iedere nesttunnel kwamen we zeker 1 donspluimpje tegen! Je leest het goed, soms is het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de laatste dagen hadden we echt veel succes. Onze arendsblik was geboren!

Na het lokaliseren van de nestplaatsen moesten we de uilen zien te vangen en dan voorzagen we ze van een zendertje (om hun migratieroutes te kunnen volgen) en werden ze geringd en opgemeten. In totaal hebben we 23 uilen gevangen. Op 1 vangmoment (we gingen ’s ochtends en/of ’s avonds op pad) konden we maximum 3 nestsites aan. Het duurde namelijk een halfuur eer 1 uil alle handelingen had ondergaan en we controleren de vallen liefst elk uur. Daarbij komt nog eens de afstand die we moesten afleggen. Sommige sites lagen dicht bij elkaar, voor andere moesten we 15 minuten of langer rijden. Het was soms puzzelen om te weten welke plaatsen we best met elkaar konden combineren.

Soms strooide ook het weer roet in het eten. We zitten in het ‘regenseizoen’, wat resulteert in het plots opsteken van een regenbui (welke fel kan zijn en kan omslaan in onweer). Gelukkig zagen we de bui vaak al van ver hangen en dan was het constant de wind in de gaten houden (welke ook plots van richting kan veranderen). Het grootste probleem met de regen is dat het de wegen onberijdbaar maakt. De grond bestaat er uit een soort klei, welke super super glad is wanneer het nat is. We hebben het verschillende keren aan den lijve ondervonden. Op een avond hadden we net een val uitgezet toen het begon te regenen. We dachten, effe wachten tot de bui over is en dan rijden we naar de locatie 15 minuten verder, om daar de 2^e val te plaatsen. De bui was over, zon begon te schijnen, wij vertrekken op rustig tempo. We kwamen net uit de bocht toen Carl (we hebben onze wagen Carl gedoopt) naar links en naar rechts begon te glijden! OEPS! We hebben dan halfuurtje gewacht tot de weg opgedroogd was om het vangen verder te zetten (gelukkig droogt alles hier relatief snel op).

Vorige vrijdag zijn we naar Malta, het dichtst bijzijnde dorpje op 1 uur rijden, gereden om de was te doen en eten te kopen. Het was de hele dag al dreigende lucht, maar we hadden het zitten. Regen die zich ontwikkelde in onweer. We konden niet rap genoeg terugrijden naar het kamp, want we wisten wat regen doet met de wegen (en 4/5 van de weg was onverhard!). Het was al te laat. De eerste 10 mijl op de onverharde weg ging goed, maar dan ging het opnieuw van links naar rechts. Uiteindelijk hebben we ons in de graskant gezet, maar toen we wouden verder rijden, wou Carl niet meer mee. Gelukkig waren we erop voorzien om in geval van nood in de wagen te slapen. Tot een Amerikaan met dikke 4X4 uit tegengestelde richting kwam aangeschoven (letterlijk!). Zijn vrouw had hem ingelicht uit te kijken naar een rood autootje dat mogelijks in de problemen ging zitten, zodoende. Met een dik touw heeft hij ons terug naar het midden van de weg getrokken en konden we onze weg verderzetten. Stapvoets.

Wat is er nog allemaal te vertellen? Carl houdt ervan om dieren te knuffelen, helaas bijna altijd met fatale afloop voor het dier. Kylie remde nog uit alle macht voor een ratelslang op de weg, maar het kwaad was geschied. De remmen blokkeerden OP het dier en hij was over de lengte opengereten. Ik zal jullie de details besparen. Helaas voor het dier, hij was niet dood, in tegendeel! We wouden de kop met de schop afhakken (korte pijn), maar ondanks dat al zijn inwendige uitwendig lag, was hij klaar voor de aanval! We hebben er dan maar een 2^e keer over gereden. Echt jammer!! Al komt het hier vaker voor dat wildlife wordt aangereden. Of die keer dat een prairiehond de weg overstak en onze wielen raakte of dat we de Night Hawk op de weg niet zagen zitten in het donker… Dat zijn helaas de dieptepunten van onze trip.

Gelukkig ook leuke momenten, zoals toen we een Amerikaanse das tegenkwamen die aan het wandelen was op de weg! Amerikaanse dassen zijn zelden waar te nemen, laat staan op klaarlichte dag! We zijn gezegend!!!!! ‘Helaas’ heeft Kylie alleen zijn achterwerk op foto kunnen vastleggen, terwijl ik door de verrekijker tuurde voor de details (al liep hij 10m voor ons uit). Of zoals wanneer we een stekelvarken zagen vluchten in de bosjes met zijn scherpe stekels opgericht. We konden onze ogen niet geloven en al zeker niet toen we 100m verder een 2^e stekelvarken tegenkwamen! We sprongen uit de auto en zetten de achtervolging in. Uiteindelijk heeft het dier zich gewillig laten fotograferen (we hebben zelfs een selfie met hem genomen!).

Ik denk dat dit de grootste verhalen zijn, maar er zijn er nog. Helaas is de tijd een beetje beperkt. Om nog af te sluiten… Ons uilen vangen in Montana zat er feitelijk nog niet op. We moesten zeker nog 10 dieren vangen om alle zendertjes uit te zetten, maar het weer strooide andermaal roet in het eten. Deze morgen klopte 1 van de Zwartvoetbunzingleden op de deur om te zeggen dat ze het kamp evacueerden. We moesten in allerijl alles inpakken om een halfuur later te vertrekken. Ze voorzien er de komende dagen felle onweders en hagelbuien en het had die ochtend al stevig geregend. Onze auto is feitelijk niet goed voorzien om te rijden op gladde wegen (Carl heeft zijn beperkingen), dus we vertrokken in allerijl met een bunzingen-auto voor en achter ons. Het slieren begon en we waren nog geen 4 kilometer ver, toen we via de walkietalkie hoorden dat de auto achter ons van de baan was geraakt. De neus was diep in de gracht geboord, de achterwielen hingen in de lucht. Gelukkig hadden de mensen in de auto niets opgelopen! Probleem was dat de weg te glad lag om de wagen eruit te trekken of om enige grip te krijgen/geven. 2 Bunzing-leden liepen terug naar het kamp om hun oversten te vragen wat ze moesten doen, toen de anderen een nieuwe poging waagden om de auto uit de gracht te krijgen (we waren inmiddels 2u verder en de weg was goed opgedroogd). Wonder boven wonder, het lukte! We zijn terug naar het kamp gereden, hebben nog een uur gewacht en hebben dan zonder enige problemen onze trip verder gezet. Nu zitten we dus noodgedwongen op hotel (WAT EEN LUXE!!!) en morgen rijden we door naar South-Dakota om in tenten te slapen, ver weg van enige beschaving. Dat zal een aanpassing zijn! Geen water, elektriciteit, internet… (al valt het leven zonder internet goed mee, je weet niets van wat er gebeurt in de wereld en je houdt je bezig met wat je hebt: boeken, naar buiten kijken, uiltjes vangen (in alle betekenissen van de 2 woorden)…) Dus jullie zullen opnieuw wat geduld moeten uitoefenen om vers nieuws op de blog te lezen.

Nu ik eraan denk, kamperen = leven met hetgene dat je hebt: we hadden in de camper de klutsers om op een mixer te steken, om pudding te maken, maar we hadden de motor (de mixer zelf) niet. Plots kwam ik op het briljante idee (al zeg ik het zelf) om … een boormachine te gebruiken! EN HET WERKTE!!! Die avond stond chocoladepudding als dessert op het menu.

Nu ga ik slapen. Morgen nog 5u rijden en vanaf dan, tot ziens bed en warme slaapruimte. Vele groetjes en geen zorgen, ik overleef het wel!