Welkom op update 2 van onze blog! Wegens het uurverschil (wij moeten 9 uren bijtellen om de Belgische tijd te weten, jullie 9 uren aftrekken van jullie tijd om die van ons te weten) zal een nieuw blog-bericht pas verschijnen als het in België later op de avond is. Alleen ’s ochtends geraken we in Starbucks bij het internet, dus als jullie vol nieuwsgierigheid zitten te wachten… best de blog checken net voor slapengaan. Als dat geen leuke “bedtime story” is!

Op dit huidige moment is het hier 5.45u in de ochtend (en bij jullie dus 14.45u). De kamer is verlicht en ik geloof dat de militairen al wakker geschoten zijn. Momenteel lopen ze hier met 1000 rond, wegens een trainingskamp. Gisteren (vrijdag 23/06) steeg hier zo’n grote legerhelikopter op, bijna net achter onze uitvalbasis. Was best wel indrukwekkend om te zien, maar natuurlijk lag net dan het fototoestel in de kamer. Misschien volgt vandaag een tweede poging.

Gisteren was een zeer goed gevulde en overperfecte dag. Ik weet niet of het mogelijk is dat iets meer dan perfect is, maar hier bestaat het vast en zeker.

’s Ochtends was erg rustig. Rustig opstaan, rustig klaarmaken, op het gemak rondlopen langs de militaire gebouwen op zoek naar de Great Horned Owl in de bomen (nog niet gevonden) en onderweg een slapende Night Hawk tegengekomen, de Western Kingbird teruggezien en een Kill Deer ontmoet die me probeerde weg te leiden van zijn nest dat hier ergens moet liggen. Daarna zijn we vertrokken naar Starbucks in Hermiston (stadje op 15min rijden vanaf het depot) om te eindigen met een lekkere lunch. Als dat geen relax-vakantie is.

Slapende Night Hawk (nachtzwaluw)

Western Kingbird

Kill Deer

Té relax is natuurlijk ook niet goed, dus in de namiddag trokken we erop uit. Op ongeveer 30min rijden (met mezelf als chauffeur om wat meer vertrouwen op te doen en Thierry, DJ en Julia als co-piloten) ligt het stadje Pendleton en dat is bekend om zijn wollen fabricaties (voornamelijk dekens en kledingstukken). Drie jaar geleden had ik het al bezocht met DJ en nu stond het terug hoog op de verlanglijst om te-bezoeken. Woolen Mills (zo heet de weverij) is opgericht rond 1800 en de oprichter had goed contact met de lokale stam: de Umatilla-indianen. Op basis van patronen die deze indianen gebruikten, maakte de oprichter onder andere wollen dekens. We hebben in de weverij de rondleiding gevolgd en hieronder volgt het beeldverslag.

Kaarden van de wol (de wol kammen tot wanneer een fijn tapijtje wordt bekomen) en die gekaarde wol snijden ze in strookjes. Dit heeft helemaal geen sterkte.

Die stroken wol gaan ze rond elkaar draaien, spinnen, en zo komt de stevigheid erin.

Daarna verdwijnen de touwen een uur lang in een autoclaaf (stoomkamer) om soepel en zacht te worden en om de kleur er goed in te krijgen.

Uiteindelijk vertrekken de spoelen richting de weefgetouwen, waar het dwars tussen katoenen draden wordt geweven (de zwarte draden op de foto). Het katoen dient om het deken extra sterkte te geven. De machine is computergestuurd en weet perfect wanneer welke kleur aan bod moet komen om een bepaald patroon te verkrijgen.

Het eindresultaat (één superlang deken) wordt handmatig gecontroleerd op foutjes en hersteld. Daarna vertrekt het naar een andere locatie waar het op lengte wordt geknipt en de randen afgewerkt worden. Tot slot komt alles terug naar de winkel en de dekens met foutjes worden met 25% afslag verkocht (dekens zonder foutjes uiteraard aan volle prijs).

In Woolen Mills rondlopen is echt de ogen de kost geven. Alles ziet er even leuk uit. Met kleur, zonder kleur, met patroon, zonder patroon, groot, klein, zacht, ruwer… Als je ooit in het noordwesten van Oregon bent, dan is dit zeker een aanrader om te bezoeken. Voorzie op voorhand wel wat extra plaats in de valies, want je komt er niet met lege handen buiten!

Na het bezoek hebben we in Pendleton wat rondgereden en daarna zijn we terug de I-84 opgereden,  maar richting westen (weg van het depot). Per afgelegde kilometer veranderde het landschap. In de buurt van het depot is het vlak en droog en dor (er groeien hoofdzakelijk grassen die al allemaal in zaad staan en bruin verkleurd zijn), maar hoe verder je naar het westen gaat, wordt de streek bergachtig en komen de bomen terug tevoorschijn. We gaven onze ogen de kosten en hielden af en toe halt op een uitkijkpunt. Als je verleerd bent om verwonderd te zijn, dan komt dat hier vast en zeker terug. Ik moest denken aan m’n werk bij GoodPlanet (ik bezoek kleuter- en lagere scholen om hen onder andere vanalles te leren over afval en bij de kleuters ben ik als prinses gekleed om hen een verhaal te vertellen), het eerste moment dat de kleuters me dan zien in kostuum, dan zie je de verwondering op hun gezichten zoals alleen kinderen verwonderd kunnen zijn over de kleine dingen, wel dat hadden wij gisteren ook. Onze monden vielen open en zelfs de "ooh’s” en “wauw’s" waren nog te klein uitgedrukt om de natuurpracht te verwoorden. Tjah, Amerika zeker? Zet dan in het landschap nog eens enkele Pronghorn (gelijkt op een antilope, maar het is er geen) en enkele herten, en dan is het plaatje compleet.

(meer foto's uploaden lukt nu niet, zal later kijken om er nog eens te posten)

We zijn tot in Le Grande gereden en daar hebben we genoten van een ijsje, vooraleer linksomkeer te maken, terug huiswaarts. Op de terugweg waren onze ogen opnieuw afgeleid richting het uitzicht. Zelfs als bestuurder kan je het niet laten om meer naast de weg dan naar de weg te kijken. Gelukkig was er niet veel volk op de baan en zijn het brede baanvakken.

We zijn zo’n zes uren onderweg geweest en het was meer dan de moeite waard. Na aankomst op het depot hebben we niet veel meer uitgestoken. Onze reisroute werd nog eens onder de loep genomen  en er bestaat nu een plan A (de heuse roadtrip, gaat naar alle waarschijnlijkheid niet door), plan B (auto achterlaten in Portland en met de trein richting San Fransisco), plan C (langs de Atlantische Oceaan naar San Fransisco rijden en net voor binnenrijden San Fransisco de auto achterlaten en verder gaan met de trein) of plan D (auto achterlaten in Portland en in plaats van naar het zuiden te gaan, richting noorden te trekken). Heel wat opties die allemaal hun charmes hebben. De enige zekerheid dat we hebben is dat er geen zekerheid meer is.  Misschien hebben we tegen ons vertrek  zelfs nog een plan E, F, G, H, …, Y en Z! Je ziet, zelfs voor ons wordt het een verrassing. Vandaag (zaterdag) gaan we alles eens op een rijtje zetten en dan zien we wel.

Nog een heel kort iets, voordat we het verslag van gisteren afsluiten, rond 22u zijn DJ en ik nog eens naar buiten gegaan in de hoop van een glimp op te vangen van de Great Horned Owls. We stonden nog maar buiten en David hoorde al de kuikens bedelen achter eten (een soort sissen). Ik hoorde niets. Oren staan nog niet op ‘scherp’ afgesteld zeker? We hebben een toer gewandeld rond de militaire gebouwen en af en toe stilgestaan om te luisteren. Niets te horen. Onze ogen scanden de omgeving af (rond de gebouwen zijn de straten verlicht, dus als er iets vliegt, kan je het wel waarnemen) en zelfs de sterrenhemel werd uitgebreid geobserveerd (ondanks het licht kon je al meer sterren zien dan in Vlaanderen!). Er waren één of twee planeten te zien in het westen en verschillende satellieten vlogen over. Vallende sterren waren niet te zien, dus we konden niet wensen om de GHO te zien. Uiteindelijk stonden we ongeveer halverwege onze terugweg opnieuw te luisteren en … (verwacht er nu niet teveel van!) … DJ en ik hoorden allebei 1 korte, maar duidelijke, diepe, zachte “WOE”. Het mannetje die ons ‘goeie nacht’ toewenste! Want hoe we ook luisterden en keken, meer dan dat kregen we niet. In ieder geval, we konden voldaan gaan slapen. Het was een lange dag, vol fantastische indrukken, vandaag volgt er vast meer dan dat.

Ondertussen is het hier 7u geworden en het gebouw zal stilaan ontwaken. Vandaag gaan we opnieuw richting Starbucks, zodat dit bericht op internet kan en zodat we wat meer info kunnen verzamelen over de verschillende opties van onze trip, daarna gaan we enkele dode uilen opmeten en onderzoeken (weet ook niet wat ervan te verwachten, maar de uilen zijn dood op het depot gevonden en liggen nu nog in de diepvries) en van zodra het buiten terug donker is, gaan we het veld in om een laatste volwassen mannetjes Burrowing Owl te vangen. Hij is ongelofelijk op zijn hoede, waardoor hij niet in de gewone val wil lopen. We gaan het vanavond proberen met een net en een levende muis in een kooitje. Morgen meer details daarover.

Groetjes!!!

(tussen haken we zijn pas 's avonds in Starbucks geraakt. Het was een leuke en interessante dag vandaag, maar onze tijd zit er bijna op, dus terug 24u wachten tegen dat je nieuws hebt over vandaag (zaterdag). Hetgene dat ik nu al kan zeggen is dat het plan van vandaag helemaal aangepast is geworden en dat we helemaal iets anders hebben gedaan. Morgen meer!)

25-06-2017 om 03:50 geschreven door Claire

Het heeft even geduurd vooraleer we eindelijk een proper teken van leven kunnen geven. Sorry daarvoor. De eerste avond waren we echt te moe om nog wat te schrijven. Tien uren vliegen in totaal, twee uren wachten in IJsland op de overstap en dan nog wat vertraging opdoen bij vertrek, het kruipt toch in de kleren.

In ieder geval, de vlucht is goed verlopen. De piloten hebben goed hun best gedaan en ondanks wat gewiebel, luchtzakken en net-niet-misselijk-worden-ookal-scheelde-het-geen-haar konden we veilig voet aan land zetten.

Na het wachten om met de vlieger te kunnen vertrekken, mochten we nu terug wachten, maar dan om Amerika letterlijk binnen te mogen. In de vlieger moesten we al aangeven of we in vrede kwamen, daarna moesten we dat nog eens bevestigen aan zo’n kiosk en dáárna werden we nog eens op de rooster gelegd door de hoe-zeg-je-dat, “grensbewakers?”. Vooral Thierry moest het uitleggen (en zijn vingerafdrukken en gezichtsfoto laten afnemen), want zijn bevestiging aan de kiosk werd als twijfelachtig aanschouwd (geen zorgen, bij veel mensen was dat het geval). Ik, als jong meisje met blanco strafblad en een goeie opvoeding, mocht bij wijze van spreken gewoon passeren. Enfin, we mochten door. Onze bagage stond al klaar en daarna… je raadt het vast al… mochten we bijna NOG eens wachten, nu om het busje in te mogen die ons naar de aankomsthal bracht. Gelukkig was er nog net plaats voor twee arme zielen die bijna niet meer op hun benen stonden en hopla, we waren mee. Daar hebben we neef Karl en zijn vriendin Amy goed teruggevonden en samen reden we naar zijn huis aan de rand van Portland-city.

Het huis wordt gedeeld door acht personen en ookal zou je het niet zeggen vanop de straatkant, het was er erg ruim. Iedereen had dezelfde manier van denken en dat werd mooi verwoord via een bord aan de voordeur. Dat bord kwam er naar aanleiding van Trump’s presidentschap, bij wijze van protest (en je kon het bij vele huizen in de buurt terugvinden) en het vat mooi samen wat de waarden in het huis zijn.

We hebben er lekker kunnen avondeten en daarna zijn we de stad ingereden, met als doel naar de beste ijscrèmerie te gaan. De gigantisch lange rij mensen die voor de deur stond te wachten, besliste er anders over. NOG eens aanschuiven was wat van het goede teveel en we zijn dan in een rustigere dessert-winkel een ijsje gaan eten. Het smaakte vast even goed. Daarna hebben we een kort ritje gedaan richting centrum van Portland, om daarna bedwaarts te keren. Dag 1 zat erop.

Claire, Karl, Amy, Thierry

Dag 2 was ook goedgevuld. ’s Ochtends hebben we onze reisroute vastgelegd en een auto gehuurd, met Claire als chauffeur. Moet zeggen, ik had het gevoel dat het m’n aller allereerste rijles was! Straten zien er anders uit, de auto is denk ik 1,5 keer zo groot als m’n autootje (zal straks kijken om een foto ervan te nemen) en het heeft geen handgeschakelde versnellingen. Nen otomatiek, gelijk ze zeggen. Het enige dat eraan ontbrak was de GPS. We konden wel 1 huren, maar dan moesten we 188 dollar betalen. De verhuurder raadde aan om er één te kopen bij Fred Mayer (een supergrootwarenhuis waar je echt alles kan vinden) en die lag enkele straten verderop. Hij toonde op zijn smartphone de weg: straat uitrijden, zijstraat 102 inslaan naar rechts en aan de linkerkant is die winkel.

Met een klein hartje vertrokken, straat 102 gevonden, bleek dat een sans-unique te zijn en de tegenliggers maakten dat goed duidelijk! Geen zorgen thuisfront, niets erg gebeurd (gelukkig!!!), maar in shock hebben we eerst moeten bekomen op de parking van Starbucks, die we andermaal gelukkig konden oprijden. Blijkbaar moesten we een straatje eerder zijn ingeslagen. Had de verhuurder ons dat ook maar gezegd. In ieder geval, stilstaan was niet vooruit gaan, dus met frisse moed terug vertrokken en Fred Mayer goed gevonden. GPS gekocht voor 90 dollar, voedselpakketten en water ingeslagen, we waren klaar om richting het militaire depot in Umatilla te rijden, waar David Johnson (DJ voor de vrienden) ons stond op te wachten. Het hartje was nog steeds klein onderweg, maar de GPS deed goed zijn werk en zo’n vier uren later (het was dan 17u) konden we DJ in onze armen sluiten.

Voor degenen die David nog niet kennen, drie jaar geleden nam hij me op sleeptouw doorheen Amerika om te helpen met zijn uilenonderzoek. Als je die avonturen wil lezen, moet je helemaal achteraan deze blog beginnen: aan de rechterkant zie je het archief van deze blog, zoek de laatste bladzijde en daar vind je het grote Amerika-avontuur van drie jaar geleden (best wel de moeite om ook eens te lezen).

Aankomen op het depot voelde voor een stukje als thuiskomen. Er was nog niets veranderd (al was DJ een beetje grijzer geworden) en alle herinneringen kwamen terug boven. We maakten kennis met de stagiaires Julia en Laurel en de masterstudente Claire. Plezier was verzekerd! Na het uitladen van de auto, trokken we het veld in om naar een uilennest te gaan. DJ had er speciaal nog enkele overgelaten, zodat we toch ook enkele uilenbaby’s konden ontmoeten. Het nest had vier kuikens van de Burrowing Owl van drie weken oud, die klaar waren om geringd te worden. De ouders waren er niet helemaal gerust in en hielden uit de verte een oogje in het zeil. Na de verplichte “ooh’s en aah’s”, foto’s en zoentjes zetten we de vers-geringde uilskuikens terug in het nest. Daarna reden we met een ommetoer terug naar onze uitvalsbasis (het brandweerhuis).

Een volwassen Burrowing Owl

Thierry met kuiken

Claire met kuiken

Onderweg kwamen we nog een uilennest tegen en hier waren de kuikens al uitgevlogen. De hele familie hield ons goed in de gaten. We zijn ook nog het nest van een Western Kingbird gepasseerd en we hebben enkele Nighthawks (nachtzwaluwen) zien vliegen.

familie Burrowing Owls (kuikens hebben effen borst, bij de volwassenen is dat eerder gestreept/gestippeld)

een Western Kingbird (mannetje, want mevrouw zat op het nest)

Een andere uilensoort die nabij het brandweerhuis woont, de Great Horned Owl (GHO afgekort), hebben we nog niet kunnen spotten. Vorig jaar was het groot drama: moederuil overleed in juli (voor degene die het eerste Amerika-avontuur gevolgd hebben, het was de éénogige moeder) en liet vader achter met drie kuikens. Vader overleed uiteindelijk in september (wanneer de kuikens zelfstandig waren geworden). DJ had hem gevonden onder een boom en dacht aan rattenvergif > eten van vergiftigde muizen/ratten tast namelijk ook het roofdier aan. DJ stuurde de uil op voor onderzoek en bleek dat hij gestorven was door zieke duiven te eten. Blijkbaar sluimert er een virus tussen de duiven en dat heeft meneer GHO de das omgedaan.

Dit jaar, groot nieuws: een nieuw koppel maakte hun nest, in dezelfde boom als waar ik drie jaar geleden een GHO-kuiken vond. Drie kuikens zagen het daglicht. Groot drama toen ze enkele weken later de moeder dood terugvonden. Vermoedelijk terug van die zieke duiven te eten. Vader bleef opnieuw achter met drie kuikens, waarvan er ook nog 1 stierf. Nu vliegen hier dus nog drie GHO: vader en twee redelijk goed zelfstandige kuikens rond. Zolang er dus geen duif op hun menu staat, hebben ze grote kans om te overleven. Ben benieuwd of we ze ook gaan kunnen ontmoeten. Straks gaan we een zoek-poging ondernemen.

Later op de avond zijn we naar Hermiston gereden om pizza te eten en een ijsje te eten bij Dairy Queens. Het heeft gesmaakt. Daarna bed ingedoken om –haha- een uiltje te vangen J

Vandaag is het dag 3. De nacht is bij mij goed verlopen en het brandweerhuis is stilaan aan het ontwaken. Bij gebrek aan internet in het gebouw is het niet mogelijk om deze blog rechtstreeks aan te vullen. Alles staat nu in Word en als we straks naar Starbucks gaan achter koffie, kunnen we het op internet zetten. Dan gaan jullie eindelijk een propere update hebben van het verslag.

Wat staat er vandaag (het is nu 8.30u) op het programma? Opstaan, kleren aandoen, ontbijten, naar Starbucks rijden achter koffie (en daar is er ook internet, dus wanneer dit verschijnt zitten we in Starbucks), naar Pendleton gaan achter een wollen deken, de GHO’s zoeken, vermoedelijk nog één of twee Burrowing Owlennesten bezoeken, misschien wel Coyotes spotten en wie weet gebeuren toch nog onverwachte dingen. Maar om dat te weten te komen, zal je terug 24u moeten wachten, op een update van de blog. SPANNEND!!!

(Voor zij die zich nu een beetje zorgen maken over ons auto-avontuur: we gaan vast overschakelen naar plan B: auto vroeger dan voorzien inleveren en in plaats van een heuse roadtrip te doen, terugkeren naar Portland om van daaruit met de trein naar ??? te trekken.

Het is niet de bedoeling om niet te kunnen genieten van de reis en de landschappen met het bijhorende leven en dit niet ten volle te kunnen opnemen, vandaar (want gisteren al twee kuddes van Big Horned Sheep gezien langs de kant van de weg, maar foto’s nemen was onmogelijk en we hebben vast andere zaken gemist en dat is toch ook wel jammer).

Had niet verwacht dat het zo’n aanpassing zou zijn om hier te rijden en ondanks de rustigere wegen (België is zo druk, hectisch en onvriendelijk op de weg) gaan we het vast niet wagen om verder met de auto te reizen en dagelijks 200-500km af te leggen.

Nu, het wil ook niet zeggen dat als we overschakelen naar een ander plan, dat deze reis saai wordt. Dus blijf ons avontuur maar volgen vanop de eerste rij.

Groetjes!!!

23-06-2017 om 20:09 geschreven door Claire

Te moe om veel te typen. Morgen (later deze dag voor jullie, want 9u verschil) een langer bericht. In ieder geval heelhuids en met bagage goed aangekomen.

Liefs

22-06-2017 om 07:15 geschreven door Claire

Bijna bijna bijna... Valies staat klaar, schoenen zijn opgeblonken (al was het maar om de koeiengeur er wat uit te krijgen) en haren kortgeknipt (- 40cm!). Ik denk dat we er klaar voor zijn!

Over 24u hangen we hopelijk ergens tussen Hemel en Aarde, of zouden we al voet op IJslandse grond gezet hebben? Heb het gevoel dat ik nu al last heb van de jetlag! In ieder geval...

... to be continued!

20-06-2017 om 18:42 geschreven door Claire