Oef, 18 uren autozitten en 6 staten doorkruisen in 2 dagen zit erop. Het is uiteindelijk nog voorbij gevlogen. Gisteravond zijn we aangekomen in Umatilla, Oregon, waar we tot dinsdag of woensdag gaan blijven. Hier gaan we alle praktische zaken rond het Holenuilenproject afronden. De lijst van dingen die nog moeten gebeuren is iets langer dan gedacht, dus ons vertrek naar Californië krijgt 2 dagen vertraging.
Tussen Oregon en Californië gaan we zoals eerder gezegd eerst een tussenstop maken in Utah om gebruikte geolocators op te halen en metdat we daar dan toch in de buurt zijn, zullen we ook stoppen op Antelope Island (het eiland in Salt Lake) om enkele uilenproject-vrijwilligers een cursus hoe-vang-je-holenuilen-op-de-juiste-manier te geven. Op Antelope Island zijn enkele uilen aan een 2e legsel begonnen, in artificiële nestboxen die we hersteld hebben. Door de lokale medewerkers te tonen hoe ze de uilen moeten vangen, kunnen we een deel van de verantwoordelijkheden (ringen van de vogels) naar hen doorschuiven.
Op weg naar Oregon zijn we in South Dakota (Belle Fourche) gestopt op het geografische middelpunt van Noord Amerika. Er is nogal wat onenigheid over de exacte locatie van het middelpunt (het zou 20 mijl ten noorden van Belle Fourche liggen en andere bronnen zeggen dat het in North Dakota ligt...), maar het is de gedachte die telt. We hebben op het middelpunt van Noord Amerika, in het middelpunt van de belangstelling gestaan.
Verder was het een rustige trip.
Misschien nog een laatste foto, deze reflectoren dienen om de ondergesneeuwde weg aan te duiden. Het gaf een idee van hoeveel sneeuw er hier (Rocky Mountains, Montana) valt...
Weer heel wat meegemaakt gisteren in het veld. We hadden uiteindelijk geen quad ter beschikking, maar wel een extra pick-up. David is er alleen op uit getrokken om uilen te vinden en Jessica en ik gingen in een ander gebied op zoek naar de laatste ongevangen dieren.
We hebben 2 nieuwe nestsites gevonden en in 1 ervan zagen we 2 baby's aan de ingang zitten. 1 van hen had zelfs de ogen nog niet open! In dat zoekgebied hebben we 3 vallen opgesteld. Daarna reden we naar een andere plaats, 7 mijl verderop om daar (in den donker!) een nest te vinden en raad eens, het is ons gelukt ook. We wouden net terugkeren naar de auto toen een braakbal onze weg kruiste. We hebben ons dan opgesplitst om in een straal van 20m rond de braakbal het gebied uit te kammen en verstopt in het gras vonden we, aan de ingang van een hol, uilenpluimpjes (de uilen zijn bezig hun pluimen in te ruilen voor nieuwe exemplaren) en glanzende insectenrestanten. Bingo! Het enige 'probleem' met dit gebied was dat de weg om er te geraken (inclusief het hele gebied rond de weg) voor tientallen meters lang, veranderd was in een natte modderpoel. De eerste keer hadden we zelfs niet door dat er kans was om vast te geraken (lees: het was al donker), totdat we er middenin zaten. Het enige dat je dan kan doen is de gaspedaal volledig induwen, hard lachen (de weg kan nog steeds erg hobbelig zijn onder de modder) en hopen voor het beste (je wil daar ECHT niet vastzitten!). Aan het nest geraken was geen probleem, maar het terugkeren was een (klein) ander paar mouwen. We hadden de juiste afslag gemist, dus moesten op goed geluk de 2-track sporen zien terug te vinden. Uiteindelijk kruisten we ze (aan volle snelheid), maar reden we terug de verkeerde kant op, richting een waterreservoir. Het hart stopte even met kloppen, maar uiteindelijk draaide het stuur toch in de juiste richting en zaten we opnieuw op de veilige 2-track. De volgende keer dat we naar het nest gingen, hebben we een reflector gezet waar we moesten afslaan, zodat we geen 2e keer onze adem moesten inhouden wanneer we water zagen opdoemen.
We gingen onze 3 vallen in het eerste gebied controleren en we vonden gemakkelijk de eerste reflector die het nest markeerde. In de val zat zowaar de hele familie uil: vader, moeder en 2 kuikens. Het kleinste kuiken (met de ogen nauwelijks open) zetten we terug in de nesttunnel, terwijl vader en moeder geringd werden. Het was echter een kleine wijsneus die niet in de nesttunnel wou blijven. Tijdens het ringen, hoorden we 2-3 keer 'piep piep piep' naast ons en daar zat die kleine uk. Hopelijk heeft hij zijn nest uiteindelijk toch gevonden, of de kansen zien er voor hem niet zo goed uit. De wereld bovengronds is namelijk nog gevaarlijker dan die ondergronds. Na nader onderzoek van het 2e kuiken hebben we besloten hem ook nog niet te ringen. Kwestie van geen schade aan te richten door een ring rond zijn poot te bevestigen.
Daarna gingen we op zoek naar de 2 andere nestsites, maar het was donker en onze hoofdlamp scheen niet sterk genoeg om de reflectoren vanop afstand op te merken. Gelukkig hadden we een auto-gps bij de hand die ons ongeveer de weg wees, al veranderde die wel erg gemakkelijk van richting. Uiteindelijk wouden we naar de auto terugkeren om met de sterke spotlamp op ons dak, de reflectoren te vinden en dan met de auto ernaartoe te rijden. Helaas waren we het noorden ondertussen kwijt gespeeld en ook de maan was achter de wolken verdwenen (de auto stond onder de maan geparkeerd). We zagen wel nog de auto's op de highway rijden en onze gps gaf ongeveer aan waar de weg moest zijn. We gingen er wel geraken, vroeg of laat, maar ik was toch niet helemaal op m'n gemak, want het enige dat we zagen was vegetatie en geen andere oriëntatiepunten. Uiteindelijk eind goed al goed. We hebben de nesten zonder problemen gevonden met de auto, maar ze waren (en bleven) leeg.
Het was opnieuw een lange nacht. Om 1.30u u waren we terug in het hotel en rond 3u lagen we in ons eigen nest.
Het plan was deze voormiddag te vertrekken richting Umatilla, maar ondertussen is het al 12.30u en we zitten nog steeds op hotel. Het zal eerder rond 14-15u zijn wanneer we hier gaan vertrekken, maar vertrekken zullen we :)
Amai, wat een droomdag gisteren! Ik ben meegegaan met David en Kayla naar de Badlands om een hele namiddag-avond-nacht uilen te vangen, met de quad! Geen mijlen stappen en alles was goed uitgekiend. David werd ergens in ons werkgebied afgezet en ging op zoek naar nog meer nestplaatsen (kwestie van zeker te zijn dat we zo goed als alle uilen gevangen hebben). Hij ging op de gevonden plaatsen ook vallen opstellen. Daarna pikte Kayla me op aan de truck en vertrokken we met de quad richting 6 gekende nestplaatsen om daar de vogels te vangen. Het was schitterend! Eindelijk kan ik zeggen dat ik met paarden gereden heb. Een 100-tal in één keer ofzo ('k heb het stuur mogen overnemen op de 'vlakkere' stukken weg!)? Als David gedaan had met zijn zoektocht kwamen we hem terug tegen op de 2-track, welke als centrale as door het gebied liep.
Tot daar het goed uitgekiende plan, want dan stonden we daar met 3 en 1 quad en 6 + 4 nestplaatsen die dringend moesten bezocht worden en zo'n 15 vallen uitgezet over het terrein. Onder het motto: moeilijk gaat ook, heeft David plaats genomen achter het stuur en zaten Kayla en ik elk aan een kant, achterop het frame. Comfortabel was het helaas niet te noemen, zeker als je erbij denkt dat het terrein hobbelig is (van onder andere erosie en koeien en bizon pootafdrukken) en er onder de vegetatie grachten en prairiehonden-zandophopingen kunnen verschuilen. Momenteel zit ik in de fase dat een bed of een autozetel zelfs niet aangenaam is om op te zitten, maar het gaat om het resultaat. We hebben 12 vogels gevangen en geringd, maar helaas geen zendertjes teruggevorded. Het was ongelofelijk!
Rond 3u 's nachts zette Kayla me terug af aan de truck met alle vallen en dan ging ze David ophalen. Ik laadde alles in en wachtte dan een kleine 10 minuten, omgeven door de Melkweg en ontelbare krekels. We hadden de maan al zien ondergaan, dus alle sterren waren op hun best te zien. Ik heb zelfs eentje naar beneden zien vallen! Hoeveel perfecter kan een dag zijn?!
Vandaag gaan we opnieuw een quad ter beschikking hebben om rond te cruisen. Kayla is terug naar huis vertrokken met haar quad en vandaag zal Jessica (een medewerkster van de National Forrest Service) ons helpen met een quad van haar dienst. Het wordt normaal gezien onze laatste dag hier in de Badlands, dus we gaan alle plaatsen bezoeken waar we nog uiltjes moeten vangen. Het belooft weer dolle pret te worden!
Morgen vertrekken we dan terug naar Umatilla, Oregon (een autorit van 18u).
Ik zal straks enkele foto's van gisteren uploaden, maar eerst moeten enkele MP3's opgeladen worden. Werk gaat voor, dus even geduld hiervoor!
David zal straks een ijsje mogen trakteren (zoals afgesproken. Had de US gewonnen, dan had ik het aan de rekker) :)
Ik ben intussen herbegonnen met het invoeren van alle data in excel-tabellen, terwijl David met Kayla en de quad richting de Badlands getrokken zijn. De voet en lies gaan trouwens stukken beter. Morgen zal ik weer als een dartel veulen kunnen rondspringen in de prairie. Groetjes!
Door lies- en voetproblemen (overbelasting) heb ik vandaag een day-off gekregen. Al is dat niet letterlijk te nemen, want David heeft ervoor gezorgd dat ik me geen moment zou vervelen. Ik ben begonnen met alle data die we hier in South Dakota verzameld hebben, in de computer in te voeren (enerzijds de vogelgegevens: ringnummer, gewicht, vleugellengte... en anderzijds de vang-gegevens: hoelang staan onze vallen uit, wanneer vangen we wie, welk moment van de dag zijn we het meest succesvol...). Geloof me, het is een berg werk, plezant werk, want de volgende stap (voor de vang-gegevens) zal het maken van grafieken en het trekken van conclusies zijn (we zullen dit al doen voor SD, zodat we zeker zijn dat alle nodige gegevens in excel staan. Andere mensen zullen de lijst verder aanvullen met de data van de andere locaties die dit jaar bezocht werden, en nog iemand anders zal in de toekomst een paper hierrond schrijven, waarin alle data rond het uilenvangen verwerkt wordt. Een ware samenwerkende vennootschap!
Terwijl ik daarmee bezig was, is David naar de Badlands getrokken, op zoek naar een uilennest. We hadden deze middag een tip gekregen van een nieuwe site, maar helaas niets gevonden. David heeft ook verder gezocht naar een quad en morgenmiddag komt iemand 1 brengen. De bezorgster zal hier 2 dagen blijven om te helpen met uilenvangen, zodat we het werk hier stilaan kunnen afronden. De 10e worden we namelijk al in Californië verwacht om Flammulated Owls te vangen, de laatste fase van deze onvergetelijke, formidastische stageperiode. Het is 2 dagen rijden van hier naar Umatilla, daar blazen we eerst enkele dagen uit en ronden we het Burrowing Owlen werk volledig af en daarna vertrekken we richting Utah om enkele teruggevangen geolocators op te halen en van daaruit gaan we naar Californië (een totaalreis van opnieuw 2 dagen). Het belooft nog aangenaam druk te worden!
Zaterdag zou het zelfs niet mogelijk geweest zijn om uilen te vangen, want we hebben 4 onweders boven ons hoofd gekregen! Het goot water en de bliksem sloeg opnieuw ergens in de buurt in. BOEM!
Gisteren zijn we wel weer het veld ingetrokken. Zoals verwacht was de weg onberijdbaar en hebben we 2,5mijl gestapt richting eerste gekende nestsite. Van de 6 gekende nestsites die we afgelopen hebben, was er slechts 1 in gebruik. Gelukkig hebben we nog 2 nieuwe sites gevonden. We hebben een mannetje en een vrouwtje gevangen en............. Het mannetje droeg een geolocator! Ik weet nog niet waar hij naartoe getrokken is om te overwinteren, maar jullie komen het in het volgende blogbericht wel te weten.
Onderweg kwamen we een nieuwsgierige coyote en een kudde bizons tegen. We zaten écht in de ongetemde prairie. Naast het lopen door knie-heuphoge vegetatie moesten we ook modderige canyons, uitgesleten door jarenlange regenwaterafvoer, oversteken. Al een geluk dat de ratelslangen niet op de loer lagen :)
