Thierry en ik zijn al de hele dag goed bezig met tijd te rekken. Tegen 8u opstaan, 9u ontbijt, 10u vertrekken op stadswandeling -met als einddoel Klamath Lake bezichtigen-, onderweg winkeltjes binnen/winkeltjes buiten wandelen, tegen 13u op zoek gaan naar lunch, richting brouwerij (lekker eten!), daarna richting de bibliotheek voor internet en daar blijven zitten tot sluitingstijd (zitten hier nog goed voor een heel groot uur), daarna voor de zoveelste keer de Main Street aflopen (we hebben misschien wel winkeltjes overgeslagen!) tegen 18u gaan avondeten (pizzeria Rodeos zou ook heel goed zijn), daarna de bagage oppikken in het motel en op het gemak richting station gaan. Doel is daar tegen 21u toe te komen, zodat we ons op het gemak mentaal kunnen voorbereiden op een nacht treinen. Over 24u zijn we in San Francisco. Laat ons dus nu nog genieten van de rust en stilte in dit kleine stadje.
Deze ochtend zijn we door Redwood Forest (Jedediah Smith
Redwoods State Park) gereden. Het is iets, als je het niet gezien hebt, kan je
niet vatten hoe het er in werkelijkheid uitziet. Het is ENORM. De auto is een
speelgoedauto naast al die reuzenbomen (Sequoias), wij zijn precies mieren.
Nietig. Hieronder volgen enkele impressies. Meer kan ik er niet over zeggen, want
je moet het echt gezien hebben. We wisten dat alles big is in Amerika, maar
dat onze auto zelfs in zon boom past, dat ging ons petje toch te boven.
Laatste foto: de boom was zo groot én vanbinnen uitgehold, waardoor we er met 4 comfortabel in zouden konden rechtstaan.
Na onze passage door het land van reuzen, hebben we koers
gezet naar Klamath Falls, Oregon. Hier vertrekt dus morgenavond onze trein
richting San Francisco. Na een allerlaatste ijsje met David, hebben we afscheid
van elkaar genomen. Hij zet nu koers naar Minneapolis om Independence Day (4th
of july) te vieren met zijn familie. We zijn hem enorm dankbaar om ons op
sleeptouw te hebben genomen. Dankzij hem hebben we dingen gezien en ervaren dat
we anders nooit zouden beleefd hebben en dankzij hem is dit tot nu toe- een
boeiende blog geworden. Laat ons hopen dat we het de komende dagen even
interessant kunnen houden.
Deze avond wordt een rust-avond. Eens vroeg gaan slapen
(nadat onze brouwerij-buren stoppen met live-muziek maken), om dan morgen
Klamath Falls verkennen, lunchen in de lokale brouwerij, wandelen langs Klamath
Lake en misschien ook eens te kijken wat we in San Francisco precies willen
zien. De kabelbaan en de pier staan hoog op Thierrys lijst, de gevangenis op
Alcatraz staat dan weer hoog op mijn lijst. Het zal ons vast wel lukken om deze
zaken te bezoeken op 3 dagen tijd.
Veel meer valt er voor vandaag niet te vertellen, dus ik zou
zeggen: tot morgen!
Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.
Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.
Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...
Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.
Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.
Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...
Zitten in Crescent City. Mooie autorit achter de rug, nu in de buurt van Redwood Forest. Korte blog, hoofd staat op barsten. Wat een gedoe om vlieg- en treintickets te reserveren! Maar uiteindelijk gelukt. Morgen uitgebreidere blog, nu slapen. Slaapwel!
Verdikke, was bijna klaar met de blog toen internet even
wegviel. Mag nu opnieuw beginnen. Deksels toch!
Dus het verslag van gisteren (zal nu wat slimmer zijn en
het eerst in Word typen en regelmatig opslaan)
Gisteren zijn we rond 10u uit Astoria vertrokken, klaar om
de gehele kustlijn van Oregon af te rijden. Het landschap bleef ons verbazen.
We zijn verschillende keren gestopt om van het uitzicht te kunnen genieten. Het
is zo helemaal anders dan bij ons, nog zo natuurlijk Wauw!
Op één van de uitzichten stonden heel wat mensen dezelfde
richting uit te kijken. Daar was dus iets te zien. We volgden hun blik en daar
zat heel duidelijk een Amerikaanse Zeearend in een naaldboom, zon 30m
verderop. Deze vogel is hét symbool van Amerika. Imposant. Onverstoorbaar zat
hij er rond te kijken. Was hij ook aan het genieten van het uitzicht? Of was
hij eerder aan het denken aan zijn volgende maaltijd?
We wilden net van die parking afrijden, toen ik een glimp
zag van een bruine rug, in het struikgewas aan de overkant van de straat. Was
het een zon reuzen Edelhert die hier voorkomt? We zijn opnieuw gestopt,
tuurden door de verrekijker, reden wat verder achteruit, tuurden opnieuw Het
was een mannetje Black-Tailed Deer. Niet zo indrukwekkend, maar toch bijzonder
genoeg om ook op de foto te mogen. Klik klak, we konden vertrekken.
Op één van de gedane stops zijn we ook naar de oceaan
gewandeld. Het was eb en enkele rotsen die normaal onder water stonden, waren
toegankelijk geworden om eens van dichtbij te onderzoeken. We zagen mosselen
(groot en superklein), andere schelpdieren en kleine krabben (die zich zeer
goed konden camoufleren tussen alle schelpen) op de rotswand. Aan de voet van
de rots, nog net in het water, plakten een soort bollen met heel veel tentakels
op de kop. Ik zal straks een foto tonen, dan wordt het wel duidelijk. Die
tentakels dienen om voedsel uit het water te filteren. Als het water helemaal
weggetrokken is, trekken de tentakels zich terug in hun lijf om te wachten op de
vloed. O wat genoten we van het uitwaaien!
Lang konden we jammer genoeg niet blijven, want er was nog
een hele weg af te leggen. Eerstvolgende stop: Tillamook. Dit is een bedrijf
die gespecialiseerd is in het maken van cheddar-kaas en ijscrème. Daar mochten
we dus zeker niet voorbij rijden! Normaal gezien is het mogelijk om er een
rondleiding te krijgen in het productieproces van beide specialiteiten, maar ze
waren de gebouwen een oplapbeurt aan het geven en de rondleidingen gingen niet
door. Niets aan te doen. Binnen konden we wel proeven van verschillende rijpingen
van de kaas en konden we een ijsje eten. We gingen allen voor 2 bolletjes.
Bleek dat het 2 BOLLEN waren, vergelijkbaar met zeker 6 bolletjes ijs bij ons! Waren
we even vergeten dat we in Amerika zaten. Het was teveel van het goede, want
lekker was het zeker: niet te romig en niet te zoet. David wist niet wat hij
hoorde toen ik een indigeste nabij stamelde nooit meer ijscrème voor mij,
nooit meer! Thierry was ook wat aan het sukkelen met zijn reuzenijs. Er was
vanonder een gaatje gekomen in het hoorntje en hij wist niet waar eerst likken.
Het ijs drupte bijna langs alle kanten, maar het is hem gelukt om alles op te
eten. Bravo!
Tijd om verder te gaan. Een Amerikaanse kennis had gezegd
dat we zeker in Depoe Bay moesten stoppen. Daar wonen het hele jaar rond een
aantal Grijze Walvissen en die kans mochten we zeker niet laten liggen. We zijn
er gestopt op de eerste de beste parking en begonnen het water af te speuren,
op zoek naar een teken (als ze ademhalen blazen ze de uitgeademde lucht via het
spuitgat op hun kop naar buiten, waardoor bovenliggend water vernevelt). Niets
te zien. Zelfs niet rond de boot van walvisspotters. We reden een eindje verder
naar een hoger en beter uitkijkpunt, maar terug niets te zien. De
teleurstelling kwam opzetten. Wat jammer om er zo dichtbij te zijn, maar net
niet. We stonden op het punt om met gebroken stem te vertrekken, toen (o ja, je
raadt het al!) David die vernevelde wolk uit het water zag rijzen. Walvissen!!!
En nog dichtbij ook. Bijna aan onze voeten, op zon 50m afstand. Eén, twee,
misschien zelfs drie dieren. Thierry door de verrekijker, ik door het fototoestel.
Beiden aan het proberen om het beeld vast te leggen in ons geheugen/-kaart.
Fantastisch!!! Bewijs volgt later als de fotos op de pc staan. Wauw! We hebben
ze zeker 20 minuten gezien. Kort ademhalen om daarna elegant terug onder water
te verdwijnen. Thank you Leigh voor de tip!!!
Nadat de walvissen andere wateren zijn gaan opzoeken, was
het ook onze beurt om verder te gaan. We waren niet veraf van Newport en David
wou absoluut stoppen in het beste visrestaurant in de haven: Mos. Het was er
erg lekker en het uitzicht had iets idyllisch. Alleen de geur van visverwerking
in de straat was er misschien net teveel aan. We lieten het niet aan ons hart
komen en hebben na het eten een toertje gedaan in de haven (om daar een zeehond
te spotten. De zeeleeuwen gaven niet thuis).
Omdat de tijd zo snel gaat en er nog een hele weg af te
leggen was, hebben we nog zon 2 uren verder gereden, tot in North Bend waar we
vannacht hebben geslapen. Straks vertrekken we terug in de hoop tegen vanavond
in de buurt van Redwood Forest aan te komen. Onze trip met David komt stilaan
op zijn einde, maar met hem valt altijd wel iets te ontdekken. Ik ben benieuwd
wat dat vandaag zal zijn. Morgen lezen jullie vast meer.
(zal nu kijken om de fotos op de pc te zetten. Hoop dat het
nog zal lukken om ze ook op de blog te plaatsen, want misschien willen de boys
al vertrekken )
Voor het uitgebreide verslag gaan jullie nog even moeten wachten. Eerst slapen en alle indrukken van vandaag proberen verwerken. Ik weet niet waar we nu ergens zitten, maar het is toch een eindje onder Florence en net voorbij de Zandduinen van Oregon. We hebben plaats gevonden in een motel die er niet meer zo fris uitziet. Plakband om de voordeur samen te houden en vanonder zit een kier van wel zeker 1cm. Aan frisse lucht geen gebrek. Maar dus, morgen (vanavond voor jullie) het verslag van vandaag. Ik weet niet hoe David het doet, maar telkens zien en ontdekken we weer nieuwe dingen.
Bomen hebben hier toch rare vormen! Deze naaldboom had ooit ongeveer een meter diameter en was vast rond de 150 jaar oud. Helaas voor hem is de boskap erg populair in Oregon. In de vroegere 'oerbossen' stonden hier bomen met wel een diameter van 2 meter, maar die zijn de dag van vandaag erg zeldzaam geworden. Zowat ieder gebied heeft al twee tot drie keer een kapping ondergaan. Jammer voor de natuur (en de toerist), goed voor de economie...
Uitzicht op zee
Uitzichten vanop de uitkijktoren in Astoria, merk op de laatste foto de kilometers lange brug over de Columbia rivier op!
De Visarend (Osprey) vertrekt op jacht
Een volwassen Kalkoengier (te herkennen aan de rode kop, jonge vogels hebben nog een zwarte kop)
Goed aangekomen in Astoria, Oregon. We slapen hier vannacht in een jeugdherberg en het ziet er erg fris en netjes uit. Dat belooft terug een goeie nacht te worden. Tenminste, als de mensen aan de receptie wat stiller worden en er niet teveel mensen over het krakende parket in de gang lopen... Nu, we mogen niet klagen. Ik ben blij dat we zo last minute nog een bed gevonden hebben.
David heeft ons tegen 15.30u gevonden in de Starbucks. Daarna zijn we vertrokken via de I-5 en vervolgens via de Ocean Beach Highway (ten noorden van Columbia rivier en dus aan de kant van Washington) richting Astoria. Op het einde van de highway kwamen we letterlijk uit op het strand van de Grote Oceaan, en dus op het punt waar de "Far West" de "Far East" bereikt. Het was he-le-maal anders dan onze "triestige" Noordzee. Geen hoogbouw, alleen maar natuur: bergen begroeid met sparren en onstuimig water en hier en daar wat mensen. Had dat nog nooit gezien. We hebben op enkele uitkijkpunten de tijd genomen om alles goed in ons op te nemen en we hebben in het water getuurd om te zien of er geen verloren gelopen walvis voorbij zwom. Ieder jaar passeren ze hier in maart (ik geloof dat ze dan met hun kalf naar het noorden gaan, om zich aan de Noordpool tegoed te doen aan plankton) en in september (?) (dan keren ze terug naar het zuiden om hun kalf te werpen en vanaf dan eten de volwassen walvissen niet meer, aangezien in het zuiden geen geschikt voedsel meer te vinden is). Ik zal het morgen eens navragen of deze informatie wel effectief klopt. We hebben niets gezien, behalve vele meeuwen en aalscholvers en een visarend. Op één van de uitkijkpunten hebben we ook een glimp opgevangen van een kleine slang die in het struikgewas verdween. Hoera, onze eerste slang!!! Helaas ging die wat te snel om ook op foto vast te leggen. Misschien krijgen we nog herkansing.
Na het turen in de oceaan hebben we onze weg verder gezet naar Astoria. Om daar te geraken hebben we over een kilometers lange brug gereden die op twee plaatsen zo hoog was, dat er een vrachtschip onderdoor kon. Foto's volgen later nog. In Astoria zijn we naar het hoogste uitkijkpunt gegaan. Op dat punt was nog eens een uitkijktoren gebouwd om een perfect zicht te hebben. Wij dus 146 trappen omhoog via een wenteltrap, om met een licht dronken gevoel zo'n 40m hoger aan te komen. Gelukkig was er een reling voorzien rond het platform. Het uitzicht was hoekanhetookanders fenomenaal. Je kon vast honderden kilometers ver zien, de wereld aan ons voeten. Opnieuw, foto's volgen later (in theorie vanavond voor jullie, morgen voor ons; hangt af van onze plannen).
Nadat we bekomen waren van ons hoogtevrees en terug veilig op vaste grond stonden, zijn we op zoek gegaan naar een plek om te eten. Een bewoner van Astoria heeft ons een heel lekker adres aangewezen: Fort George Brewery. Alles vers en erg lekker, meer hadden we niet nodig. Na het eten hebben we er gevraagd waar we konden overnachten en zo zijn we in deze jeugdherberg terecht gekomen.
Het is ondertussen stil geworden in de gang en de ogen vallen stilaan dicht. Ik ben benieuwd wat morgen zal brengen. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd.
Bijna 11.30u en bericht gekregen van David dat hij tegen 10.30u vertrokken is van het depot. Rond 13.30u zou hij hier moeten staan. Laat ons hopen. Als je temperaturen uit de woestijn gewoon bent, dan is het hier om te bevriezen!
Na een goeie nachtrust zijn we uitgebreid en echt Amerikaans gaan ontbijten. Thierry liet zich helemaal gaan met zijn omelet van 3 eieren met paprika en ui en ketchup, gebakken patatjes, een pancake met siroop en boter, een warme chocomelk met 4cm slagroom en een glas water. De tabasco heeft hij wijselijk laten staan. Ik ging voor de omelet van 3 eieren (we waren vergeten te zeggen dat we feitelijk omelet van 2 eieren wilden, oeps!), met courgette, spinazie en tomaat, gebakken patatjes, een pancake zonder siroop, een warme chocomelk met slagroom en een glas water. Het was meer dan royaal en lekker en we zullen nu voor de rest van de dag niet meer moeten eten. Ik denk trouwens dat Thierry al goed aangepast is aan het leven hier, want het is hem gelukt om alles (ja echt ALLES) op te eten! Hieronder het resultaat. Voor wie het opvalt, Thierry poseerde vandaag liever niet op de foto, gezien hij deze ochtend zijn haar niet kon kammen.
Na het ontbijt zijn we bij Fred Meyer gestopt om een warme trui te kopen. Het is hier zo verschrikkelijk koud (16 à 17°C?). Zeker als je slechts gekleed bent in T-shirt en korte broek. Na onze shopping zijn we opnieuw bij een Starbucks gestopt, om daar op DJ te wachten. Starbucks is hier super: gratis internet, vriendelijke mensen en een warme chocomelk. Meer hebben we op dit moment niet nodig.
Hard werken aan de blog
Als David hier toekomt, zullen we met zijn auto vertrekken naar Astoria, Oregon. Hier is de monding van de Columbia rivier en van daaruit zullen we de hele kustlijn naar beneden volgen. Het is te zien hoe ver we geraken, maar waarschijnlijk zullen we overnachten in Newport, Oregon. Wordt vervolgd.
(Nog een dienstmededeling voor Guillaume: kan je ons uw e-mailadres bezorgen via claire.tahon[at]hotmail.com? We kunnen dan contact opnemen om elkaar mogelijks te ontmoeten in San Francisco...)
Zoals jullie al konden lezen in de eerder geposte blog-berichten, hebben we vandaag onze huurauto terug bij Hertz achtergelaten. Daarna begon het wachten op David. Hij moest nog enkele zaken afwerken op het depot en zou ons later op de dag komen ophalen in Portland.
Rond 14u kregen we bericht van David (via Julia die nog bij ons was, zij wachtte op een vriend uit Idaho om Portland mee te verkennen) dat hij nog zeker twee uren werk had. Met nog een rit van zeker drie uren te gaan, zou hij pas bij ons zijn tegen 20u. Ok, niets aan te doen, wat zijn de mogelijkheden om de buurt te verkennen? Thierry en ik besloten naar een park te gaan (Cathedral Park), dat er groot en interessant uitzag op de kaart (met enkele rozenstruiken, want blijkbaar is Portland gekend om zijn rozen). Julia en haar vriend brachten ons erheen met de auto van de vriend. Daar namen we afscheid van elkaar en Thierry en ik begonnen op onszelf de verkenningsronde. Het was van redelijk korte duur, aangezien het park kleiner uitviel dan verwacht en veel rozen hebben we niet gezien. We moeten wel vermelden dat de brug die over de nabijgelegen Willamette rivier liep best wel indrukwekkend was. Niet alleen omdat ze superhoog was, maar ook door de vorm van de steunpijlers. Als je in de lengterichting onder de brug door keek, dan was het precies of je in een kathedraal stond (daar kwam die naam dus vandaan!). Volgens Google vinden hier veel huwelijken plaats en het was te verstaan waarom. Een fotootje mocht niet ontbreken (maar daar moeten jullie tot morgen op wachten, sorry!)
Na het verkennen van het park zijn Thierry en ik naar de Starbucks, iets verderop gegaan, om een hotel in San Francisco te boeken (en na een heel erg groot uur zoeken en vergelijken, is het nog gelukt ook!). Daarna nog eens de mails gecheckt. Eén nieuw bericht, met als titel: "You should get a hotel in Portland". O-oh! Bleek dat het voor David te laat en te vermoeiend zou zijn om nog naar Portland af te zakken. Tijd voor plan B. Daar stonden we, zonder enige bagage in een Starbucks. Optie 1 was neef Karl proberen bereiken en kijken wat mogelijk was, optie 2 was een ander hotel zoeken. Gezien we Karl niet konden bereiken zijn we algauw beginnen zoeken naar een hotel in de buurt en vroegen we aan Julia (via Facebook, wat een geluk dat iemand dat ooit heeft uitgevonden!) of ze terug chauffeur kon zijn. Gelukkig, taxi spelen was geen probleem en op 15 minuten rijden van Starbucks hebben we een relatief goedkope motel kunnen boeken.
Nu zitten we hier, in een motel in Vancouver, Washington (kunnen we zeggen dat we in Vancouver geslapen hebben), zonder bagage, in een kamer dat ruikt naar anti-mug en met een bed waar je iedere veer afzonderlijk voelt zitten en dat nog harder kraakt en piept dan een ongeolied scharnier. Maar we hebben een warm bed en slapen zullen we. Het is een lange dag geweest (de legertroepen begonnen al om 5.30u deze ochtend met hun typische leger-geroep en schietoefeningen), dus ik ben er zeker van dat we binnen de kortste keren in dromenland liggen. Gezien die vermoeidheid moeten jullie dus nog enkele uren wachten om de foto van in Cathedral Park te zien, na een hopelijk lange nachtrust, zal ik hem wel opladen.
Zozie, m'n computer geeft aan dat het bij jullie bijna 6u 's ochtends is, hier is het dus bijna 9u 's avonds. Geniet van jullie dag, hier is het tijd om te gaan slapen. Tot morgen (voor ons) en tot vanavond (voor jullie)!
Nu we hier toch in een coffeeshop zitten met internet, kan ik net zo goed ook al het bericht van gisteren (zondag) plaatsen.
Gisteren was een echte afwerk-/opruimdag. Het was de laatste dag van iedereen op het depot en dus moest alles terug spik en span achtergelaten worden en de laatste taakjes worden afgewerkt.
Beginnen deden we met het ringen van twee nesten Burrowing Owls (één keer zeven kuikens en één keer vijf kuikens). Daarna zijn we naar twee andere nestsites gereden om te kijken of de gelegde eieren uitkwamen... en inderdaad, het ene nest had twee pasgeboren kuikens, in het andere nest waren er al drie donzige pingpongballetjes waar te nemen. De eieren die nog aanwezig waren, konden ook elk moment uitkomen. Geweldig!!!
Uilskuikens van ongeveer drie weken oud, klaar om te ringen.
Pasgeboren uilskuikens
Na het laatste uilenwerk, hebben we rondgereden op het depot, op zoek naar de Great Horned Owl en de Barn Owl die mogelijks in de vervallen gebouwen een siësta hielden (het was buiten, rond 16u zo'n 38°C!). Jammer genoeg waren al deze gebouwen voor ons afgesloten door leger-oefeningen. Hier en daar hebben we toch eens kunnen binnenpiepen, maar op een stapel braakballen en prooiresten na hebben we geen uilen gezien. Onderstaande foto is van een mede-passagier in onze auto: een sprinkhaan die niet-veel-later in m'n vinger beet!
Na onze succesloze zoektocht zijn we terug naar onze uitvalsbasis gereden om daar verder te helpen met opruimen. Tegen dat de zon onderging, zat de auto vol met spullen om naar de opslagplaats te brengen. Thierry en ik zijn met David meegereden om te helpen én om de zonsondergang te bewonderen. Er was ook kans om Coyotes te zien/horen, maar ik denk dat ze, net zoals de uilen, in staking waren. In ieder geval, die zonsondergang met die grote variatie aan kleuren was meer dan de moeite waard.
Daarna hebben we onze eigen valiezen gepakt en bed in gedoken.
Deze ochtend (maandag) om 8u zijn we (Julia, Thierry en ik) uiteindelijk met onze huurauto naar Portland vertrokken, om onze auto terug af te geven aan Hertz. Ik was zo blij dat Julia mee was als extra paar ogen op de weg en dat we onze auto heelhuids hebben kunnen afgeven. Het was een ervaring. Nu is het wachten op DJ. Hij zal nu (14u) ongeveer vertrokken zijn van het depot, richting Portland, om Thierry en mij terug op te pikken en richting westen te gaan. Normaal gezien gaan we eerst nog een stop doen in Corvallis, vooraleer we echt naar de kust toerijden.
In ieder geval, meer nieuws daarover zal morgen/later te lezen zijn. Vele groetjes!
(Thierry laat ook weten erg blij te zijn met reacties. Het geeft een fijn gevoel te weten dat we gelezen worden!)
EINDELIJK internet en eindelijk tijd om een blogbericht te plaatsen, te beginnen met het bericht van zaterdag 24 juni.
Veel liefs!
Gisteravond vroeg in bed gekropen. Korte nachten begonnen hun tol wat te eisen, maar nu fris en monster klaar voor nieuwe avonturen.
Gisteren (zaterdag) is er niet zoveel superbijzonders gebeurd, maar wat we gezien hebben, was echt wel de moeite (klinkt dat verrassend?).
s Ochtends hebben we geholpen om twee vogel-uitkijkhutten (houten kisten van 1x1x1,5m) op te ruimen. Deze werden gebruikt door twee fotografen die een dag lang fotos zijn komen nemen van de Burrowing Owls. Op die manier konden ze zonder te storen de uilen waarnemen.
Na het opruimen werd een nieuwe zoekpoging naar de Great Horned Owls ondernomen, maar opnieuw zonder succes. Verstoppen ze zich in andere bomen, of kijken we er gewoon over? In ieder geval, we geven niet op!
Een korte rustpauze later, vertrokken David, Julia, Laurel, Thierry en ik in twee groepen naar het hoofdkwartier van de Wildlife Service, net over de grens in Washington. Julia en Laurel reden met DJs auto, de Belgen gingen dapper mee met David in de airco-loze oude bestelwagen, die afgelopen maanden dienst deed als transportmiddel om naar de uilennesten te gaan.
Bijna de gehele rit reden we langs de Columbia rivier, welke de natuurlijke grens vormt tussen de staat Oregon (waar wij zitten) en Washington (ten noorden van Oregon). Het landschap deed me wat denken aan baby Grand Canyons. De echte Grand Canyons zien er vast en zeker 100000000000 keer meer indrukwekkend uit, maar dit was toch ook al niet mis. Ogen werden opnieuw de kost gegeven en het speuren naar Turkey Vultures (Kalkoengieren), Golden Eagles, Great Horned Owls, Barn Owls (familie van de Kerkuil) en andere grote roofvogels begon. Op enkele Raven en een ongeïdentificeerde roofvogel na hebben we niets waargenomen.
Een uurtje later kwamen we aan bij het hoofdkwartier van de Wildlife Service en daar zijn Thierry en ik eens gaan kijken naar de watervogels die in de aangrenzende vijver (of was het een meer?) vertoefden. Yellow Headed Blackbird, Red Winged Blackbird, eenden, een Osprey (Visarend), Canadese Ganzen en meeuwen mogen we nu aan onze lijst van waargenomen vogels toevoegen. Even later kwamen Julia en DJ aangelopen met een verrassing. Ze hadden iets gevonden in de boom tussen een gebouw en het water. Als kleine kinderen liepen we hen achterna (wie houdt nu niet van af en toe een leuke verrassing?). Zien jullie het?
Als je het zoeken beu bent geworden, of je bent supernieuwsgierig en ongeduldig of je wil gewoon alle details zien, dan komt hieronder de verlossende foto.
Thierry was er op slag sprakeloos van geworden. Zoiets had hij nog nooit gezien, zowel qua schoonheid als qua grootsheid en uitstraling! En gelijk had hij. Met een attitude van een groot leider, iemand die de touwen stevig in handen heeft, iemand die standvastig en onverstoord heerst, zat deze volwassen Great Horned Owl ons toe te kijken. Ofja, toe te kijken, hij zat gewoon te rusten in de boom. Maar de manier waarop hij daar zat Wauw!
Na 100en fotos van de uil genomen te hebben, moesten we de terugreis inzetten. Halverwege hebben we even onze benen gestrekt op een klein strookje strand, langs de Columbia rivier. Het speciale hier was dat het strand niet bestond uit lichtgekleurd zand, maar uit zwart zand. De korreltjes waren afkomstig van vulkanisch gesteente die op deze plaats werden afgezet. Het voelde heel aangenaam aan om op te lopen en het water was lekker koel (luchttemperatuur gaf 93°F aan). Een selfie later trokken we opnieuw verder, om met een tussenstop bij de Thai in Hermiston, om onze lunch/dinner op te eten (het was dan al 16u geworden), te eindigen in Starbucks voor het internet.
Thierry en ik deden poging om te kijken hoe we onze reisroute nu gingen vastleggen, maar je kan hier precies niet op een eenvoudige manier de juiste informatie terugvinden. We gingen nog eens de hulp van David vragen en uiteindelijk is het ons gelukt. Plan Z is geboren. Het is een mix van alle vorige plannen geworden (behalve van het plan om naar het noorden te gaan, dat gaan we reserveren voor een volgend bezoek). Zonder al teveel details, we gaan richting zuiden trekken, met David als gids/chauffeur tot 30 juni en daarna zullen Thierry en ik per trein verder zuidwaarts reizen, met als stop: San Francisco. Het plan ligt vast, er wordt niet meer aan gesleuteld en nu kunnen we met gerust gevoel verder genieten van deze trip.
Zozie, het is 7u s ochtends geworden. Het blogbericht is klaar in Word, nu nog wachten op een bezoek aan Starbucks om het met jullie te delen. Ik durf niet echt zeggen wat onze plannen voor vandaag (zondag) zijn, gezien het plan van gisteren ook helemaal anders is uitgedraaid. Klinkt jullie dat ook bekend in de oren? Wat wel zeker is, is dat we straks de twee resterende Burrowing Uilen nesten gaan bezoeken om de kuikens te ringen en dat we nog eens in de bomen gaan turen naar onze GHO die hier toch ergens moeten zitten.
