Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens gemaakt werden. Nu is de grond volledig ‘gereinigd’, op sommige plaatsen is de bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn, roofvogels, zangvogels, reptielen… de hele rimram dus.

Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten) en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.

De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden. Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1 nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen… We hebben gisteren drie vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2 mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze. Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...

David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams, David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!

Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen 50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de avond.