Gisteren (Vrijdag) zijn Kylie en Kelsey goed vertrokken
richting het westen. Het is raar om nu zonder Kylie op stap te zijn, maar David
is een waardige vervanger.
Gisteren zijn ook David en ik vertrokken, richting het
noorden van South Dakota om aldaar uilen te vangen. We moesten zeker 2
vrouwtjes vangen die meer dan 150 gram wogen, om hen een PTT (zendertje van
3000 dollar per stuk) te geven. Het was lichtjes spannend, want we hadden maar
4 nestsites en het eerste vrouwtje dat we vast hadden, woog slechts 138 gram en
we voelden een ei zitten in haar buik (dit vrouwtje heeft hoogst waarschijnlijk
haar eerste nest verloren en is nu bezig aan legsel nummer 2. Ze zal nog in
gewicht dalen naarmate haar jongen van legsel 2 groter worden). Gelukkiglijk,
op de allerlaatste nestplaats waar we nog een vrouwtje konden vangen (op
nestplaats 2 woog het vrouwtje 148 gram en dat bleek ook nog genoeg voor een
PTT), hadden we prijs. Met haar 152 gram konden we haar de laatste PTT geven.
Gisteren was het ook de allereerste keer dat ik niet vergat
naar de nachtlucht te kijken, op een moment dat er geen wolken waren. Zodoende voelde
ik me bevoorrecht om de Melkweg te zien!!! Voor iemand die gewoon is om naar
een met licht vervuilde nachtlucht te kijken, stond ik overweldigd naar boven
te kijken. Het waren geen wolken met water dat ik zag, maar wolken van sterren.
ON-GE-LO-FE-LIJK!!!
Deze ochtend zijn we dan terug richting Wall vertrokken.
Door de regenwolken die momenteel boven ons hoofd hangen, zijn we nog niet
richting de uilennestplaatsen vertrokken en ik denk niet dat we nog zullen
vertrekken. Het zal deugd doen om eens vroeg te gaan slapen. De komende dagen
geven ze hier nog kans op onweer uit en dan kunnen we hier niet veel uitsteken
(de uilen tonen dan geen activiteit, de weg is onberijdbaar en de kans om
geraakt te worden door de bliksem is aanwezig aangezien we ons te midden van
uitgestrekte grasvlaktes bevinden). Het idee speelt dus in Davids hoofd om
richting Charles M. Russel refuge, Montana te trekken (waar Kylie en ik
kampeerden in trailers) en daar de laatste uilen te vangen (die we noodgedwongen
achterlieten door het slechte weer). Daarna zouden we terugkeren naar South
Dakota in de hoop dat het weer hier eindelijk beter wordt. We zullen zien.
Nog een laatste iets, we reden bijna over een Snapping
Turtle (Bijtschildpad). We zagen het dier al van ver zitten, want hij was zeker
60 cm lang en 20 cm hoog. Een monster, met een gevaarlijk grote mond. t Was ongelofelijk
om zon mastodont te zien! David heeft hem terug in het veiligere gras gezet en
hij dacht dat het dier zon 60 jaar oud was. (Nog een nota: Bijtschildpadden zijn
handige instrumenten om vingers en tenen te amputeren. Kans op infecties zijn
wel bijzonder hoog en de dosis nodige pijnstillers is niet te onderschatten.).
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
En nog steeds zitten we op hotel, niet dat ik het erg vind. De planning voor de komende dagen is nog erg onzeker. Het is op 24u tijd al drie keer veranderd. De enige zekerheid dat we hebben is dat Kelsey en David morgennamiddag ook in South Dakota aankomen. De laatste planning was dat Kelsey naar Idaho reist en ik met David achterblijf in South Dakota. Morgen meer info (tenzij we ergens in een tentje op de boerenbuiten zitten).
Deze middag zijn Kylie en ik aangekomen in het werkgebied. Van alle landschappen die ik tot nu toe gezien heb, staat deze toch wel op nummer 1. We zitten in Buffalo Gap, National Grasslands. Uitgestrekte graslanden, canyons, bizons... De echte Far West (ookal zitten we relatief centraal in de VS). Het probleem met dit gebied is dat het volledig uitgeregend is. De onverharde, secundaire wegen zijn onberijdbaar (en die hebben we net nodig om bij de uilennesten te geraken) en de muskieten zijn verschrikkelijk hard aanwezig. Zelfs "Deet" (het strafste van het strafste) houdt ze niet van je lijf! Tegen zondag verwachten ze dat de boel genoeg opgedroogd zal zijn en dat we gaan kunnen werken. Het moet tot dan natuurlijk droog blijven en ze verwachten vannacht en zaterdag kans op regen/onweer. Benieuwd wat we zullen doen.
Nu het bed in, wat vermoeidheid wegwerken! Groetjes!
Het was al laat (15u) toen we richting South
Dakota vertrokken, waardoor
we nu noodgedwongen nog een nacht op hotel verblijven. Ik hoopte wat fotos te kunnen
posten, maar onweders maken de internetverbinding onberekenbaar We hebben een
groot deel van onze rit onweders in ons kielzog gehad en het was HUGE!
Tornado-alarm over het hele gebied waar we reden, hagel zo groot als golfballen
Niet dat we hagel gezien hebben, we hebben netjes tussen 2 grote storingen
gereden, die daarna precies samensmolten achter onze auto, maar toch. De lucht
zag plots zwart! Nu zijn we aangekomen in Rapid City (South Dakota) en de
bliksem slaat hier nog steeds stevig toe. Tot 1u vannacht (nog 3u te gaan)
blijven de onweders hangen en is er kans op overstroming. Gelukkig ligt ons
hotel op een heuveltje. Morgen nog een hele dag onweders en donderdagochtend
zouden de laatsten moeten passeren
Een uur voor we Rapid City binnenreden, hebben we aan een
tankstation gestopt en op hetzelfde moment stopte een wagen met Tornado
Hunters op. Zij behoorden tot de zotten die gisteren naar de twin-tornados toereden
in plaats van veiligere oorden op te zoeken. Als totale non-tornado-kenner ben
ik gaan vragen hoe je de komst van een tornado kan voorspellen an de hand van
de lucht en wat je moet doen in geval geval van tornado als je in de wagen zit.
Antwoord 1: de lucht wordt zwart en de wolken beginnen rond een center te draaien.
Antwoord 2: rij met de wagen de gracht in, doe een weesgegroetje en geniet van
het schouwspel. Normaal gezien zal de wind over de auto razen. Goed om weten!
Het is hier allemaal zon groot avontuur. Ik vergeet steeds
dat tornados gevaarlijk zijn en dat de onweders enorme schade kunnen
aanrichten. Gelukkig heeft Kylie haar voeten wel op de grond en heeft ze de
gaspedaal vandaag iets harder dan gewoonlijk ingedrukt. Geen zorgen dus, ik ben
in veilige handen J
Al is de pret maar van korte duur want morgen vertrekken
we opnieuw naar the middle of everywhere: South-Dakota.
Afgelopen ruime week hebben we (Kylie en ik) in een trailer
in Ferret Camp in het Charles W. Russel Refuge (Montana) verbleven. We waren
daar samen met het team van het Zwartvoetbunzingenproject. 7 studenten die 3
maanden lang (10 dagen werken, 4 dagen vrij) prairiehonden en hun kolonies
inventariseren en daarna de dieren zullen vangen, onderzoeken en vaccineren
tegen de plaag (jaja, die ziekte uit de Middeleeuwen komt nog steeds voor).
Reden dat ze zoveel tijd steken in de prairiehonden is omdat deze het
voedsel-nummer-1 zijn van de bunzingen, welke extreem bedreigd zijn. Afgelopen
winter hebben ze slechts 3 bunzingen geteld in het hele park! Geen
prairiehonden betekenen dus geen Zwartvoetbunzingen.
Er is zoveel te vertellen. Eerst misschien onze
verblijfplaats. Het was even aanpassen (niet altijd warm water, spaarzaam zijn
met elektriciteit, hygiëne die soms ver te zoeken was, weinig ruimte in de trailer,
dode motten/vliegen/muggen overal ), maar uiteindelijk voelde ik me er wel goed
thuis, omringd door een kolonie prairiehonden en met het gezelschap van een
familie konijnen. En natuurlijk opnieuw dat uitzicht . Geen menselijke
tekenen (op de caravans na) te bekennen in de ruime omgeving en ruim was het er
wel! Ik weet niet of ik tijd kan steken in het uploaden van fotos, maar ik zal
er later zeker werk van maken. Uitgestrekte grasvlakten (die de laatste 4 dagen
geel kleurden van de bloemen) en een grote variatie aan heuvels. SJONGE!
Dan de Holenuilen. We hadden een kaart gekregen waar de
uilennestplaatsen van de afgelopen 2 jaar stonden aangeduid en de eerste dag
hebben we met Randy rondgereden om de huidige uilennesten te zien. Daarna zijn
we teruggekeerd naar alle gekende sites om ze te markeren met reflectoren en
onderweg zagen we nog meer uilen vliegen. Ze zaten werkelijk overal, we moesten
ze alleen zien te vinden (wat niet eenvoudig is want de uilen broeden IN een kolonies
van de prairiehonden en vanop enige afstand gelijkt een Holenuil op een
prairiehond! Zelfde kleur en ongeveer zelfde grootte). Alleen als alle
prairiehonden gingen schuilen voor het gevaar (ons) en de uil bleef zitten, of
als de uil opvloog, konden we de nestplaats ongeveer lokaliseren. Dan sprongen
we uit de auto op zoek naar enige activiteit van de uil. Op enkele
tunnelingangen kwamen we uitwerpselen en braakballen tegen, goed teken want we
zaten dichtbij de nestingang en dan moesten we zoeken naar decoratie rond een
hol (mannetjes decoreren de nestplaats om een vrouwtje te versieren). Dat
bestaat hoofdzakelijk uit mest en/of takjes. Sommige mannetjes steken er veel
tijd in, anderen minder (of het is na verloop van tijd verdwenen/verminderd
door het weer). Een ander iets waar we op letten is het vinden van
voedselresten (de mannetjes slepen voedsel aan, terwijl het vrouwtje zit te
broeden). Voedselresten gaat van een sprinkhanenpoot tot 18 kikkertjes, een
dikke spin en 4 krekels (gisteravond hadden we zon nestplaats!). Een laatste
teken dat we de nestplaats gevonden hebben is het pluimpje. Werkelijk aan
iedere nesttunnel kwamen we zeker 1 donspluimpje tegen! Je leest het goed, soms
is het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de laatste dagen hadden we
echt veel succes. Onze arendsblik was geboren!
Na het lokaliseren van de nestplaatsen moesten we de uilen
zien te vangen en dan voorzagen we ze van een zendertje (om hun migratieroutes
te kunnen volgen) en werden ze geringd en opgemeten. In totaal hebben we 23
uilen gevangen. Op 1 vangmoment (we gingen s ochtends en/of s avonds op pad)
konden we maximum 3 nestsites aan. Het duurde namelijk een halfuur eer 1 uil
alle handelingen had ondergaan en we controleren de vallen liefst elk uur.
Daarbij komt nog eens de afstand die we moesten afleggen. Sommige sites lagen
dicht bij elkaar, voor andere moesten we 15 minuten of langer rijden. Het was
soms puzzelen om te weten welke plaatsen we best met elkaar konden combineren.
Soms strooide ook het weer roet in het eten. We zitten in
het regenseizoen, wat resulteert in het plots opsteken van een regenbui
(welke fel kan zijn en kan omslaan in onweer). Gelukkig zagen we de bui vaak al
van ver hangen en dan was het constant de wind in de gaten houden (welke ook
plots van richting kan veranderen). Het grootste probleem met de regen is dat
het de wegen onberijdbaar maakt. De grond bestaat er uit een soort klei, welke
super super glad is wanneer het nat is. We hebben het verschillende keren aan
den lijve ondervonden. Op een avond hadden we net een val uitgezet toen het
begon te regenen. We dachten, effe wachten tot de bui over is en dan rijden we
naar de locatie 15 minuten verder, om daar de 2e val te plaatsen. De
bui was over, zon begon te schijnen, wij vertrekken op rustig tempo. We kwamen
net uit de bocht toen Carl (we hebben onze wagen Carl gedoopt) naar links en
naar rechts begon te glijden! OEPS! We hebben dan halfuurtje gewacht tot de weg
opgedroogd was om het vangen verder te zetten (gelukkig droogt alles hier
relatief snel op).
Vorige vrijdag zijn we naar Malta, het dichtst bijzijnde
dorpje op 1 uur rijden, gereden om de was te doen en eten te kopen. Het was de
hele dag al dreigende lucht, maar we hadden het zitten. Regen die zich
ontwikkelde in onweer. We konden niet rap genoeg terugrijden naar het kamp,
want we wisten wat regen doet met de wegen (en 4/5 van de weg was onverhard!).
Het was al te laat. De eerste 10 mijl op de onverharde weg ging goed, maar dan
ging het opnieuw van links naar rechts. Uiteindelijk hebben we ons in de
graskant gezet, maar toen we wouden verder rijden, wou Carl niet meer mee.
Gelukkig waren we erop voorzien om in geval van nood in de wagen te slapen. Tot
een Amerikaan met dikke 4X4 uit tegengestelde richting kwam aangeschoven
(letterlijk!). Zijn vrouw had hem ingelicht uit te kijken naar een rood
autootje dat mogelijks in de problemen ging zitten, zodoende. Met een dik touw
heeft hij ons terug naar het midden van de weg getrokken en konden we onze weg
verderzetten. Stapvoets.
Wat is er nog allemaal te vertellen? Carl houdt ervan om
dieren te knuffelen, helaas bijna altijd met fatale afloop voor het dier. Kylie
remde nog uit alle macht voor een ratelslang op de weg, maar het kwaad was
geschied. De remmen blokkeerden OP het dier en hij was over de lengte
opengereten. Ik zal jullie de details besparen. Helaas voor het dier, hij was
niet dood, in tegendeel! We wouden de kop met de schop afhakken (korte pijn),
maar ondanks dat al zijn inwendige uitwendig lag, was hij klaar voor de aanval!
We hebben er dan maar een 2e keer over gereden. Echt jammer!! Al
komt het hier vaker voor dat wildlife wordt aangereden. Of die keer dat een
prairiehond de weg overstak en onze wielen raakte of dat we de Night Hawk op de
weg niet zagen zitten in het donker Dat zijn helaas de dieptepunten van onze
trip.
Gelukkig ook leuke momenten, zoals toen we een Amerikaanse
das tegenkwamen die aan het wandelen was op de weg! Amerikaanse dassen zijn
zelden waar te nemen, laat staan op klaarlichte dag! We zijn gezegend!!!!! Helaas
heeft Kylie alleen zijn achterwerk op foto kunnen vastleggen, terwijl ik door
de verrekijker tuurde voor de details (al liep hij 10m voor ons uit). Of zoals
wanneer we een stekelvarken zagen vluchten in de bosjes met zijn scherpe
stekels opgericht. We konden onze ogen niet geloven en al zeker niet toen we
100m verder een 2e stekelvarken tegenkwamen! We sprongen uit de auto
en zetten de achtervolging in. Uiteindelijk heeft het dier zich gewillig laten
fotograferen (we hebben zelfs een selfie met hem genomen!).
Ik denk dat dit de grootste verhalen zijn, maar er zijn er
nog. Helaas is de tijd een beetje beperkt. Om nog af te sluiten Ons uilen
vangen in Montana zat er feitelijk nog niet op. We moesten zeker nog 10 dieren
vangen om alle zendertjes uit te zetten, maar het weer strooide andermaal roet
in het eten. Deze morgen klopte 1 van de Zwartvoetbunzingleden op de deur om te
zeggen dat ze het kamp evacueerden. We moesten in allerijl alles inpakken om
een halfuur later te vertrekken. Ze voorzien er de komende dagen felle onweders
en hagelbuien en het had die ochtend al stevig geregend. Onze auto is feitelijk
niet goed voorzien om te rijden op gladde wegen (Carl heeft zijn beperkingen),
dus we vertrokken in allerijl met een bunzingen-auto voor en achter ons. Het
slieren begon en we waren nog geen 4 kilometer ver, toen we via de walkietalkie
hoorden dat de auto achter ons van de baan was geraakt. De neus was diep in de
gracht geboord, de achterwielen hingen in de lucht. Gelukkig hadden de mensen
in de auto niets opgelopen! Probleem was dat de weg te glad lag om de wagen
eruit te trekken of om enige grip te krijgen/geven. 2 Bunzing-leden liepen
terug naar het kamp om hun oversten te vragen wat ze moesten doen, toen de
anderen een nieuwe poging waagden om de auto uit de gracht te krijgen (we waren
inmiddels 2u verder en de weg was goed opgedroogd). Wonder boven wonder, het
lukte! We zijn terug naar het kamp gereden, hebben nog een uur gewacht en
hebben dan zonder enige problemen onze trip verder gezet. Nu zitten we dus
noodgedwongen op hotel (WAT EEN LUXE!!!) en morgen rijden we door naar
South-Dakota om in tenten te slapen, ver weg van enige beschaving. Dat zal een
aanpassing zijn! Geen water, elektriciteit, internet (al valt het leven zonder
internet goed mee, je weet niets van wat er gebeurt in de wereld en je houdt je
bezig met wat je hebt: boeken, naar buiten kijken, uiltjes vangen (in alle
betekenissen van de 2 woorden) ) Dus jullie zullen opnieuw wat geduld moeten
uitoefenen om vers nieuws op de blog te lezen.
Nu ik eraan denk, kamperen = leven met hetgene dat je hebt:
we hadden in de camper de klutsers om op een mixer te steken, om pudding te
maken, maar we hadden de motor (de mixer zelf) niet. Plots kwam ik op het briljante
idee (al zeg ik het zelf) om een boormachine te gebruiken! EN HET WERKTE!!!
Die avond stond chocoladepudding als dessert op het menu.
Nu ga ik slapen. Morgen nog 5u rijden en vanaf dan, tot
ziens bed en warme slaapruimte. Vele groetjes en geen zorgen, ik overleef het
wel!
Vandaag Wyoming doorkruist en net aangekomen in Billings, Montana. Morgenvroeg trekken we nog een stukje verder noordwaarts. Het was een standaard rit met veel zon, beetje regen, onweer in de verte, schitterende wolkenmassa's en geweldige landschappen.
Zo, nu nog gauw profiteren van de laatste uren internet op onze kamer, in een western getinte lodge. Groetjes en tot over een goeie week!
Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en
nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje
kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat
geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben
we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar
de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen,
om een kijkje te nemen in de tunnel.
We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo
schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de
lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.
Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch
onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa
was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles,
het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen
en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de
zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen
controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de
coyotes die aan het huilen sloegen Trouwens, reden dat we niet ongerust waren
op een inslag was door het ontbreken van de donder.
Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk
vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens
een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het
moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder
geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!
Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife
Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens
gemaakt werden. Nu is de grond volledig gereinigd, op sommige plaatsen is de
bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn,
roofvogels, zangvogels, reptielen de hele rimram dus.
Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote
stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets
meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten)
en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we
lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.
De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun
natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen
met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden.
Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de
uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het
gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1
nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken
naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen We hebben gisteren drie
vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2
mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze.
Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt
af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog
geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...
David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het
vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een
klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams,
David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!
Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de
Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze
uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen
50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het
hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder
geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen
waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de
avond.
Vandaag een heerlijke dag achter de rug met 10 uren in de
auto zitten en 2u sightseeing. Deze morgen zijn we om 8u vertrokken uit onze
honeymoon suite in Tooele, richting Denver. Halverwege de route hebben we een tussenstop gemaakt in het Dinosaur
National Monument, Utah. 149 Miljoen jaar geleden stroomde een rivier doorheen
het huidige parkgebied. Dat droogde op en tal van dinos (en zoogdieren,
vissen, amfibieën) stierven. Enige tijd later vulde de rivier zich terug met
water, waardoor sommige dode dieren meespoelden met het water en anderen bedekt
werden met sedimenten. Gaandeweg versteenden de sedimenten en de dinos,
zoogdieren, vissen werden onderdeel van de huidige rotsen. Door de beweging
van de aardplaten kwamen de rotsen uiteindelijk naar boven en werden de
skeletten zichtbaar. Rond 1900 werden de eerste skeletten blootgelegd. Vandaag
staat er een gebouw rond 1 van de bergwanden, waarin de fossielen zichtbaar
zijn. Hieronder zie je de kop van een Allosaurus.
Na het bezoek aan de rotswand binnen, hebben we buiten een
wandeltraject van 2,5km gevolgd. Dit bracht ons langs verschillende fossielen,
zowel van dinos als van bomen. We kwamen ook enkele nazaten van de dinos (hagedissen
en diverse vogelsoorten) tegen.
Na het bezoek zetten we onze tocht verder. Net voor we
Colorado binnenreden, werden we tegengehouden door een politieman. We zouden 84
mph (= 135 km/u) gereden hebben, in plaats van de toegestane 65 mph (= 104km/u)!
Ons overladen karretje, die ook nog eens op cruise control stond, zou nooit aan
een dergelijke snelheid geraken, wat we de agent dan ook hebben uitgelegd met
bambi-ogen op. Het bleef bij een waarschuwing. OEF! (We reden werkelijk echt
niet zo snel, hooguit 66 mph want het ging bergaf ). Eerder op de dag hadden we
al tal van Ferraris, Lamborghinis en Rolls Royces tegengekomen, welke
deelnamen aan de Goldrush Rally. Die overtraden echt de maximum snelheid en
voor onze neus werd er 1 tegengehouden door de politie, tot groot jolijt van
onszelf. Wisten wij veel dat we enkele uren later zelf gingen tegengehouden
worden!
In ieder geval, we hebben onze tocht rustig verder gezet. We
reden een groot stuk langs de Colorado River, doorheen de bergen. Hier hebben
we (eindelijk) het Big Horn Sheep gezien, een mannetje en tal van vrouwtjes. De
hoornen van het mannetje waren zeer goed zichtbaar, ondanks de grote tussenafstand.
We hebben ook ons hoogterecord verbroken, meer dan 11 000 feet (= meer dan
3352 m boven de zeespiegel)! We zaten bijna met ons hoofd in de wolken en geen
idee wat de uitleg is, maar we waren precies ook wat vrolijker dan gewoonlijk.
Ik weet niet hoe het is om een eerste keer New York te
bezoeken, maar ik denk dat het effect hetzelfde is. Raampje open, hoofd naar
buiten en met open mond de omgeving waarnemen. Enige verschil, hier waren het
(besneeuwde) bergwanden die we zagen en zuivere lucht die we inademden.
HEERLIJK!
Morgen en overmorgen gaan we hier in de buurt van Denver een
natuurgebied bezoeken om uilen te vangen. Tot enkele dagen geleden werd de
streek nog geteisterd door stormen en tornados. Benieuwd hoe de gevolgen
hiervan eruit zien. Slaapwel!
Gisteren hebben we in het derde werkgebied 6 kuikens en 7 volwassen vogels geringd. Het was een drukke avond met heel wat over en weer rijden, maar de vangst was goed. We hebben ook een gedetailleerde kijk kunnen nemen in de voeding van Holenuilen. In en rond de nestboxen lagen we krekels, sprinkhanen, diverse muizensoorten (Deer Mouse, Kangeroo rat), vogels, hagedissen en slangen. Voedsel is er ruim genoeg op het domein. In 1 nesttunnel konden we onze plunger zelfs niet verder doorduwen doordat knaagdieren de doorgang versperden! Gelukkig konden de uilen wel nog steeds passeren.
Vandaag zijn we in de voormiddag uilen gaan vangen. We zijn tegen 7.45u vertrokken, zodat we vroeg terug waren om alles klaar te maken om morgen te vertrekken. Het plan is trouwens terug gewijzigd, in plaats van rechtstreeks door te rijden naar Montana, maken we eerst een 2-daagse tussenstop in Denver, Colorado, waar we David en Kelsey zullen ontmoeten. We komen er dinsdag toe en vertrekken donderdag naar Montana. Donderdag gaan we ook afscheid moeten nemen van Danielle. Haar vakantie zit er dan jammer genoeg op. Eerst zullen we wel nog genieten van onze trip. Morgen zouden we passeren langs een gebied waar duizenden dino-resten teruggevonden/terug te vinden zijn. Meer details volgen nog!
Trouwens, in Montana wordt het leven terug back to basics. Geen elektriciteit en al zeker geen internet. Benieuwd hoe makkelijk het zal zijn om dat comfort achter te laten al verblijven we wel in een trailer. De week erna wordt het écht kamperen.
Nog even zeggen, de spaghetti was een schot in de roos. Danku meneer Meus!
Kylie is gisteren bij me ingetrokken, haar kamer was
uiteindelijk niet zo ideaal en ik heb hier toch plaats over. Ter compensatie
heeft het hotel onze keuken opengesteld (normaal moet een toeslag betaald
worden op het gebruik ervan). Dat wordt morgen (vandaag is hier jammer genoeg geen
tijd meer voor) spaghettisaus van Jeroen Meus maken. Ze zullen hier niet weten
wat ze ruiken/proeven!
In de namiddag hadden we afgesproken met Boyd om uilen te
vangen op het militaire domein. Boyd helpt ook mee met het ringen van de uilen
op Antelope Island, maar hij heeft een eigen manier van werken. Dat maakt de
samenwerking niet altijd even gemakkelijk, al is hij wel toegankelijk.
We splitsten op in 2 groepen en hebben in totaal een berg
kuikens (ongeveer 35) en zes volwassen vogels geringd. Ook hebben we 1
geolocator teruggevonden. Enkele vogels hebben vorig jaar een geolocator
gekregen, zodat hun migratieroutes kunnen worden vastgesteld. Elke 5 minuten
slaat het zendertje de hoeveelheid opgevangen zonlicht op en het uur is
gekalibreerd op de Greenwich-tijd. Aan de hand van die gegevens kan een
computer achterhalen waar de uil zich op een bepaald moment bevond. Het enige probleem
is dat de gegevens op het zendertje staan en niet worden doorgestuurd naar een
externe computer. Hierdoor moeten we zoveel mogelijk volwassen vogels vangen om
de zendertjes terug te vinden, maar de zendertjes terugvinden is een beetje als
zoeken naar een speld in een hooiberg. We waren dus erg opgetogen met het eerste
gevonden zendertje! De reden waarom geolocators in plaats van satellietzendertjes
(gegevens worden direct doorgestuurd naar een externe computer) gebruikt
worden, is de kostprijs. 1 Geolocator kost zon 200 dollar, terwijl een satellietzender
3000 dollar kost. Dit jaar hopen we dus zoveel mogelijk zendertjes terug te
vinden en 80 nieuwe zendertjes te installeren op uilen. Hoe zon zendertje er
uitziet en hoe het op de uil bevestigd wordt, zal ik later tonen, wanneer we ze
beginnen te installeren (we hebben een 20-tal zendertjes meegekregen om in
Montana te gebruiken).
Verder was het gisteren een doodgewone werkdag.
Straks, rond 14u vertrekken we opnieuw naar het militaire
domein om de uilen in een derde gebied te vangen. Morgen wordt onze laatste werkavond
in Utah en dan gaan we alle vogels vangen die we de voorbije dagen niet in de
val kregen. Maandag vertrekken we dan in theorie richting Montana, richting de
Black-Footed Ferret.
(Centraal, aan de horizon zit een uiltje op een zitstok. Als het niet goed te zien is, volgt hieronder nog een inzooming)
Net terug van een avondje uilen vangen. In onze eerste nestbak hadden we 9 grote kuikens en in 2 andere bakken waren ze nog te klein om te ringen. We hebben ook 2 vrouwtjes gevangen, maar de mannetjes kregen we niet te pakken. Telkens we aan de nestplaats toekwamen, hoorden we ze alarm slaan. Morgen beter.
Verder niets speciaals te vertellen, want dat het uitzicht schitterend is, zijn jullie vast al moe gehoord. Ik zal morgen kijken om een fotootje te nemen.
We zijn net aangekomen in ons hotel voor de komende 2/3 nachten en stiekem hoop ik nu voor 3 nachten, want onze kamers zijn buiten standaard! Hieronder 2 sfeerbeelden van m'n kamer... Die Amerikanen weten hun (buitenlandse) vrijwilligers nogal te verwennen!
Vandaag was het een licht frustrerende dag voor ons team, wat uilen vangen betreft. We hebben 6 uur gewacht om op 3 verschillende locaties uilen te vangen, maar niemand gaf thuis. Op de eerste locatie hadden we 2 dagen geleden nog 6 kuikens geringd, maar toen we na 2u wachten geen reactie kregen en na het vinden van plukken veertjes, hebben we eens in de nestbak gekeken. Alle jongen waren verdwenen en er was geen blijk van recente activiteit. In het ergste geval zijn alle kuikens opgegeten (door wezels, dassen, coyote, roofvogels...) en zijn de ouders vertrokken, of in het beste geval is 1 of enkele kuikens gedood en zijn de andere naar een veiligere plaats ondergebracht door de ouders. Het zal een mysterie blijven wat er exact met de kuikens gebeurd is, tenzij we aan de hand van de ringen hun locatie kunnen achterhalen. Het andere team heeft wel 2 koppels geringd en 6 + 8 kuikens gezien.
Tijdens het wachten hebben we onze tijd nuttig besteed aan het verkennen van het eiland. We kwamen heel wat verschillende vogelsoorten, enkele bizons, veel Pronghorns, honderden Jack Rabbits en een Gophersnake tegen. Ook de zonsondergang was niet mis. Voor zij die ooit in de buurt zijn van Antelope Island, het is zeker een bezoekje waard!
Deze avond waren we aan het wachten op het andere uilenteam toen we het gezelschap van coyotes kregen. Het begon met een huilconcert in de verte en het eindigde met een blaffend gehuil dichtbij onze wagen. Tijdens het wachten hoorde Danielle ook een Pygmy Owl roepen. Normaal leven deze uilen in een boomrijke omgeving, maar er hangen enkele geschikte nestkasten op het eiland (voor een andere vogelsoort: Kestrel, een soort torenvalk). Mogelijks gaat het om een uil op doortrek die de nestkasten gevonden heeft en besloten heeft hier te blijven. Helaas zit onze tijd op Antelope Island erop en zullen we de Pygmy Owl hier niet te zien krijgen.
Morgenvroeg rond 11u vertrekken we richting de militaire basis in Deseret om 2 dagen lang uilen te vangen. Wat onze volgende bestemming wordt is nog een vraagteken, maar we hopen allemaal op Montana. Slapen in een trailer, in de middle of everywhere, onder de Melkweg, met een zeldzame Black-Footed Ferret (marterachtige) die normaal gezien onder onze trailer woont. Laat ons hopen!
