Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera  (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen, om een kijkje te nemen in de tunnel.

We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.

Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles, het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de coyotes die aan het huilen sloegen… Trouwens, reden dat we niet ongerust waren op een inslag was door het ontbreken van de donder.

Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!

05-06-2014 om 08:02 geschreven door Claire

Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens gemaakt werden. Nu is de grond volledig ‘gereinigd’, op sommige plaatsen is de bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn, roofvogels, zangvogels, reptielen… de hele rimram dus.

Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten) en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.

De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden. Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1 nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen… We hebben gisteren drie vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2 mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze. Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...

David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams, David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!

Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen 50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de avond.

04-06-2014 om 19:35 geschreven door Claire

Vandaag een heerlijke dag achter de rug met 10 uren in de auto zitten en 2u ‘sightseeing’. Deze morgen zijn we om 8u vertrokken uit onze honeymoon suite in Tooele, richting Denver. Halverwege de route hebben we een tussenstop gemaakt in het ‘Dinosaur National Monument’, Utah. 149 Miljoen jaar geleden stroomde een rivier doorheen het huidige parkgebied. Dat droogde op en tal van dino’s (en zoogdieren, vissen, amfibieën) stierven. Enige tijd later vulde de rivier zich terug met water, waardoor sommige dode dieren meespoelden met het water en anderen bedekt werden met sedimenten. Gaandeweg versteenden de sedimenten en de dino’s, zoogdieren, vissen… werden onderdeel van de huidige rotsen. Door de beweging van de aardplaten kwamen de rotsen uiteindelijk naar boven en werden de skeletten zichtbaar. Rond 1900 werden de eerste skeletten blootgelegd. Vandaag staat er een gebouw rond 1 van de bergwanden, waarin de fossielen zichtbaar zijn. Hieronder zie je de kop van een Allosaurus.

Na het bezoek aan de rotswand binnen, hebben we buiten een wandeltraject van 2,5km gevolgd. Dit bracht ons langs verschillende fossielen, zowel van dino’s als van bomen. We kwamen ook enkele nazaten van de dino’s (hagedissen en diverse vogelsoorten) tegen.

Na het bezoek zetten we onze tocht verder. Net voor we Colorado binnenreden, werden we tegengehouden door een politieman. We zouden 84 mph (= 135 km/u) gereden hebben, in plaats van de toegestane 65 mph (= 104km/u)! Ons overladen karretje, die ook nog eens op cruise control stond, zou nooit aan een dergelijke snelheid geraken, wat we de agent dan ook hebben uitgelegd met bambi-ogen op. Het bleef bij een waarschuwing. OEF! (We reden werkelijk echt niet zo snel, hooguit 66 mph want het ging bergaf…). Eerder op de dag hadden we al tal van Ferrari’s, Lamborghini’s en Rolls Royces tegengekomen, welke deelnamen aan de Goldrush Rally. Die overtraden echt de maximum snelheid en voor onze neus werd er 1 tegengehouden door de politie, tot groot jolijt van onszelf. Wisten wij veel dat we enkele uren later zelf gingen tegengehouden worden!

In ieder geval, we hebben onze tocht rustig verder gezet. We reden een groot stuk langs de Colorado River, doorheen de bergen. Hier hebben we (eindelijk) het Big Horn Sheep gezien, een mannetje en tal van vrouwtjes. De hoornen van het mannetje waren zeer goed zichtbaar, ondanks de grote tussenafstand. We hebben ook ons hoogterecord verbroken, meer dan 11 000 feet (= meer dan 3352 m boven de zeespiegel)! We zaten bijna met ons hoofd in de wolken en geen idee wat de uitleg is, maar we waren precies ook wat vrolijker dan gewoonlijk.

Ik weet niet hoe het is om een eerste keer New York te bezoeken, maar ik denk dat het effect hetzelfde is. Raampje open, hoofd naar buiten en met open mond de omgeving waarnemen. Enige verschil, hier waren het (besneeuwde) bergwanden die we zagen en zuivere lucht die we inademden. HEERLIJK!

Morgen en overmorgen gaan we hier in de buurt van Denver een natuurgebied bezoeken om uilen te vangen. Tot enkele dagen geleden werd de streek nog geteisterd door stormen en tornado’s. Benieuwd hoe de gevolgen hiervan eruit zien. Slaapwel!

03-06-2014 om 08:05 geschreven door Claire

Gisteren hebben we in het derde werkgebied 6 kuikens en 7 volwassen vogels geringd. Het was een drukke avond met heel wat over en weer rijden, maar de vangst was goed. We hebben ook een gedetailleerde kijk kunnen nemen in de voeding van Holenuilen. In en rond de nestboxen lagen we krekels, sprinkhanen, diverse muizensoorten (Deer Mouse, Kangeroo rat), vogels, hagedissen en slangen. Voedsel is er ruim genoeg op het domein. In 1 nesttunnel konden we onze plunger zelfs niet verder doorduwen doordat knaagdieren de doorgang versperden! Gelukkig konden de uilen wel nog steeds passeren.

Vandaag zijn we in de voormiddag uilen gaan vangen. We zijn tegen 7.45u vertrokken, zodat we vroeg terug waren om alles klaar te maken om morgen te vertrekken. Het plan is trouwens terug gewijzigd, in plaats van rechtstreeks door te rijden naar Montana, maken we eerst een 2-daagse tussenstop in Denver, Colorado, waar we David en Kelsey zullen ontmoeten. We komen er dinsdag toe en vertrekken donderdag naar Montana. Donderdag gaan we ook afscheid moeten nemen van Danielle. Haar vakantie zit er dan jammer genoeg op. Eerst zullen we wel nog genieten van onze trip. Morgen zouden we passeren langs een gebied waar duizenden dino-resten teruggevonden/terug te vinden zijn. Meer details volgen nog!

Trouwens, in Montana wordt het leven terug back to basics. Geen elektriciteit en al zeker geen internet. Benieuwd hoe makkelijk het zal zijn om dat comfort achter te laten al verblijven we wel in een trailer. De week erna wordt het écht kamperen.

Nog even zeggen, de spaghetti was een schot in de roos. Danku meneer Meus!

02-06-2014 om 03:36 geschreven door Claire

Kylie is gisteren bij me ingetrokken, haar kamer was uiteindelijk niet zo ideaal en ik heb hier toch plaats over. Ter compensatie heeft het hotel onze keuken opengesteld (normaal moet een toeslag betaald worden op het gebruik ervan). Dat wordt morgen (vandaag is hier jammer genoeg geen tijd meer voor) spaghettisaus van Jeroen Meus maken. Ze zullen hier niet weten wat ze ruiken/proeven!

In de namiddag hadden we afgesproken met Boyd om uilen te vangen op het militaire domein. Boyd helpt ook mee met het ringen van de uilen op Antelope Island, maar hij heeft een eigen manier van werken. Dat maakt de samenwerking niet altijd even gemakkelijk, al is hij wel toegankelijk.

We splitsten op in 2 groepen en hebben in totaal een berg kuikens (ongeveer 35) en zes volwassen vogels geringd. Ook hebben we 1 geolocator teruggevonden. Enkele vogels hebben vorig jaar een geolocator gekregen, zodat hun migratieroutes kunnen worden vastgesteld. Elke 5 minuten slaat het zendertje de hoeveelheid opgevangen zonlicht op en het uur is gekalibreerd op de Greenwich-tijd. Aan de hand van die gegevens kan een computer achterhalen waar de uil zich op een bepaald moment bevond. Het enige ‘probleem’ is dat de gegevens op het zendertje staan en niet worden doorgestuurd naar een externe computer. Hierdoor moeten we zoveel mogelijk volwassen vogels vangen om de zendertjes terug te vinden, maar de zendertjes terugvinden is een beetje als zoeken naar een speld in een hooiberg. We waren dus erg opgetogen met het eerste gevonden zendertje! De reden waarom geolocators in plaats van satellietzendertjes (gegevens worden direct doorgestuurd naar een externe computer) gebruikt worden, is de kostprijs. 1 Geolocator kost zo’n 200 dollar, terwijl een satellietzender 3000 dollar kost. Dit jaar hopen we dus zoveel mogelijk zendertjes terug te vinden en 80 nieuwe zendertjes te installeren op uilen. Hoe zo’n zendertje er uitziet en hoe het op de uil bevestigd wordt, zal ik later tonen, wanneer we ze beginnen te installeren (we hebben een 20-tal zendertjes meegekregen om in Montana te gebruiken).

Verder was het gisteren een doodgewone werkdag.

Straks, rond 14u vertrekken we opnieuw naar het militaire domein om de uilen in een derde gebied te vangen. Morgen wordt onze laatste werkavond in Utah en dan gaan we alle vogels vangen die we de voorbije dagen niet in de val kregen. Maandag vertrekken we dan in theorie richting Montana, richting de Black-Footed Ferret.

(Centraal, aan de horizon zit een uiltje op een zitstok. Als het niet goed te zien is, volgt hieronder nog een inzooming)

31-05-2014 om 19:55 geschreven door Claire

Net terug van een avondje uilen vangen. In onze eerste nestbak hadden we 9 grote kuikens en in 2 andere bakken waren ze nog te klein om te ringen. We hebben ook 2 vrouwtjes gevangen, maar de mannetjes kregen we niet te pakken. Telkens we aan de nestplaats toekwamen, hoorden we ze alarm slaan. Morgen beter.

Verder niets speciaals te vertellen, want dat het uitzicht schitterend is, zijn jullie vast al moe gehoord. Ik zal morgen kijken om een fotootje te nemen.

Groetjes!

30-05-2014 om 07:55 geschreven door Claire

We zijn net aangekomen in ons hotel voor de komende 2/3 nachten en stiekem hoop ik nu voor 3 nachten, want onze kamers zijn buiten standaard! Hieronder 2 sfeerbeelden van m'n kamer... Die Amerikanen weten hun (buitenlandse) vrijwilligers nogal te verwennen!

29-05-2014 om 23:39 geschreven door Claire

Vandaag was het een licht frustrerende dag voor ons team, wat uilen vangen betreft. We hebben 6 uur gewacht om op 3 verschillende locaties uilen te vangen, maar niemand gaf thuis. Op de eerste locatie hadden we 2 dagen geleden nog 6 kuikens geringd, maar toen we na 2u wachten geen reactie kregen en na het vinden van plukken veertjes, hebben we eens in de nestbak gekeken. Alle jongen waren verdwenen en er was geen blijk van recente activiteit. In het ergste geval zijn alle kuikens opgegeten (door wezels, dassen, coyote, roofvogels...) en zijn de ouders vertrokken, of in het beste geval is 1 of enkele kuikens gedood en zijn de andere naar een veiligere plaats ondergebracht door de ouders. Het zal een mysterie blijven wat er exact met de kuikens gebeurd is, tenzij we aan de hand van de ringen hun locatie kunnen achterhalen. Het andere team heeft wel 2 koppels geringd en 6 + 8 kuikens gezien.

Tijdens het wachten hebben we onze tijd nuttig besteed aan het verkennen van het eiland. We kwamen heel wat verschillende vogelsoorten, enkele bizons, veel Pronghorns, honderden Jack Rabbits  en een Gophersnake tegen. Ook de zonsondergang was niet mis. Voor zij die ooit in de buurt zijn van Antelope Island, het is zeker een bezoekje waard!

Deze avond waren we aan het wachten op het andere uilenteam toen we het gezelschap van coyotes kregen. Het begon met een huilconcert in de verte en het eindigde met een blaffend gehuil dichtbij onze wagen. Tijdens het wachten hoorde Danielle ook een Pygmy Owl roepen. Normaal leven deze uilen in een boomrijke omgeving, maar er hangen enkele geschikte nestkasten op het eiland (voor een andere vogelsoort: Kestrel, een soort torenvalk). Mogelijks gaat het om een uil op doortrek die de nestkasten gevonden heeft en besloten heeft hier te blijven. Helaas zit onze tijd op Antelope Island erop en zullen we de Pygmy Owl hier niet te zien krijgen.

Morgenvroeg rond 11u vertrekken we richting de militaire basis in Deseret om 2 dagen lang uilen te vangen. Wat onze volgende bestemming wordt is nog een vraagteken, maar we hopen allemaal op Montana. Slapen in een trailer, in de middle of everywhere, onder de Melkweg, met een zeldzame Black-Footed Ferret (marterachtige) die normaal gezien onder onze trailer woont. Laat ons hopen!

Nu is het bedtijd, tot morgen!

29-05-2014 om 08:43 geschreven door Claire

Toen we gisteren om 15.45u passeerden aan een publieke thermometer, stond die op 91°F (32°C). Gelukkig was het alweer een beetje afgekoeld wanneer we rond 17u effectief begonnen met uilen vangen. Het was goed draagbaar. Ook voor de uilen moet het perfect weer geweest zijn, want we hebben in totaal 3 koppels gevangen. In onze termen is dat een geslaagde dag, aangezien we soms enkele uren moeten wachten op een uilenvangst.

We waren bezig met een uiltje te hanteren, toen iemand plots zei “he, bizons!”. Op zo’n 100m van ons waren 3 bizons komen grazen. Gek genoeg werd niemand ongerust. Wij respecteerden hen en zij respecteerden ons, al moet je hen wel in de gaten houden. Ze kunnen tot 65km/u rennen en ze bestaan uit 1 brok spieren!

Aan 1 van de nestbakken zat opnieuw een grote Zwarte Weduwe verscholen, net aan het handvat om de emmer van de nestbak te lichten (we nemen de emmer weg en dan kunnen we kijken in de ondergrondse bak). We hadden ze net op tijd opgemerkt. Terwijl Kylie haar vakkundig met een tak verwijderde, verscheen plots meneer Zwarte Weduwe (of is het Zwarte weduwenaar?) Hij was 3 à 4 keer kleiner dan het vrouwtje en veel actiever. Hij sprintte weg onder een steen. We hebben de 2 spinnen vast gestoord in hun liefdesspel, waarbij het mannetje letterlijk zijn leven riskeert. Als hij 1 verkeerde beweging maakt of net na de paring, dan eet het vrouwtje hem gewoon op (opeten na de paring komt meestal voor, maar sommige mannetjes weten het toch te overleven).

Op terugweg naar huis hadden de muskieten bloed geroken, ons bloed! Muskieten 7 – Claire 2 (Als waarschuwing voor de andere muskieten, hangen er nu 2 dode muggen aan het plafond van onze auto). Het is op karakter dat ik er probeer niet aan te krabben, maar het jeukt toch verschrikkelijk. Al is het denk ik te vergelijken met ‘normale’ muggenbeten. Gelukkig kennen ze hier ook de after-bite producten.

Gisteren trouwens geen last gehad van uitdrogingsverschijnselen. We hadden fruitsap, zoute chips en water ingeslagen, zodat ons lichaam voldoende zouten en voedingsstoffen kon opnemen en vasthouden.

Straks hebben we opnieuw om 16u afgesproken op het eiland, mogelijks voor de laatste keer. We moeten nog een 3-tal koppels vangen en daarna zit ons werk erop. Morgen vertrekken we normaal gezien (als we groen licht krijgen van onze contactpersoon) richting een militaire basis in Deseret, Utah. Dat betekent inpakken. We hebben enkele noodzakelijke inkopen moeten doen, dus hopelijk krijgen we nog steeds alles in onze auto!

Groetjes

28-05-2014 om 18:52 geschreven door Claire

Gisteren zijn we om 14u aangekomen op Antelope Island en we werden opnieuw verwelkomd door de muggen. Iedere kolonie vormde een dikke zuil boven elke struik die we zagen en als we even stopten voor een foto, kwamen ze op ons af. De muggen zijn de Midges en deze steken niet. De vervelende vliegjes die wél steken zijn de Gnats. Dit staat fout geschreven in de blog van gisteren. Al die beestjes ook… Gisteren waren we wel goed voorbereid op de aanvallen van de midges, we hadden allemaal een muskietenjas gekregen. Een soort visnet-jas met ultrafijne gaas in een maat die paste voor iemand van 109 kg. Beter te groot dan te klein zou ik zeggen.

Rond 15u zijn we dan begonnen met alle gekende nestplaatsen af te lopen. Het was bakken buiten en in de meeste nestbakken waren de vogels verdwenen. Predatie, verjaagd door dassen, kuikens die al uitgevlogen zijn… Tegen het einde van de dag hadden we wel 6 kuikens en 4 volwassen uilen (2 koppeltjes) gevangen en geringd. We mochten toch van een succes spreken.

Naast de uilen kwamen we ook verschillende Zwarte Weduwen tegen en een schorpioen! De schorpioen was ongeveer 4 centimeter groot en natuurlijk had ik net dan geen fototoestel bij, want feitelijk zijn het nog mooie beesten! We moesten ook geen grote schrik hebben, zijn steek zou alleen pijnlijk en niet dodelijk zijn. Wees gerust, thuisfront, ik zal ze niet direct vastnemen.

De Zwarte Weduwe die met poot en tand haar nest verdedigt. (geen dieren/mensen werden gepijnigd bij het nemen van deze foto!)

Om 0u hadden we dan gedaan met uilen vangen en tegen 1u waren we terug in het hotel. Daarna de uitdroging weggewerkt (4 liter water op een dag drinken is hier precies de minimumnorm) en om 2u ging het licht uit, dromen van uilen en schorpioenen.

Vandaag hebben we om 16u afgesproken, want het wordt nog harder bakken dan gisteren met meer dan 90°F. De flessen water staan al klaar om mee te nemen. Tot morgen voor het volgende verslag!

27-05-2014 om 19:15 geschreven door Claire

Gisterenvoormiddag zijn we naar een plaatselijk warenhuis gegaan achter eten en ik heb er begot Belgische koeken gevonden! Leve Jules Destrooper en zijn ‘lukken’. In dit warenhuis hadden we niet alles gevonden dat we nodig hadden, dus zijn we ook bij de concurrentie binnengesprongen. Toen we in nr 2 binnenstapten, was het alsof we een snoepwinkel binnengingen. Ruim, ENORME keuze aan groenten en fruit, alles vers bereid… Hier gaan we nog eens stoppen, net voordat we doorreizen om blauwe bessen per kilo (!) te kopen. Hemels!

In de namiddag zijn we dan doorgereden naar Antelope Island. Voor vogelliefhebbers het Aards Paradijs. Antelope Island is gelegen in het Salt Lake welke te zout is voor vissen, maar geschikt is voor Brine Shrimps (Artemia). Op het strand ligt het vol met aangespoelde, rottende Artemia-resten. Ik zal eens kijken om er straks een foto van te nemen.

Het eiland heeft geweldige uitzichten en een grote diversiteit aan wildlife. Vooral vogels (meeuwen, pelikanen, roofvogels…), bizons, Pronghorn (antilope), Bighorn sheep, coyote, Amerikaanse dassen, stekelvarkens….. Gisteren waren we bijna getuige van de geboorte van een Pronghorn. We denken dat het nog geen dag oud was, want de moeder was nog afgezonderd van de (veilige) kudde.

Dit is een mannetje Pronghorn.

We waren niet alleen op het eiland om rond te kijken, er moest ook gewerkt worden. Dassen hadden verschillende nestbakken (het eiland heeft een mix van natuurlijke holen en artificiële nestbakken voor holenuilen) ondergraven en we moesten controleren of de nestbakken nog toegankelijk waren voor de uilen. De kans bestaat namelijk dat de nesttunnel door zijn gewicht en de druk van bovenaf ‘instort’ of doorbuigt, wanneer een das een gang eronder graaft. Dat betekent dus dat we 2 nestbakken volledig hebben moeten opgraven (door de droogte is de zandbodem (op die plaats zand, op andere plaatsen stenen) keihard) en het zonnetje was weer ruimschoots van de partij. Neem daarbij nog eens het gezelschap van Midges (een soort kleine stekende mugjes) en het afzien was compleet. We hebben gezweet, maar het is gelukt. Nu maar hopen dat de dassen niet direct terugkeren naar de nestbakken!

Rond de nestbakken moeten we erop letten dat we niet teveel groen wegnemen. Bizons houden van een zanderige plek om in te rollen en het is al veelvuldig voorgekomen dat de nesttunnels verpletterd werden door het gewicht van de bizons.

We hadden graag nog de zonsondergang gezien op het eiland, zodat Danielle nog enkele foto’s kon nemen. Rond 21.30u vertrokken we dan richting het hotel toen Danielle plots zei “hoor ik daar geen coyote roepen?”. Het was geen coyote, maar een holenuilmannetje die zijn territorium tussen de toegangsweg en het meer gekozen had. De strook is ongeveer 10 meter breed en bezaaid met rotsen. Wij gestopt en geduldig gewacht tot het mannetje in onze val was gelopen. Zo zijn we 2 uur langer op het eiland gebleven.

Toen we met alles gedaan hadden, moesten we door een poort rijden die in enkele richting opende. Mensen van buiten het park konden niet naar binnen, maar omgekeerd was wel mogelijk. We waren nog maar net door de poort gereden, toen we plots een auto uit een ‘zijstraatje’HetHetH zagen naderen en door de poort rijden. Indringers! We stopten aan de poort, maar net buiten het park om door onze verrekijker de indringers gade te slaan. Ze waren gestopt aan het kassahokje en ze bleven daar even staan. Ze hadden gelijk door dat ze in de gaten werden gehouden, want plots maakten ze een U-bocht en naderden ze langzaam terug de poort. We reden synchroon met hen langzaam een beetje verder en aan de poort parkeerden ze zich dwars langs het hekken. Ik dacht eerst dat ze buiten het park stonden, maar ze stonden nog aan de ‘verkeerde’ kant. Ineens uit het niets kwam een 2^e auto aangereden uit hetzelfde ‘zijstraatje’ als waaruit de eerste kwam. We wisten niet goed wat te doen, maar we zijn doorgereden. Straks zullen we eens horen of er niets bizars is gebeurd in het park. Misschien (en hopelijk!) waren het kampeerders (er is een camping in het park) die de tijd uit het oog verloren hadden, of het waren vandalen/dieven/stropers. In ieder geval, we stonden te bibberen op ons benen en ons hart klopte overuren.

Ik moet ervandoor. Zodadelijk vertrekken we richting het eiland om uilen te gaan vangen. Groetjes!

26-05-2014 om 19:44 geschreven door Claire

Amai amai, wat een dag! Deze morgen een blitsbezoek gebracht aan Yellowstone en het was SCHITTEREND!!! Wat een park! Iedereen die ooit naar Wyoming gaat, stop zeker eens in Yellowstone. Wie weet kom je er de beren tegen… Wij hebben er ‘helaas’ geen gezien, maar ik ben er zeker van dat zij ons wél gezien hebben.

De bizons waren imposant, samen met de geisers en voor de tienduizendste keer, dat uitzicht… Ik waan me hier de hele tijd in één of ander paradijs en in een natuurdocumentaire van National Geographic… Iets waar ik nooit genoeg van krijg!

Daarna zijn we vertrokken richting Utah, waar we enkele uren geleden zijn aangekomen. We zitten aan de rand van Salt Lake City en morgen gaan we (eindelijk) beginnen met uilen vangen op Antelope Island (een eiland in Salt Lake). Benieuwd wat we daar allemaal gaan zien. Naar het schijnt is het er een vogelparadijs en ook de bizons en Amerikaanse dassen zijn er in grote aantallen aanwezig.

Hieronder volgen enkele sfeerbeelden van Yellowstone, nu kruip ik het bed in om tegen morgen eindelijk goed uitgerust te zijn.

25-05-2014 om 06:44 geschreven door Claire

25-05-2014 om 06:12 geschreven door Claire

Deze foto's zijn van de Pictograph Caves...

25-05-2014 om 06:05 geschreven door Claire

Heel vreemd, ik kon geen foto's toevoegen en toch verschijnen er 3...

Te zien zijn onze auto wissels. Eerst Moby Dick (wagen van Jeff, superruim) dan de huurauo met Jeff, Kylie en Danielle en dan m'n zitplaatsje voor de komende weken. Niet geschikt voor claustrofobische mensen!

24-05-2014 om 06:14 geschreven door Claire

Internet wil hier niet mee! Geen foto's dus, hopelijk hebben we morgen meer geluk met het hotel...

Deze morgen hebben we met frisse moed het vervolg van de trip aangevat, al hebben we nogal hinder gehad om te vertrekken. Doordat onze auto zo overvol zit met materiaal, was de koffer niet goed gesloten en net toen we de snelweg opgingen, BAM, koffer vloog open en 2 reiszakken en enkele uilenvallen vlogen uit de wagen. We hebben nogal geluk gehad, in 1 van de zakken zat een professioneel fototoestel met lenzen van Danielle, maar er was gelukkig niets aan! Stel je voor… Beetje later begonnen 2 lichtjes te branden, er was iets mis met de olie en de bandenspanningssensor is precies ook ontregeld. Hopelijk houdt onze reisgezel het vol tot onze trip erop zit!

Vanmorgen zijn we onderweg, in het Pictograph Cave State Park in Montana gestopt om te kijken naar muurschilderingen van Native Americans (ik geloof dat ze in 250 VC zijn geschilderd). Helaas waren ze door aanslag niet goed te aanschouwen (bij regen lost de aanslag op en worden de tekeningen terug duidelijk zichtbaar), maar de locatie maakte alles goed (hoe kan het ook anders).

Deze middag kregen we dan telefoon van David. Wijziging van planning. Door de felle regen, onweders, hagel en tornado’s (!) in en rond Denver, waren de wegen van het natuurreservaat waarin we uilen gingen vangen onberijdbaar geworden. In de plaats van Denver gaan we nu naar Utah, richting Salt Lake. Een klein ommetoertje die ons een dag langer in de auto doet zitten. MAAR, kinken in de kabels hoeven niet altijd nadelig te zijn. Dankzij de ommekeer hebben we de Rocky Mountains doorkruist (zonnig toen we ze binnenreden, onweer toen we wegreden) en morgen moeten we door Yellowstone Park, aangezien het de kortste weg is. Van de nood een deugd maken zeggen we dan. We vertrekken hier om 5.30u, zodat we iets langer kunnen blijven plakken in het park en niet teveel tijd verliezen met onze culturele uitstap. Benieuwd wat we zullen zien! In de Rocky’s hielden we onze ogen goed open om beren te spotten (zonder resultaat), maar wel hebben we moeder en kalf Eland van dichtbij kunnen spotten en enkele kraanvogels. Het uitzicht was (voor de duizendste en zeker niet de laatste keer) ON-GE-LOFELIJK!!! De rotsen, de sneeuw, de bomen, de lucht...

Nu roept het bed. Kwestie van morgenvroeg opnieuw goed fris te zijn. Slaapwel!

24-05-2014 om 06:08 geschreven door Claire

Net aangekomen in ons hotel. Deze morgen zijn we om stipt 7.30u vertrokkenen nu is het 23.40u. Het was een lange autorit, maar we hebben ons geen moment verveeld. Het uitzicht was erg variabel. Eerst droge graslanden, dan groene en gele (koolzaad) landbouwgronden en dan bergen met naaldbomen en hier en daar sneeuw. We zaten vaak met open mond naar buiten te kijken en vooral de ogen hielden we open. Stel je voor dat we een zwarte en/of grizzlybeer, eland, wapiti, lynx, bobcat, wolven... zouden missen..... Helaas hebben we naast herten en een eland niets anders waargenomen van grote zoogdieren.

Vandaag hebben we trouwens 4 staten doorkruist: Oregon, Washington, Idaho en Montana. Nu zitten we ergens ten noorden van Yellowstone park en morgen gaan we langs het park doorrijden richting Denver, Colorado. We vertrekken morgen rond 8u voor een autorit van minstens 10u (zonder tussenstops). Hoog tijd dus om onder de lakens te kruipen. Slaapwel!

(ik zal morgen wel wat tijd hebben om foto's te posten...)

23-05-2014 om 07:48 geschreven door Claire

Valies is gemaakt en zodadelijk gaan we beginnen alles in te laden. Hopelijk is onze extra-large pickup groot genoeg voor ALLE bagage: gerief van 3 personen + alles om uilen mee te vangen. Nu is het feitelijk nog niet echt een probleem, eerst rijden we met de Extra Large richting een auto-verhuur-bedrijf in Pasco (Washington), daar laden we alles over in een hopelijk even groot model en rijden we verder richting Moscow (Idaho) en daar ruilen we de huurwagen in voor onze (hopelijk) trouwe reisgezel. We hopen dat deze laatste wagen even groot is als de wagen die we nu hebben, maar we vrezen er een klein beetje voor...  Nu, falen is geen optie, dus we vinden sowieso wel een goede manier om alle bagage met ons mee te sleuren.

Tot later!

22-05-2014 om 15:50 geschreven door Claire

Vandaag gingen we normaal gezien om 7u vertrekken richting Idaho, maar aangezien de zendertjes (een soort rugzakjes om aan de uilen te bevestigen, zodat we hun migratieroutes kunnen volgen) nog niet klaar waren, konden we dus nog niet vertrekken. Vandaag staat dus op het programma: 80 zendertjes maken. Ergens nog een geluk dat we deze morgen niet konden vertrekken. Het was gisterennacht 2u eer we terug thuis waren.

Gisteren zijn we naar een militair trainingscentrum in Yakima (Washington) gegaan om uilen te vangen. Het gebied was 131 522 hectare (1 315 km²) groot en de militairen onderhouden er hun schietvaardigheden, rijden met tanks, oriëntatielopen…. Het zicht was ongelofelijk, adembenemend, spectaculair…. Er bestaan feitelijk geen woorden voor. Het is er ook nog erg natuurlijk. De (sporen van) tanks maar buiten beschouwing laten. Wat fauna betreft: er komen herten, poema’s, zwarte beren, coyote’s, slangen, schorpioenen, een grote variatie ratten, muizen, amfibiën en vogels voor.

Kelsey en ik hadden het juiste team uitgekozen om mee op pad te gaan. We moesten 45 minuten rijden om bij onze eerste (van de 2) nestplaatsen te komen en daarbij doorkruisten we het hele gebied. We waren nog maar net vertrokken, toen we een schoonheid (schoonheid voor de ene, nachtmerrie voor de andere en ratelslang voor de neutrale lezers) kruisten. Na de fotoshoot parkeerde onze chauffeur iets dichterbij en dan begon hij zijn beroemde ratel-geluid te maken. Ongelofelijk!

Een beetje verderop kwamen we een andere schoonheid tegen: een Short-eared owl. Deze uil komt algemeen voor op het domein en hij zorgde ervoor dat de teller van het aantal waargenomen uilensoorten in  de VS op 5 komt te staan.

Dan het landschap, het is feitelijk onbeschrijfelijk.

Helaas heb ik op het mooiste punt geen foto kunnen nemen, maar stel je voor dat je op het laagste punt op de foto staat, met langs alle kanten glooiende bergflanken met daarop grassen, kruidachtigen en struiken, fluitende vogels, een stralend zonnetje en een matige bries die door de haren waait. Het was gigantisch geweldig prachtig!

Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Tussen onze 2 nestplaatsen moesten we ongeveer 20 minuten rijden over ongeasfalteerde, hobbelige wegen en de chauffeur hield er een stevig tempo op na. In de bochten remde hij net voldoende om er niet uit te vliegen. Na ongeveer 2 uur hadden we ons eerste koppeltje beet, dus dan hoefden we gelukkig niet meer de hele tijd over en weer rijden (de vallen worden om de 45 minuten gecontroleerd). Toen we onze laatste 2 vallen, bij zonsondergang (nog eens 2u later), wouden weghalen hadden we ook daar eindelijk prijs. Het vrouwtje zat gevangen. We hebben haar gauw in de wagen opgemeten en geringd (de wind was zo sterk komen opzetten) en daarna zijn we in volle vaart terug naar het hoofdkwartier gereden. Op onze terugweg kwamen we nog Jack rabbits (rabbit = konijn, maar feitelijk zijn het hazen) tegen. Tegen 11u ’s avonds zijn we daar vertrokken voor een goeie 2 uur durende terugrit naar het depot, met onderweg nog een tussenstop om te avondeten.

Het was een lange dag.

21-05-2014 om 23:03 geschreven door Claire

Gisteren begon de dag opnieuw rustig, met wat schoolwerken en uilenvallen schilderen en overtrekken met een zwarte plastiekfolie. In afwachting tot de verf droog was, zijn we naar een waterreservoir-vijver gaan kijken. Het bruiste er van het leven: Musquito fish in het water (platy's voor de aquariumkenners), Red-winged blackbirds, Killdeer, Barn swallow, American avocet (+nest), Black-necked stilt (+nest)... We wisten niet waar eerst te kijken.

Rond 18u zijn we het veld ingetrokken om 2 uilenkoppels te vangen. We hebben 3 van de 4 vogels gevangen en opgemeten. Ook was het de eerste keer dat we het 'wingboard' uittesten. David en ik voeren een onderzoek naar de grootte van de vleugels in relatie tot het lichaamsgewicht. Van een 40-tal uilen (= 20 koppels) zullen we de vleugels overtekenen op papier en het gewicht bijhouden. We hopen aan te tonen dat de vleugels van mannetjes even groot zijn als die van de vrouwtjes, maar dat het lichaamsgewicht van de mannetjes stukken lager ligt. De mannetjes moeten voedsel aanbrengen naar het vrouwtje en de kuikens, dus hoe minder gewicht hij moet meeslepen, hoe gemakkelijker hij grote prooien kan aanbrengen. Bij thuiskomst hebben we de spanwijdte (de lengte van vleugelpunt tot vleugelpunt) van één vogel gemeten en dat bedroeg net geen 60 cm. Niet slecht voor zo'n kleine vogel!

Tijdens het opmeten van de vleugels kregen we gezelschap van een groepje Coyotes. De afstand was moeilijk in te schatten (het was pikkedonker), maar hun huil-concert klonk niet veraf. Het was schitterend!!! Ook het aantal sterren boven ons hoofd was ongelofelijk....

Over een klein halfuurtje vertrekken David, Jeff, Kelsey en ik naar Washington om daar 8 uilenkoppels te vangen en op te meten. We zullen pas vanavond laat terug zijn.

Morgenvroeg om 7.30u vertrekken Kylie, Danielle en ik dan richting Idaho om onze roadtrip car op te halen en daarna rijden we door richting Colorado om aldaar de uilen te vangen. Geen idee hoe het internetbereik zal zijn, maar van zodra mogelijk komen de reisverslagen/-avonturen op de blog terecht.

Nu alles gaan inpakken. Tot de volgende!

20-05-2014 om 19:09 geschreven door Claire