Gisteren (Vrijdag) zijn Kylie en Kelsey goed vertrokken richting het westen. Het is raar om nu zonder Kylie op stap te zijn, maar David is een waardige vervanger.

Gisteren zijn ook David en ik vertrokken, richting het noorden van South Dakota om aldaar uilen te vangen. We moesten zeker 2 vrouwtjes vangen die meer dan 150 gram wogen, om hen een PTT (zendertje van 3000 dollar per stuk) te geven. Het was lichtjes spannend, want we hadden maar 4 nestsites en het eerste vrouwtje dat we vast hadden, woog slechts 138 gram en we voelden een ei zitten in haar buik (dit vrouwtje heeft hoogst waarschijnlijk haar eerste nest verloren en is nu bezig aan legsel nummer 2. Ze zal nog in gewicht dalen naarmate haar jongen van legsel 2 groter worden). Gelukkiglijk, op de allerlaatste nestplaats waar we nog een vrouwtje konden vangen (op nestplaats 2 woog het vrouwtje 148 gram en dat bleek ook nog genoeg voor een PTT), hadden we prijs. Met haar 152 gram konden we haar de laatste PTT geven.

Gisteren was het ook de allereerste keer dat ik niet vergat naar de nachtlucht te kijken, op een moment dat er geen wolken waren. Zodoende voelde ik me bevoorrecht om… de Melkweg te zien!!! Voor iemand die gewoon is om naar een met licht vervuilde nachtlucht te kijken, stond ik overweldigd naar boven te kijken. Het waren geen wolken met water dat ik zag, maar wolken van sterren. ON-GE-LO-FE-LIJK!!!

Deze ochtend zijn we dan terug richting Wall vertrokken. Door de regenwolken die momenteel boven ons hoofd hangen, zijn we nog niet richting de uilennestplaatsen vertrokken en ik denk niet dat we nog zullen vertrekken. Het zal deugd doen om eens vroeg te gaan slapen. De komende dagen geven ze hier nog kans op onweer uit en dan kunnen we hier niet veel uitsteken (de uilen tonen dan geen activiteit, de weg is onberijdbaar en de kans om geraakt te worden door de bliksem is aanwezig aangezien we ons te midden van uitgestrekte grasvlaktes bevinden). Het idee speelt dus in Davids hoofd om richting Charles M. Russel refuge, Montana te trekken (waar Kylie en ik kampeerden in trailers) en daar de laatste uilen te vangen (die we noodgedwongen achterlieten door het slechte weer). Daarna zouden we terugkeren naar South Dakota in de hoop dat het weer hier eindelijk beter wordt. We zullen zien.

Nog een laatste iets, we reden ‘bijna’ over een Snapping Turtle (Bijtschildpad). We zagen het dier al van ver zitten, want hij was zeker 60 cm lang en 20 cm hoog. Een monster, met een gevaarlijk grote mond. ’t Was ongelofelijk om zo’n mastodont te zien! David heeft hem terug in het veiligere gras gezet en hij dacht dat het dier zo’n 60 jaar oud was. (Nog een nota: Bijtschildpadden zijn handige instrumenten om vingers en tenen te amputeren. Kans op infecties zijn wel bijzonder hoog en de dosis nodige pijnstillers is niet te onderschatten.).

Groetjes!