Voor degene die denken dat ik daarboven in de nok van het dak zit, bij het hoofdstukje over het ringen van de Barn Owl, ik ben met de 2 voetjes veilig op de grond blijven staan. Kylie en Holly waren de 2 acrobaten zonder hoogtevrees van dienst. Iemand moest toch dat weerloze gevalletje ringen!?
Het is nu al de vierde keer dat ik mn blog moet
herschrijven (internetproblemen, platte batterij en plotse uitval van de
laptop) en dit telkens wanneer de hele tekst bijna geschreven was. Om alles
OPNIEUW te schrijven is de zin een beetje over, dus ik zal in puntjes werken.
Dat gaat ook wat sneller vooruit, aangezien we morgen vroeg gaan opstaan om
naar de winkel te gaan en Holenuilenkuikens te ringen.
Gisteren (vrijdag) meegemaakt:
40 minuten offroad gereden op zoek naar nestplaatsen. Het
mooie zonlicht op de talrijke bloemen en vegetatie maakte de hobbelige rit bijzonder
aangenaam.
Holenuilenkuikens (groot formaat) gezien in 2 (!)
nestbakken, op 1 nestsite. Ik dacht eerst dat het mannetje 2 vrouwtjes aan de
haak had geslagen, maar blijkbaar gaan de jongen aan die leeftijd op
ontdekkingstocht en zijn ze zo in de andere nestkamer (waar normaal voedsel
werd opgeslagen) beland. Het zijn deze kuikens die we morgen gaan ringen.
Een Zwarte Weduwe is aan de plunger (spons bevestigd op een
lange flexibele stok, waarmee we de nesttunnel afsluiten zodat de volwassen
uilen binnen handbereik zitten om ze te vangen en op te meten) blijven plakken.
Haar poot geraakte wat beschadigd, maar ze was zo vriendelijk om aan mn voeten
te blijven zitten. Hopelijk weet ze te overleven.
Jongen van de Barn Owl gaan ringen. Slechts 1 van de 4
jongen kunnen ringen aangezien ze buiten bereik zaten van de 4 armen die hen
probeerde te vangen. Hij was nog klein en hulpeloos, maar toch zo schattig. De
Barn Owl heeft treffende gelijkenissen met onze Kerkuil, maar sinds kort
behoren ze niet tot dezelfde soort. De wetenschappelijke naam van onze Kerkuil
is Tyto alba en deze die hier voorkomt is Tyto furcata (excuses voor de eerdere,
foute informatie).
Vandaag was het een gewone werkdag. We hebben vallen
klaargemaakt voor gebruik (zwart schilderen en inpakken in een nieuwe
plastiekfolie, zodat de vallen volledig donker zijn om de uilen erin te lokken)
en uitkijkhutten plaatsen nabij 2 nestsites, zodat de fotografe van National
Geographic een goede uitkijkpost heeft om de perfecte cover-foto te trekken.
Over 2 weken komt ze hier een maand lang uilen fotograferen. Ze zal in de uitkijkhut
(1mx0,80mx1,20m groot) zitten van 4u tot 9u s ochtends en van 4u - 9u s
avonds. Wat een mens allemaal niet moet overhebben om voor National Geographic
fotos te nemen! Daarbij nog eens te bedenken dat het buiten gemakkelijk 30°C
wordt .
Het leukste dat we vandaag gezien hebben was opnieuw een
slang. Ik liep van de talud waarop het gebouwtje stond waarin we de vallen
schilderden, en op de overgang met de weg zat een gat in het asfalt waarin de
slang verscholen zat. Het bleek opnieuw om een Gopher Snake te gaan, maar we
hebben haar rustig laten zitten.
Vandaag was het ECHT bakken en braden. 35°C gaf de gsm-thermometer aan. Net of we in een hete oven stapten telkens we de deur van ons busje open deden! Een beetje teveel van het goede zou ik zeggen. Zelfs de holenuilen bezweken eraan. Na 50 minuten kwamen we een val controleren en we hadden het koppeltje van de nestsite gevangen. Helaas heeft het vrouwtje (die op 8 eitjes broedde) het niet overleefd. Kwam het van de warmte, van de stress of van het mannetje die gek werd door het constant moeten aanhoren van zijn 'rivaal'-mp3 speler, we weten het niet. Het vrouwtje voelde wel enorm heet aan. Misschien een combinatie van factoren. Danig onder de indruk hebben we onze vang-namiddag dan maar stopgezet en morgenvroeg om 7u gaan we terug op pad. Het zal dan trouwens de eerste keer zijn dat we de vang-techniek 's ochtends toepassen, dus hopelijk hebben we veel succes.
'Gelukkig' hadden we een plan B om de namiddag nuttig te spenderen. Lacey had ons uitgenodigd om na het uilenvangen te gaan kijken naar een nest van de Saw-Whet Owl op 10 minuten rijden van het depot. Het nest is gelegen in een Populierenkwekerij van 15x15 km groot. De populieren worden na 10-15 jaar gekapt en gebruikt om paletten en/of papier van te maken. De bomen noemen hier Cottonwood. De naam komt van de pollen die gelijken op katoenpluis. Op sommige plaatsen zag de baan wit van de pollen en als we achter ons keken, leek het alsof we in een sneeuwstorm terecht waren gekomen.
Er hangen 100 nestbakken omhoog voor 1 of ander onderzoek en slechts 1 ervan wordt gebruikt door de Saw-Whet Owl. We waren dus bevoorrecht om het uiltje en haar kuikens te zien.
Het uiltje zit rechtsboven in de boom, haar nest nauwlettend gade te slaan, terwijl wij ons fototoestel overuren lieten draaien.
1 Kuiken (links) stond al veel verder in de ontwikkeling dan de andere, dat schijnt normaal te zijn.
Nu ga ik me klaarmaken om de opkomst van de maan te bewonderen op het depot. Hopelijk zitten de wolken niet in de weg. Tot morgen!
Eindelijk kan ik zeggen, vandaag was een normale werkdag. Geen slangen op de weg, geen onverwachte uilennesten gevonden, geen coyotes die rare toeren uithaalden...
Deze morgen zijn we twee recorders gaan opstellen om de ultrasounds van vleermuizen op te nemen. Om 's nachts te jagen produceert de vleermuis om de zoveel tijd (ongeveer elke seconde?) een voor-de-mens-niet-waarneembaar geklik. Dat geluid botst dan tegen een voorwerp of een prooi, waardoor de vleermuis een beeld kan vormen van zijn omgeving en zijn voedsel kan lokaliseren. Het ultrasone geluid verschilt van soort tot soort, waardoor we aan de hand van de recorder 98% zeker zijn welke soort(en) hier rondvliegen. Over enkele dagen zullen we het resultaat weten. Een andere manier om te weten welke soort(en) hier rondvliegen is door ze te vangen met mistnetten (netten met een heel fijne gaas). Het probleem hiervan is echter dat vleermuizen graag hun tandjes in onze vingers zetten en zo rabiës (hondsdolheid) kunnen overbrengen.
In de namiddag zijn we dan het veld ingetrokken om Holenuiltjes te vangen. We hebben er 9 gevangen in 4 uur tijd en in 31°C. Het was puffen en blazen, maar elke keer we 'prijs' hebben, vergaten we de brandende zon. Morgen en overmorgen zal het nog warmer worden (morgen 34°C), ik kan er maar beter aan wennen. De uiltjes blijken er evenwel geen last van te hebben. De mannetjes zitten meestal op de uitkijkstok voor het nest een siësta te houden wanneer we er aankomen.
In de week dat ik hier nu al ben, is het groene grasland al geëvolueerd naar een bruin grasland. De Cheatgrass (invasieve exoot) wordt droger en hun zaden venijniger. Gelukkig zijn de wandelbottines hoog genoeg om geen zaden in de schoenen te hebben. Hier en daar komen we wel nog groene eilandjes tegen met Stipa, Poa secunda (Bunch Grass), Salie, Alfalfa (Luzerne, veevoeder, niet-inheems)..., welke uit de akkers overgewaaid is in het depot en zich nu ongestoord verspreidt. Hopelijk houden de konijnen en andere grasetende dieren de Alfalfa enigszins onder controle.
Het strafste van alles vind ik dat we hier in zeer droog klimaat zitten en dat ieder huis (ook hier rond de leefgebouwen van het depot) een mooi groen gazon heeft. Iedereen gebruikt namelijk sprinklers om hun gras voldoende water te geven. Zonde van het water denk ik dan, al snap ik ook ergens wel de drang van mensen om een mooi groen grasveldje rond het huis te hebben. Ook de boeren gebruiken giga-sprinklers om hun gewassen van voldoende water te voorzien. Het zijn geautomatiseerde, verrolbare armen met tientallen sprinklers aan, welke rond hun as draaien terwijl het water geeft. Dit zorgt voor groene cirkels die afsteken in een bruin en dor landschap. Wat een contrast!
Als afsluiter nog een zoekertje. Toen Jeff deze morgen de vleermuizenrecorders plaatste, stapte Kylie bijna op een nest van een Killdeer (kleine vogel met lange poten). Had de moeder niet weggelopen, dan had ze het nooit gezien. Voor degene die dus veel tijd over hebben, zoek het nest! De foto eronder geeft een detail weer (enkel te bekijken voor degene die het zoeken bijna opgeven). Tot morgen!
Ik denk dat het gelukt is om vandaag "spectaculairder" te maken dan gisteren. Het begon deze morgen al, het GHO-jong werd geringd en als vinder van het nest was ik de gelukkige om het te mogen uitvoeren! Ik heb er nog geen foto's van ontvangen, dus nog even geduld daarvoor. Ik kan in ieder geval zeggen dat het bolletje pluis zich voorbeeldig gedragen heeft! De voorbije 2 jaar werden alle jongen vergiftigd teruggevonden, dus laat ons hopen dat dit jong daarvan gespaard mag blijven...!
Na deze geweldige belevenis zijn we in het veld terug uilen gaan vangen. Ik denk dat we 10 of 12 nesten hebben bezocht en we hebben 7 uilen gevangen de andere uilen liepen niet in de val of lieten zich niet vangen. Morgen beter.
In afwachting van het controleren van de laatste val zijn we in een verlaten gebouw (waar munitie onklaar werd gemaakt en waar een coyote de wacht hield) op zoek gegaan naar de Barn Owl. We kwamen er vooral duiven (en hun sporen) tegen, maar in de laatste ruimte hadden we prijs. Helaas was de vogel al gaan vliegen toen ik het fototoestel uithaalde, maar hij maakte aan de achterkant van het gebouw eerst een cirkel alvorens in de velden te verdwijnen. Oef.
Erg speciaal klinkt de dag natuurlijk niet (op het ringen van de Great Horned Owl na) dus, om de trend van de afgelopen dagen te volgen, moesten we nog een klepper van formaat vinden om de dag af te sluiten en dat is nog gelukt ook!!! Op weg naar ons huisje heeft de attente, wildlife-lievende chauffeur nog net een slang op de weg weten te ontwijken. We keerden op onze stappen terug en daar lag hij, een Gopher Snake, uitgestrekt op de weg. Ik geloof dat hij zo'n 70 cm lang was, wat volgens Wikipedia duidt op een nog-niet-volwassen exemplaar (ze worden tot 2m lang). Een foto mag natuurlijk ook niet ontbreken :)
En met deze klepper van formaat sluiten we de blog af voor vandaag. Tot morgen!
Elke dag denk ik "straffer dan vandaag kan het niet worden" en toch... Elke volgende dag wordt precies NOG beter!
Het oorspronkelijke plan deze morgen was dat David en ik naar Washington reden achter een busje waarin 8 personen kunnen, om rond te toeren op het domein. David ging op terugweg met het busje rijden, ik met zijn pick-up. Hij vertrouwde het precies toch niet helemaal (en hij was niet de enige) en hij heeft gelukkig iemand anders gevonden die het busje naar ons bracht. Tijdens de gaan-we-zelf-naar-Washington-rijden-of-niet-periode, waren de overige 2 andere vrijwilligers het veld in getrokken. Toen dus bleek dat het busje naar ons kwam, had ik een berg vrije tijd voor me. Ik ging dan maar op zoek naar de Great Horned Owl. Wie weet wat voor fratsen hij ging uitsteken... Ik tuurde in de kruinen van de bomen, maar zonder resultaat. Tot een soort specht m'n aandacht trok.
Ik stond ernaar te kijken en plots zag ik een andere, zwarte vogel het gat in de tak induiken (het gat naast de specht). Stond ik daar dan even naar te kijken en plots trok iets fluffy op de stam m'n aandacht.
Ik dacht is dat een uilenjong? Dat kan toch niet, zo'n groot jong en de Great Horned Owl zou dit jaar geen jongen hebben. En een moeder/vader die halfblind is en al nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, hoe zou die een jong kunnen grootbrengen... Toch zei er iets dat dit een Great Horned Owllenkuiken was. Ik ging David halen en die bevestigde tot zijn grote verbazing dat het inderdaad een GHO-jong was. Het was een geweldig onverwachts cadeau dat plots in de boom zat! Het is alsof je iets niet voor mogelijk houdt, maar het gebeurt toch...
Aangezien er nog tijd over was, toonde David me het nest van de Red Tailed Hawk aan de rand van het domein. Daar heb ik de rest van de voormiddag doorgebracht. Kijkend naar jongen in het nest, terwijl mama Buizerd boven m'n hoofd, luidroepend aan het cirkelen was.
In de namiddag gingen we Ravenjongen ringen. Het waren al grote jongen, met een gigantische bek. Het had iets prehistorisch. Het enige waar we moesten op letten was dat ze niet in onze ogen konden pikken. Het was een aparte ervaring! Nu ik er trouwens aan denk, we waren bezig de ladder op te zetten (het nest zat in de nok van het dak van een vervallen gebouwtje) toen een Barn Owl (kerkuil) uit het niets, boven onze hoofden naar buiten vloog.
Na het ringen van de Raven zijn we Holenuilen gaan vangen. We hebben er in totaal 8 gevangen. Vandaag heb ik zelfs m'n eerste 3 vogels mogen opmeten en 1 ervan ringen.
Het was schitterend! Als je zelf kalm bent en met een linnenzak over hun kopjes zijn ze erg gewillig en rustig. Alleen de laatste wou niet goed mee. We hebben er ruim 2 uur over gedaan om haar te vangen. De 9 eieren die in het nest lagen voelden koud aan, dus we dachten dat er iets met het vrouwtje gebeurd was. Toen we de uil echter vast hadden, bleek het om een vrouwtje te gaan die zo licht als een pluimpje woog (slechts 141 gram!). Waarschijnlijk is het mannetje enkele dagen geleden iets overkomen waardoor hij geen voedsel meer kwam brengen. Het vrouwtje werd dan voor de keuze gesteld, ofwel op het nest blijven zitten en verhongeren, ofwel het nest in de steek laten en eten zoeken voor zichzelf. Ze heeft voor het laatste gekozen, maar ze is nog steeds overstuur. Hoe zou je zelf zijn, je partner komt niet naar huis en plots hoor je een mannetjesstem roepen uit de naburige kamer. Dat zal dan ook de reden geweest zijn dat we haar zo moeilijk konden vangen. Dat de natuur wreed is, is vandaag nog maar eens bewezen. Gelukkig heeft ze ook zijn overweldigende, mooie kanten!
(zoek de Burrowing Owl)
Zo, de blog is klaar voor vandaag. Benieuwd wat er ons morgen te wachten zal staan, al zal het moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Om de avond hier in schoonheid af te sluiten gaan Leigh en ik zodadelijk buiten zitten, met zicht op het GHO-jong in de hoop dat we het zien gevoed worden. Het resultaat volgt morgen. Slaapwel!
Vandaag zijn we voor het eerst uilen gaan vangen om ze op te meten en eventueel ook te ringen. Het was een drukke dag met veel over en weer rijden van nestbak naar nestbak. We zetten een val op aan de ingang van de nesttunnel, met daarachter een mp3speler die de territoriumroep afspeelt. Daarna gaan we naar de volgende nestbak en ongeveer 45min later keren we terug om de vangst te controleren. Dat is de werkwijze om meneer Uil te vangen. Voor mevrouw Uil hopen we dat ze op haar nest zit, om haar van daaruit uit de nestkamer te plukken. Als ze niet aanwezig is, zetten we ook voor haar een val op aan de ingang van de tunnel, zonder mp3speler, want ze komt sowieso terug naar haar eitjes/jongen.
Vandaag hebben we aan zo'n 10 nestbakken val(len) gezet en ongeveer 18 uilen gevangen. Het zijn prachtige vogels! Klein lichaam met grote vleugels en mooie kleuren. Het vrouwtje is iets donkerder dan het mannetje (zij spendeert meer tijd in het nest, waardoor haar kleuren niet verbleken door de zon) en ze is ook iets groter. Je kan duidelijk zien dat ze familie zijn van de Steenuil, alleen de poten zijn een stuk langer.
Niet alle uilen hebben evenveel vertrouwen in onze handelingen...
Toen Hollee deze namiddag op zoek wou gaan naar een vrouwtje in de nestkamer hield ze net op tijd haar hand tegen. Een Zwarte Weduwe versperde de doorgang. David zei gisteren dat deze spinnen in zowat ieder Holenuilennest voorkomen, maar dat ze nog nooit voor problemen (beten) hebben gezorgd. Goed om te weten! Net eens gekeken op Wikipedia, de beten kunnen in zeldzame gevallen dodelijk zijn. Ze zorgen vooral voor erge pijn en verlammingsverschijnselen. Gelukkig bijt de spin alleen maar als ze in het nauw gedreven is...
Deze middag zijn we in de pauze rond ons huisje op zoek gegaan naar de Great Horned Owl en in 1, 2, 3 hadden we hem gevonden. De foto mag natuurlijk niet ontbreken! Foto's zijn heel handige gebruikstools. Je kan er eieren mee tellen in een nest of nagaan of het een uil is die buiten zijn nest op de uitkijk zit. Dankzij de foto hebben we vandaag dan ook ontdekt dat de Great Horned Owl die we zagen zijn rechteroog mist. Dit maakt zijn leven er niet makkelijker op (onder andere jagen gaat moeilijker), maar hij weet er blijkbaar toch mee te overleven. Misschien gaan we hem in een van deze weken vangen, opmeten en een bloedstaal nemen. Iemand in Minnesota voert onderzoek naar deze soort en waar mogelijk willen we haar daar graag bij helpen. Het Great Horned Owl-verhaal is dus nog niet uitverteld!
