De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.

Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.

Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.

Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!

20-06-2014 om 07:16 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:22 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:21 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:20 geschreven door Claire

19-06-2014 om 18:18 geschreven door Claire

En nog steeds zitten we op hotel, niet dat ik het erg vind. De planning voor de komende dagen is nog erg onzeker. Het is op 24u tijd al drie keer veranderd. De enige zekerheid dat we hebben is dat Kelsey en David morgennamiddag ook in South Dakota aankomen. De laatste planning was dat Kelsey naar Idaho reist en ik met David achterblijf in South Dakota. Morgen meer info (tenzij we ergens in een tentje op de boerenbuiten zitten).

Deze middag zijn Kylie en ik aangekomen in het werkgebied. Van alle landschappen die ik tot nu toe gezien heb, staat deze toch wel op nummer 1. We zitten in Buffalo Gap, National Grasslands. Uitgestrekte graslanden, canyons, bizons... De echte Far West (ookal zitten we relatief centraal in de VS). Het probleem met dit gebied is dat het volledig uitgeregend is. De onverharde, secundaire wegen zijn onberijdbaar (en die hebben we net nodig om bij de uilennesten te geraken) en de muskieten zijn verschrikkelijk hard aanwezig. Zelfs "Deet" (het strafste van het strafste) houdt ze niet van je lijf! Tegen zondag verwachten ze dat de boel genoeg opgedroogd zal zijn en dat we gaan kunnen werken. Het moet tot dan natuurlijk droog blijven en ze verwachten vannacht en zaterdag kans op regen/onweer. Benieuwd wat we zullen doen.

Nu het bed in, wat vermoeidheid wegwerken! Groetjes!

19-06-2014 om 06:54 geschreven door Claire

Het was al ‘laat’ (15u) toen we richting South Dakota vertrokken, waardoor we nu noodgedwongen nog een nacht op hotel verblijven. Ik hoopte wat foto’s te kunnen posten, maar onweders maken de internetverbinding onberekenbaar… We hebben een groot deel van onze rit onweders in ons kielzog gehad en het was HUGE! Tornado-alarm over het hele gebied waar we reden, hagel zo groot als golfballen… Niet dat we hagel gezien hebben, we hebben netjes tussen 2 grote storingen gereden, die daarna precies samensmolten achter onze auto, maar toch. De lucht zag plots zwart! Nu zijn we aangekomen in Rapid City (South Dakota) en de bliksem slaat hier nog steeds stevig toe. Tot 1u vannacht (nog 3u te gaan) blijven de onweders hangen en is er kans op overstroming. Gelukkig ligt ons hotel op een heuveltje. Morgen nog een hele dag onweders en donderdagochtend zouden de laatsten moeten passeren…

Een uur voor we Rapid City binnenreden, hebben we aan een tankstation gestopt en op hetzelfde moment stopte een wagen met ‘Tornado Hunters’ op. Zij behoorden tot de zotten die gisteren naar de twin-tornado’s toereden in plaats van veiligere oorden op te zoeken. Als totale non-tornado-kenner ben ik gaan vragen hoe je de komst van een tornado kan voorspellen an de hand van de lucht en wat je moet doen in geval geval van tornado als je in de wagen zit. Antwoord 1: de lucht wordt zwart en de wolken beginnen rond een center te draaien. Antwoord 2: rij met de wagen de gracht in, doe een weesgegroetje en geniet van het schouwspel. Normaal gezien zal de wind over de auto razen. Goed om weten!

Het is hier allemaal zo’n groot avontuur. Ik vergeet steeds dat tornado’s gevaarlijk zijn en dat de onweders enorme schade kunnen aanrichten. Gelukkig heeft Kylie haar voeten wel op de grond en heeft ze de gaspedaal vandaag iets harder dan gewoonlijk ingedrukt. Geen zorgen dus, ik ben in veilige handen J

18-06-2014 om 06:14 geschreven door Claire

… Al is de pret maar van korte duur want morgen vertrekken we opnieuw naar ‘the middle of everywhere’: South-Dakota.

Afgelopen ruime week hebben we (Kylie en ik) in een trailer in Ferret Camp in het Charles W. Russel Refuge (Montana) verbleven. We waren daar samen met het team van het Zwartvoetbunzingenproject. 7 studenten die 3 maanden lang (10 dagen werken, 4 dagen vrij) prairiehonden en hun kolonies inventariseren en daarna de dieren zullen vangen, onderzoeken en vaccineren tegen de plaag (jaja, die ziekte uit de Middeleeuwen komt nog steeds voor). Reden dat ze zoveel tijd steken in de prairiehonden is omdat deze het voedsel-nummer-1 zijn van de bunzingen, welke extreem bedreigd zijn. Afgelopen winter hebben ze slechts 3 bunzingen geteld in het hele park! Geen prairiehonden betekenen dus geen Zwartvoetbunzingen.

Er is zoveel te vertellen. Eerst misschien onze verblijfplaats. Het was even aanpassen (niet altijd warm water, spaarzaam zijn met elektriciteit, hygiëne die soms ver te zoeken was, weinig ruimte in de trailer, dode motten/vliegen/muggen overal…), maar uiteindelijk voelde ik me er wel goed thuis, omringd door een kolonie prairiehonden en met het gezelschap van een familie konijnen. En natuurlijk opnieuw dat uitzicht…………. Geen menselijke tekenen (op de caravans na) te bekennen in de ruime omgeving en ruim was het er wel! Ik weet niet of ik tijd kan steken in het uploaden van foto’s, maar ik zal er later zeker werk van maken. Uitgestrekte grasvlakten (die de laatste 4 dagen geel kleurden van de bloemen) en een grote variatie aan heuvels. SJONGE!

Dan de Holenuilen. We hadden een kaart gekregen waar de uilennestplaatsen van de afgelopen 2 jaar stonden aangeduid en de eerste dag hebben we met Randy rondgereden om de huidige uilennesten te zien. Daarna zijn we teruggekeerd naar alle gekende sites om ze te markeren met reflectoren en onderweg zagen we nog meer uilen vliegen. Ze zaten werkelijk overal, we moesten ze alleen zien te vinden (wat niet eenvoudig is want de uilen broeden IN een kolonies van de prairiehonden en vanop enige afstand gelijkt een Holenuil op een prairiehond! Zelfde kleur en ongeveer zelfde grootte). Alleen als alle prairiehonden gingen schuilen voor het gevaar (ons) en de uil bleef zitten, of als de uil opvloog, konden we de nestplaats ongeveer lokaliseren. Dan sprongen we uit de auto op zoek naar enige activiteit van de uil. Op enkele tunnelingangen kwamen we uitwerpselen en braakballen tegen, goed teken want we zaten dichtbij de nestingang en dan moesten we zoeken naar decoratie rond een hol (mannetjes decoreren de nestplaats om een vrouwtje te versieren). Dat bestaat hoofdzakelijk uit mest en/of takjes. Sommige mannetjes steken er veel tijd in, anderen minder (of het is na verloop van tijd verdwenen/verminderd door het weer). Een ander iets waar we op letten is het vinden van voedselresten (de mannetjes slepen voedsel aan, terwijl het vrouwtje zit te broeden). Voedselresten gaat van een sprinkhanenpoot tot 18 kikkertjes, een dikke spin en 4 krekels (gisteravond hadden we zo’n nestplaats!). Een laatste teken dat we de nestplaats gevonden hebben is het pluimpje. Werkelijk aan iedere nesttunnel kwamen we zeker 1 donspluimpje tegen! Je leest het goed, soms is het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de laatste dagen hadden we echt veel succes. Onze arendsblik was geboren!

Na het lokaliseren van de nestplaatsen moesten we de uilen zien te vangen en dan voorzagen we ze van een zendertje (om hun migratieroutes te kunnen volgen) en werden ze geringd en opgemeten. In totaal hebben we 23 uilen gevangen. Op 1 vangmoment (we gingen ’s ochtends en/of ’s avonds op pad) konden we maximum 3 nestsites aan. Het duurde namelijk een halfuur eer 1 uil alle handelingen had ondergaan en we controleren de vallen liefst elk uur. Daarbij komt nog eens de afstand die we moesten afleggen. Sommige sites lagen dicht bij elkaar, voor andere moesten we 15 minuten of langer rijden. Het was soms puzzelen om te weten welke plaatsen we best met elkaar konden combineren.

Soms strooide ook het weer roet in het eten. We zitten in het ‘regenseizoen’, wat resulteert in het plots opsteken van een regenbui (welke fel kan zijn en kan omslaan in onweer). Gelukkig zagen we de bui vaak al van ver hangen en dan was het constant de wind in de gaten houden (welke ook plots van richting kan veranderen). Het grootste probleem met de regen is dat het de wegen onberijdbaar maakt. De grond bestaat er uit een soort klei, welke super super glad is wanneer het nat is. We hebben het verschillende keren aan den lijve ondervonden. Op een avond hadden we net een val uitgezet toen het begon te regenen. We dachten, effe wachten tot de bui over is en dan rijden we naar de locatie 15 minuten verder, om daar de 2^e val te plaatsen. De bui was over, zon begon te schijnen, wij vertrekken op rustig tempo. We kwamen net uit de bocht toen Carl (we hebben onze wagen Carl gedoopt) naar links en naar rechts begon te glijden! OEPS! We hebben dan halfuurtje gewacht tot de weg opgedroogd was om het vangen verder te zetten (gelukkig droogt alles hier relatief snel op).

Vorige vrijdag zijn we naar Malta, het dichtst bijzijnde dorpje op 1 uur rijden, gereden om de was te doen en eten te kopen. Het was de hele dag al dreigende lucht, maar we hadden het zitten. Regen die zich ontwikkelde in onweer. We konden niet rap genoeg terugrijden naar het kamp, want we wisten wat regen doet met de wegen (en 4/5 van de weg was onverhard!). Het was al te laat. De eerste 10 mijl op de onverharde weg ging goed, maar dan ging het opnieuw van links naar rechts. Uiteindelijk hebben we ons in de graskant gezet, maar toen we wouden verder rijden, wou Carl niet meer mee. Gelukkig waren we erop voorzien om in geval van nood in de wagen te slapen. Tot een Amerikaan met dikke 4X4 uit tegengestelde richting kwam aangeschoven (letterlijk!). Zijn vrouw had hem ingelicht uit te kijken naar een rood autootje dat mogelijks in de problemen ging zitten, zodoende. Met een dik touw heeft hij ons terug naar het midden van de weg getrokken en konden we onze weg verderzetten. Stapvoets.

Wat is er nog allemaal te vertellen? Carl houdt ervan om dieren te knuffelen, helaas bijna altijd met fatale afloop voor het dier. Kylie remde nog uit alle macht voor een ratelslang op de weg, maar het kwaad was geschied. De remmen blokkeerden OP het dier en hij was over de lengte opengereten. Ik zal jullie de details besparen. Helaas voor het dier, hij was niet dood, in tegendeel! We wouden de kop met de schop afhakken (korte pijn), maar ondanks dat al zijn inwendige uitwendig lag, was hij klaar voor de aanval! We hebben er dan maar een 2^e keer over gereden. Echt jammer!! Al komt het hier vaker voor dat wildlife wordt aangereden. Of die keer dat een prairiehond de weg overstak en onze wielen raakte of dat we de Night Hawk op de weg niet zagen zitten in het donker… Dat zijn helaas de dieptepunten van onze trip.

Gelukkig ook leuke momenten, zoals toen we een Amerikaanse das tegenkwamen die aan het wandelen was op de weg! Amerikaanse dassen zijn zelden waar te nemen, laat staan op klaarlichte dag! We zijn gezegend!!!!! ‘Helaas’ heeft Kylie alleen zijn achterwerk op foto kunnen vastleggen, terwijl ik door de verrekijker tuurde voor de details (al liep hij 10m voor ons uit). Of zoals wanneer we een stekelvarken zagen vluchten in de bosjes met zijn scherpe stekels opgericht. We konden onze ogen niet geloven en al zeker niet toen we 100m verder een 2^e stekelvarken tegenkwamen! We sprongen uit de auto en zetten de achtervolging in. Uiteindelijk heeft het dier zich gewillig laten fotograferen (we hebben zelfs een selfie met hem genomen!).

Ik denk dat dit de grootste verhalen zijn, maar er zijn er nog. Helaas is de tijd een beetje beperkt. Om nog af te sluiten… Ons uilen vangen in Montana zat er feitelijk nog niet op. We moesten zeker nog 10 dieren vangen om alle zendertjes uit te zetten, maar het weer strooide andermaal roet in het eten. Deze morgen klopte 1 van de Zwartvoetbunzingleden op de deur om te zeggen dat ze het kamp evacueerden. We moesten in allerijl alles inpakken om een halfuur later te vertrekken. Ze voorzien er de komende dagen felle onweders en hagelbuien en het had die ochtend al stevig geregend. Onze auto is feitelijk niet goed voorzien om te rijden op gladde wegen (Carl heeft zijn beperkingen), dus we vertrokken in allerijl met een bunzingen-auto voor en achter ons. Het slieren begon en we waren nog geen 4 kilometer ver, toen we via de walkietalkie hoorden dat de auto achter ons van de baan was geraakt. De neus was diep in de gracht geboord, de achterwielen hingen in de lucht. Gelukkig hadden de mensen in de auto niets opgelopen! Probleem was dat de weg te glad lag om de wagen eruit te trekken of om enige grip te krijgen/geven. 2 Bunzing-leden liepen terug naar het kamp om hun oversten te vragen wat ze moesten doen, toen de anderen een nieuwe poging waagden om de auto uit de gracht te krijgen (we waren inmiddels 2u verder en de weg was goed opgedroogd). Wonder boven wonder, het lukte! We zijn terug naar het kamp gereden, hebben nog een uur gewacht en hebben dan zonder enige problemen onze trip verder gezet. Nu zitten we dus noodgedwongen op hotel (WAT EEN LUXE!!!) en morgen rijden we door naar South-Dakota om in tenten te slapen, ver weg van enige beschaving. Dat zal een aanpassing zijn! Geen water, elektriciteit, internet… (al valt het leven zonder internet goed mee, je weet niets van wat er gebeurt in de wereld en je houdt je bezig met wat je hebt: boeken, naar buiten kijken, uiltjes vangen (in alle betekenissen van de 2 woorden)…) Dus jullie zullen opnieuw wat geduld moeten uitoefenen om vers nieuws op de blog te lezen.

Nu ik eraan denk, kamperen = leven met hetgene dat je hebt: we hadden in de camper de klutsers om op een mixer te steken, om pudding te maken, maar we hadden de motor (de mixer zelf) niet. Plots kwam ik op het briljante idee (al zeg ik het zelf) om … een boormachine te gebruiken! EN HET WERKTE!!! Die avond stond chocoladepudding als dessert op het menu.

Nu ga ik slapen. Morgen nog 5u rijden en vanaf dan, tot ziens bed en warme slaapruimte. Vele groetjes en geen zorgen, ik overleef het wel!

17-06-2014 om 07:01 geschreven door Claire

Vandaag Wyoming doorkruist en net aangekomen in Billings, Montana. Morgenvroeg trekken we nog een stukje verder noordwaarts. Het was een standaard rit met veel zon, beetje regen, onweer in de verte, schitterende wolkenmassa's en geweldige landschappen.

Zo, nu nog gauw profiteren van de laatste uren internet op onze kamer, in een western getinte lodge. Groetjes en tot over een goeie week!

06-06-2014 om 06:05 geschreven door Claire

Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera  (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen, om een kijkje te nemen in de tunnel.

We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.

Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles, het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de coyotes die aan het huilen sloegen… Trouwens, reden dat we niet ongerust waren op een inslag was door het ontbreken van de donder.

Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!

05-06-2014 om 08:02 geschreven door Claire

Gisteren zijn we rond 16u in het Rocky Mountain Arsenal, Wildlife Refuge Center aangekomen. Dit was vroeger een militaire basis waar wapens gemaakt werden. Nu is de grond volledig ‘gereinigd’, op sommige plaatsen is de bodem zelfs voor 3(!) meter weggegraven, en leven er bizons, reeën, Pronghorn, roofvogels, zangvogels, reptielen… de hele rimram dus.

Tot voor een week werd de streek nog erg geteisterd door grote stormen (er viel 5 inches hagel = meer dan 10 cm), maar daar is nu bijna niets meer van te merken. De wegen zijn goed berijdbaar (enkele zijn nog afgesloten) en er is geen schade zichtbaar. Wel staat het graslandschap extreem groen, we lopen tot over onze knieën in Cheatgrass en andere kruidachtigen, en het aantal muggen is de hoogte ingeschoten. Ik heb 15 beten over het hele lijf. De snoodaards steken gewoon door de kleren! dat wordt de komende 2 dagen op de tanden bijten en er niet teveel aan denken.

De volwassen uilen hebben het regenweer overleefd, hun kuikens hadden minder geluk. Hun natuurlijke holen (gemaakt door prairiehonden) zijn ondergelopen met water, maar ze zijn niet beschadigd. De holen zijn wel moeilijk te vinden. Overal vind je namelijk de prairieholen en beslissen welke nu juist door de uilen gebruikt wordt is niet altijd even makkelijk. Een medewerkster van het gebied heeft wel vlaggetjes geplaatst aan elke gevonden nestsite, maar op 1 nestsite komen een vijftal holen voor. Het is dus met oog voor detail zoeken naar uitwerpselen, braakballen, veertjes, pootsporen… We hebben gisteren drie vallen geplaatst en elk op de juiste plaats. De vangst was 1 koppeltje en 2 mannetjes. Het viel ons op hoe mager alle dieren waren. 122-142 gram wogen ze. Een mannetje weegt gemiddeld rond 150 gram, vrouwtjes 200 en dat gewicht neemt af naarmate het broedseizoen vordert. In dit gebied hebben de uilen echter nog geen grote kuikens, dus hun gewicht verbaasde ons, tot Kylie me een uitleg vertelde. Het eerste nest van de uilenkoppels was verloren door de regen, waardoor ze nu zo snel mogelijk een nieuw nest maken, in de hoop toch nakomelingen te hebben. Ik vraag me af hoe goed ze daarin gaan slagen, aangezien ze nu al extreem mager zijn...

David heeft een camera om in de holen te kijken (we gaan het vandaag in ons werkgebied gebruiken) en hij heeft gisteren een vrouwtje en een klein kuiken gezien in 1 van de nesttunnels (we zijn opgesplitst in 2 teams, David en Kelsey en Kylie en ik). Ik ben benieuwd wat we zullen zien!

Nog een afsluiter, het was net donker geworden, toen de Coyotes lawaai begonnen te maken. Blaffen, huilen, janken, ik weet niet wat ze uitstaken, maar het was geweldig om ze bezig te horen. Ze liepen op nog geen 50m van ons, zorgeloos. Met de verrekijker konden we 2 ruggen waarnemen in het hoge groen, maar de groep moet veel groter geweest zijn. Ze klinken in ieder geval geweldig. Toen we 10 minuten later een uil aan het opmeten en ringen waren, begonnen ze opnieuw. Kippenvel! Dat was zonder meer het topmoment van de avond.

04-06-2014 om 19:35 geschreven door Claire

Vandaag een heerlijke dag achter de rug met 10 uren in de auto zitten en 2u ‘sightseeing’. Deze morgen zijn we om 8u vertrokken uit onze honeymoon suite in Tooele, richting Denver. Halverwege de route hebben we een tussenstop gemaakt in het ‘Dinosaur National Monument’, Utah. 149 Miljoen jaar geleden stroomde een rivier doorheen het huidige parkgebied. Dat droogde op en tal van dino’s (en zoogdieren, vissen, amfibieën) stierven. Enige tijd later vulde de rivier zich terug met water, waardoor sommige dode dieren meespoelden met het water en anderen bedekt werden met sedimenten. Gaandeweg versteenden de sedimenten en de dino’s, zoogdieren, vissen… werden onderdeel van de huidige rotsen. Door de beweging van de aardplaten kwamen de rotsen uiteindelijk naar boven en werden de skeletten zichtbaar. Rond 1900 werden de eerste skeletten blootgelegd. Vandaag staat er een gebouw rond 1 van de bergwanden, waarin de fossielen zichtbaar zijn. Hieronder zie je de kop van een Allosaurus.

Na het bezoek aan de rotswand binnen, hebben we buiten een wandeltraject van 2,5km gevolgd. Dit bracht ons langs verschillende fossielen, zowel van dino’s als van bomen. We kwamen ook enkele nazaten van de dino’s (hagedissen en diverse vogelsoorten) tegen.

Na het bezoek zetten we onze tocht verder. Net voor we Colorado binnenreden, werden we tegengehouden door een politieman. We zouden 84 mph (= 135 km/u) gereden hebben, in plaats van de toegestane 65 mph (= 104km/u)! Ons overladen karretje, die ook nog eens op cruise control stond, zou nooit aan een dergelijke snelheid geraken, wat we de agent dan ook hebben uitgelegd met bambi-ogen op. Het bleef bij een waarschuwing. OEF! (We reden werkelijk echt niet zo snel, hooguit 66 mph want het ging bergaf…). Eerder op de dag hadden we al tal van Ferrari’s, Lamborghini’s en Rolls Royces tegengekomen, welke deelnamen aan de Goldrush Rally. Die overtraden echt de maximum snelheid en voor onze neus werd er 1 tegengehouden door de politie, tot groot jolijt van onszelf. Wisten wij veel dat we enkele uren later zelf gingen tegengehouden worden!

In ieder geval, we hebben onze tocht rustig verder gezet. We reden een groot stuk langs de Colorado River, doorheen de bergen. Hier hebben we (eindelijk) het Big Horn Sheep gezien, een mannetje en tal van vrouwtjes. De hoornen van het mannetje waren zeer goed zichtbaar, ondanks de grote tussenafstand. We hebben ook ons hoogterecord verbroken, meer dan 11 000 feet (= meer dan 3352 m boven de zeespiegel)! We zaten bijna met ons hoofd in de wolken en geen idee wat de uitleg is, maar we waren precies ook wat vrolijker dan gewoonlijk.

Ik weet niet hoe het is om een eerste keer New York te bezoeken, maar ik denk dat het effect hetzelfde is. Raampje open, hoofd naar buiten en met open mond de omgeving waarnemen. Enige verschil, hier waren het (besneeuwde) bergwanden die we zagen en zuivere lucht die we inademden. HEERLIJK!

Morgen en overmorgen gaan we hier in de buurt van Denver een natuurgebied bezoeken om uilen te vangen. Tot enkele dagen geleden werd de streek nog geteisterd door stormen en tornado’s. Benieuwd hoe de gevolgen hiervan eruit zien. Slaapwel!

03-06-2014 om 08:05 geschreven door Claire

Gisteren hebben we in het derde werkgebied 6 kuikens en 7 volwassen vogels geringd. Het was een drukke avond met heel wat over en weer rijden, maar de vangst was goed. We hebben ook een gedetailleerde kijk kunnen nemen in de voeding van Holenuilen. In en rond de nestboxen lagen we krekels, sprinkhanen, diverse muizensoorten (Deer Mouse, Kangeroo rat), vogels, hagedissen en slangen. Voedsel is er ruim genoeg op het domein. In 1 nesttunnel konden we onze plunger zelfs niet verder doorduwen doordat knaagdieren de doorgang versperden! Gelukkig konden de uilen wel nog steeds passeren.

Vandaag zijn we in de voormiddag uilen gaan vangen. We zijn tegen 7.45u vertrokken, zodat we vroeg terug waren om alles klaar te maken om morgen te vertrekken. Het plan is trouwens terug gewijzigd, in plaats van rechtstreeks door te rijden naar Montana, maken we eerst een 2-daagse tussenstop in Denver, Colorado, waar we David en Kelsey zullen ontmoeten. We komen er dinsdag toe en vertrekken donderdag naar Montana. Donderdag gaan we ook afscheid moeten nemen van Danielle. Haar vakantie zit er dan jammer genoeg op. Eerst zullen we wel nog genieten van onze trip. Morgen zouden we passeren langs een gebied waar duizenden dino-resten teruggevonden/terug te vinden zijn. Meer details volgen nog!

Trouwens, in Montana wordt het leven terug back to basics. Geen elektriciteit en al zeker geen internet. Benieuwd hoe makkelijk het zal zijn om dat comfort achter te laten al verblijven we wel in een trailer. De week erna wordt het écht kamperen.

Nog even zeggen, de spaghetti was een schot in de roos. Danku meneer Meus!

02-06-2014 om 03:36 geschreven door Claire

Kylie is gisteren bij me ingetrokken, haar kamer was uiteindelijk niet zo ideaal en ik heb hier toch plaats over. Ter compensatie heeft het hotel onze keuken opengesteld (normaal moet een toeslag betaald worden op het gebruik ervan). Dat wordt morgen (vandaag is hier jammer genoeg geen tijd meer voor) spaghettisaus van Jeroen Meus maken. Ze zullen hier niet weten wat ze ruiken/proeven!

In de namiddag hadden we afgesproken met Boyd om uilen te vangen op het militaire domein. Boyd helpt ook mee met het ringen van de uilen op Antelope Island, maar hij heeft een eigen manier van werken. Dat maakt de samenwerking niet altijd even gemakkelijk, al is hij wel toegankelijk.

We splitsten op in 2 groepen en hebben in totaal een berg kuikens (ongeveer 35) en zes volwassen vogels geringd. Ook hebben we 1 geolocator teruggevonden. Enkele vogels hebben vorig jaar een geolocator gekregen, zodat hun migratieroutes kunnen worden vastgesteld. Elke 5 minuten slaat het zendertje de hoeveelheid opgevangen zonlicht op en het uur is gekalibreerd op de Greenwich-tijd. Aan de hand van die gegevens kan een computer achterhalen waar de uil zich op een bepaald moment bevond. Het enige ‘probleem’ is dat de gegevens op het zendertje staan en niet worden doorgestuurd naar een externe computer. Hierdoor moeten we zoveel mogelijk volwassen vogels vangen om de zendertjes terug te vinden, maar de zendertjes terugvinden is een beetje als zoeken naar een speld in een hooiberg. We waren dus erg opgetogen met het eerste gevonden zendertje! De reden waarom geolocators in plaats van satellietzendertjes (gegevens worden direct doorgestuurd naar een externe computer) gebruikt worden, is de kostprijs. 1 Geolocator kost zo’n 200 dollar, terwijl een satellietzender 3000 dollar kost. Dit jaar hopen we dus zoveel mogelijk zendertjes terug te vinden en 80 nieuwe zendertjes te installeren op uilen. Hoe zo’n zendertje er uitziet en hoe het op de uil bevestigd wordt, zal ik later tonen, wanneer we ze beginnen te installeren (we hebben een 20-tal zendertjes meegekregen om in Montana te gebruiken).

Verder was het gisteren een doodgewone werkdag.

Straks, rond 14u vertrekken we opnieuw naar het militaire domein om de uilen in een derde gebied te vangen. Morgen wordt onze laatste werkavond in Utah en dan gaan we alle vogels vangen die we de voorbije dagen niet in de val kregen. Maandag vertrekken we dan in theorie richting Montana, richting de Black-Footed Ferret.

(Centraal, aan de horizon zit een uiltje op een zitstok. Als het niet goed te zien is, volgt hieronder nog een inzooming)

31-05-2014 om 19:55 geschreven door Claire

Net terug van een avondje uilen vangen. In onze eerste nestbak hadden we 9 grote kuikens en in 2 andere bakken waren ze nog te klein om te ringen. We hebben ook 2 vrouwtjes gevangen, maar de mannetjes kregen we niet te pakken. Telkens we aan de nestplaats toekwamen, hoorden we ze alarm slaan. Morgen beter.

Verder niets speciaals te vertellen, want dat het uitzicht schitterend is, zijn jullie vast al moe gehoord. Ik zal morgen kijken om een fotootje te nemen.

Groetjes!

30-05-2014 om 07:55 geschreven door Claire

We zijn net aangekomen in ons hotel voor de komende 2/3 nachten en stiekem hoop ik nu voor 3 nachten, want onze kamers zijn buiten standaard! Hieronder 2 sfeerbeelden van m'n kamer... Die Amerikanen weten hun (buitenlandse) vrijwilligers nogal te verwennen!

29-05-2014 om 23:39 geschreven door Claire

Vandaag was het een licht frustrerende dag voor ons team, wat uilen vangen betreft. We hebben 6 uur gewacht om op 3 verschillende locaties uilen te vangen, maar niemand gaf thuis. Op de eerste locatie hadden we 2 dagen geleden nog 6 kuikens geringd, maar toen we na 2u wachten geen reactie kregen en na het vinden van plukken veertjes, hebben we eens in de nestbak gekeken. Alle jongen waren verdwenen en er was geen blijk van recente activiteit. In het ergste geval zijn alle kuikens opgegeten (door wezels, dassen, coyote, roofvogels...) en zijn de ouders vertrokken, of in het beste geval is 1 of enkele kuikens gedood en zijn de andere naar een veiligere plaats ondergebracht door de ouders. Het zal een mysterie blijven wat er exact met de kuikens gebeurd is, tenzij we aan de hand van de ringen hun locatie kunnen achterhalen. Het andere team heeft wel 2 koppels geringd en 6 + 8 kuikens gezien.

Tijdens het wachten hebben we onze tijd nuttig besteed aan het verkennen van het eiland. We kwamen heel wat verschillende vogelsoorten, enkele bizons, veel Pronghorns, honderden Jack Rabbits  en een Gophersnake tegen. Ook de zonsondergang was niet mis. Voor zij die ooit in de buurt zijn van Antelope Island, het is zeker een bezoekje waard!

Deze avond waren we aan het wachten op het andere uilenteam toen we het gezelschap van coyotes kregen. Het begon met een huilconcert in de verte en het eindigde met een blaffend gehuil dichtbij onze wagen. Tijdens het wachten hoorde Danielle ook een Pygmy Owl roepen. Normaal leven deze uilen in een boomrijke omgeving, maar er hangen enkele geschikte nestkasten op het eiland (voor een andere vogelsoort: Kestrel, een soort torenvalk). Mogelijks gaat het om een uil op doortrek die de nestkasten gevonden heeft en besloten heeft hier te blijven. Helaas zit onze tijd op Antelope Island erop en zullen we de Pygmy Owl hier niet te zien krijgen.

Morgenvroeg rond 11u vertrekken we richting de militaire basis in Deseret om 2 dagen lang uilen te vangen. Wat onze volgende bestemming wordt is nog een vraagteken, maar we hopen allemaal op Montana. Slapen in een trailer, in de middle of everywhere, onder de Melkweg, met een zeldzame Black-Footed Ferret (marterachtige) die normaal gezien onder onze trailer woont. Laat ons hopen!

Nu is het bedtijd, tot morgen!

29-05-2014 om 08:43 geschreven door Claire

Toen we gisteren om 15.45u passeerden aan een publieke thermometer, stond die op 91°F (32°C). Gelukkig was het alweer een beetje afgekoeld wanneer we rond 17u effectief begonnen met uilen vangen. Het was goed draagbaar. Ook voor de uilen moet het perfect weer geweest zijn, want we hebben in totaal 3 koppels gevangen. In onze termen is dat een geslaagde dag, aangezien we soms enkele uren moeten wachten op een uilenvangst.

We waren bezig met een uiltje te hanteren, toen iemand plots zei “he, bizons!”. Op zo’n 100m van ons waren 3 bizons komen grazen. Gek genoeg werd niemand ongerust. Wij respecteerden hen en zij respecteerden ons, al moet je hen wel in de gaten houden. Ze kunnen tot 65km/u rennen en ze bestaan uit 1 brok spieren!

Aan 1 van de nestbakken zat opnieuw een grote Zwarte Weduwe verscholen, net aan het handvat om de emmer van de nestbak te lichten (we nemen de emmer weg en dan kunnen we kijken in de ondergrondse bak). We hadden ze net op tijd opgemerkt. Terwijl Kylie haar vakkundig met een tak verwijderde, verscheen plots meneer Zwarte Weduwe (of is het Zwarte weduwenaar?) Hij was 3 à 4 keer kleiner dan het vrouwtje en veel actiever. Hij sprintte weg onder een steen. We hebben de 2 spinnen vast gestoord in hun liefdesspel, waarbij het mannetje letterlijk zijn leven riskeert. Als hij 1 verkeerde beweging maakt of net na de paring, dan eet het vrouwtje hem gewoon op (opeten na de paring komt meestal voor, maar sommige mannetjes weten het toch te overleven).

Op terugweg naar huis hadden de muskieten bloed geroken, ons bloed! Muskieten 7 – Claire 2 (Als waarschuwing voor de andere muskieten, hangen er nu 2 dode muggen aan het plafond van onze auto). Het is op karakter dat ik er probeer niet aan te krabben, maar het jeukt toch verschrikkelijk. Al is het denk ik te vergelijken met ‘normale’ muggenbeten. Gelukkig kennen ze hier ook de after-bite producten.

Gisteren trouwens geen last gehad van uitdrogingsverschijnselen. We hadden fruitsap, zoute chips en water ingeslagen, zodat ons lichaam voldoende zouten en voedingsstoffen kon opnemen en vasthouden.

Straks hebben we opnieuw om 16u afgesproken op het eiland, mogelijks voor de laatste keer. We moeten nog een 3-tal koppels vangen en daarna zit ons werk erop. Morgen vertrekken we normaal gezien (als we groen licht krijgen van onze contactpersoon) richting een militaire basis in Deseret, Utah. Dat betekent inpakken. We hebben enkele noodzakelijke inkopen moeten doen, dus hopelijk krijgen we nog steeds alles in onze auto!

Groetjes

28-05-2014 om 18:52 geschreven door Claire

Gisteren zijn we om 14u aangekomen op Antelope Island en we werden opnieuw verwelkomd door de muggen. Iedere kolonie vormde een dikke zuil boven elke struik die we zagen en als we even stopten voor een foto, kwamen ze op ons af. De muggen zijn de Midges en deze steken niet. De vervelende vliegjes die wél steken zijn de Gnats. Dit staat fout geschreven in de blog van gisteren. Al die beestjes ook… Gisteren waren we wel goed voorbereid op de aanvallen van de midges, we hadden allemaal een muskietenjas gekregen. Een soort visnet-jas met ultrafijne gaas in een maat die paste voor iemand van 109 kg. Beter te groot dan te klein zou ik zeggen.

Rond 15u zijn we dan begonnen met alle gekende nestplaatsen af te lopen. Het was bakken buiten en in de meeste nestbakken waren de vogels verdwenen. Predatie, verjaagd door dassen, kuikens die al uitgevlogen zijn… Tegen het einde van de dag hadden we wel 6 kuikens en 4 volwassen uilen (2 koppeltjes) gevangen en geringd. We mochten toch van een succes spreken.

Naast de uilen kwamen we ook verschillende Zwarte Weduwen tegen en een schorpioen! De schorpioen was ongeveer 4 centimeter groot en natuurlijk had ik net dan geen fototoestel bij, want feitelijk zijn het nog mooie beesten! We moesten ook geen grote schrik hebben, zijn steek zou alleen pijnlijk en niet dodelijk zijn. Wees gerust, thuisfront, ik zal ze niet direct vastnemen.

De Zwarte Weduwe die met poot en tand haar nest verdedigt. (geen dieren/mensen werden gepijnigd bij het nemen van deze foto!)

Om 0u hadden we dan gedaan met uilen vangen en tegen 1u waren we terug in het hotel. Daarna de uitdroging weggewerkt (4 liter water op een dag drinken is hier precies de minimumnorm) en om 2u ging het licht uit, dromen van uilen en schorpioenen.

Vandaag hebben we om 16u afgesproken, want het wordt nog harder bakken dan gisteren met meer dan 90°F. De flessen water staan al klaar om mee te nemen. Tot morgen voor het volgende verslag!

27-05-2014 om 19:15 geschreven door Claire

Gisterenvoormiddag zijn we naar een plaatselijk warenhuis gegaan achter eten en ik heb er begot Belgische koeken gevonden! Leve Jules Destrooper en zijn ‘lukken’. In dit warenhuis hadden we niet alles gevonden dat we nodig hadden, dus zijn we ook bij de concurrentie binnengesprongen. Toen we in nr 2 binnenstapten, was het alsof we een snoepwinkel binnengingen. Ruim, ENORME keuze aan groenten en fruit, alles vers bereid… Hier gaan we nog eens stoppen, net voordat we doorreizen om blauwe bessen per kilo (!) te kopen. Hemels!

In de namiddag zijn we dan doorgereden naar Antelope Island. Voor vogelliefhebbers het Aards Paradijs. Antelope Island is gelegen in het Salt Lake welke te zout is voor vissen, maar geschikt is voor Brine Shrimps (Artemia). Op het strand ligt het vol met aangespoelde, rottende Artemia-resten. Ik zal eens kijken om er straks een foto van te nemen.

Het eiland heeft geweldige uitzichten en een grote diversiteit aan wildlife. Vooral vogels (meeuwen, pelikanen, roofvogels…), bizons, Pronghorn (antilope), Bighorn sheep, coyote, Amerikaanse dassen, stekelvarkens….. Gisteren waren we bijna getuige van de geboorte van een Pronghorn. We denken dat het nog geen dag oud was, want de moeder was nog afgezonderd van de (veilige) kudde.

Dit is een mannetje Pronghorn.

We waren niet alleen op het eiland om rond te kijken, er moest ook gewerkt worden. Dassen hadden verschillende nestbakken (het eiland heeft een mix van natuurlijke holen en artificiële nestbakken voor holenuilen) ondergraven en we moesten controleren of de nestbakken nog toegankelijk waren voor de uilen. De kans bestaat namelijk dat de nesttunnel door zijn gewicht en de druk van bovenaf ‘instort’ of doorbuigt, wanneer een das een gang eronder graaft. Dat betekent dus dat we 2 nestbakken volledig hebben moeten opgraven (door de droogte is de zandbodem (op die plaats zand, op andere plaatsen stenen) keihard) en het zonnetje was weer ruimschoots van de partij. Neem daarbij nog eens het gezelschap van Midges (een soort kleine stekende mugjes) en het afzien was compleet. We hebben gezweet, maar het is gelukt. Nu maar hopen dat de dassen niet direct terugkeren naar de nestbakken!

Rond de nestbakken moeten we erop letten dat we niet teveel groen wegnemen. Bizons houden van een zanderige plek om in te rollen en het is al veelvuldig voorgekomen dat de nesttunnels verpletterd werden door het gewicht van de bizons.

We hadden graag nog de zonsondergang gezien op het eiland, zodat Danielle nog enkele foto’s kon nemen. Rond 21.30u vertrokken we dan richting het hotel toen Danielle plots zei “hoor ik daar geen coyote roepen?”. Het was geen coyote, maar een holenuilmannetje die zijn territorium tussen de toegangsweg en het meer gekozen had. De strook is ongeveer 10 meter breed en bezaaid met rotsen. Wij gestopt en geduldig gewacht tot het mannetje in onze val was gelopen. Zo zijn we 2 uur langer op het eiland gebleven.

Toen we met alles gedaan hadden, moesten we door een poort rijden die in enkele richting opende. Mensen van buiten het park konden niet naar binnen, maar omgekeerd was wel mogelijk. We waren nog maar net door de poort gereden, toen we plots een auto uit een ‘zijstraatje’HetHetH zagen naderen en door de poort rijden. Indringers! We stopten aan de poort, maar net buiten het park om door onze verrekijker de indringers gade te slaan. Ze waren gestopt aan het kassahokje en ze bleven daar even staan. Ze hadden gelijk door dat ze in de gaten werden gehouden, want plots maakten ze een U-bocht en naderden ze langzaam terug de poort. We reden synchroon met hen langzaam een beetje verder en aan de poort parkeerden ze zich dwars langs het hekken. Ik dacht eerst dat ze buiten het park stonden, maar ze stonden nog aan de ‘verkeerde’ kant. Ineens uit het niets kwam een 2^e auto aangereden uit hetzelfde ‘zijstraatje’ als waaruit de eerste kwam. We wisten niet goed wat te doen, maar we zijn doorgereden. Straks zullen we eens horen of er niets bizars is gebeurd in het park. Misschien (en hopelijk!) waren het kampeerders (er is een camping in het park) die de tijd uit het oog verloren hadden, of het waren vandalen/dieven/stropers. In ieder geval, we stonden te bibberen op ons benen en ons hart klopte overuren.

Ik moet ervandoor. Zodadelijk vertrekken we richting het eiland om uilen te gaan vangen. Groetjes!

26-05-2014 om 19:44 geschreven door Claire