Deze namiddag hebben we verder gedaan met uilen vangen en nieuwe nestplaatsen zoeken. Aan het eind van de dag hadden we slechts 1 uiltje kunnen ringen en hebben we 2 mogelijke nieuwe nestplaatsen gevonden. Doordat geen van ons 3 (Kylie, Danielle en mezelf) wisten hoe de camera  (om in de nesttunnel te kijken) werkte, hebben we hem niet kunnen/mogen gebruiken. David zal later deze week terugkeren naar de nieuwe nestplaatsen, of daar waar we het vrouwtje niet hebben kunnen vangen, om een kijkje te nemen in de tunnel.

We hebben wel tal van prairiehonden gezien. Ze zijn zo schattig! Als ze afscheid nemen van elkaar, steken ze hun 2 voorpootjes in de lucht. Teken dat ze weggaan en dat de kust veilig is, zo is me verteld.

Daarna zijn we bevoorrechte getuige geweest van een gigantisch onweer dat zich op een veilige afstand van ons ontwikkeld had. De wolkenmassa was spectaculair en we zagen de ene bliksemschicht na de andere. Toppunt van alles, het gehele spektakel duurde meer dan 2 uur! Het bleef zowaar ter plaatse hangen en de lucht is zo open, dat we alles duidelijk konden waarnemen en vooral de zonsondergang maakte de boel nog dramatischer. Het had iets speciaals, vallen controleren op een open grasvlakte, met de ene lichtflits na de andere en de coyotes die aan het huilen sloegen… Trouwens, reden dat we niet ongerust waren op een inslag was door het ontbreken van de donder.

Morgen vertrekken we richting Montana, alwaar we hopelijk vrijdagmiddag aankomen. Vanaf dan zal er ook geen internet zijn voor minstens een week. Ik hoop jullie dus weer van vers leesmateriaal te voorzien op het moment dat we van Montana doorreizen naar South Dakota. Maak jullie in ieder geval niet ongerust, ik vermaak me hier kostelijk!