Maandag 10 maart 20xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Krokusvakantie werd een trainingsvakantie.

Op zondag 2 maart trok ik m’n (nieuwe) wandelschoenen aan.  Het Collievijverpad was m’n doel.  10 km maalde ik erdoor, 10 km onder m’n voeten, 10 km in m’n kleren!  Dat voelde ik, eerlijk gezegd!  ’t Was koud, maar de lente zag en voelde je!  Wilgen- en elzenkatjes, klein hoefblad, ik zette ze vast op de gevoelige plaat. Zelfs madeliefjes en paardenbloemen – ’t was toch nog altijd winter - piepten boven de grassprietjes uit.  ’t Deed me deugd.  Wel voelde ik, eenmaal thuis, de druk op m’n heupen en m’n rug.  En nogmaals kwam de twijfel opzetten.  Wat worden 27km in het gebergte?  Wat bij regenweer? ’t Wordt zeker geen lachertje, dat staat als een paal boven water.  Starten zou ik sowieso.  We zien, voelen en ervaren wel…

Dinsdag trok ik tevoet naar de nieuwe bib “ARhus”. ( Waw, zo’n groot, nieuw gebouw, 4 verdiepingen hoog, ruime zalen, lees- en vergaderruimten, midden in centrum van Roeselare, ’t mag er zijn!  Alles gebeurt elektronisch.  Alles moet je zelf ingeven, zowel inleveren als nieuwe boeken inscannen, ja, ik was toch onder de indruk!)  Nadien liep ik nog even door de winkelstraat en genoot van de drukte en gezelligheid.  Met wat nieuwe T-shirts en een truitje keerde ik terug.  Nu nog Delhaize binnen.  Veel kon ik niet aankopen: alles moest in m’n knapzak.  En… ik geef grif toe: die rugzak woog behoorlijk door!  Thuis kon ik het niet laten die te wegen: méér dan 8 kg!  Ik had die dag toch ook weer 8 km gewandeld.

Aswoensdag!  Ik had beloofd mee te gaan met vader naar de asviering in het instituut Sint Jozef Ieper, waar vader verblijft.  “Daar trek ik ook tevoet naartoe” besloot ik.  ’t Werd een lastige tocht.  Het strowegeltje (de oude spoorweg Ieper-Roeselare) viel mee, er was variatie, afwisseling, de natuur bood opnieuw mooie beelden.  Maar dan begonnen de kilometers te knagen aan m’n spieren.  De lange route van Zonnebeke naar Ieper was saai, eentonig, drukkend.  ’t Werden lange vermoeiende kilometers.  Opnieuw dat alarmbelletje: “kun je dat wel aan?” “Dit hier is nog maar 17 km met goede banen en geen “cols”!” …

 Donderdag, marktdag in Staden.  Elke vakantie trek ik naar het kraam van Agnes, m’n schoolvriendin vanuit Tielt.  Zij verkoopt er hun hoeveproducten: melk, boter, yoghurt, kaas, … Ik zette door: dat was “slechts” 11 km, drie dagen na elkaar moet kunnen.  ’t Was trouwens nog maar de eerste echte training van enkele dagen na elkaar.  Met goeie moed startte ik uit Moorslede en ja, het viel beter mee dan m’n trektocht naar Ieper.  De binnenwegeltjes bezorgden me weer voldoende afwisseling.  De natuur toonde zich van z’n mooiste kant.  De zon was van de partij!  Het lukte me aardig. (Ok, ’t was minder ver, maar niets forceren dacht ik.)  Agnes en ik hadden nog een gezellige babbel.  Enkele foto’s vereeuwigden ons samenzijn.  Ja, ’t gaf me weer moed.  

Daar het weertje zo goed was, lokte de tuin me naar buiten.  Een eerste opknapbeurt: onkruid (vooral mos) wieden.  Dat liet zich voelen!  M’n rug, m’n reeds vermoeide benen sloegen alarm! Stoppen!  Kromgebogen hield ik het na een uurtje voor bekeken. 

’s Anderendaags “kroop” ik verkrampt uit m’n bed.  Na enkele lichaamsoefeningen beterde de situatie lichtjes.  Koppig dook ik opnieuw de tuin in.  Tweemaal een uurtje verder de aarde rond ons achtervijvertje ontmossen.  “Dan had ik het weer gehad!”  Toch wilde ik die dag afronden met een voettochtje, al was het maar om m’n wandelspieren actief te houden.  Een 5-tal km goed doorstappen, ’t deed m’n lijf goed.