Donderdag 10 juli 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zopas terug van Staden.  Heen en terug toch wel een 19-tal km.  Bij Agnes was het weer een heerlijk momentje.  Een gezellige babbel, wat hoeveproducten aankopen en samen genieten van dit korte momentje “kameraadschap” van vroeger en nu.  Noël Logghe en Patricia kwamen ook aan het kraam van Agnes hun aankopen doen.

Ook met hen nog wat gepraat over koetjes en kalfjes.

Intussen ligt de laatste schooldag al meer dan een weekje achter mij.  Het was een emotioneel afscheid.  Toen de directeur nog maar net begonnen was met z’n afscheidswoordje vloeiden m’n tranen rijkelijk langs m’n wangen.  Het was sterker dan mezelf.  Ook m’n dichtste collega’s pinkten een traantje weg.  Als afscheidsgeschenk kreeg ik een mooie grote Paternoster.  Elk gebeds-bolletje vertoonde een foto van mij gedurende m’n schoolcarrière.  Prachtig kunstwerkje!  Daar zullen Eveline (Creajuf) en Luc Lapeire (creatieve magazijnier van school geweest) wel voor iets tussen zitten!. Sofie, ik zal nu zeker al de letters van het alfabet naar eigen"Godsvrucht en vermogen" gebruiken. Bedankt voor je mooie tekst! En ook Trees ben ik heel dankbaar voor die jarenlange, zalige samenwerking.  Over toffe vriendschap gesproken!

Tijdens m’n schooldagen had ik een redelijk stapschema: elke dag 5km heen en terug.  In de eerste vakantiedagen was dit niet zo.  En dat voelde ik.  M’n benen, m’n lijf voelden stram, vermoeid aan.  Ik moest m’n ritme terug vinden.  De emoties van de laatste dagen, de uit m’n lood geslagen momenten, ’t zal wel allemaal meegespeeld hebben…  Daarbovenop trok ik op zaterdag 28 juli te voet naar Poelkapelle.  En waarschijnlijk zal deze trip mee aan de basis van m’n pijnlijk gevoel gelegen hebben.  Ik wilde persoonlijk aan Bea, Francine en Eric de uitnodiging geven voor de voorstellingsavond van het boek Optimisme@levenselixir.be.  Maar ik vond niemand thuis, met uitzondering van Francine. Meer dan 26 km haspelde ik die dag af.  Ik was bekaf, kapot. Mijn knieën en heupen “kraakten en piepten”. 

Alleen Pol had nog z’n uitnodiging niet!  Dus ook dààr wilde ik dit persoonlijk afgeven.  Op zaterdag 5 juli trok ik m’n trekkersschoenen aan. En ja… ook in Houthulst, na ettelijke kilometers wandelen, stond ik voor een gesloten deur.  De brievenbus was ook hier het alternatief.  Maar ik had toch weer m’n training gehad.  Willy kwam me dit keer wel oppikken, want heen en terug zou net iets teveel geweest zijn.  Samen gingen we nog de werkzaamheden in het huis van Ward en Joke bekijken voor we huiswaarts trokken.

Een andere, degelijke training leek me wel de vierdaagse van de IJzer.  Die wilde ik ook meemaken.  Dus schreef ik me - via de internetsite in.  Ik had me voorgenomen de 24km daags te stappen.  Enkele dagen later kreeg ik via een mailtje de bevestiging dat m’n inschrijving een “feit” was.  Eerstdaags zou ik een batch ontvangen met m’n officiële inschrijvingsnummer.

En zie: ik ben de trotse eigenaar van zo’n batch. Op woensdag 9 juli lag die in onze  brievenbus. Alles is ook daarvoor in kannen en kruiken.  Rest mij alleen nog voor mezelf te bewijzen dat ik deze 4 dagen stappen aankan.  Dat hoop ik toch. Moet lukken!  En als het me inderdaad lukt, dan ben ik klaar voor de grote stap!