maandag 8 september  2014

St.Jean Pied de Port   -  Roncesvalles 24 km

Was ik bang van de grote hitte?  ’t Was helemaal niet nodig! Toen we gisterenavond gingen slapen brak er een verschrikkelijk onweer los.  Een echt klank- en lichtspel!  Daarna regende het pijpenstelen! 

Het gevolg daarvan was dat we ’s anderendaags voor de keuze stonden: ofwel over de hoge Pyreneeën, maar dit is behoorlijk gevaarlijk, of de eerder minder moeilijke weg via Valcarlos. Uiteindelijk heb ik (maar ik was zeker niet alleen) gekozen voor de meest veilige route.

Mijn tocht begon om 7.00u. deze morgen en om 16.00u kwam ik aan in Roncesvalles.

Twee vriendinnen (Jille van Wales en Jacky van Engeland) trokken de ganse dag met me mee.  Maar de Camino is bevolkt met alle nationaliteiten.  We liepen eens samen met iemand vanuit Brazilië, dan sloegen we een praatje met iemand vanuit Zweden, nog wat verder ontmoetten we Philippe van Poitiers, … Ja, ’t belooft een rijke, boeiende ervaring te worden.  Bovendien is de natuur prachtig.  Hoog zwevende roofvogels, hele kudden schapen, dikke naaktslakken, hagedissen, … en ik heb zelfs voor m’n voeten een klein (+ 30 cm) slangetje gezien.  Spijtig genoeg was ik te laat met m’n fototoestel!

In Roncesvalles is er een zeer grote Albergue de la Colegiata.  Daar kreeg ik mijn stempel en verliet ik mijn twee compagnons.  Zij bleven dààr overnachten.  Willy stond aan de achterkant van dit grote gebouw op mij te wachten.  In een camping iets verderop verblijven we nu.  Terwijl ik wat bekom van m’n wandeling bereidt Willy als een echte Chef kok ons avondmaal.

08-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 6 september  2014

We zijn vertrokken!  Intussen zijn we reeds 700 km van huis verwijderd.  Een mooie camperplaats in het stadje Couhé. (Frankrijk)  Het is nu 7 uur in de avond.  Deze morgen zijn we om 5.30u. vertrokken.  Alles is tot nog toe vlotjes verlopen.  Als dat maar zo blijft!  We hebben wel wat problemen gehad met onze GPS.  De omvormer van 12 naar 5 volt is kapot.  Wat nu?  Gelukkig is Willy een praktisch denkend iemand en zocht naar een oplossing.  Rechtstreeks werken met de oplader, aangesloten op onze extra batterij in de wagen.  We konden weer verder.

‘t Was wel puffend heet in de wagen.  ‘k Heb het gevoel dat ik reeds “versleten” ben voor ik nog maar één stap in de richting van Compostela gezet heb.  Die heen- en terugrteis is er voor mij teveel aan!  (En voor Willy eigenlijk ook!)  Maar daar kunnen we nu eenmaal niet vanuit!

De laatste dagen waren zeer druk, spannend zelfs.  Er moest nog van alles geregeld en aangekocht worden.  De laatste spullen moesten nog in de wagen.  Telkens schoot het door m’n hoofd: wat nog?  Zal alles wel in orde zijn tijdens onze lange afwezigheid?  Hebben we alles wel mee? …

Hoe tijdrovend m’n training ook was, zeker in die laatste periode, één doel had ik nog voor ogen: naar moeder gaan!  Op woensdag trok ik te voet naar Poelkapelle.  Op de begraafplaats was het stil.  Ik was er alleen.  Ik wilde moeder persoonlijk vertellen over m’n tocht, over m’n twijfels of ik het wel zou aankunnen, over het zo lang weg zijn, over...  Moeder zou me van ginder boven wel in het oog houden.  Moeder zou me af en toe wel een duwtje in m’n rug geven.  Moeder zou me volgen, moed inspreken, … Terwijl ik wat onkruid en de verdorde blaadjes aan het opruimen was uit de bloempotjes kwam Willy me oppikken.  Ik mag me gelukkig prijzen dat Willy het ook ziet zitten om samen met mij die lange periode in Spanje door te maken, mee te beleven.  Voor mij is dit een grote steun.  Zonder Willy zou ik die tocht nooit durven ondernemen.  Maar ook moeder zou met me meewandelen!  Ik zou vaak een babbeltje met haar slaan, tijdens de lange trektochten alleen…

Gisteren was het de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.com .

Een mooie avond, vol woord en muziek in de kapel van Sint Idesbald.  Verrassend was het moment waarop de mede-auteurs, de getuigen op het podium geroepen werden. (André en Joost waren er niet bij. André is niet meer en Joost vecht – voor de derde keer – tegen die verdomde, knagende, verwoestende cellen!  Joost, we duimen voor jou!  Zijn vrouw Christiane kwam in zijn plaats naar voor.  Moedig!)

Je kunt je niet inbeelden hoe deugddoende die laatste babbels waren met ons buren, met m’n (schoon)broers en (schoon)zussen, met m’n collega’s, met vrienden!

Bedankt jullie allen die gekomen zijn.  Het voelde goed, het was een steun voor mij en die anderen.

We zijn niet zo lang gebleven, goed wetende dat we ’s anderendaags vroeg uit de veren moesten, vroeg wilden vertrekken en het een lange, vermoeiende dag zou worden.

Gisteren stuurde ik naar familie en vrienden het adres van m’n blog door. Wie wil, kan me – hopelijk – volgen!  

06-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

05-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 1 september  2014

De laatste dagen voor vertrek!  't Worden "gezonde" zenuwachtige dagen!  De praktische voorbereiding slorpt veel van onze tijd op en maar best ook! Zo piekeren we niet te veel!  Is alles ok voor ons huis?  Weten de “thuisblijvers” wat en hoe?  Zit er niet te veel, maar ook niets tekort in m’n rugzak?  Hebben we alles in de wagen gestopt?  Nog maar eens het lijstje overlopen …

Vandaag is 't wel 1 september: start van een nieuw schooljaar ... en het doet me wel iets ... niet te moeten vertrekken richting De Zilten of Ten Bunderen. Vandaag reizen mijn gedachten tussen Sint Idesbald en Compostela ...

Deze morgen lag er een briefje in de bus van een collega om me het allerbeste toe te wensen op m’n tocht.  Zowel de sprekende foto  (een mooie kronkelende weg tussen wijnvelden) als de wijze raadgevingen pakten me.  Bedankt voor die steun, Inge.  (Volgend jaar zwaai ik je uit, hé!) 

In die laatste periode heb ik al veel aanmoedigingen  ontvangen van familie, vrienden, collega’s,…via kaartjes, sms’jes, mailtjes of gewoon tijdens onze babbel met elkaar. 

M’n broers en zussen schonken ons een kaartje tijdens de jaarlijkse fietstocht (je weet wel, de tocht van + 25 km die ik op 15 aug. te voet uitgetest heb!) ipv het traditionele plantje.   Ook daarin steunen ze me ten volle!  Het ontroerde me te lezen dat zelfs moeder over ons- van achter een wolkje - zal waken.

 (En nu we het toch over de fietstocht hebben: ’t was een mooie, aangename namiddag!  Eerst een heerlijk kopje koffie met een lekker stukje taart, dan een fietstochtje door natuurdomeinen, tweemaal onderbroken door een gezellige en lekkere drank- en snoepstop, om te eindigen in ’t Rhodesgoed voor ons avondmaal.  Een geslaagde, plezante familienamiddag!)

Zelfs de pastoor haalde op het eind van de zondagviering een slottekst naar boven om mij in naam van zichzelf en de gemeenschap van Huize Sint Jozef (waar ons vader nog steeds verblijft) het beste toe te wensen.  Als dat geen verrassing was! 

In die laatste periode probeer ik toch mijn wandelritme bij te houden.  Zo kwam ik te voet bij de apotheek aan. Toen ik, met m’n wandelschoenen binnenstapte en mijn voorgeschreven ontstekingsremmende medicatie aankocht, (in geval van nood, je weet maar nooit)  was de apothekeres toch wel nieuwsgierig.  Ze had me reeds meerdere malen zien wandelen voor haar deur.   Ook zij vond het een moedig initiatief en steunde me volmondig!

Dat wil ik nog meedelen:  tijdens m’n afscheid op school kreeg ik van Filip een mantranita met de nodige uitleg. Dit is een gebedskraal voor de hindoes en de boeddhisten, een mala, (gemaakt van de zaden van de rudraksha, een immer groenblijvende boom).  Mijn besluit stond vast.  Vanaf de eerste dag van m’n pelgrim-avontuur draag ik deze. Filip, dank je wel voor dit hartverwarmend, symbolisch geschenkje!

01-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 23 augustus  2014

Ik heb het gehaald!  De 4-daagse zit erop!  Met een “proficiat” kreeg ik m’n medaille in ontvangst.  Ja, het doet je wat!

Deze morgen stond ik weer stipt (voor) op tijd aan de startplaats.  Opnieuw mochten we een prachtig parcours afwerken.  Langs Dikkebus vijver, in de richting van Heuvelland, langs de site “Bayernwald, door Voormezele om via de Verdronken Weide terug te keren naar Ieper. 

Wat is het Heuvelland toch mooi: prachtige vergezichten, golvende landerijen, kronkelende wegeltjes door de velden, … alleen testten de kuitenbijters af en toe de spieren en gewrichten.  Ook dat hoort bij dit idyllisch Heuvelland.

Deze streek kent ook veel oorlogsmonumenten, groot en klein.  Je vindt ze terug op dorpspleinen, langs wegen maar evenzeer midden in een veld of weide.  

Ook deze keer bevoorraadden ze ons met water, energiedrankjes, koekjes, … Bovendien was het weertje prima om te wandelen.  Af en toe zon, af en toe wolken, geen regen!  Ideaal!

Plots rinkelde m’n GSM.  Eric belde me op.  Hij had zich vandaag ingeschreven voor de 8 km.   Al wandelend vertelden we onze bevindingen aan elkaar.  Een plezante verrassing!

De vierdaagse werd plechtig afgerond met een ceremonie onder de Menenpoort.  De Last Post, een bloemenhulde en daarna een defilé tot op de Grote Markt van militairen, eregroepen rond “den Grooten Tocht”, een aantal muziekkapellen en alle wandelaars van de vierdaagse.  Als je zelf één van hen bent, dan ben je een tikkeltje trots maar terzelvertijde ook wel wat emotioneel!

23-08-2014 om 20:09 geschreven door christine bentein  

vrijdag 22 augustus  2014

Toen de burgemeester van Diksmuide in het bijzijn van Frederik Van Lierde (als BV) het startschot gaf, stroomden weer meer dan 5000 mensen over de markt, tussen de startvlaggen,onder de scanners (om de batches te registreren).  De derde dag van de 4-daagse was begonnen. (Gisteren was er een record aantal deelnemers van meer dan 7000!  Dat is toch serieus de moeite hé!)

Opnieuw waren er langs het parcours ceremonieën ter ere van de gesneuvelden tijdens de eerste wereldoorlog.  Door de micro vernamen we deze morgen dat net op vandaag, honderd jaar geleden, de oorlog het meeste slachtoffers geëist had, namelijk rond de 42000 soldaten!  Eigenlijk kunnen we dat niet vatten!  Ook op het Belgische militaire kerkhof van Keiem was er een bloemenhulde, maar deze verliep later dan ik er voorbij kwam.

De weergoden waren ons echt niet gunstig gezind tijdens deze derde dag. Praktisch de volledige tocht regende het.  ( Mag ik wat emotioneel de vele druppels vergelijken met de tranen die er vloei(d)en om het verlies van zoveel jonge mensen …)

Hilde (een collega) had ook ooit de 4-daagse gewandeld en vertelde me dat ze op de derde dag een dipje had.  In de brochure stond dat die derde dag voor velen de moeilijkste was.  Ik moet de geruchten gelijk geven.  Ook ik had tussen de 10 en 15 km een moeilijke periode.  De regen bleef aanhouden, er waren weinig gelegenheden om eens uit te rusten, ’t was vaak windop.  Maar in Vladslo waren alle zorgen weer van de baan.  Een lekker broodje met worst en een heerlijke babbel met (ook) een alleen stappende vrouw brachten soelaas.  Het aangeboden energiedrankje krikte lichaam en geest weer helemaal op!  Ik kon er weer tegenaan!  Door de modder, over kiezeltjes, langs glibberige paadjes, ja, de regen maakte het ons niet gemakkelijk maar ook die derde tocht heb ik met glans doorstaan. 

Meer nog:  ik heb er zeker nog 3 km bij gestapt.  Willy zat langs de IJzer te vissen ter hoogte van Sint-Jakobs-Kapelle.  Dit stukje buiten het parcours kon er ook nog bij!

Willy was best trots z’n vangst (waartussen een brasem van zeker 50cm zat) te tonen.  Dit moest op foto!  
Moe, maar content keerden we huiswaarts.
De laatste dag wacht op ons!

22-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 21 augustus  2014

“Zot zijn doet geen zeer” hoor je vaak zeggen, toch voel je soms wel wat pijnlijke plekken, zeker als je dag na dag serieus doorstapt.  Maar ik mag niet klagen.  M’n tweede dag van de 4-daagse zit erop en die is eigenlijk weer goed verlopen!  Ik heb gekozen om 4 x de 24 km te stappen.

Wat me opvalt, toch zeker bij het begin, is hoe verschrikkelijk snel die wandelaars langs me voorbijrazen!  Hoeveel km per uur die halen: zeker een pak meer dan ik!

Maar daar gaat het bij mij niet om!  Ik wil genieten van die tocht.  Vandaag vertrok die vanop de markt van Poperinge, liep tussen de specifieke hoppevelden, over glooiende landerijen, langs de Lovie, door het domein ’t Coudhof van d’Udekem d’Acoz, door het Helleketelbos om zo opnieuw in stad Poperinge aan te komen.  In Watou mochten we zelfs genieten van een lekker hommelbiertje.  

Bijna tot het einde bleef het droog.  Alleen tijdens de laatste kilometer was de regen een spelbreker. Maar dat kon de pret niet bederven, we hadden het weer gehaald, en zelfs zeer vlot!  

Op naar nummer drie!

21-08-2014 om 16:29 geschreven door christine bentein  

20-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 15 augustus  2014

Nu die pelgrimstocht inderdaad stilaan dichterbij komt, denken we in termen van noodzakelijke “to do’s” vóór vertrek.  Zo wilden we onze tuin toch een beetje onderhouden.  Maar, dat wreekt zich!  Zowel Willy als ik houden er een pijnlijke rug aan over.  Trainen wordt dubbel zo zwaar … het risico om helemaal te sneuvelen wordt met de dag groter!  Opletten geblazen!

Iets ontgoocheld stond ik deze morgen op.  Ik voelde me weer niet 100% oké.  M’n rugklachten waren niet verdwenen. Koppig wilde ik toch doorzetten: ik zou onze jaarlijkse fietstocht van de broers en zussen Bentein te voet inlopen: bijna 25 km.  Elk jaar is iemand verantwoordelijk voor die fietsroute.  Dit jaar was het onze beurt.  Willy en ik hadden enkele weken geleden die tocht reeds gefietst, van knooppunt naar knooppunt.  Best wel een mooie weg, langs de vaart van Roeselare, via Ardooie ’t Veld, naar ’t Rodesgoed in Izegem (waar we dan ’s avonds blijven eten) en dit steeds via landelijke wegeltjes.

Vandaag   heb ik datzelfde parcours te voet afgelegd.  Nu besef ik pas goed wat het is, écht door te stappen over een lengte van méér dan 20 km.  Het is niet te onderschatten.  Wat ik mezelf zeker zal moeten opleggen, is af en toe een pauze in te lassen om m’n spieren, knie- en heupgewrichten en rug de kans te geven ietske te recupereren.  Mannekes,  zo’n pelgrimstocht vraagt toch enorm veel van m’n lijf, m’n tijd, m’n moraal, …  Ik had dat onderschat, geef ik grif toe!

15-08-2014 om 20:43 geschreven door christine bentein  

zondag 10 augustus  2014

We zijn intussen reeds enkele dagen terug thuis.  ’t Was een mooi reisje.  Alleen ons Belgisch weertje strooide af en toe wat roet in het eten. 

En ja, het internetten lukt wel, maar zeer moeilijk!  Met veel moeite, het best buiten de tent en buiten de auto, kon ik op Google, Scarlet, …  Was het omdat we in een dal lagen?  Was het omdat dit nog eerder een weinig bevolkte streek is en internet nog niet zo uitgebreid is in dit gebied, ik weet het niet.   Ik vraag me alleen af of dit in Spanje ook zo traag en dus automatisch ook zo moeilijk zal verlopen!  We zien wel!

Willy heeft vele uurtjes kunnen vissen aan de oever van de Semois en ik heb ettelijke kilometers gewandeld in de streek.  Beetje bij beetje sterken m’n spieren en m’n uithoudingsvermogen aan. 

Willy heeft dààr, aan de brug bij Chassepierre, een kanjer van een snoek (94cm) helpen uit het water halen.  Daarbij beet de roofvis hem behoorlijk in z’n duim.  (Wat een scherpe tanden heeft zo’n snoek, zeg!) 

De dag na onze thuiskomt trok ik te voet naar Francine en Danny’s.  We waren er uitgenodigd om te nieuwjaren (in de zomer!)  In de gietende regen liep ik de laatste kilometers.  Dat staat me in Galicië zeker ook te wachten.

Nu nog de vierdaagse van de IJzer als extra trainingsdagen en dan nadert m’n trektocht naar Compostela met rasse schreden.  Het begint te kriebelen (soms uit angst, soms uit enthousiasme).

10-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 2 augustus  2014

Wat een zoektocht: de weg van ‘t mailen!  Reeds elke avond zoeken we uit op welke manier we dit kunnen.  Via een Proximus-winkel in Roeselare hadden we een prepay-kaart en “dongle” aangeschaft.  In Chassepierre op de camping was er slechts een verbinding van 2G zodat alles hééééél traag of zelfs niet binnen kwam.  Bovendien is de instelling van onze laptop waarschijnlijk niet juist ingesteld want via fulladsl (met snelkoppeling op ‘t bureaublad) kunnen we alle mails ontvangen maar geen enkele beantwoorden!  De zoektocht hoe en wat was begonnen.  Uiteindelijk, met veel geluk, (liefst buiten, want in de auto of tent liep het nog minder) konden we een mailtje versturen door rechtstreeks naar de webpagina van Scarlet te gaan en daar in te loggen!  Hopelijk krijgen we dààr morgen reactie op en weten we eindelijk of het ons lukt!

02-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 31 juli 2014

Gisteren in Chassepierre in een gezellig restaurantje “la Vieille Ferme” genoten van een heerlijke forel voor onze 37^ste huwelijksverjaardag!  De streek is heel mooi: fraaie vergezichten, rijke flora en fauna,… Een meanderende Semois slingert door de streek. Ja, we genieten op een rustige camping.  Reeds 4 dagen op een rij trek ik erop uit in en rond het pittoreske dorpje.  Met een “deze avond eten we vis op de bbq?” laat ik Willy achter langs de oevers van de Semois en haspel ik verscheidene kilometers af, nu eens stijgend, dan weer dalend, soms tussen het groen van een dicht begroeid bos, dan weer langs glooiende landschappen. Soms bewonder ik het uitzicht op een schitterende “point de vue”, volg ik de weg van een kevertje tussen de rottende bladeren, klopt m'n hart in m'n keelgat bij het zien van hertjes op nog geen 30m. van me of probeer ik een vlinder op foto vast te leggen, …Ja,ik wandel op een rustig, traag tempo.  Maar als ik eerlijk ben, na 4 dagen voel ik het wel.  Mijn kleine teentjes nijpen, mijn benen voelen vermoeid aan, ik moet heel zorgzaam met m’n rug omspringen, m’n spieren in m’n nek trekken soms tegen, afin, ik voel bewust dat ik een lijf heb!  Maar we zetten door! Ik heb een wandelkaart van de streek aangekocht en elke avond stippel ik een nieuw traject uit, telkens rond de 20 km. 

Hou ik het vol?  Ik kan alleen maar hopen en trainen!  De toekomst zal het uitwijzen.

31-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Vrijdag 18 juli 2014

Om wat “klim- en daal”gevoel op te doen, zouden Willy en ik naar de Ardennen trekken.  Een camping dicht bij een bergrivier(tje) was de ideale plaats.  Willy zou naar hartenlust kunnen vissen en ik zou de kuitenbijters in de streek uittesten.  Nu nog een geschikt plaatsje vinden.  Het werd Chassepierre aan de Semois.  Na een telefoontje (van Willy!) met de campinguitbater van “Les Cabrettes” konden we de periode van 28 juli tot 7 augustus vastleggen.  Voilà, ook dat was geregeld.  Mijn trainingskamp en Willy’s visperiode lagen voor ons.

18-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Donderdag 10 juli 2014

Zopas terug van Staden.  Heen en terug toch wel een 19-tal km.  Bij Agnes was het weer een heerlijk momentje.  Een gezellige babbel, wat hoeveproducten aankopen en samen genieten van dit korte momentje “kameraadschap” van vroeger en nu.  Noël Logghe en Patricia kwamen ook aan het kraam van Agnes hun aankopen doen.

Ook met hen nog wat gepraat over koetjes en kalfjes.

Intussen ligt de laatste schooldag al meer dan een weekje achter mij.  Het was een emotioneel afscheid.  Toen de directeur nog maar net begonnen was met z’n afscheidswoordje vloeiden m’n tranen rijkelijk langs m’n wangen.  Het was sterker dan mezelf.  Ook m’n dichtste collega’s pinkten een traantje weg.  Als afscheidsgeschenk kreeg ik een mooie grote Paternoster.  Elk gebeds-bolletje vertoonde een foto van mij gedurende m’n schoolcarrière.  Prachtig kunstwerkje!  Daar zullen Eveline (Creajuf) en Luc Lapeire (creatieve magazijnier van school geweest) wel voor iets tussen zitten!. Sofie, ik zal nu zeker al de letters van het alfabet naar eigen"Godsvrucht en vermogen" gebruiken. Bedankt voor je mooie tekst! En ook Trees ben ik heel dankbaar voor die jarenlange, zalige samenwerking.  Over toffe vriendschap gesproken!

Tijdens m’n schooldagen had ik een redelijk stapschema: elke dag 5km heen en terug.  In de eerste vakantiedagen was dit niet zo.  En dat voelde ik.  M’n benen, m’n lijf voelden stram, vermoeid aan.  Ik moest m’n ritme terug vinden.  De emoties van de laatste dagen, de uit m’n lood geslagen momenten, ’t zal wel allemaal meegespeeld hebben…  Daarbovenop trok ik op zaterdag 28 juli te voet naar Poelkapelle.  En waarschijnlijk zal deze trip mee aan de basis van m’n pijnlijk gevoel gelegen hebben.  Ik wilde persoonlijk aan Bea, Francine en Eric de uitnodiging geven voor de voorstellingsavond van het boek Optimisme@levenselixir.be.  Maar ik vond niemand thuis, met uitzondering van Francine. Meer dan 26 km haspelde ik die dag af.  Ik was bekaf, kapot. Mijn knieën en heupen “kraakten en piepten”. 

Alleen Pol had nog z’n uitnodiging niet!  Dus ook dààr wilde ik dit persoonlijk afgeven.  Op zaterdag 5 juli trok ik m’n trekkersschoenen aan. En ja… ook in Houthulst, na ettelijke kilometers wandelen, stond ik voor een gesloten deur.  De brievenbus was ook hier het alternatief.  Maar ik had toch weer m’n training gehad.  Willy kwam me dit keer wel oppikken, want heen en terug zou net iets teveel geweest zijn.  Samen gingen we nog de werkzaamheden in het huis van Ward en Joke bekijken voor we huiswaarts trokken.

Een andere, degelijke training leek me wel de vierdaagse van de IJzer.  Die wilde ik ook meemaken.  Dus schreef ik me - via de internetsite in.  Ik had me voorgenomen de 24km daags te stappen.  Enkele dagen later kreeg ik via een mailtje de bevestiging dat m’n inschrijving een “feit” was.  Eerstdaags zou ik een batch ontvangen met m’n officiële inschrijvingsnummer.

En zie: ik ben de trotse eigenaar van zo’n batch. Op woensdag 9 juli lag die in onze  brievenbus. Alles is ook daarvoor in kannen en kruiken.  Rest mij alleen nog voor mezelf te bewijzen dat ik deze 4 dagen stappen aankan.  Dat hoop ik toch. Moet lukken!  En als het me inderdaad lukt, dan ben ik klaar voor de grote stap! 

10-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Maandag 23 juni 2014

Beetje bij beetje bouwde ik m’n conditie op.  Die dagelijkse training was goed!  Elke dag liet ik m’n kuiten hun werk doen… En vaak wandelde ik in het weekend een langere toer, meestal met een doel voor ogen.Zo stapte ik op 21 juni (begin van de zomer!) een twaalftal kilometertjes om enkele brieven te bussen: de uitnodigingen om aanwezig te zijn op de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.be .  In dit boek staat ook mijn verhaal, mijn bedenkingen, behandelingen, gevoelens toen ikzelf te kampen had met m’n borstkanker.  Op vrijdag 5 september 2014 wordt dit boek met de 10 getuigenissen voorgesteld.

Met gemengde gevoelens leefde ik naar de laatste schooldag toe.  Blij dat ik die eindmeet gehaald heb!  Spijtig dat ik afscheid moet nemen van zovele aangename collega’s.  Ik ben – achteraf gezien – best trots op m’n carrière.  Met hoogtes en laagtes, met vallen en opstaan, met vreugde en verdriet heb ik me 38 jaar lang ingezet voor die vele leerlingen van Sint Idesbald.  Ik heb er een goed gevoel bij. Maar ik zal m’n vrienden-collega’s missen.  Af en toe een bezoekje brengen zal soelaas brengen.

Gelukkig wacht een grote uitdaging op me en daar ga ik me nu voor 100% op concentreren.

23-06-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Donderdag 15 mei 2014

Tijdens de laatste weken van het schooljaar (van m’n volledige lerarencarrière)   trok ik vaak te voet naar school: op maandag en/of donderdag naar Ten Bunderen in Moorslede, op dinsdag, woensdag en vrijdag naar St. Idesbald in Roeselare.  Ik wist dat ik daarvoor zeker een uur extra mocht/moest uittrekken, want een 5-tal km, daar doe ik toch wel een uurtje over. 

Je houdt het niet voor mogelijk, maar op woensdagmorgen, 14 mei, werd ik gebeten door twee hondjes op de Ruiter.  Hun baasje had geen controle over hen.  Trekkend aan de leiband kon die vrouw haar twee hondjes niet echt de baas.  Toen ik voorbijkwam, stoofden die twee plots achter me aan en voor ik het goed besefte sprongen ze omhoog, hingen aan m’n broekspijpen en hapten in m’n kuit!  Eén ervan beet serieus door.  Ik voelde een pijnlijke steek.  Die vrouw trok aan de lijn, riep haar hondjes terug.  Ik draaide me wat verdwaasd, verbaasd, verbouwereerd om en riep haar toe: “ze bijten wel écht door hé, mevrouw!”  M’n broek was niet geschonden, maar de tanden stonden wel degelijk in m’n kuit.

In school liet ik me verzorgen door Dirk, verpleger van onze medische dienst.  Maar daar iedereen me waarschuwde, “pas daar mee op, een hondenbeet kan serieuze gevolgen hebben”, besloot ik toch naar de dokter te gaan.  Inderdaad, hij ontsmette de wonde en gaf me een spuit tegen de klem.  Met een “goed verzorgen en goed in het oog houden” nam ik afscheid.  Nog niet eens gestart met m’n pelgrimstocht en reeds gebeten door een hond.  Komt dit wel goed?

15-05-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein