Traces Of World War I & II

Duitse ingebouwde bunker Query Farm

Het betreft één van drie Duitse bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, bij een hoeve die op Britse stafkaarten werd aangeduid met 'Query Farm'. Vlakbij, net ten zuidoosten van deze hoeve was een goederenstation met depot ingericht. Net naast de versterkte schuur liep een spoorlijn. Een smalspoorlijn liep langs de noordelijke bunker. Deze noordelijke bunker was zeker tegen de zomer van 1917 opgetrokken. Er zou zich een derde bunker bevinden onder een berg aarde in de weide ten zuidwesten van de hoeve, aldus de eigenaar. Het is niet duidelijk of de smalle gleuf aan westelijke zijde bedoeld was als observatie-opening, dan wel als mitrailleurs opening.

Duitse bunker hoeve Hoogpoort

Eén van twee vlakbij elkaar gelegen bovengrondse militaire constructies in weide net ten westen van de hoeve op adres Hoogpoortweg 69. De bunkers zijn net op grondgebied Wervik gelegen en goed zichtbaar vanaf de N58. Dit betreft de meest zuidelijk gelegen bunker.

Eén van twee gelijkaardige bovengrondse betonnen constructies. De bunker versmalt iets naar het westen toe. Het beton is gegoten tegen een houten bekisting en verstevigd met ronde bewapeningsijzers. De randen van het dak en de hoeken zijn wat afgeschuind. Aan oostelijke zijde zitten twee toegangen met ertussen een uitspringende richel met trappen. Zodoende kon op het dak een mitrailleur geplaatst worden en kon de muur boven de richel als borstwering fungeren. De twee toegangen vormen het uiteinde van een gang, die op zijn beurt toegang verschaft tot twee ruimtes. In de gang is ter hoogte van de richel een nis uitgespaard. Het plafond van de gang is verstevigd met ijzeren profielen, waartussen soms nog houten planken steken. De twee ruimtes, die bij benadering hoogte 170 x breedte 200 x diepte 300 centimeter meten, zijn gegoten op gebogen gegolfd plaatijzer (zogenaamde Wellblechbogen), die op ongeveer 120 centimeter hoogte steunt op de betonnen zijmuren. In de muur tussen de twee ruimtes zitten openingen. In de tussenmuren met de gang steekt ter hoogte van de toegangen een kleine opening.

Duitse bunker 'Limber Farm'

De hoeve waarbij deze bunker werd opgetrokken, werd op Britse stafkaarten aangeduid met Limber Farm. Net ten zuiden van de hoeve liep de spoorlijn Poperinge-Kortrijk. In de loop van 1917 werd het spoor ten zuiden van de hoeve ontdubbeld, om een aftakking te realiseren naar het spoor tussen Menen en Roeselare. De bunker is zichtbaar op een luchtfoto van 22 augustus 1917. Naar verluidt zou deze bunker opgetrokken zijn met de hulp van Russische krijgsgevangenen. De bunker zou gefungeerd hebben als opslagplaats voor munitie, die gebruikt werd voor een vlakbij geplaatst spoorwegkanon. In mei 1940 zouden er vluchtelingen in de bunker geschuild hebben.

Halfondergrondse betonnen militaire constructie die onder een bijkomende laag beton is gebracht. De samenstelling van het beton van deze bovenste laag is anders: het betreft beton met vermoedelijk een lager cementgehalte. De bovenste laag was ook ten dele met wapeningsijzers versterkt. Tussen de betonnen bunker en de bijkomende betonnen laag zat een laag aarde of zand. De bovenste laag helt lichtjes af naar westelijke zijde, om vervolgens schuin naar beneden te lopen. Schuinaflopende wanden hebben als voordeel dat eventuele inslagen afgeleid konden worden, waardoor de kans op voltreffers aanzienlijk verlaagd werd. Een deel van de afdekkingslaag aan oostelijke zijde is weggenomen. Het beton van de eigenlijke bunker was gegoten tegen een houten bekisting. Enkel het toegangsgedeelte tot de feitelijke bunker was niet met een bijkomende betonlaag afgedekt. Deze toegang loopt naar beneden en geeft uit op één ruimte.

Pont-d'Achelles Military Cemetery Pont-d'Achelles

Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Franse plaats Pont d'Achelles, een gehucht in de Franse gemeente Niepkerke in het Noorderdepartement. De begraafplaats ligt in het noorden van het grensgehuchtje, vlak tegen de Belgische grens aan de Route du Sac (Zakstraat). De begraafplaats werd ontworpen door Herbert Baker en heeft een bijna rechthoekige vorm. Ze wordt aan drie zijden begrensd door een bakstenen muur. Achteraan op het terrein staat het Cross of Sacrifice op een verhoogd terras. De begraafplaats wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Er liggen 330 doden begraven, waarvan er 7 niet geïdentificeerd konden worden. Het gehucht Pont d'Achelles lag vanaf 16 oktober 1914 tot 11 april 1918 binnen de frontlijn van de geallieerden. De begraafplaats werd in juni 1917 door gevechtstroepen en medische eenheden gestart. In april 1918 viel het gebied even in Duitse handen tijdens het Duitse lenteoffensief en ook zij gebruikten toen de begraafplaats. Op 3 september werd het gebied door de 29th Division veroverd en werd de begraafplaats nog een paar maanden door hen gebruikt. De begraafplaats telt nu 173 Britse, 72 Australische, 48 Nieuw-Zeelandse en 37 Duitse graven.

Kerkhof van Outrijve

Het Kerkhof van Outrijve is een gemeentelijke begraafplaats in het Belgische dorp Outrijve, een deelgemeente van Avelgem. Het kerkhof ligt rond de Sint-Pieterskerk aan de oostelijke rand van het dorp. Op de begraafplaats ligt een perk met 14 Britse militaire graven van gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog waarvan 1 niet meer geïdentificeerd kon worden. Het dorp werd tijdens het geallieerde eindoffensief op 24 oktober 1918 bevrijd door de 1st/4th Cheshires. Alle hier begraven slachtoffers kwamen om in oktober en november van dat jaar maar 12 van hen werden pas na de wapenstilstand hier bijgezet. De graven worden onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission en staan daar geregistreerd onder Outrijve Churchyard.

Stutzpunkt Stene

" Schorredijk z.nr. Z.g. "Stutzpunkt Stene", een Duitse veldbatterij uit de Tweede Wereldoorlog op de site van een voormalige steenbakkerij, ingesloten tussen Schorredijk, Schorrestraat en Steensedijk. Samen met "veldbatterij Leffinge" deel uitmakend van een vooruitgeschoven (op drie kilometer van de kustlijn) linie van de Atlantikwall (1942-1944) die als z.g. landfront samen met het nabijgelegen anti-tankkanaal de havenstad Oostende tegen aanvallen vanuit het land moest beschermen. De site is beschermd als monument bij M.B. van 10/07/2005. Vierzijdige weide met vesten van de antitankgracht, vier betonnen bunkers, in de noordwestelijke en de noordoostelijke hoek z.g. 'MG kazematten type 630' met bewaarde pantserplaten en dienstteksten, in de zuidoostelijke hoek twee 'geschutkazematten type 669'. Voorts enkele kleinere betonnen gebouwtjes als munitiebewaarplaats, een aaneengesloten gekazemateerde reeks munitiegebouwtjes, mogelijk een aangepaste droogplaats voor stenen, en een smal spoorlijntje mogelijk van de steenbakkerij. Aan de Schorredijk, leegstaande lage woning uit het laatste kwart van de 19de eeuw - eerste kwart van de 20ste eeuw onder pannen zadeldak (nok evenwijdig met straat) die mogelijk dienst deed als manschappenverblijf. Mogelijk werd de nabijgelegen hoeve "de Thebusse" (cf. Schorredijk nr. 7) als officierenverblijf gebruikt.

De boeg van HMS Vindictive stond decennia lang in het Oostendse havengebied, ter hoogte van de Demeysluizen. Op vrijdag 24 mei kreeg het herdenkingsmonument een nieuwe plaats in de stad. De boeg van HMS Vindictive prijkt nu nabij de nieuwe oostelijke strekdam, dicht bij de plaats waar het schip op 10 mei 1918 tot zinken werd gebracht. In de nacht van 9 op 10 mei 1918 probeerden de Britten met de HMS Vindictive de Oostendse haven te blokkeren om zo de toegang tot de Noordzee te verhinderen voor de Duitse onderzeeboten die hun uitvalsbasis in Brugge hadden. HMS Vindictive werd tot zinken gebracht in de havengeul van Oostende, ter hoogte van het voormalige Oosterstaketsel. Deze raid kostte de Britten 8 doden, 10 vermisten en 29 gewonden. In april 2012 werd de boeg weggenomen door de uitbreiding van de haven en wegens de slechte staat van het monument. Nu alle restauratiewerken achter de rug zijn, kan het monument een nieuw leven beginnen, onder meer als halte in een digitale wandel- en fietstocht langs plaatsen die herinneren aan WOI.

Batterij Hundius

Batterij "Halve Maan" Enige resterende Duitse luchtafweer- of "FLAK-batterij" (luchtafweergeschut of "Flugabwehrkanone") in België ter hoogte van het gelijknamige 17de-eeuwse verdedigingswerk en begrensd door havengeul, Luisbosstraat, Halvemaandijk en Vuurtorenweg. Zogenaamd naar strategisch belangrijke plek vlakbij de ingang van de haven, zie halfcirkelvormige versterking die teruggaat tot het beleg van Oostende (1601-1604). Tijdens de Eerste Wereldoorlog staat op deze plaats de Duitse batterij "Eylau". Vanaf juli 1943 uitgebouwd tot hoofdkwartier. Omvat onder meer een vrij zeldzame manschappenbunker "R656" voor 15 soldaten, een commandobunker "R610"- na de Tweede Wereldoorlog heringericht als coördinatiecentrum voor de Marine -, een machinegeweerbunker "R515", enkele observatieposten, een flankeringkazemat en verschillende bakstenen gebouwen. Site in 1950 in gebruik genomen door de Belgische Zeemacht, die er een radarstation inricht ten behoeve van de militaire scheepvaart en om de kust te bewaken. Batterij "Hundius" Gelegen ten oosten van batterij "Halve Maan", tussen Vuurtorenweg, Spinoladijk en Fort Napoleon. Zogenaamd naar Paul Hundius, een commandant van een Duitse duikboot, omgekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Als onderdeel van de Atlantikwall op 1 juli 1943 verplaatst van de havengeul naar de duinen. Op basis van een plan uit 1942 uitgebouwd door Russische en Oekraïense krijgsgevangen. Schoolvoorbeeld van een Marinekustbatterij, zie bijna perfect symmetrisch uitgebouwde batterij met onder meer een centrale vuurleidingpost waarrond vier geschutskazematten type "R671" op open bedding. Bij elk kanon hoort een munitiebunker van het type "R134"; per twee kanonnen een manschappenbunker type "R502". Verder nog diverse bakstenen gebouwen en een loopgravenstelsel. Site vanaf 1950 ingericht door Belgische Zeemacht om ze in oorlogstijd als maritieme commandopost van de kust te kunnen gebruiken. Daartoe bouw van elektriciteitscentrale en krachtig radiocommunicatiestation.

Lijssenthoek Military Cemetery

Lijssenthoek Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Belgische stad Poperinge. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield, met Arthur Hutton als uitvoerend architect en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het is na Tyne Cot Cemetery de grootste Britse begraafplaats in de Westhoek en telt meer dan 10.700 graven verspreid over 35 perken op een oppervlakte van ongeveer 4 ha. De begraafplaats is ommuurd en heeft een poortgebouw met twee zijgebouwen. Kort voorbij de ingang staat de Stone of Remembrance. Het Cross of Sacrifice staat in de oostelijke hoek. In 2012 werd een nieuw bezoekerscentrum ingehuldigd. Door middel van beelden, teksten en media wordt de geschiedenis van de begraafplaats geschetst en voor elke dag van het jaar wordt het verhaal van minstens één slachtoffer verteld. De plaats lag tijdens de oorlog op een belangrijke verbindingslijn tussen de basis van de geallieerden en het front van de Ieperboog. Hier lag onder meer een hoeve van Remi Quaghebeur, door de Engelsen Remi Farm genoemd. Door zijn dichte, maar toch nog veilige ligging van het front werden hier voorzieningen ingericht voor het verzorgen van gewonden. De Franse 15ième Hopital d'Evacuation gebruikte de plaats het eerst als begraafplaats. Vanaf juni 1915 richtten de Britten hier een veldhospitaal in (Casualty Clearing Stations of C.C.S.) later in de oorlog werden dit er vier met een bezetting tot 4000 bedden. In het voorjaar van 1918 trok men de veldhospitalen een tijdje terug en werden deze vervangen door een Britse en Franse veldambulance, omdat men vreesde dat de ze tijdens het Duitse lenteoffensief te dicht bij het front zouden komen te liggen. Daarna keerden de veldhospitalen nog terug. Tegen het einde van de oorlog was de begraafplaats de grootste Britse begraafplaats in België geworden; door bijzettingen werd Tyne Cot Cemetery later nog groter. Na de oorlog werden 24 Britse veldgraven overgebracht uit de omgeving van Poperinge. In 1981 voegde men nog 17 graven toe afkomstig van het kerkhof van Sint-Denijs. De begraafplaats telt ongeveer 9900 graven van het Britse Gemenebest, waarvan 24 niet geïdentificeerd konden worden. Daaronder zijn er 7366 Britten, 1058 Canadezen, 1131 Australiërs, 291 Nieuw-Zeelanders, 28 Zuid-Afrikanen, 3 Indiërs en 35 Chinezen van het Chinese Labour Corps (zij overleden in 1919, meestal als gevolg van de Spaanse griep). Er liggen ook 658 Franse en 223 Duitse soldaten, die respectievelijk onder de typische Franse grafkruisen en Duitse rechthoekige graftekens zijn begraven. Elf van hen konden niet meer geïdentificeerd worden. Met uitzondering van drie werden alle Amerikanen ontgraven. Er werden ook 8 Special Memorials opgericht voor soldaten waarvan men denkt dat ze zich onder de naamloze graven bevinden. Enkele opmerkelijke individuele graven: Stafverpleegster Nellie Spindler van het Queen Alexandra's Imperial Military Nursing Service is een van de weinige vrouwen op een Britse militaire begraafplaats. Thomas McGrath werd pas na de oorlog hier begraven als oud-strijder. Sergeant McGrath muteerde als ploegleider naar het Chinese Labour Corps. Na de oorlog zette hij zich in voor de Imperial War Graves Commission, de latere Commonwealth War Graves Commission. Hij was met een Poperingse getrouwd en overleed op 23 april 1920 door ziekte op 31-jarige leeftijd. Leland Wingate Fernald (driver) van de 5th Bde Canadian Field Artillery was een Amerikaan die vrijwillig dienst nam uit wraak wegens het kelderen van de Lusitania. Frederick Harold Tubb, majoor bij het 7th Bn. Australian Infantry, ontving het Victoria Cross wegens uitzonderlijke blijken van dapperheid en beroepsijver bij het verdedigen van zijn stelling in de loopgraven van Lone Pine in Gallipoli. G. Alderson, korporaal bij de Durham Light Infantry ontving de zeldzame Albert Medaille. Hij verwijderde een op scherp staande granaat waardoor hij bij de ontploffing zijn makkers het leven redde, maar zelf aan zijn verwondingen overleed. Ronald Harcourt Sanderson, Luitenant Kolonel bij de 148th Bde. Royal Field Artillery. Op de Olympische Zomerspelen van 1908 in Londen won hij met de Britse ploeg goud in het roeien acht met stuurman. Soldaat William Baker van het 26th Bn. Royal Fusiliers werd wegens desertie gefusilleerd op 14 oktober 1918.

Poperinghe New Military Cemetery

Poperinghe New Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Belgische stad Poperinge. De begraafplaats ligt 1200 m ten zuidoosten van de Grote Markt langs de Deken De Bolaan. Ze heeft een trapeziumvormig grondplan en bestaat uit een Brits en een Frans gedeelte. Het Britse gedeelte werd ontworpen door Reginald Blomfield en Noël Rew en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Aan de toegang staat centraal vooraan het Cross of Sacrifice en de Stone of Remembrance staat in het midden tegen de zuidoostelijke muur. Er liggen 951 doden begraven (Brits en Frans gedeelte samen).

Poperinge was door zijn grootte en ligging een belangrijk centrum voor de Britse en Franse troepen. Niettegenstaande dat de stad dicht bij Ieper en het front lag was het er toch relatief veilig. Het was een plek met goede logistieke infrastructuur waar vele sociale en militaire activiteiten plaatsvonden. Er waren ook veldhospitalen gevestigd waar de talrijke slachtoffers uit de Tweede en de Derde Slag om Ieper verpleegd werden. De begraafplaats werd door de Franse troepen vanaf 27 april 1915 in gebruik genomen nadat de gemeentelijke begraafplaats (Poperinge Communal Cemetery) en de Poperinghe Old Military Cemetery werden gesloten. Vanaf juli 1915 werd ze ook door de Britten gebruikt. De meeste doden werden bijgezet in 1915, maar ook in 1917 als gevolg van de gevechten tijdens de Derde Slag om Ieper. Tussen april en mei 1918 (tijdens het Duitse lenteoffensief) werden nog 239 slachtoffers begraven. Daarna werd de begraafplaats gesloten. Op het Britse gedeelte liggen nu 599 Britten (waaronder 3 niet geïdentificeerde), 20 Australiërs, 55 Canadezen, 3 Nieuw-Zeelanders en 1 Duitser begraven. Er ligt ook 1 Sikh (Tu Kivie Singh) die bij het Chinese Labour Corps was tewerkgesteld.Op het Franse gedeelte liggen 273 Franse militairen (waaronder 11 Noord-Afrikanen) en 2 Belgische religieuzen.

Op deze begraafplaats liggen 17 militairen begraven die wegens desertie of lafheid werden geëxecuteerd.

Dit is het hoogste aantal op één begraafplaats.

James H. Wilson, 9 juli 1916.

Come Laliberte, 4 augustus 1916, 25 jaar.

J. Bennett, 28 augustus 1916, 19 jaar.

Albert Botfield, 18 oktober 1916, 28 jaar.

Richard Stevenson, 25 oktober 1916. Bernard McGeehan, 2 november 1916.

Reginald Thomas Tite, 25 november 1916, 27 jaar.

William Henry Simmonds, 1 december 1916, 23 jaar.

James Crampton, 4 februari 1917, 39 jaar.

John W. Fryer, 14 juni 1917, 23 jaar.

James S. Michael, 24 augustus 1917.

Joseph Stedman, 5 september 1917, 25 jaar.

John Thomas Wall, 6 september 1917, 22 jaar.

George Everill, 14 september 1917, 30 jaar.

Herbert Morris, 20 september 1917, 17 jaar.

Frederick C. Gore, 16 oktober 1917, 19 jaar.

Eric Skeffington Poole, 10 december 1916, 31 jaar.

Hij was één van de drie Britse officieren die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden geëxecuteerd.

De twee Belgische religieuzen die begraven liggen in het Franse gedeelte zijn Euphrasia Vanneste (zuster Juliana) en Martha Declercq. Zij stierven allebei op 14 juli 1917.

Station Ramskapelle

Tijdens de late 19de eeuw werd in Ramskapelle, langs de uit 1868 daterende spoorlijn Nieuwpoort-Diksmuide, een eenvoudig stationnetje opgetrokken. Het behoorde tot een typegebouw dat de Belgische spoorwegen omstreeks 1890 invoerden. Tijdens WO I werden de stations op de strategisch belangrijke spoorlijn ingericht als observatieposten. In de bakstenen gebouwen werd een stevige torenachtige constructie van betonnen balken opgetrokken. De stations zelf werden vaak grotendeels vernield maar de observatietorens doorstonden het oorlogsgeweld. Het station van Ramskapelle werd na de Slag aan de Ijzer (18-31 oktober 1914) tot observatiepost omgebouwd en is het enige voorbeeld dat tot op vandaag bewaard bleef. Het bakstenen gebouw werd aan de binnenzijde versterkt met betonnen wanden, waarin kijk- en schietgaten werden aangebracht. Vanuit het voormalige station had het Belgisch leger een uitstekend zicht op de overstroomde vlakte. Naast het voormalige station bevindt zich een rechthoekige hardstenen gedenkplaat in een kader, geplaatst voor een muur van zandzakjes. De plaat herinnert aan het 14de Linieregiment dat in oktober 1914 strijd voerde voor de herovering van Ramskapelle.

Rhone American Cemetery And Memorial

Het Rhone American Cemetery and Memorial is een Amerikaanse Oorlogsbegraafplaats in Zuid-Frankrijk met Amerikaanse soldaten en zeelieden die stierven in de Tweede Wereldoorlog tijdens operaties in dat gebied. De begraafplaats beslaat 5.1 hectare (12,5 hectare) binnen de stad van Draguignan. De begraafplaats is vernoemd naar de rivier de Rhône en de watershed, waar de meeste van deze gesneuvelden hebben gevochten . De begraafplaats grenst aan de civiele begraafplaats van de stad van Draguignan. Het begon tijdens de Tweede Wereldoorlog na gevechtshandelingen in 1944.De gedenktekens, modelleren, en verbeteringen werden toegevoegd na de oorlog. De begraafplaats is gebouwd en wordt beheerd door de Amerikaanse regering, met de steun van het gastland van Frankrijk. De soldaten stierven voornamelijk in de zomer van 1944 tijdens Operatie Dragoon, de geallieerde invasie van Zuid-Frankrijk van het Middellandse-Zeegebied, waarna de geallieerde invasie van Normandië volgde. Deze operatie had als doel het openen van een tweede bruggenhoofd in de geallieerde gevechtszone in Frankrijk. De gesneuvelde soldaten maakten vooral deel uit van de U.S. Seventh Army, met name de VS 45e infanteriedivisie, de VS 36e Infanteriedivisie en de VS 3rd Infantry Division. Tijdens de planningsfase, werd de operatie Anvil genoemd, om Operatie Hammer aan te vullen, die op dat moment de codenaam was voor de invasie in Normandië. Later kregen beide operaties een andere naam, de laatstgenoemde kreeg de naam Operatie Overlord en operatie Anvil werd hernoemd tot Operatie Dragoon. Zowel de Britten als de Amerikanen waren van mening dat de strijd in Europa tegen Duitsland voorrang genoot boven de strijd tegen de Japanners. Daarnaast wilde ze, door nog een nieuw front te openen, de druk bij de andere fronten doen afnemen en het de Duitsers nog lastiger maken. Op 6 juni 1944 waren de westerse geallieerden geland op de stranden in Normandië. Terwijl de grootste amfibische invasie ooit aan de gang was, waren de leiders al bezig met nieuwe plannen voor te bereiden. De Amerikanen waren van mening dat men nog een front zou moeten openen, de Britten vonden dat ze de huidige fronten moesten versterken. Ondertussen moesten de Duitsers al op drie fronten vechten, namelijk in Italië, in Noord-Frankrijk en aan het oostfront, waar het snel werd teruggedrongen. De Amerikanen waren de mening toegedaan dat men nóg een front eraan toe moest voegen, om de Duitsers definitief te kunnen verslaan. Winston Churchill, de Britse leider, was echter de mening toegedaan dat Operatie Dragoon niet nodig was. Hij vond dat het onnodig troepen en materieel kostte, wat beter kon worden gebruikt voor een invasie in de Balkan, aangezien Duitsland uit deze landen hun olievoorraad haalde. Naast het beperken van de toegang van Duitsland tot de veelgevraagde olie, zou West-Europa, na de overgave van de Duitsers, niet in handen vallen van het Rode Leger. Churchill was van mening dat op deze manier kon worden verhinderd dat de troepen van de Sovjet-Unie zouden doorstoten tot de Atlantische Oceaan. Churchill heeft later alsnog ingestemd met de plannen van de Amerikanen voor een invasie in Zuid-Frankrijk. Het oorspronkelijke plan was dat een mix van Vrije Fransen en Amerikaanse troepen nabij Toulon zouden landen. Ze zouden dan eerst Toulon veroveren en dan doorstoten naar Marseille om daar de Duitsers uit de stad te verdrijven. Het plan werd echter in 1944 herzien, doordat er een conflict was ontstaan tussen de Britten, die van mening waren dat alle mogelijke geallieerde troepen en het beschikbare materiaal naar Italië moest worden gestuurd, en de Amerikanen, die het plan steunden. Door de val van Rome begin juni en het succes van Operatie Cobra, de uitbraak in Normandië, viel de keuze op Operatie Dragoon. Uit tactische overwegingen gingen de Britten hiermee akkoord. Operatie Dragoon zou plaatsvinden op 15 augustus 1944. De Amerikaanse 6e legergroep, onder leiding van Jacob L. Devers, werd op 1 augustus 1944 gevormd en gestationeerd op Sicilië, vanwege de Operatie Dragoon. In eerste instantie stond de legergroep onder het commando van de AFHQ (Allied Forces Headquarters). Een maand na de landing werd het commando overgedragen aan de SHAEF (Supreme Headquarters, Allied Expeditionary Forces), dat onder leiding stond van generaal Dwight D. Eisenhower, de opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in West-Europa. Task Force 88 werd ook in augustus gelanceerd, om de landing te ondersteunen.

Deutscher Soldatenfriedhof Steenwerck

Het Deutscher Soldatenfriedhof Steenwerck is een militaire begraafplaats in de Franse gemeente Steenwerk. Er rusten 2.048 Duitse soldaten die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog, waarvan er drie onbekend bleven. De begraafplaats ligt een kilometer ten oosten van het dorpscentrum, bij de weg naar het gehuchtje Pont d'Achelles, dat aan de Belgische grens ligt. De begraafplaats bevindt zich vlak voor de brug van de weg over de snelweg A25/E42. Metalen kruisen waaronder 2 tot 4 doden liggen tonen de namen van de gesneuvelden. Het is een begraafplaats van de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge. Steenwerk lag tijdens de oorlog nabij het Westfront. In april 1918 rukten de Duitsers tijdens hun lenteoffensief een laatste maal westwaarts op. Op dat moment legden zij de begraafplaats in Steenwerk aan en bleven deze gebruiken tot het geallieerde bevrijdingsoffensief later dat jaar. Na de oorlog werd de begraafplaats nog uitgebreid met gesneuvelden die de Franse militaire overheid vanuit de omgeving overbracht. Op het eind van de jaren 1920 werden de eerste aanpassingswerken aan de begraafplaats uitgevoerd. In 1969 werden hier nog 12 Duitse soldaten begraven die waren teruggevonden bij bouwwerken in de omgeving. In 1979 werden de houten kruisen vervangen door metalen kruisen, met uitzondering van de twee Joodse graven die een gedenksteen met Hebreeuwse tekst hebben.

Pools Monument Sherman Tank

Op 14 oktober 1914 viel het Vierde Duitse Leger Tielt binnen en bleef vier jaar lang in onze stad. De hertog Albrecht Von Württemberg stond aan het hoofd van het A.O.K. IV (Armee Oberkommando IV) en bestuurde de stad en regio zowel burgerlijk als militair. De hertog zelf koos één van de mooiste herenhuizen van de stad uit. Dergelijk type tank, de Shermantank, werd ingezet tijdens de bevrijding van Tielt in de Tweede Wereldoorlog door de Eerste Poolse Pantserdivisie. Op 8 september 1944 werd Tielt bevrijd onder leiding van Generaal Maczek. De tank maakt deel uit van een groter huldemonument en toont de bevrijdingsroute van de Eerste Poolse Pantserdivisie.Op 8 september 1979 werd deze authentieke Shermantank ingehuldigd, in aanwezigheid van Generaal Maczek. Albrecht Maria Alexander Filips Jozef (Wenen, 23 december 1865 Altshausen, 29 oktober 1939), hertog van Württemberg, was de zoon van hertog Filips van Württemberg en aartshertogin Maria Theresia Anna van Oostenrijk. Hij volgde oud-koning Willem II van Württemberg op als hoofd van het huis Württemberg. Albrecht was bevelhebber in het Duitse leger in België tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij steeg een aantal malen in rang en werd uiteindelijk gepromoveerd tot generaal-veldmaarschalk.

Tourcoing (Pont-Neuville) Communal Cemetery

Op de begraafplaats bevinden zich bijna 1000 oorlogsgraven met gesneuvelden uit Eerste Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog. De meeste doden vielen in de Eerste Wereldoorlog, waaronder meer dan 500 Fransen, meer dan 170 Britten, 21 Belgen, 1 Duitser en 8 Russen. Ook uit de Tweede Wereldoorlog liggen hier 248 Franse gesneuvelden begraven. Aan het uiteinde van het Frans militair perk staat een herdenkingszuil voor de oorlogsslachtoffers. Op het perk met Belgische slachtoffers staat een Belgisch herdenkingsmonument waarop de namen van 50 gesneuvelden staan gegraveerd.

Op de begraafplaats bevindt zich ook een perk met Britse militaire graven uit de Eerste Wereldoorlog. Er liggen 179 geïdentificeerd Britse graven. Het Britse perk heeft een oppervlakte van 755 m², met op het oostelijk uiteinde het Cross of Sacrifice. Het perk wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. In de CWGC-registers staat de begraafplaats als Tourcoing (Pont-Neuville) Communal Cemetery.

Communal Cemetery Allied Extension

Op 23 augustus 1914 werd Doornik door het Duitse II Korps bezet en bleef in hun handen tot de stad op 8 november 1918 door de 47th (Londen) en 74e (Yeomanry) werd bevrijd. Tijdens de bezetting werden de gewonde en zieke Duitse en geallieerde soldaten verzorgd in het "Asile" en het "Hopital Notre-Dame". Degenen die overleden werden op de gemeentelijke begraafplaats en de uitbreiding (extension) bijgezet. Op 14 november 1918 kwam de 51ste (Highland) Casualty Clearing Station (veldhospitaal) in de stad en bleef er tot 20 juli 1919. Na de oorlog werden de graven gehergroepeerd volgens nationaliteit en vele slachtoffers werden vanuit 63 kleine begraafplaatsen in de wijde omgeving van Doornik naar hier overgebracht. Er liggen nu 645 Britten, 30 Canadezen, 5 Australiï¿½rs, 1 Nieuw-Zeelander, 5 Zuid-Afrikanen, 4 Indiï¿½rs en 2 Belgen uit de Eerste Wereldoorlog.

Er liggen ook nog 117 Russen die in krijgsgevangenschap stierven. Voor twee Britten werden Special Memorials opgericht omdat zij oorspronkelijk op andere begraafplaatsen lagen maar niet meer teruggevonden werden. Voor nog twee andere Britten werden ook Special Memorials opgericht omdat hun graven hier niet meer gelokaliseerd konden worden.

Van de 52 Britse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog zijn er 50 die sneuvelden in mei en juni 1940, tijdens de gevechten tegen het oprukkende Duitse leger en de terugtrekking naar Duinkerke. De twee andere stierven in 1944. De onderluitenant Vincent Waterfall en luitenant Charles George Gordon Bayly, waren de eerste gesneuvelden van het Royal Flying Corps in de Eerste Wereldoorlog. Zij stierven op 22 augustus 1914. Ernest Harry Josiah Fright, soldaat bij de 16th (The Queen's) Lancers was pas 19 jaar oud toen hij sneuvelde op de dag van de wapenstilstand (11-11-1918). Renï¿½ Deryse en Octave Nuytens zijn twee Belgen die respectievelijk sneuvelden op 27 september en 27 oktober 1918.

Hop Store Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Vlamertinge (Ieper). De begraafplaats ligt 800 m ten westen van het dorpscentrum. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Ze heeft een langwerpige vorm en wordt omsloten door een bakstenen muur. Het Cross of Sacrifice staat aan de straatzijde op een hoge sokkel naast de toegang. Er worden 251 doden herdacht waaronder 2 niet geïdentificeerde.

Vimy Ridge National Historic Site of Canada

Bovenop de heuvelrug van Vimy aan de vlakte van Lens, op de plek waar de Canadese troepen de Slag bij Vimy behaalden in april 1917, torenen de twee witte zuilen van het gigantische Canadese oorlogsmonument. 6.000 ton steen, 27 meter hoog; het werk van de Canadese architect en beeldhouwer Walter Seymour Allward. De zuilen staan symbool voor de vriendschap tussen Canada en Frankrijk en hun samenwerking in de strijd voor een gemeenschappelijk doel: vrede en vrijheid. De bouw van de torens en de twintig ter plekke gebeeldhouwde beelden duurt niet minder dan twaalf jaar. De moeilijkheden liggen voornamelijk in de na vier jaar intensieve strijd uiterst onstabiele, met bomscherven en mijnen bezaaide bodem. De fundering alleen al bestaat uit 15.000 ton gewapend beton. Het moderne Canada is ontstaan in de loopgraven van Vimy Het beroemdste beeld van de beeldengroep is uit een blok kalksteen van 30 ton gehouwen en stelt een diep bedroefde vrouw de jonge Canadese natie voor die haar doden betreurt. Op de muur van het monument staan de namen van de 11.285 tijdens de Eerste Wereldoorlog op Frans grondgebied gesneuvelde soldaten, wier lichamen nooit geborgen zijn. In het park bij het monument is voor elke omgekomen soldaat een Canadese den geplant. In totaal hebben meer dan 60.000 Canadezen het leven gelaten in de Eerste Wereldoorlog. Het Canadian National Vimy Memorial, zoals het monument officieel heet, is gewijd aan hun herinnering. Het monument beslaat een terrein van 107 hectaren, grotendeels met bomen beplant. Van de tunnels en loopgraven is een deel bewaard gebleven. Zij maken de bitterheid van de strijd die de Canadezen op 10 april 1917 geleverd hebben om deze heuvelrug in te nemen en zo de weg naar het bezette Arras vrij te maken invoelbaar. Deze overwinning een van de weinige op dit front vóór 1918 blijft een belangrijk moment in de geschiedenis van het moderne Canada.

Vlamertinghe Military Cemetery

De begraafplaats werd gestart door Franse troepen in 1914. Enkel de 6 Britse graven van november 1914 zijn hier blijven staan (de Franse graven werden naar elders overgebracht). De begraafplaats werd pas 'officieel' in gebruik genomen vanaf 1915 door gevechtseenheden en medische posten. Vanaf juni 1917 werd een verdere uitbreiding van de begraafplaats verboden wegens plaatsgebrek (men wou vlakbij een militaire spoorlijn aanleggen) en werd 'Vlamertinghe New Military Cemetery' gestart. Opmerkelijk is de wijze waarop mannen uit dezelfde eenheden, die ongeveer in dezelfde periode gestorven zijn, naast mekaar begraven liggen. Opmerkelijk is eveneens het hoge aantal territoriale eenheden. Er zijn bijna 250 graven van de 'Lancashire Territorials' aanwezig. Tussen 7 en 10 oktober 1914 werd het dorp voor een heel korte tijd bezet door de Duitsers. Daarna werd het een belangrijk geallieerd centrum voor medische posten, kampen en munitie-voorraden. Het dorp bevond zich nog net binnen de grenzen van het bereik van de Duitse artillerie, waardoor het nagenoeg volledig vernield raakte. De smeedijzeren toegangspoortjes zijn een gift van de familie Lord Redesdale, ter herinnering aan zoon Major Mitford, die op deze begraafplaats begraven ligt. Op 'Vlamertinghe Military Cemetery' liggen 2 militairen begraven die geëxecuteerd werden, zijnde Driver Alexander Lamb (21st Battery, 2nd Brigade, Royal Field Artillery) en Private Albert Rickman (1st Royal Dublin Fusiliers, 86th Brigade, 29th Division). Lamb deserteerde op 19 oktober 1914 en werd pas gevat op 19 juni 1915. Hij werd op 2 oktober 1915 in het dorp geëxecuteerd. Rickman deserteerde op 2 juli 1916, nadat hij deelgenomen had aan de eerste dag van de Slag om de Somme. Hij werd op 20 juli 1916 gevat, maar werd pas in september veroordeeld, toen zijn bataljon zich in de Salient bevond. Hij werd in de omgeving van de begraafplaats terechtgesteld op 15 september 1916. Op de begraafplaats liggen volgens het huidige register 1182 doden over 7 perken verspreid. Het gaat om 1112 militairen uit het Verenigd Koninkrijk (waarvan er 18 niet-geïdentificeerd konden worden), 4 Australiërs, 54 Canadezen, 3 Indiërs, 2 Zuid-Afrikanen en 3 Duitsers. Vooraan links, op het zogenaamde 'French Plot', liggen nog 4 militairen uit het Verenigd Koninkrijk, die tijdens WOII gestorven zijn. De grafzerken zijn voor een groot deel uit Hopton Wood opgetrokken.

Op zondag 26 mei 1940 begon de hel voor Vinkt. Men gebruikte de bevolking als levend schild omdat 'de burgers op hen geschoten zouden hebben'. De volgende dag, 27 mei, werden vroeg in de ochtend 3 mannen in Meigem gefusilleerd. Omstreeks 15 uur, viel Vinkt in Duitse handen en pleegden de Duitsers een razzia in Vinkt. De oudsten van het dorp werden neergeschoten aan het klooster. En bij de pastorij werden nogmaals burgers gefusilleerd. Er gebeurden in Vinkt meerdere incidenten dezelfde dag.

Gedurende die dag stierven er (samen met die van Meigem) 111 burgers. Op de dag van de capitulatie, 28 mei 1940, werden nogmaals 9 burgers gedood. Momenteel bevindt zich op de begraafplaats een ereperk met de burgerslachtoffers en alsook Belgische soldaten die sneuvelden tijdens de Slag om Vinkt.

Graf Lode De Boninge

Voor Vlaanderen lijd ik alles. Daar zullen er zijn die mij zullen minachten, doch ik strijd en lijd volgens mijn overtuiging. Uit een brief van Lode De Boninge vanuit de militaire gevangenis aan een vriend soldaat. Louis De Boninge werd op 26 november 1896 geboren in een Franstalige notarisfamilie te Antwerpen en liep school van 1906 tot 1913 aan het Sint-Amandscollege te Kortrijk en vanaf 1914 aan het seminarie van de Witte Paters in Boechout. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog studeerde hij voort in Boxtel in Nederland. In november 1915 werd hij opgeroepen. Op 15 februari 1916 vatte hij zijn opleiding aan als brancardier te Auvours in Frankrijk en vier maanden later kwam hij aan op de IJzer. Daar werd hij medewerker van het frontblaadje Sint-Amandus Studentenblad en werd stichter-redacteur van De Leiekerels. Aanvankelijk ging Louis elke discussie over de Vlaamse kwestie uit de weg. In de loop van 1917 radicaliseerde hij tot het flamingantisme, waarvan hij gewag maakt in zijn dagboek. Voortaan zou hij als Lode door het leven gaan.In de nacht van 6 op 7 mei 1918 werd Lode op 22-jarige leeftijd dodelijk getroffen door een obus-inslag in de buurt van Nieuwpoort, toen hij tijdens een bombardement zijn gewonde kameraden ter hulp snelde. Vrienden brachten meteen zijn met bloed bevlekte portefeuille in veiligheid. Daarin vonden zij zijn, op 22/04 geschreven, testament. (Ik heb het geluk gehad voor U, mijn Vlaanderen, te hebben geleden. Veel meer had ik U willen schenken: een gansch mensenleven in werk en liefde aan u toegewijd) Hij werd begraven op 10 mei 1918 in De Panne (Duinhoek). Zijn vrienden van de Frontbeweging legden op zijn graf een krans met daarop: Zalig zij die lijden voor Vlaanderen. In 1921 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar het familiegraf op het gemeentelijk kerkhof te Wevelgem. Zijn Franstalige familie, die nooit opgezet was geweest met Lodes flamingantisme, weigerde zijn overbrenging naar de IJzertorencrypte.

In de weilanden ten westen van de Koningstraat staat een Duitse bunker gebouwd in 1941, te midden van het nepvliegveld dat gelegen was tussen de huidige H. Debrabanderestraat en de Brouwerijstraat. De bunker was voorzien van een luchtdoelbatterij (FLAK-Flugzeug Abwehr Kanone). Bunker op vierkante plattegrond opgetrokken in gewapend beton met zes schietgaten. De gaten zijn nooit voorzien geweest van geschut. Bovenaan heeft wel luchtafweer en een zoeklicht gestaan.

Monument voor drie bemanningsleden Halifax III QC

Het monument aan de hoeve Paul Bekaert, Menenstraat 475 werd opgericht ter nagedachtenis van de drie bemanningsleden van Halifax III LW583 van 432 Squadron, die in de nacht van 8 op 9 mei 1944 hier het leven lieten. Het toestel keerde die nacht terug van een raid op Haine-Saint-Pierre, een gehucht van La Louviï¿½re. Op de terugweg werd Halifax echter onderschept door de Messerschmitt 110ï¿½s van de IV./NJG 1 die opereerde van op het vliegveld Sint- Truiden. Het was de Ridderkruisdrager Hauptmann Georg Hermann Greiner die de bommenwerper boven Wevelgem het genadeschot gaf. Paul Bekaert , in 1944 ooggetuige van de gebeurtenissen en de huidige eigenaar van de weide waarop de Halifax te pletter sloeg, liet toe het monument te plaatsen dicht bij de crashplaats. De inhuldiging op Remembrance Sunday 2002 werd bijgewoond door de 90-jarige weduwe van boordmeccano Philip Mellor, haar zoon John en dochter Judy. Zij waren het die het monument onthulden met de Canadese vlag. Het memoriaal, eveneens uitgevoerd in Himalaya Bleu graniet, heeft hier de vorm van het staartvlak van een Halifax. Wevelgem Nï¿½ 432 Squadron RCAF Memorial

Belgische militaire begraafplaats.

De Belgische militaire begraafplaats van Westvleteren is een militaire begraafplaats met gesneuvelde Belgische soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgisch dorp Westvleteren. Deze Belgische militaire begraafplaats ligt aan de zuidoostelijke rand van het dorp. Er liggen 1.208 gesneuvelden, waaronder 33 niet geïdentificeerde. De begraafplaats heeft een rechthoekig grondplan met een oppervlakte van ruim 6.000 m². De grafstenen staan in rijen rug aan rug. De meeste grafstenen zijn officiële Belgische, al staan er nog 14 heldenhuldezerken. Achteraan bevindt zich een vlaggenstok met de Belgische vlag en centraal links bevindt zich een calvarie. Het dorp Westvleteren lag tijdens de oorlog in geallieerd gebied, zo'n acht kilometer ten westen van het front dat aan de Ieperlee lag. De Fransen begroeven hier in het najaar van 1914 gesneuvelden uit de sector Boezinge. Tijdens de oorlog werden gewonden onder meer geëvacueerd via Westvleteren, dat in het rustkantonnement van de sector Fort Knokke-Drie Grachten lag. Naast de begraafplaats stond de meisjesschool van Westvleteren, waar de Belgen in 1915 een medische post installeerden. De volgende jaren werd de begraafplaats met verschillende perken uitgebreid, tot het eind van de oorlog. Daarna werden hier nog verschillende graven verzameld uit de frontstreek ten westen van de weg Ieper-Diksmuide, waaronder 135 gesneuvelden die op het kerkhof van Westvleteren lagen. De Franse gesneuvelden werd na de oorlog gerepatrieerd en ook verschillende Belgische gesneuvelden werden in hun thuisdorp herbegraven. Het Ministerie van Landsverdediging kocht het terrein in 1923 en de volgende jaren werden de officiële Belgische grafstenen ingevoerd. Oorspronkelijke lagen hier ook Renaat De Rudder, de Gebroeders Van Raemdonck en Amé Fiévez begraven, voor zij in 1932 naar de crypte van de IJzertoren werden overgeplaatst. Op 27 augustus 1922 trok de derde IJzerbedevaart naar Westvleteren, naar het graf van Renaat De Rudder. In 1968 werd de begraafplaats met nog eens 123 graven uitgebreid toen de Belgische militaire begraafplaats van Reninge werd ontruimd. Op de begraafplaats rust ook een Britse gesneuvelde (kanonnier L. Kennedy) die in de registers van de Commonwealth War Graves Commission onder Westvleteren Belgian Military Cemetery genoteerd staat. De begraafplaats werd in 2008 als monument beschermd.

Derry House Cemetery No.2

Derry House Cemetery No.2 is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Wijtschate, een deelgemeente van Heuvelland. De begraafplaats ligt 1.575 m ten zuidoosten van het dorpscentrum. Ze werd ontworpen door William Cowlishaw en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein bestaat uit twee delen met ertussen het Cross of Sacrifice en hebben samen een oppervlakte van 1.680 m², afgeboord door een bakstenen muur. In de zuidoostelijke hoek van het noordelijke deel van de begraafplaats staat nog een Duitse betonnen schuilplaats. E r liggen 163 geïdentificeerde doden begraven.

Wijtschate werd op 1 november 1914 door de Duitse troepen veroverd op Franse en Britse eenheden die het dorp toen samen verdedigden. De volgende dag werd het even heroverd door het Franse 16de Corps en de Britse cavalerie maar vanaf dan bleef het dorp tot juni 1917 in Duitse handen. Tijdens de Mijnenslag op 7 juni 1917 kwam het dorp terug in Britse handen tot 16 april 1918, toen het gedurende het Duitse lenteoffensief na 6 dagen strijd weer in Duitse handen kwam. Uiteindelijk werd het dorp definitief door de Britse troepen heroverd op 28 september 1918. De begraafplaats lag achter een hoeve die door de Royal Irish Rifles "Derry House" werd genoemd. Ze werd vanaf juni 1917 door een veldhulppost (Field ambulance) van de 11th Division als frontlijnbegraafplaats aangelegd en tot december 1917 gebruikt. In oktober 1918 werd het door de 2nd London Scottish terug in gebruik genomen. Het toen nog bestaande Derry House Cemetery No.1 werd later ontruimd.

Er liggen 126 Britten en 37 Australiërs begraven. Wilfrid Thomas Chaning-Pearce, kapitein bij het Royal Army Medical Corps werd onderscheiden met het Military Cross (MC). De sergeanten Horace Cecil Streeton en W.C. Wood en de korporaal Frederick William Broom ontvingen de Military Medal (MM).

La Coupole, gelegen op 5km van Saint-Omer Frankrijk (Nord-Pas-de-Calais), is een van de meest indrukwekkende overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Door de overweldigende massaliteit, de ondergrondse plaatsing van de installaties en het lijden van de dwangarbeiders die het hebben gebouwd, vormt het een symbolische plaats van de nazi-onderdrukking.Deze immense bunker, in 1943-1944 gebouwd door de Organisatie Todt, moest de lanceerbasis worden van V2-raketten tegen Londen. Deze raketten, die werden ontwikkeld in het ultrageheime centrum Peenemünde door het team van Von Braun, vormen met de Amerikaanse atoombom de meest geavanceerde wapens die zijn ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. De V2 werden in de ondergrondse fabriek "Mittelwerk", gelegen in het centrum van Duitsland, in serie gefabriceerd door de gedeporteerden van het concentratiekamp Dora. La Coupole, zwaar gebombardeerd door de Geallieerden, werd in de zomer van 1944, na de landing in Normandië verlaten. De V2s, die vanaf september 1944 Londen en Antwerpen troffen, werden gelanceerd vanaf mobiele bases in Nederland. Sinds 1997 trok deze plaats, getransformeerd in Centre dHistoire et de Mémoire (Centrum van de Geschiedenis en van de Herinnering), meer dan 2 miljoen bezoekers.

Gedenkteken Lt.Lasnier en het Franse 1iere Bataillon Chasseurs a Pied

Dit monument herdenkt Luitenant Lasnier, en 11 onderofficieren en 174 manschappen van het Franse 1iï¿½re Bataillon Chasseurs ï¿½ Pied, die in deze omgeving het leven lieten tussen 3 en 15 november 1914. Het bataljon was in die periode betrokken bij erg felle afweergevechten bij de Croonaertbossen. vooral dan bij 'Kapellerie' en het 'Bois Quarante' (dit laatste werd door de Duitsers Bayernwald gedoopt). Luitenant Paul Marie Lasnier was op 2 juli 1882 in Brignoles in het department Var geboren. In het burgerleven was hij onderwijzer. Op 01.08.1914 werd hij gemobiliseerd en vertrok hij naar het garnizoen in Reims. Het 1e bataljon Jagers te Voet werd ingedeeld bij de 86e Brigade van de 43e Infanteriedivisie. Vanaf 11 augustus '14 werd Lasnier met zijn jagers ingezet bij de verdediging van de Vogezen. Door haar houding tijdens de gevechten bij Plaine op 14 augustus '14 werd het vaandel van het bataljon gedecoreerd met de Medaille Militaire en werd de eenheid vermeld op de legerdagorders. De Jagers waren er immers niet alleen in geslaagd om bijna 400 Duitsers krijgsgevangen te maken en een paar stukken veldgeschut te veroveren, maar wisten ook de hand te leggen op het vaandel van het 2e bataljon van Reserve-Infanterie-Regiment nr. 99. Het was het eerste Duitse vaandel dat in de oorlog in handen van een Franse eenheid was gevallen...Van 25 augustus tot 4 september nam het bataljon deel aan de verdediging van de Col de la Chipotte om daarna ingezet te worden tijdens de Marneslag. Lieutenant Lasnier sneuvelde volgens zijn militaire steekkaart in de Service Historiquue de l'Armï¿½e de Terre (SHAT) in het kasteel Vincennes, op 3 november '14 bij het nabijgelegen Dikkebus.

Croonaert Chapel Cemetery

'Croonaert Chapel Cemetery' is gelegen temidden de velden in heuvelachtig gebied. De begraafplaats kan bereikt worden vanaf de Voormezelestraat, via een 200m graspad. Op 500m ten Z ligt 'Bayernwald', op 450m ten ZW liggen de mijnkraters van de 'Hollandse Schuur'. Aan het begin van het toegangspad staat het gedenkteken voor Lt. Lasnier en het 1e Franse Bataljon Jagers te Voet.