Lone Tree Cemetery

Lone Tree Cemetery ligt dicht bij Lone Tree Crater (of Spanbroekmolenkrater), ��n van de negentien kraters die werden geslagen bij de inzet van de infanterieaanvallen tijdens de slag om Mesen. Bijna alle graven bevatten gesneuvelden van de eerste dag van deze slag. Er worden 88 doden uit het Verenigd Koninkrijk herdacht. De begraafplaats heeft een oppervlakte van 616 m� en is door een baksteenmuur omringd.

Military Cemetery

Wijtschate was in Franse en Britse handen totdat het na een hevig bombardement door de Duitsers veroverd werd op 1 november 1914. De volgende dag werd het voor een korte periode heroverd door het Franse 16de Corps en Britse cavalerie maar van die datum af bleef het in Duitse handen tot 7 juni 1917. Na de eerste dag van de mijnenslag bleef het in Britse handen tot 16 april 1918 toen het na zes dagen vechten weer in Duitse handen kwam. Op 28 september werd het definitief door Britse troepen heroverd. De begraafplaats werd na de oorlog aangelegd door de concentratie van verspreide graven en de ontruiming van kleine begraafplaatsen rond Wijtschate. Er worden nu 1002 Commonwealthdoden en 1 militair van een andere nationaliteit herdacht. Daarvan zijn er 673 niet-ge�dentificeerd. Er werden 16 'special memorials' opgericht voor militairen uit het Verenigd Koninkrijk "Known/Believed to be buried in this cemetery". Er zijn ook 'special memorials' voor 4 militairen uit het Verenigd Koninkrijk die begraven werden op de begraafplaats bij Rossignol Estaminet, 3 militairen die begraven werden op de begraafplaats bij R.E. (Beaver) Farm en 2 militairen die begraven werden op de begraafplaats bij Rest and be Thankful Farm; hun graven konden niet meer gelokaliseerd worden. De begraafplaats heeft een oppervlakte van 3267 m� en is door muren en boordstenen omgeven.

Bayernwald loopgravensite

Bayernwald ligt op een hoogte van 40 meter en heeft hierdoor een grote militair-strategische waarde. Legers op een hoogte of heuvel, hebben immers een beter zicht op het front. Zo kan men de kanonnen trefzeker richten en de eigen stellingen makkelijker verdedigen. Vandaar dat Franse en Beierse soldaten in november 1914 een verbeten strijd leveren om het bezit van deze site. De Duitsers winnen het gevecht en vanaf dat moment noemt men de plaats Bayernwald. Van 1914 tot de zomer van 1917 bouwen zij hun Bayernwald uit tot een oninneembare vesting. Wat nu nog te zien is, maakt maar 10% uit van wat het in 1917 geweest is!

Oosttaverne Wood Cemetery

De 'Oosttaverne Line' was een Duitse verdedigingslijn komende vanuit het N van de Leie naar het kanaal Ieper-Komen. Deze linie passeerde net ten O van het gehucht Oosttaverne en werd op 7 juni 1917 veroverd (de eerste dag van de Mijnenslag). Het dorp en het bos werden ingenomen door de '19th (Western) Division' en de '11th Division'. Twee begraafplaatsen werden op de huidige plaats aangelegd op initiatief van de 'Burial Officer' van het IX Corps. De begraafplaats bleef in gebruik tot in september 1917. De toenmalige graven liggen in perken I, II en III van de huidige begraafplaats. Na de oorlog kwam er nog een uitbreiding door de concentratie van veldgraven van de omliggende slagvelden (inclusief heel wat van Hill 60) en van Duitse begraafplaatsen. Vlakbij bevond zich een Duitse begraafplaats met ca. 1100 graven, die in de jaren '50 werd verplaatst. De doden uit WOII zijn allen bijna gevallen in de periode eind mei en begin juni 1940, tijdens de terugtrekking van het Britse leger uit Duinkerken en de daarmee gepaard gaande hevige gevechten.

Deutscher Soldatenfriedhof

Het Deutscher Soldatenfriedhof Wervicq-Sud is een militaire begraafplaats in de Franse gemeente Wervicq-Sud. Er rusten 2.498 Duitse soldaten die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog. Kruisjes duiden er de graven aan, met uitzondering van 13 Joodse graven. Daarnaast worden 60 groepsgraven aangduid met een platte grafsteen. Wervicq-Sud lag tijdens de oorlog nabij het Westfront. Veel Duitse soldaten sneuvelden vlakbij in België aan de Ieperboog en in het Heuvelland.

Amerikaanse begraafplaats 'Flanders Field'

Deze Amerikaanse militaire begraafplaats, gelegen op de hoek van de Wortegemseweg en de Bosstraat, is de kleinste in Europa en meteen ook de enige Amerikaanse begraafplaats in ons land uit de eerste wereldoorlog. Het stijlvolle 'Flanders Field American Cemetery and Memorial' telt 368 zerken in wit marmer uit Carrara en ligt in een mooi verzorgd park van twee hectare.Ieder jaar, op de zondag dichtst bij 30 mei, wordt op de begraafplaats de herdenkingsdag Memorial Day gehouden voor de Amerikaanse oorlogsslachtoffers. Op 30 mei 1927 vloog Charles Lindbergh over deze begraafplaats in zijn Spirit of St. Louis om zijn gevallen landgenoten te groeten en 'poppies' over hun graven uit te strooien. Dit gebeurde 9 dagen na zijn historische vlucht over de Atlantische oceaan.Vanaf de mooie ijzeren poort aan de ingang leidt een kleine, met linden afgeboorde laan naar de 'Memorial Chapel' in het midden van het domein. Links kom je langs de Visitor's Room en rechts langs de vlaggemast, waar dagelijks de Amerikaanse vlag wordt gehesen, op een 15 meter hoge mast. Op het einde van de kleine laan leiden treden naar de hoek van een verzonken grasplein, met in het midden een indrukwekkende kapel. Bij het betreden van de kapel vindt men de namen van 43 Amerikaanse soldaten, die in een naamloos graf rusten, gebeiteld in rozig getinte marmeren panelen. Parallel, langs iedere zijde van het lager gelegen groen, hebben we vier identieke verdelingen van de begraafplaats. Vanuit het midden leiden stapstenen naar de drie andere hoeken, naar een kleine met bomen omzoomde ruimte, waar een versierde urne op een voetstuk rust, met daarin gesculpteerd de kentekens van de vier Amerikaanse divisies welke in België gestreden hebben. De vier identieke verdelingen tellen elk 92 graven in witte marmer. 21 van deze 368 graven bergen de lichamen van onbekende soldaten. Sinds kort kan iedereen die dit wil 1 van de 368 graven op het Flanders Field American Cemetery ‘adopteren’ of één van de 43 namen op de muur der vermisten. Het initiatief Adopt a Grave staat open voor iedereen die dit wil. Door het invullen van een aanvraagformulier kan je een specifiek graf of vermiste soldaat kiezen, voor zover dit nog niet door iemand anders geadopteerd is. Naast de vraag om af en toe even stil te staan bij de gesneuvelde soldaat, moedigen The American Legion en het Flanders Field American Cemetery iedereen ook aan om wat nader onderzoek te doen naar (de eenheid van) de soldaat en/of militaire geschiedenis. Ze kunnen hierin een beperkte ondersteuning geven. Adoptanten worden ook aangemoedigd om elke nieuw ontdekte informatie, foto’s, etc. te delen met de begraafplaats om deze verkregen informatie in het dossier van de gesneuvelde te plaatsen. Wie ook geïntereseerd is, kan zijn/haar aanvraagformulier afhalen in het bezoekersgebouw van het Flanders Field American Cemetery of downloaden via deze link. De aanvragen zijn beperkt tot één graf/naam per persoon. Elk jaar wordt er tevens een adoptieceremonie ingericht op de begraafplaats.

Bron:Waregem.be

Scottish Memorial

Het doel van het project was om op een historisch verantwoorde plaats een Schots herinneringsmonument op te richten. De gekozen site bevindt zich op de hoogte van de Frezenberg, voor Zonnebeke. De onderneming was uniek omdat er voor geopteerd werd het monument op te dragen aan alle personen van Schotse afkomst die betrokken waren in de Eerste Wereldoorlog. Het universele karakter is overduidelijk: ook de Schotten in de emigratiebestemmingen (zoals bijvoorbeeld Canada) behoren tot de doelgroep. Een qua opzet gelijkaardig “nationaal” Schots monument is nergens aan het voormalig westelijk front (of aan andere fronten) te vinden. Er werd gekozen voor een “High Cross” of “Keltisch kruis” in Schots graniet (Corennie Pink), opgericht op en basis van bunkerstenen. De hoogte van het kruis is ongeveer vier meter, de basis ruim drie meter. Het vervaardigen van het monument gebeurde door de Schotse firma Fyfe Glenrock (Oldmeldrum, bij Aberdeen). “High Crosses” gaan terug op een eeuwenoude Keltische traditie. Men kan ze niet alleen in Schotland vinden maar ook in Ierland, Engeland en Wales waar ze vaak geplaatst worden als herinneringsmonument voor de oorlogsslachtoffers. Het ontwerp is van de hand van Dirk Uytterschout (Halle, bij Brussel) die zich bewust liet inspireren door de vele dorpsmonumenten die men overal in Schotland kan vinden. Op die manier moet het kruis naar vorm- en materiaalkeuze een symbolische link met het thuisland vormen. Situering van het Schots monument in het landschap Qua inplanting is de hoogte van de Frezenberg, langs de oude weg Zonnebeke- Potijze- Ieper, de optimale keuze. -Midden in het gebied waar de Schotse 15e Divisie zowel op 31 juli als midden augustus 1917 betrokken was bij een reeks bloedige aanvallen. De site biedt een perfect zicht op het voormalige slagveld waarin de acties plaatsgrepen. -Slechts enkele weken later nam de 9e Schotse Divisie, met in haar rangen de 1e Zuid-Afrikaanse brigade, de lijn over. Op enkele korte onderbrekingen na hielden de Schotten dus de lijn voor Zonnebeke tussen 31 juli en 20 augustus 1917. -Het gebied rond de Frezenberg en voor Zonnebeke is een historisch erg belangrijk slagveld. De plaats ligt in het centrum van de aanval die in eerste instantie op Passendale, in tweede instantie op Roeselare en Torhout gericht was. Tot op vandaag verwijst niets in het landschap naar dit belangrijk verhaal. -De plaats van het monument staat bol van symboliek. Vanaf de hoogte is de kerk van Passendale, het eindpunt van de de drie maanden durende campagne, duidelijk zichtbaar. Aan de andere kant doemen de torens van Ieper op, de stad waar veel troepen doortrokken op weg naar het front. Tevens staat het kruis bijna pal op de startlijn van een reeks aanvallen die tot ver in september 1917 doorgingen. In dit gebied leefden Britse troepen bijna 5 weken lang ingegraven in een lijn die amper bewoog.

Bron:WO1.be

Polygoon Wood Cemetery

Tijdens de laatste oorlogswinter zouden in en om het Polygoonbos nog vele slachtoffers vallen. In februari 1918 arriveerden de Nieuw-Zeelanders. In april leidde het Duitse Lente-Offensief opnieuw tot de geallieerde terugtrekking uit het bos. Toen het Geallieerde Bevrijdingsoffensief van start ging op 28 september 1918, kon het Polygoonbos dezelfde avond in handen van de ‘9th (Scottish) Division’ vallen. Na de herovering van de Salient zette men Duitse krijgsgevangenen in om de vele lijken te verzamelen en te begraven. Zo werd het Polygon Wood Cemetery en het Kriegerfriedhof Am Polygonenwald uitgebreid en ontstond het Buttes New British Cemetery. Daarnaast diende ook de achtergelaten munitie geruimd te worden, de betonnen militaire constructies afgebroken, de zwartgeblakerde boomstronken gerooid en de trechters gevuld. In de vroege jaren ’20 kon het Polygoonbos herbebost worden.Polygon Wood Cemetery werd gebruikt tussen augustus 1917 en april 1918 en opnieuw in september 1918. Na de wapenstilstand werd het uitgebreid. De reeds in 1915 gestarte Duitse begraafplaats Kriegerfriedhof Am Polygonenwald, die tegen de Britse begraafplaats aan lag, verdween in 1955 : alle 347 Duitse graven werden overgebracht naar de Duitse militaire begraafplaatsen van Menen of Langemark.Volgens het aanwezige register liggen er 107 doden begraven: 46 doden uit het Verenigd Koninkrijk (waaronder er 17 niet geïdentificeerd konden worden), 60 Nieuw-Zeelanders (waarvan 2 ongeïdentificeerd) en 1 Duitser. Voor 3 mannen werd een ‘special memorial’ opgericht.Op 21 oktober 2004 werd hier nog Private J.R. Thomson begraven. Hij behoorde tot het ‘2nd Bn Gordon Highlanders’ en was op 4 oktober 1917 omgekomen bij Molenaarelst. Zijn stoffelijk overschot was op 9 september 1998 gevonden in een tuin, samen met de resten van 2 niet-geïdentificeerde mannen, mogelijk ook van zijn eenheid. Dankzij een mutskenteken, de initialen ‘J.R.T.’ op zijn zakmes en een verwantschapsonderzoek, kon hij geïdentificeerd worden.

Bron:De Inventaris van het  Bouwkundig Erfgoed

Buttes New British Cemetery
Het natuurdomein Polygonebos was een militair oefenterrein met een “butte” (“doel”, kunstmatige heuvel om kogels op te vangen). Omwille van zijn ligging op de West-Vlaamse heuvelrug werd het tijdens WOI een belangrijk steunpunt van de “Ypres Salient”. Het zou dan ook vaak van bezetter veranderen, dit ten koste van vele mensenlevens en van de natuurpracht. Met de Eerste Slag om Ieper kwam het op 15 oktober 1914 tot een eerste bloedig treffen in het Polygonebos. Het 4de Duitse Legerkorps (Von Württemberg) wou het bos veroveren in een stormloop naar Ieper en de zee. De 3 golven aanvallen van deze onervaren Duitse vrijwilligers werden door het 4de Britse Leger, met behulp van Fransen, afgeslagen. Na ongeveer een maand vechten kwam het de facto tot een wapenstilstand. De vele verliezen en de slechte weersomstandigheden leidden ertoe dat de beide partijen zich hier ingroeven. Gedurende die hele eerste oorlogswinter bleven de linies er quasi onveranderd; Geallieerden en Centralen zaten er vlak bij elkaar. Eind november werden de Britten afgelost door het 16de Franse legerkorps (Grosetti). Ze groeven schuilplaatsen in 'Den Doel', o.m. voor de commandopost. Het leven was hard: bijtende kou, ijzige wind, onder water gelopen loopgrachten, tekort aan voedsel en kleding, bevroren voeten. Begin april 1915 werden de meeste Franse eenheden vervangen door Canadese en Britse. Op 22 april trof de eerste gasaanval, het begin van de tweede Slag om Ieper, de Franse stellingen tussen Bikschote en Langemark. De Britten, o.m. in de bossen rond Zonnebeke, trokken zich begin mei terug op de lijn Wieltje-Frezenberg-Bellewaerde. De Duitsers konden het Polygonebos bezetten, maar werden verder door de Britten tegengehouden. De Duitsers zouden het bos 2 jaar lang bezetten en uitbouwen met luchtafweergeschut, commandopost, pionierspark, barakken voor slaap- en kookgelegenheid, verbandkamer, bureel, magazijn, ondergrondse gangen… en met een Duitse militaire begraafplaats Kriegerfriedhof Am Polygonenwald, want zelfs tijdens deze zogenaamd 'rustige periode' vielen nog dagelijks slachtoffers. Op 31 juli 1917 brak de Derde Slag om Ieper los. In september konden Australische divisies de bossen rond Zonnebeke en het centrum veroveren; de 5de Australische divisie veroverde Den Doel. Het aantal doden en gewonden was aan beide zijden zeer hoog; op dat ogenblik werd met het Polygon Wood Cemetery begonnen, aansluitend bij de Duitse militaire begraafplaats. Tijdens de laatste oorlogswinter richtten de geallieerden opnieuw het vormeloos, aarden heuveltje te midden van brokstukken, lijken en modder, in. In en om Den Doel vielen nog meer slachtoffers. In februari 1918 arriveerden de Nieuw-Zeelanders. In april leidde het Duitse lenteoffensief opnieuw tot de terugtrekking uit het bos. Maar op 28 september 1918 begon het geallieerde eindoffensief; 's avonds reeds was het hele bos in handen van de 9th (Scottish) Division. Na de herovering van de Salient zette men Duitse krijgsgevangenen in om de vele lijken te verzamelen en te begraven. Zo werd het Polygon Wood Cemetery en het Kriegerfriedhof Am Polygonenwald uitgebreid en ontstond het Buttes New Cemetery. Daarnaast diende ook de achtergelaten munitie geruimd te worden, de betonnen militaire constructies afgebroken, de zwartgeblakerde boomstronken gerooid en de trechters gevuld. In de vroege jaren '20 kon het Polygonebos herbebost worden. Deze begraafplaats, Buttes New British Cemetery, werd na de oorlog aangelegd door de bijzetting van een groot aantal stoffelijke overschotten van de slagvelden rond Zonnebeke. De meeste doden dateren van 1917, enkele van de andere oorlogsjaren.

Bron:De Inventaris van het Werelderfgoed

Polygoonbos: Australische en Nieuw-Zeelandse slachtoffers in Vlaamse velden .
In het begin van de oorlog maakte het bos deel uit van de Britse verdedigingslinie. Op 3 mei 1915 viel het in Duitse handen. Na de slag om het Polygoonbos op 26 september 1917 werd het opnieuw Brits om op 26 april 1918 weer Duits gebied te zijn na het Duitse lenteoffensief. Op 28 september werd het gebied definitief bevrijd door de Britten. Op dat moment was het hele bos zo goed als vernietigd door het oorlogsgeweld. Hier werd dus heel veel gevochten, dat bewijzen ook nu nog de vele munitieresten die er te vinden zijn. Een herinnering aan Scott Post Het belangrijkste overblijfsel van de Groote Oorlog in het bos is een Duitse bunker. Je kan er nog goed de inslagen van de obussen zien. Na de oorlog kreeg deze bunker van de Australiërs de naam Scott Post. Hij was een van hun helden die tijdens de Slag om het Polygoonbos het leven liet. In het bos vind je ook nog drie vernietigde bunkers en twee Nieuw-Zeelandse schuilplaatsen. Zij getuigen nog van de offers die jongens ver weg van huis in Vlaamse velden hebben gebracht. Duizenden gesneuvelde soldaten Door de vele veldslagen werd in dit bos ook een grote menselijke tol betaald. De oorlogskerkhoven in de buurt herinneren aan de duizenden soldaten die hier sneuvelden. Het Buttes New British Cemetery is een van de grotere begraafplaatsen van Ieper met 2066 geallieerde gesneuvelden. Het Polygoon Wood Cemetery is de laatste rustplaats van 45 Britten, 60 Nieuw-Zeelanders en 1 Duitser. Het Kriegersfriedhof Am Polygonwald was de begraafplaats voor 347 Duitsers die in het bos zijn gesneuveld. In 1955 werd dit kerkhof echter verplaatst.

Bron:De Inventaris van het Bouwkundig Erfgoed

Black Watch Corner Monument
Op zaterdag 3 mei 2014 werd een monument onthuld tijdens een internationale plechtigheid voor de Black Watch. De Black Watch is een Schots regiment dat hier op 10 november 1914 gedecimeerd werd toen het de Pruisische Garde kon stoppen in de aanval op Ieper. Black Watch Corner is al jaren een begrip voor de Britse bezoekers aan de Slagvelden van weleer. In 2014 werd eindelijk, 100 jaar na de feiten, ook voor hen een passend eerbetoon gehouden. Onnodig te zeggen dat een belangrijke delegatie uit Groot-Brittanië aanwezig was. De plechtigheid werd opgeluisterd worden door de Passchendaele 1917 Pipes & Drums en diverse andere bands.

Bron:WOI.BE

Bedford House Cemetery

Het Britse militaire Bedford House Cemetery is gelegen op anderhalve mijl ten zuiden van Ieper, ten zuidoosten van de historische hoeve Zuid Bellegoed, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog tijdelijk gebruikt werd als veldhospitaal. De begraafplaats ontstond tijdens de Eerste Wereldoorlog in het park van het kasteel Kerskenhove, later ook wel Rozendaal genoemd, eigendom van de familie de Stuer. Zoals talrijke andere kasteelparken en kastelen in het Ieperse (Potijze, Elzenwalle, Hollebeke, Elverdinge, Boezinge, Vlamertinge, Kemmel, Ploegsteert …) in gebruik als veldhospitaal en brigade-hoofdkwartier, en zelfs een tijdlang in de frontlinie gelegen, werd het kasteel door de Britse militairen van het Bedfordshire Regiment bedacht met de bijnaam "Bedford House", vanwaar de huidige benaming. Meer dan eens overigens bleef die nauwe band tussen het vaak verdwenen -burgerlijk- kasteel en de -militaire- begraafplaats nog bewaard in de huidige benamingen, zoals: Potyze Chateau Grounds Cemetery, Potyze Chateau Lawn Cemetery, Kemmel Chateau Grounds Cemetery, Rosenberg Chateau Cemetery … De begraafplaats telt nu meer dan 4.500 Britse graven, 350 Canadese, 200 Australische, 30 Nieuw-Zeelandse, 20 Zuid-Afrikaanse en 20 Indische, samen een 5.120. Een 70 graven herbergen Britse soldaten, gesneuveld tussen 24 en 26 mei 1940, en rechtstreeks hierheen vervoerd van op het slagveld. Getrouw aan de drie hoofdprincipes van het CWGC -monumenten van blijvende aard, uniforme grafstenen, geen onderscheid van rang- zou Von Berg ernaar streven om het oorspronkelijk site zoveel mogelijk te bewaren, met inbegrip van de wallen, de grote inrit, de ruïnes van de ijskelder en van het kasteel, de paviljoentjes in het park (nu witstenen paviljoenen), de (sindsdien verdwenen) hovenierswoning, tot en met de zaden van de ginkgo biloba uit het kasteelpark, nu de bomendreef naar de voormalige ijskelder in het voormalige hertenpark (Enclosure VI).

Zillebeke Churchyard

Op het kerkhof van Zillebeke worden 32 Commonwealthdoden herdacht. Veertien doden (vooral officieren) behoorden tot de Foot Guards of de Household Cavalry die stierven in 1914. Twee graven werden door artillerievuur vernield en worden nu herdacht door 'special memorials'. De Franse graven werden naar een andere begraafplaats overgebracht. Opvallend is dat hier enkele eigen grafmonumenten gebruikt worden in plaats van de witte Commonwealthzerkjes : -2nd Lt.-baron-Alexis G. De Gunzburg ligt begraven onder een grote arduinen zerk. Barones de Gunzburg gaf in 1924 de klok 'Alexis' als herinnering aan haar zoon aan de kerk. -Lt. JOHN H.G. LEE STEERE heeft een arduinen kruis als grafsteen. Samen met Luitenant Steere werd zijn aangetrouwde neef, Kapitein Symes-Thompson, die ook tot de Grenadier Guards behoorde, herdacht. Op de zerk van Lt. Col. Gordon Chesney Wilson staat volgende opvallend mooie epitaaf : "Life is a city of crooked streets Dead is the market place where all men meet" De Britse plots hebben een oppervlakte van 743 m².