Bedford House Cemetery

Het Britse militaire Bedford House Cemetery is gelegen op anderhalve mijl ten zuiden van Ieper, ten zuidoosten van de historische hoeve Zuid Bellegoed, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog tijdelijk gebruikt werd als veldhospitaal. De begraafplaats ontstond tijdens de Eerste Wereldoorlog in het park van het kasteel Kerskenhove, later ook wel Rozendaal genoemd, eigendom van de familie de Stuer. Zoals talrijke andere kasteelparken en kastelen in het Ieperse (Potijze, Elzenwalle, Hollebeke, Elverdinge, Boezinge, Vlamertinge, Kemmel, Ploegsteert …) in gebruik als veldhospitaal en brigade-hoofdkwartier, en zelfs een tijdlang in de frontlinie gelegen, werd het kasteel door de Britse militairen van het Bedfordshire Regiment bedacht met de bijnaam "Bedford House", vanwaar de huidige benaming. Meer dan eens overigens bleef die nauwe band tussen het vaak verdwenen -burgerlijk- kasteel en de -militaire- begraafplaats nog bewaard in de huidige benamingen, zoals: Potyze Chateau Grounds Cemetery, Potyze Chateau Lawn Cemetery, Kemmel Chateau Grounds Cemetery, Rosenberg Chateau Cemetery … De begraafplaats telt nu meer dan 4.500 Britse graven, 350 Canadese, 200 Australische, 30 Nieuw-Zeelandse, 20 Zuid-Afrikaanse en 20 Indische, samen een 5.120. Een 70 graven herbergen Britse soldaten, gesneuveld tussen 24 en 26 mei 1940, en rechtstreeks hierheen vervoerd van op het slagveld. Getrouw aan de drie hoofdprincipes van het CWGC -monumenten van blijvende aard, uniforme grafstenen, geen onderscheid van rang- zou Von Berg ernaar streven om het oorspronkelijk site zoveel mogelijk te bewaren, met inbegrip van de wallen, de grote inrit, de ruïnes van de ijskelder en van het kasteel, de paviljoentjes in het park (nu witstenen paviljoenen), de (sindsdien verdwenen) hovenierswoning, tot en met de zaden van de ginkgo biloba uit het kasteelpark, nu de bomendreef naar de voormalige ijskelder in het voormalige hertenpark (Enclosure VI).

Zillebeke Churchyard

Op het kerkhof van Zillebeke worden 32 Commonwealthdoden herdacht. Veertien doden (vooral officieren) behoorden tot de Foot Guards of de Household Cavalry die stierven in 1914. Twee graven werden door artillerievuur vernield en worden nu herdacht door 'special memorials'. De Franse graven werden naar een andere begraafplaats overgebracht. Opvallend is dat hier enkele eigen grafmonumenten gebruikt worden in plaats van de witte Commonwealthzerkjes : -2nd Lt.-baron-Alexis G. De Gunzburg ligt begraven onder een grote arduinen zerk. Barones de Gunzburg gaf in 1924 de klok 'Alexis' als herinnering aan haar zoon aan de kerk. -Lt. JOHN H.G. LEE STEERE heeft een arduinen kruis als grafsteen. Samen met Luitenant Steere werd zijn aangetrouwde neef, Kapitein Symes-Thompson, die ook tot de Grenadier Guards behoorde, herdacht. Op de zerk van Lt. Col. Gordon Chesney Wilson staat volgende opvallend mooie epitaaf : "Life is a city of crooked streets Dead is the market place where all men meet" De Britse plots hebben een oppervlakte van 743 m².

Cemetery The Buff

'1st D.C.L.I.' staat voor '1st Duke of Cornwall's Light Infantry', een eenheid die hier in hevige gevechten betrokken raakte in het voorjaar van 1915. Van de 76 graven behoren er 51 tot de '1st D.C.L.I.', vandaar de naamgeving. Na de oorlog werden nog 23 graven overgebracht van kleinere begraafplaatsen uit de omgeving. Zij liggen begraven in rij D. Alle doden stierven tussen april en juli 1915. De begraafplaats ligt slechts enkele honderden meters verwijderd van 'The Bluff', een plaats binnen het provinciaal domein waar het kraterlandschap vandaag de dag nog steeds getuigt van de vreselijke oorlogstaferelen die zich daar hebben afgespeeld. Langs beide kanten van het kanaal Ieper-Komen hadden de Britse 'Engineers' en Duitse 'Pioniere' stellingen uitgebouwd in de hoger gelegen oevers (nauwelijks 40m van mekaar verwijderd). De Britse stellingen waren bijna 10m hoger gelegen dan de Duitse stellingen, wat strategisch natuurlijk bijzonder belangrijk was. De Britten noemden deze oever 'The Bluff' ('bluff' is Engels voor 'steile oever'), de Duitsers spraken van 'Die grosse Bastion' (tegenover 'Die kleine Bastion' voor hun eigen stellingen). Het gebied van 'The Bluff' zou tijdens WOI vooral de plaats worden waar talrijke militairen het leven lieten door de ondergrondse oorlogsvoering. Beide kampen probeerden elkaar uit te schakelen via het plaatsen van ondergrondse mijnen onder de vijandelijke stellingen. In de ondergrond speelde zich jarenlang een dodelijk kat en muis-spel af, waarbij de oevers van het kanaal regelmatig van bezetter wisselde. In november 1915 slaagden de Duitsers er een eerste keer in om een zware mijn tot ontploffing te brengen onder de Britse linies, op 22 januari 1916 brachten ze een reeks mijnen tot ontploffing, waarbij de flank van 'The Bluff' werd opengereten. De Britse loopgraven en de reeds uitgegraven tunnel liepen zware schade op. Bij een grote mijnexplosie op 14 februari 1916 konden het Duitse 124ste en later het Duitse 123ste infanterieregiment alle Britse schachten innemen. Honderden soldaten verloren hierbij het leven. Op 2 maart 1916 startte de Britse 17de divisie met een bovengrondse tegenaanval, waarbij de '2nd Suffolks', '8th Royal Lancasters' en '1st Gordon Highlanders' het grootste deel van de Duitse stellingen van 'Die kleine Bastion' konden innemen. Op 25 juli 1916 werden de vooruitgeschoven Britse linies opgeblazen, maar de Britten, die vermoed hadden dat de Duitsers dan zouden terugslaan, hadden hun voorlinies nauwelijks bemand achtergelaten. Met de Mijnenslag van 7 juni 1917 slaagden de Britten erin het gebied rond 'The Bluff' te ontzetten, maar tijdens het Duits Lente-Offensief (voorjaar 1918) viel het territorium opnieuw in Duitse handen. Op 28 september 1918 kon het terrein rond 'The Bluff' finaal door de '14th Light Division' ingenomen worden. Tussen deze grotere gebeurtenissen door vonden ook kleinere 'slagen' plaats. En voortdurend werden door beide kampen koortsachtig schachten en ondergrondse gangen uitgegraven en verstevigd, terwijl de vijandelijke ondergrondse activiteiten werden afgeluisterd en gesaboteerd.

Bron:De Inventaris van het Wereldoorlogerfgoed

Hedge Row Trench Cemetery

'Hedge Row Trench Cemetery' is genoemd naar een Britse loopgraaf die hier tijdens WOI aangelegd was. Deze was op zijn beurt genoemd naar een nabijgelegen boerderij die 'Hagereke' heette ('Hage-reke'; 'hagen-rij'). De begraafplaats werd vroeger soms aangeduid als 'Ravine Wood Cemetery', verwijzend naar het Molenbos ('Ravine Wood') dat toen nog groter was dan nu. Op 24 maart 1915 werd de eerste dode er begraven, de laatste op 18 september 1917. In april 1918 werd dit terrein veroverd door de Duitsers (tijdens de Slag om Kemmel), op 28 september 1918 heroverd door de Britten. De graven raakten echter danig beschadigd door de beschietingen dat ze individueel niet meer te onderscheiden waren. Vandaar dat in de na-oorlogse jaren 'special memorials' werden geplaatst voor de vernielde graven op de begraafplaats. Op vraag van de 'Commonwealth War Graves Commission', de Britse instantie die instaat voor het onderhoud van de Britse begraafplaatsen, werden de zilverberken in de omgeving aangeplant in cirkelvorm, als symbool voor een mijnkrater. De begraafplaats bevindt zich namelijk vlakbij 'The Bluff', een gebied waar heel veel ondergrondse mijnen tot ontploffing werden gebracht en de ondergrondse oorlogsvoering heel wat slachtoffers eiste aan beide kanten. Het gebied van 'The Bluff' zou tijdens WOI vooral de plaats worden waar talrijke militairen het leven lieten door de ondergrondse oorlogsvoering. Beide kampen probeerden elkaar uit te schakelen via het plaatsen van ondergrondse mijnen onder de vijandelijke stellingen. In de ondergrond speelde zich jarenlang een dodelijk kat en muis-spel af, waarbij de oevers van het kanaal regelmatig van bezetter wisselde. In november 1915 slaagden de Duitsers er een eerste keer in om een zware mijn tot ontploffing te brengen onder de Britse linies, op 22 januari 1916 brachten ze een reeks mijnen tot ontploffing, waarbij de flank van 'The Bluff' werd opengereten. De Britse loopgraven en de reeds uitgegraven tunnel liepen zware schade op. Bij een grote mijnexplosie op 14 februari 1916 konden het Duitse 124ste en later het Duitse 123ste infanterieregiment alle Britse schachten innemen. Honderden soldaten verloren hierbij het leven. Op 2 maart 1916 startte de Britse 17de divisie met een bovengrondse tegenaanval, waarbij de '2nd Suffolks', '8th Royal Lancasters' en '1st Gordon Highlanders' het grootste deel van de Duitse stellingen van 'Die kleine Bastion' konden innemen. Op 25 juli 1916 werden de vooruitgeschoven Britse linies opgeblazen, maar de Britten, die vermoed hadden dat de Duitsers dan zouden terugslaan, hadden hun voorlinies nauwelijks bemand achtergelaten. Met de Mijnenslag van 7 juni 1917 slaagden de Britten erin het gebied rond 'The Bluff' te ontzetten, maar tijdens het Duits Lente-Offensief (voorjaar 1918) viel het territorium opnieuw in Duitse handen. Op 28 september 1918 kon het terrein rond 'The Bluff' finaal door de '14th Light Division' ingenomen worden. Tussen deze grotere slagen gebeurtenissen door werden door beide kampen volop schachten en ondergrondse gangen uitgegraven en verstevigd, terwijl de vijandelijke ondergrondse activiteiten werden afgeluisterd en gesaboteerd.

Bron:De Inventaris van het Wereldoorlogerfgoed

Woods Cemetery

Woods Cemetery werd in april 1915 gestart door de '1st Dorsets' en de '1st East Surreys'. De begraafplaats werd tot september 1917 gebruikt door gevechtseenheden en medische posten ('Field Ambulances'). Er liggen vooral veel manschappen van de '2nd, 3rd & 10th Canadian Infantry Battalions' en van het 'London Regiment'. Woods Cemetery ligt vlakbij 'The Bluff', aan het einde van 'The Ravine', een gebied waar tijdens de oorlog heel fel om gevochten werd. De onregelmatige vorm van de begraafplaats is vooral te wijten aan de omstandigheden waarin de bijzettingen dienden te gebeuren, toen de frontlijn juist buiten het bos liep. Langs beide kanten van het kanaal Ieper-Komen hadden de Britse 'Engineers' en Duitse 'Pioniere' stellingen uitgebouwd in de hoger gelegen oevers (nauwelijks 40m van mekaar verwijderd). De Britse stellingen waren bijna 10m hoger gelegen dan de Duitse stellingen, wat strategisch natuurlijk bijzonder belangrijk was. De Britten noemden deze oever 'The Bluff' ('bluff' is Engels voor 'steile oever'), de Duitsers spraken van 'Die grosse Bastion' (tegenover 'Die kleine Bastion' voor hun eigen stellingen). Het gebied van 'The Bluff' zou tijdens WOI vooral de plaats worden waar talrijke militairen het leven lieten door de ondergrondse oorlogsvoering. Beide kampen probeerden elkaar uit te schakelen via het plaatsen van ondergrondse mijnen onder de vijandelijke stellingen. In de ondergrond speelde zich jarenlang een dodelijk kat en muis-spel af, waarbij de oevers van het kanaal regelmatig van bezetter wisselde. In november 1915 slaagden de Duitsers er een eerste keer in om een zware mijn tot ontploffing te brengen onder de Britse linies, op 22 januari 1916 brachten ze een reeks mijnen tot ontploffing, waarbij de flank van 'The Bluff' werd opengereten. De Britse loopgraven en de reeds uitgegraven tunnel liepen zware schade op. Bij een grote mijnexplosie op 14 februari 1916 konden het Duitse 124ste en later het Duitse 123ste infanterieregiment alle Britse schachten innemen. Honderden soldaten verloren hierbij het leven. Op 2 maart 1916 startte de Britse 17de divisie met een bovengrondse tegenaanval, waarbij de '2nd Suffolks', '8th Royal Lancasters' en '1st Gordon Highlanders' het grootste deel van de Duitse stellingen van 'Die kleine Bastion' konden innemen. Op 25 juli 1916 werden de vooruitgeschoven Britse linies opgeblazen, maar de Britten, die vermoed hadden dat de Duitsers dan zouden terugslaan, hadden hun voorlinies nauwelijks bemand achtergelaten. Met de Mijnenslag van 7 juni 1917 slaagden de Britten erin het gebied rond 'The Bluff' te ontzetten, maar tijdens het Duits Lente-Offensief (voorjaar 1918) viel het territorium opnieuw in Duitse handen. Op 28 september 1918 kon het terrein rond 'The Bluff' finaal door de '14th Light Division' ingenomen worden. Tussen deze grotere gebeurtenissen door vonden ook kleinere 'slagen' plaats. En voortdurend werden door beide kampen koortsachtig schachten en ondergrondse gangen uitgegraven en verstevigd, terwijl de vijandelijke ondergrondse activiteiten werden afgeluisterd en gesaboteerd.

Bron:De Inventaris van het Wereldoorlogerfgoed

Spoilbank Cemetery

'Spoilbank Cemetery' (de naam verwijst naar de oevers die werden opgeworpen bij het uitgraven van het kanaal Ieper-Komen) werd gestart in februari 1915. De begraafplaats zou tot maart 1918 (toen het Duits Lente-Offensief van start ging) gebruikt worden door troepen die in deze sector opgesteld stonden. Na de oorlog werden graven uit de omliggende slagvelden op deze begraafplaats verzameld. De begraafplaats lag nabij 'Kingsway' en werd vaak ook 'Chester Farm Lower Cemetery' (vlakbij lag Chester Farm) of 'Gordon Terrace Cemetery' genoemd. Hier werden veel manschappen van het '2nd Suffolks Regiment' begraven, die het leven lieten bij de verdediging van 'The Bluff'. Langs beide kanten van het kanaal Ieper-Komen hadden de Britse 'Engineers' en Duitse 'Pioniere' stellingen uitgebouwd in de hoger gelegen oevers (nauwelijks 40m van mekaar verwijderd). De Britse stellingen waren bijna 10m hoger gelegen dan de Duitse stellingen, wat strategisch natuurlijk bijzonder belangrijk was. De Britten noemden deze oever 'The Bluff' ('bluff' is Engels voor 'steile oever'), de Duitsers spraken van 'Die grosse Bastion' (tegenover 'Die kleine Bastion' voor hun eigen stellingen). Het gebied van 'The Bluff' zou tijdens WOI vooral de plaats worden waar talrijke militairen het leven lieten door de ondergrondse oorlogsvoering. Beide kampen probeerden elkaar uit te schakelen via het plaatsen van ondergrondse mijnen onder de vijandelijke stellingen. In de ondergrond speelde zich jarenlang een dodelijk kat en muis-spel af, waarbij de oevers van het kanaal regelmatig van bezetter wisselde. In november 1915 slaagden de Duitsers er een eerste keer in om een zware mijn tot ontploffing te brengen onder de Britse linies, op 22 januari 1916 brachten ze een reeks mijnen tot ontploffing, waarbij de flank van 'The Bluff' werd opengereten. De Britse loopgraven en de reeds uitgegraven tunnel liepen zware schade op. Bij een grote mijnexplosie op 14 februari 1916 konden het Duitse 124ste en later het Duitse 123ste infanterieregiment alle Britse schachten innemen. Honderden soldaten verloren hierbij het leven. Op 2 maart 1916 startte de Britse 17de divisie met een bovengrondse tegenaanval, waarbij de '2nd Suffolks', '8th Royal Lancasters' en '1st Gordon Highlanders' het grootste deel van de Duitse stellingen van 'Die kleine Bastion' konden innemen. Op 25 juli 1916 werden de vooruitgeschoven Britse linies opgeblazen, maar de Britten, die vermoed hadden dat de Duitsers dan zouden terugslaan, hadden hun voorlinies nauwelijks bemand achtergelaten. Met de Mijnenslag van 7 juni 1917 slaagden de Britten erin het gebied rond 'The Bluff' te ontzetten, maar tijdens het Duits Lente-Offensief (voorjaar 1918) viel het territorium opnieuw in Duitse handen. Op 28 september 1918 kon het terrein rond 'The Bluff' finaal door de '14th Light Division' ingenomen worden. Tussen deze grotere gebeurtenissen door vonden ook kleinere 'slagen' plaats. En voortdurend werden door beide kampen koortsachtig schachten en ondergrondse gangen uitgegraven en verstevigd, terwijl de vijandelijke ondergrondse activiteiten werden afgeluisterd en gesaboteerd.

Bron:De Inventaris van het Wereldoorlogerfgoed

Chester Farm Cemetery

Chester Farm Cemetery was een frontlijnbegraafplaats. Tegenover de begraafplaats lag vroeger een boerderij, 'Chester Farm' geheten. In maart 1915 werden de eerste doden begraven, de laatste begravingen gebeurden in november 1917. Heel wat graven liggen gegroepeerd volgens bataljon. 92 officieren en manschappen van het '2nd Manchesters', die in de periode april-juli 1915 in deze omgeving omkwamen, liggen begraven in perk I. 72 manschappen van het 'London Regiment' liggen in verschillende delen van de begraafplaats begraven. De meeste doden vielen in de omgeving van 'The Bluff'. Langs beide kanten van het kanaal Ieper-Komen hadden de Britse 'Engineers' en Duitse 'Pioniere' stellingen uitgebouwd in de hoger gelegen oevers (nauwelijks 40m van mekaar verwijderd). De Britse stellingen waren bijna 10m hoger gelegen dan de Duitse stellingen, wat strategisch natuurlijk bijzonder belangrijk was. De Britten noemden deze oever 'The Bluff' ('bluff' is Engels voor 'steile oever'), de Duitsers spraken van 'Die grosse Bastion' (tegenover 'Die kleine Bastion' voor hun eigen stellingen). Het gebied van 'The Bluff' zou tijdens WOI vooral de plaats worden waar talrijke militairen het leven lieten door de ondergrondse oorlogsvoering. Beide kampen probeerden elkaar uit te schakelen via het plaatsen van ondergrondse mijnen onder de vijandelijke stellingen. In de ondergrond speelde zich jarenlang een dodelijk kat en muis-spel af, waarbij de oevers van het kanaal regelmatig van bezetter wisselde. In november 1915 slaagden de Duitsers er een eerste keer in om een zware mijn tot ontploffing te brengen onder de Britse linies, op 22 januari 1916 brachten ze een reeks mijnen tot ontploffing, waarbij de flank van 'The Bluff' werd opengereten. De Britse loopgraven en de reeds uitgegraven tunnel liepen zware schade op. Bij een grote mijnexplosie op 14 februari 1916 konden het Duitse 124ste en later het Duitse 123ste infanterieregiment alle Britse schachten innemen. Honderden soldaten verloren hierbij het leven. Op 2 maart 1916 startte de Britse 17de divisie met een bovengrondse tegenaanval, waarbij de '2nd Suffolks', '8th Royal Lancasters' en '1st Gordon Highlanders' het grootste deel van de Duitse stellingen van 'Die kleine Bastion' konden innemen. Op 25 juli 1916 werden de vooruitgeschoven Britse linies opgeblazen, maar de Britten, die vermoed hadden dat de Duitsers dan zouden terugslaan, hadden hun voorlinies nauwelijks bemand achtergelaten. Met de Mijnenslag van 7 juni 1917 slaagden de Britten erin het gebied rond 'The Bluff' te ontzetten, maar tijdens het Duits Lente-Offensief (voorjaar 1918) viel het territorium opnieuw in Duitse handen. Op 28 september 1918 kon het terrein rond 'The Bluff' finaal door de '14th Light Division' ingenomen worden. Tussen deze grotere gebeurtenissen door vonden ook kleinere 'slagen' plaats. En voortdurend werden door beide kampen koortsachtig schachten en ondergrondse gangen uitgegraven en verstevigd, terwijl de vijandelijke ondergrondse activiteiten werden afgeluisterd en gesaboteerd.

Bron:De Inventaris van het Wereldoorlogerfgoed

Sanctuary Wood Cemetery

Sanctuary Wood Cemetery is gelegen langs de Canadalaan, op een heuvelflank, ten Westen van het bos. Aan de voormuur staat het gedenkkruis voor K. Rae, ca. 100m ten Z ligt het museum Hill 62 - Sanctuary Wood, op ca. 400 ten Z het monument voor de Canadezen. De omgeving is bosrijk en licht heuvelachtig.

Hooge Crater Cemetery

“Hooge Crater Cemetery” ligt langs de drukke Meenseweg, tegen de heuvelflank van “'t Hoge” , recht tegenover het “Hooge Crater Museum” (Meenseweg 467). Iets meer naar het O ligt het “Hotel Kasteelhof 't Hooghe”, met in de tuin mijnkraters uit 1916, 2 Duitse betonconstructies en een opgegraven loopgraaf. Ca. 350m naar het O, voor de parking van het pretpark Bellewaarde, staat het gedenkteken voor het “King's Royal Rifle Corps”. De omgeving is heuvelachtig en langs de Z-kant is een panoramisch zicht richting "Sanctuary Wood" (Hill 62).

Hill 62

Gelegen op de top van de heuvel, 'Hill 62' genaamd, net ten zuiden van 'Hogebos' en circa 300 meter ten zuiden van het Museum Hill 62 en de begraafplaats Sanctuary Wood Cemetery. Voor de heuvel eindigt de 'Canadalaan' in een rotonde. Vanaf deze heuvel is een panoramisch uitzicht op de omgeving mogelijk. Gedenksteen in een aangelegd park, vervaardigd uit wit graniet, dat afkomstig is uit Stanstead (Quebec) en bijna 15 ton weegt. Het gedenkteken, naar ontwerp van P.E. Nobbs, wil een eerbetoon zijn aan alle Canadezen die hier in de omgeving gevochten hebben in 1916. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog werden 8 locaties uitgekozen voor de oprichting van een Canadees oorlogsgedenkteken: Bourlon Wood, Courcelette, Dury, Hill 62, Le Quesnel, Passendale, Sint-Juliaan en Vimy. In 1920 schreef de pas opgerichte 'Canadian Battlefields Monument Commission' een wedstrijd uit, waarop werd gereageerd met 162 ontwerpen. Het winnende ontwerp van Walter S. Allward werd in Vimy geplaatst. De tweede plaats werd toegekend aan Frederick C. Clemesha uit Regina: zijn ontwerp zou op de 7 resterende locaties uitgevoerd worden. Toen 'The Brooding Soldier' op 8 juli 1923 bij Sint-Juliaan werd onthuld, vond men dit zo’n indrukwekkend gedenkteken dat men vreesde afbreuk te doen aan het unieke karakter van het beeld door het te kopiëren. Mogelijks speelden ook de kosten voor de oprichting van een dergelijk gedenkteken mee. In ieder geval werd toen geopteerd om op de 6 resterende locaties (waaronder Hill 62 bij Zillebeke en 'Crest Farm' bij Passendale) niet het beeld van Clemesha te plaatsen, maar de kubussen uit Stanstead graniet. Anders dan het gedenkteken aangeeft, bevindt het gedenkteken zich niet op 'Mount Sorrel' maar op de top van de zogenaamde 'Hill 62'. De zogenaamde 'Mount Sorrel' lag iets ten zuidwesten van 'Hill 62'.

Hill 60

Hill 60 en de Caterpillar Hill 60 is een helling die rond 1850 kunstmatig verhoogd werd met gronden die uitgegraven waren om de diepe sleuf voor de spoorlijn leper-Kortrijk aan te leggen. Daardoor reikte de hoogte ongeveer 60 meter boven zeeniveau. Ook aan de andere zijde van de spoorwegsleuf, in het jachtdomein De Vierlingen, werd aarde opgeworpen. Daar kreeg de ophoging een merkwaardige, gekronkelde vorm die op enkele luchtfoto's van voor de mijnenslag goed te zien is. De gelijkenis met de gelede romp van een rups gaf de hoogte haar naam: The Caterpillar. Om deze strategische hoogtes werd hardnekkig gevochten. Het Duitse leger veroverde ze op de Fransen op 10 december 1914. De geallieerden wilden het gebied tegen elke prijs terugwinnen. Ze groeven onderaardse gangen tot onder de Duitse stellingen. Op het uiteinde werden vijf zware mijnladingen aangebracht. Die werden op 17 april 1915 tot ontploffing gebracht. Tegelijk greep een massale Britse stormloop plaats op de Duitse stellingen. Het gevecht herschiep de heuvel in een immense modderpoel vol granaattrechters, boomstronken en gesneuvelde soldaten. De Britten veroverden de heuvel. Na drie weken zetten de Duitsers een zware tegenaanval in met chloorgas. De Brittén moesten wijken en verloren in totaal meer dan 3.000 soldaten. In de volgende jaren heerste zowel op als onder de heuvel grote bedrijvigheid. Vanaf de voet van de helling groeven de Britten, 20 à 30 meter diep, bijna 500 meter lange galerijen uit: de Berlin Tunnel. De gang splitste zich in de laatste 100 meter in twee: een gang tot onder Hill 60, de andere onder de spoorwegsleuf door, tot onder de Caterpillar. Duitse Pioniere groeven tegengangen en plaatsten tegenmijnen. De ondergrondse oorlog woedde hier in alle hevigheid. Op 7 juni 1917 ontploften 27,4 m onder Hill 60 en 30,5 m onder de Caterpillar twee enorme mijnladingen van respectievelijk 24.267 kg en 31.752 kg springstoffen. Het helse Britse offensief dat erop volgde, ondersteund door moordend artilleriegeschut, dreef de Duitsers terug. Hill 60 en de Caterpillar vielen opnieuw in Britse handen. Tijdens het grote Duitse offensief van april 1918 verloren de geallieerden Hill 60 voor de derde keer. Pas eind september 1918 zouden de Duitsers hun Höhe 60 definitief prijsgeven. Het domein Hill 60, met zijn pokdalige landschap, betonnen bunkers, schuilplaatsen, loopgravenstructuren, mijnkraters en bomputten is één van de weinige authentiek gebleven oorlogslandschappen van de Westhoek. Het is vrij toegankelijk. De indrukwekkende krater van de Caterpillar ontdek je via het wandelpad dat langs de overzijde van de spoorwegsleuf ligt.

Bron:De mijnenslag van 1917 Westtoer

Hotel Ieper Kasteelhof 't Hooghe

Langs de Meenseweg, even buiten Ieper, bevindt zich 't Hooghe. Op deze plaats vonden enkele hevige gevechten plaats binnen het domein van "Hooghe Château", een groot statig gebouw (nu een hotel). Aan de hand van gedetailleerde informatie over de verscheidene fases in de "Frontlinie van het Hooghe" wordt het voor de bezoekers duidelijk waar de loopgraven, op een zeker punt nauwelijks 15 meter van elkaar gescheiden, waren. In 1995 werd één van deze loopgraven gelokaliseerd en drooggebaggerd. Een verbazend aantal van oorlogsherinneringen werden ontdekt en worden nu zorgvuldig tentoongesteld samen met foto's 't Hooghe tijdens de Grote Oorlog. Tevens bevinden zich enkele authentieke bunkers in "Front Line Hooghe" waarvan één  te bezoeken valt.

Zantvoorde British Cemetery

Op 30 oktober 1914 was Zandvoorde in handen van de 1st en 2nd Life Guards, in totaal 300 à 400 man. In het kader van de Eerste Slag om Ieper, en meerbepaald de Slag bij Geluveld, werd het gedurende een uur met zwaar geschut gebombardeerd en daarna ingenomen door de 39ste Duitse Divisie en 3 bijgevoegde bataljons. Het hele front van de 3rd Cavalry Division werd teruggedreven tot 'Klein Zillebeke Ridge'. Het was onmogelijk om het dorp te heroveren. Dit bleef in Duitse handen tot 28 september 1918. De begraafplaats werd na de oorlog aangelegd door de concentratie graven uit kleinere begraafplaatsen, Duitse Ehrenfriendhöfe in Komen, Wervik en Kruiseke en van hier en daar verspreide veldgraven. Zo komt het dat er slechts 448 militairen bij naam gekend zijn op een totaal van 1.583 hier begraven of bij naam herdacht. In de perken I, II en III gaan de graven vooral terug tot 1918, in de perken V en VI zijn er dat meestal uit 1914. Een groot deel stierven eind oktober 1914 in de hevige gevechten rond Zandvoorde, Zillebeke en Geluveld. De volgende begraafplaatsen werden ontruimd en naar hier overgebracht : * KRUISEECKE GERMAN CEMETERY, COMINES: in het N van het gehucht Kruiseke, de graven van 138 militairen van het Verenigd Koninkrijk, waarvan het merendeel stierf in oktober en november 1914. * WERVICQ GERMAN CEMETERY: ten N van de weg naar Comines (in België), de graven van 27 militairen van het Verenigd Koninkrijk. * WERVICQ ROAD GERMAN CEMETERY, COMINES (in België), de graven van 2 militairen van het Verenigd Koninkrijk en 1 van Canada. Het zaailand werd onteigend en het eerste graf werd er op 22 oktober 1919 aangelegd. In 1926 werd het terrein door de staat aangekocht. Ondertussen werden de houten kruisen door grafstenen vervangen en kreeg de begraafplaats zijn huidige uitzicht. Het ontwerp is van de architecten Charles Holden en Wiliam Cowlishaw. Er worden nu 1583 Commonwealthdoden uit W.O.I en 1 W.O.II herdacht. 2/3 daarvan zijn niet geïdentificeerd. Een 'Special memorial' werd opgericht voor een militair uit het Verenigd Koninkrijk "Believed to be buried in this cemetery". Andere 'special memorials' dragen de namen van 32 militairen uit het Verenigd Koninkrijk die begraven werden op 2 Duitse begraafplaatsen maar waarvan de graven niet meer gelokaliseerd konden worden. Volgens het huidige register gaat het om 441 geïdentificeerde en 1117 niet-geïdentificeerde doden uit het Verenigd Koninkrijk, 1 geïdentificeerde en 1 niet-geïdentificeerde dode uit Australië, 5 geïdentificeerde en 17 niet-geïdentificeerde doden uit Canada, 1 geïdentificeerde dode uit India en 1 geïdentificeerde dode Brit uit WOII.

Duitse Commandobunker

De commandobunker is gelegen ten zuidoosten van de dorpskom van Zandvoorde halfweg de zuidflank van de heuvelrug en het dal van de Gaverbeek. De commandobunker, uitgewerkt voor de staf van een regiment in reserve is opgetrokken in 1916 door hiertoe opgeleide pionierseenheden (de zgn. Armierungsbataillone). Het bouwjaar en de referenties staan ingegrift op de voorkant van de bunker: Erbaut/3.Komp./Arm.Btl. 27/1916. De commandobunker werd opgericht tussen de Tweede (22 april 1915 - 24 mei 1915) en de Derde Slag bij Ieper (7 juni 1917 - 6 november 1917). Ze lag in de achterlinie en speelde dus nooit een rol bij de eigenlijke slagen. Het geheel bestaat uit een noordzuidgerichte eenlaagse L-vormige bouw, afgedekt met een betonplaat met getrapte rand. Op de betonplaat ligt aarde. De bunker is opgetrokken uit gewapend beton met rondijzers als bewapening. De bekisting gebeurde via een plankenstructuur. Deze betondtructuur werd op de zichtbare vlakken met een vlakke cementbepleistering afgewerkt. De buitenmuren zijn tussen 60 tot 80cm dik. De bunker is volledig gesloten aan de westzijde (frontzijde) en open langs de oostzijde waar de kamers uitgeven op een open ommuurde binnenplaats. Het geheel omvat een uitspringende wachtpost aan de zuidzijde en een stafblok. De wachtpost bestaat uit twee kamers namelijk een hal (controle) en een kamer voor het personeel. De afwerking binnenin is een vlakke en gewitte cementbepleistering. De stafblok omvat een viertal kamers in lijn met vensters aan de oostzijde. Ze zijn onderling verbonden. Het geheel omvat van zuid naar noord een slaapruimte, twee werkruimtes en een rustruimte. De werkruimte en de rustruimte bezitten een rechtstreekse toegang met een afgeschermde ingang toegankelijk via een open ommuurde binnenplaats. De kamers hadden oorspronkelijk een houten bekleding. Het bovendeel van de muren en de plafonds zijn gewit. Er was een beperkte elektrische verlichting. Tegen het plafond steken horizontale luchtgaten. In de hal en de wachtkamer steken vertikale luchtgaten. De wachtpost omvat twee raamopeningen - uitkijken in de zuidmuur.