Traces Of World War I & II

Deutscher Soldatenfriedhof Steenwerck

Het Deutscher Soldatenfriedhof Steenwerck is een militaire begraafplaats in de Franse gemeente Steenwerk. Er rusten 2.048 Duitse soldaten die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog, waarvan er drie onbekend bleven. De begraafplaats ligt een kilometer ten oosten van het dorpscentrum, bij de weg naar het gehuchtje Pont d'Achelles, dat aan de Belgische grens ligt. De begraafplaats bevindt zich vlak voor de brug van de weg over de snelweg A25/E42. Metalen kruisen waaronder 2 tot 4 doden liggen tonen de namen van de gesneuvelden. Het is een begraafplaats van de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge. Steenwerk lag tijdens de oorlog nabij het Westfront. In april 1918 rukten de Duitsers tijdens hun lenteoffensief een laatste maal westwaarts op. Op dat moment legden zij de begraafplaats in Steenwerk aan en bleven deze gebruiken tot het geallieerde bevrijdingsoffensief later dat jaar. Na de oorlog werd de begraafplaats nog uitgebreid met gesneuvelden die de Franse militaire overheid vanuit de omgeving overbracht. Op het eind van de jaren 1920 werden de eerste aanpassingswerken aan de begraafplaats uitgevoerd. In 1969 werden hier nog 12 Duitse soldaten begraven die waren teruggevonden bij bouwwerken in de omgeving. In 1979 werden de houten kruisen vervangen door metalen kruisen, met uitzondering van de twee Joodse graven die een gedenksteen met Hebreeuwse tekst hebben.

Pools Monument Sherman Tank

Op 14 oktober 1914 viel het Vierde Duitse Leger Tielt binnen en bleef vier jaar lang in onze stad. De hertog Albrecht Von Württemberg stond aan het hoofd van het A.O.K. IV (Armee Oberkommando IV) en bestuurde de stad en regio zowel burgerlijk als militair. De hertog zelf koos één van de mooiste herenhuizen van de stad uit. Dergelijk type tank, de Shermantank, werd ingezet tijdens de bevrijding van Tielt in de Tweede Wereldoorlog door de Eerste Poolse Pantserdivisie. Op 8 september 1944 werd Tielt bevrijd onder leiding van Generaal Maczek. De tank maakt deel uit van een groter huldemonument en toont de bevrijdingsroute van de Eerste Poolse Pantserdivisie.Op 8 september 1979 werd deze authentieke Shermantank ingehuldigd, in aanwezigheid van Generaal Maczek. Albrecht Maria Alexander Filips Jozef (Wenen, 23 december 1865 Altshausen, 29 oktober 1939), hertog van Württemberg, was de zoon van hertog Filips van Württemberg en aartshertogin Maria Theresia Anna van Oostenrijk. Hij volgde oud-koning Willem II van Württemberg op als hoofd van het huis Württemberg. Albrecht was bevelhebber in het Duitse leger in België tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij steeg een aantal malen in rang en werd uiteindelijk gepromoveerd tot generaal-veldmaarschalk.

Tourcoing (Pont-Neuville) Communal Cemetery

Op de begraafplaats bevinden zich bijna 1000 oorlogsgraven met gesneuvelden uit Eerste Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog. De meeste doden vielen in de Eerste Wereldoorlog, waaronder meer dan 500 Fransen, meer dan 170 Britten, 21 Belgen, 1 Duitser en 8 Russen. Ook uit de Tweede Wereldoorlog liggen hier 248 Franse gesneuvelden begraven. Aan het uiteinde van het Frans militair perk staat een herdenkingszuil voor de oorlogsslachtoffers. Op het perk met Belgische slachtoffers staat een Belgisch herdenkingsmonument waarop de namen van 50 gesneuvelden staan gegraveerd.

Op de begraafplaats bevindt zich ook een perk met Britse militaire graven uit de Eerste Wereldoorlog. Er liggen 179 geïdentificeerd Britse graven. Het Britse perk heeft een oppervlakte van 755 m², met op het oostelijk uiteinde het Cross of Sacrifice. Het perk wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. In de CWGC-registers staat de begraafplaats als Tourcoing (Pont-Neuville) Communal Cemetery.

Communal Cemetery Allied Extension

Op 23 augustus 1914 werd Doornik door het Duitse II Korps bezet en bleef in hun handen tot de stad op 8 november 1918 door de 47th (Londen) en 74e (Yeomanry) werd bevrijd. Tijdens de bezetting werden de gewonde en zieke Duitse en geallieerde soldaten verzorgd in het "Asile" en het "Hopital Notre-Dame". Degenen die overleden werden op de gemeentelijke begraafplaats en de uitbreiding (extension) bijgezet. Op 14 november 1918 kwam de 51ste (Highland) Casualty Clearing Station (veldhospitaal) in de stad en bleef er tot 20 juli 1919. Na de oorlog werden de graven gehergroepeerd volgens nationaliteit en vele slachtoffers werden vanuit 63 kleine begraafplaatsen in de wijde omgeving van Doornik naar hier overgebracht. Er liggen nu 645 Britten, 30 Canadezen, 5 Australiï¿½rs, 1 Nieuw-Zeelander, 5 Zuid-Afrikanen, 4 Indiï¿½rs en 2 Belgen uit de Eerste Wereldoorlog.

Er liggen ook nog 117 Russen die in krijgsgevangenschap stierven. Voor twee Britten werden Special Memorials opgericht omdat zij oorspronkelijk op andere begraafplaatsen lagen maar niet meer teruggevonden werden. Voor nog twee andere Britten werden ook Special Memorials opgericht omdat hun graven hier niet meer gelokaliseerd konden worden.

Van de 52 Britse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog zijn er 50 die sneuvelden in mei en juni 1940, tijdens de gevechten tegen het oprukkende Duitse leger en de terugtrekking naar Duinkerke. De twee andere stierven in 1944. De onderluitenant Vincent Waterfall en luitenant Charles George Gordon Bayly, waren de eerste gesneuvelden van het Royal Flying Corps in de Eerste Wereldoorlog. Zij stierven op 22 augustus 1914. Ernest Harry Josiah Fright, soldaat bij de 16th (The Queen's) Lancers was pas 19 jaar oud toen hij sneuvelde op de dag van de wapenstilstand (11-11-1918). Renï¿½ Deryse en Octave Nuytens zijn twee Belgen die respectievelijk sneuvelden op 27 september en 27 oktober 1918.

Hop Store Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Vlamertinge (Ieper). De begraafplaats ligt 800 m ten westen van het dorpscentrum. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Ze heeft een langwerpige vorm en wordt omsloten door een bakstenen muur. Het Cross of Sacrifice staat aan de straatzijde op een hoge sokkel naast de toegang. Er worden 251 doden herdacht waaronder 2 niet geïdentificeerde.

Vimy Ridge National Historic Site of Canada

Bovenop de heuvelrug van Vimy aan de vlakte van Lens, op de plek waar de Canadese troepen de Slag bij Vimy behaalden in april 1917, torenen de twee witte zuilen van het gigantische Canadese oorlogsmonument. 6.000 ton steen, 27 meter hoog; het werk van de Canadese architect en beeldhouwer Walter Seymour Allward. De zuilen staan symbool voor de vriendschap tussen Canada en Frankrijk en hun samenwerking in de strijd voor een gemeenschappelijk doel: vrede en vrijheid. De bouw van de torens en de twintig ter plekke gebeeldhouwde beelden duurt niet minder dan twaalf jaar. De moeilijkheden liggen voornamelijk in de na vier jaar intensieve strijd uiterst onstabiele, met bomscherven en mijnen bezaaide bodem. De fundering alleen al bestaat uit 15.000 ton gewapend beton. Het moderne Canada is ontstaan in de loopgraven van Vimy Het beroemdste beeld van de beeldengroep is uit een blok kalksteen van 30 ton gehouwen en stelt een diep bedroefde vrouw de jonge Canadese natie voor die haar doden betreurt. Op de muur van het monument staan de namen van de 11.285 tijdens de Eerste Wereldoorlog op Frans grondgebied gesneuvelde soldaten, wier lichamen nooit geborgen zijn. In het park bij het monument is voor elke omgekomen soldaat een Canadese den geplant. In totaal hebben meer dan 60.000 Canadezen het leven gelaten in de Eerste Wereldoorlog. Het Canadian National Vimy Memorial, zoals het monument officieel heet, is gewijd aan hun herinnering. Het monument beslaat een terrein van 107 hectaren, grotendeels met bomen beplant. Van de tunnels en loopgraven is een deel bewaard gebleven. Zij maken de bitterheid van de strijd die de Canadezen op 10 april 1917 geleverd hebben om deze heuvelrug in te nemen en zo de weg naar het bezette Arras vrij te maken invoelbaar. Deze overwinning een van de weinige op dit front vóór 1918 blijft een belangrijk moment in de geschiedenis van het moderne Canada.

Vlamertinghe Military Cemetery

De begraafplaats werd gestart door Franse troepen in 1914. Enkel de 6 Britse graven van november 1914 zijn hier blijven staan (de Franse graven werden naar elders overgebracht). De begraafplaats werd pas 'officieel' in gebruik genomen vanaf 1915 door gevechtseenheden en medische posten. Vanaf juni 1917 werd een verdere uitbreiding van de begraafplaats verboden wegens plaatsgebrek (men wou vlakbij een militaire spoorlijn aanleggen) en werd 'Vlamertinghe New Military Cemetery' gestart. Opmerkelijk is de wijze waarop mannen uit dezelfde eenheden, die ongeveer in dezelfde periode gestorven zijn, naast mekaar begraven liggen. Opmerkelijk is eveneens het hoge aantal territoriale eenheden. Er zijn bijna 250 graven van de 'Lancashire Territorials' aanwezig. Tussen 7 en 10 oktober 1914 werd het dorp voor een heel korte tijd bezet door de Duitsers. Daarna werd het een belangrijk geallieerd centrum voor medische posten, kampen en munitie-voorraden. Het dorp bevond zich nog net binnen de grenzen van het bereik van de Duitse artillerie, waardoor het nagenoeg volledig vernield raakte. De smeedijzeren toegangspoortjes zijn een gift van de familie Lord Redesdale, ter herinnering aan zoon Major Mitford, die op deze begraafplaats begraven ligt. Op 'Vlamertinghe Military Cemetery' liggen 2 militairen begraven die geëxecuteerd werden, zijnde Driver Alexander Lamb (21st Battery, 2nd Brigade, Royal Field Artillery) en Private Albert Rickman (1st Royal Dublin Fusiliers, 86th Brigade, 29th Division). Lamb deserteerde op 19 oktober 1914 en werd pas gevat op 19 juni 1915. Hij werd op 2 oktober 1915 in het dorp geëxecuteerd. Rickman deserteerde op 2 juli 1916, nadat hij deelgenomen had aan de eerste dag van de Slag om de Somme. Hij werd op 20 juli 1916 gevat, maar werd pas in september veroordeeld, toen zijn bataljon zich in de Salient bevond. Hij werd in de omgeving van de begraafplaats terechtgesteld op 15 september 1916. Op de begraafplaats liggen volgens het huidige register 1182 doden over 7 perken verspreid. Het gaat om 1112 militairen uit het Verenigd Koninkrijk (waarvan er 18 niet-geïdentificeerd konden worden), 4 Australiërs, 54 Canadezen, 3 Indiërs, 2 Zuid-Afrikanen en 3 Duitsers. Vooraan links, op het zogenaamde 'French Plot', liggen nog 4 militairen uit het Verenigd Koninkrijk, die tijdens WOII gestorven zijn. De grafzerken zijn voor een groot deel uit Hopton Wood opgetrokken.

Op zondag 26 mei 1940 begon de hel voor Vinkt. Men gebruikte de bevolking als levend schild omdat 'de burgers op hen geschoten zouden hebben'. De volgende dag, 27 mei, werden vroeg in de ochtend 3 mannen in Meigem gefusilleerd. Omstreeks 15 uur, viel Vinkt in Duitse handen en pleegden de Duitsers een razzia in Vinkt. De oudsten van het dorp werden neergeschoten aan het klooster. En bij de pastorij werden nogmaals burgers gefusilleerd. Er gebeurden in Vinkt meerdere incidenten dezelfde dag.

Gedurende die dag stierven er (samen met die van Meigem) 111 burgers. Op de dag van de capitulatie, 28 mei 1940, werden nogmaals 9 burgers gedood. Momenteel bevindt zich op de begraafplaats een ereperk met de burgerslachtoffers en alsook Belgische soldaten die sneuvelden tijdens de Slag om Vinkt.

Graf Lode De Boninge

Voor Vlaanderen lijd ik alles. Daar zullen er zijn die mij zullen minachten, doch ik strijd en lijd volgens mijn overtuiging. Uit een brief van Lode De Boninge vanuit de militaire gevangenis aan een vriend soldaat. Louis De Boninge werd op 26 november 1896 geboren in een Franstalige notarisfamilie te Antwerpen en liep school van 1906 tot 1913 aan het Sint-Amandscollege te Kortrijk en vanaf 1914 aan het seminarie van de Witte Paters in Boechout. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog studeerde hij voort in Boxtel in Nederland. In november 1915 werd hij opgeroepen. Op 15 februari 1916 vatte hij zijn opleiding aan als brancardier te Auvours in Frankrijk en vier maanden later kwam hij aan op de IJzer. Daar werd hij medewerker van het frontblaadje Sint-Amandus Studentenblad en werd stichter-redacteur van De Leiekerels. Aanvankelijk ging Louis elke discussie over de Vlaamse kwestie uit de weg. In de loop van 1917 radicaliseerde hij tot het flamingantisme, waarvan hij gewag maakt in zijn dagboek. Voortaan zou hij als Lode door het leven gaan.In de nacht van 6 op 7 mei 1918 werd Lode op 22-jarige leeftijd dodelijk getroffen door een obus-inslag in de buurt van Nieuwpoort, toen hij tijdens een bombardement zijn gewonde kameraden ter hulp snelde. Vrienden brachten meteen zijn met bloed bevlekte portefeuille in veiligheid. Daarin vonden zij zijn, op 22/04 geschreven, testament. (Ik heb het geluk gehad voor U, mijn Vlaanderen, te hebben geleden. Veel meer had ik U willen schenken: een gansch mensenleven in werk en liefde aan u toegewijd) Hij werd begraven op 10 mei 1918 in De Panne (Duinhoek). Zijn vrienden van de Frontbeweging legden op zijn graf een krans met daarop: Zalig zij die lijden voor Vlaanderen. In 1921 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar het familiegraf op het gemeentelijk kerkhof te Wevelgem. Zijn Franstalige familie, die nooit opgezet was geweest met Lodes flamingantisme, weigerde zijn overbrenging naar de IJzertorencrypte.

In de weilanden ten westen van de Koningstraat staat een Duitse bunker gebouwd in 1941, te midden van het nepvliegveld dat gelegen was tussen de huidige H. Debrabanderestraat en de Brouwerijstraat. De bunker was voorzien van een luchtdoelbatterij (FLAK-Flugzeug Abwehr Kanone). Bunker op vierkante plattegrond opgetrokken in gewapend beton met zes schietgaten. De gaten zijn nooit voorzien geweest van geschut. Bovenaan heeft wel luchtafweer en een zoeklicht gestaan.

Monument voor drie bemanningsleden Halifax III QC

Het monument aan de hoeve Paul Bekaert, Menenstraat 475 werd opgericht ter nagedachtenis van de drie bemanningsleden van Halifax III LW583 van 432 Squadron, die in de nacht van 8 op 9 mei 1944 hier het leven lieten. Het toestel keerde die nacht terug van een raid op Haine-Saint-Pierre, een gehucht van La Louviï¿½re. Op de terugweg werd Halifax echter onderschept door de Messerschmitt 110ï¿½s van de IV./NJG 1 die opereerde van op het vliegveld Sint- Truiden. Het was de Ridderkruisdrager Hauptmann Georg Hermann Greiner die de bommenwerper boven Wevelgem het genadeschot gaf. Paul Bekaert , in 1944 ooggetuige van de gebeurtenissen en de huidige eigenaar van de weide waarop de Halifax te pletter sloeg, liet toe het monument te plaatsen dicht bij de crashplaats. De inhuldiging op Remembrance Sunday 2002 werd bijgewoond door de 90-jarige weduwe van boordmeccano Philip Mellor, haar zoon John en dochter Judy. Zij waren het die het monument onthulden met de Canadese vlag. Het memoriaal, eveneens uitgevoerd in Himalaya Bleu graniet, heeft hier de vorm van het staartvlak van een Halifax. Wevelgem Nï¿½ 432 Squadron RCAF Memorial

Belgische militaire begraafplaats.

De Belgische militaire begraafplaats van Westvleteren is een militaire begraafplaats met gesneuvelde Belgische soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgisch dorp Westvleteren. Deze Belgische militaire begraafplaats ligt aan de zuidoostelijke rand van het dorp. Er liggen 1.208 gesneuvelden, waaronder 33 niet geïdentificeerde. De begraafplaats heeft een rechthoekig grondplan met een oppervlakte van ruim 6.000 m². De grafstenen staan in rijen rug aan rug. De meeste grafstenen zijn officiële Belgische, al staan er nog 14 heldenhuldezerken. Achteraan bevindt zich een vlaggenstok met de Belgische vlag en centraal links bevindt zich een calvarie. Het dorp Westvleteren lag tijdens de oorlog in geallieerd gebied, zo'n acht kilometer ten westen van het front dat aan de Ieperlee lag. De Fransen begroeven hier in het najaar van 1914 gesneuvelden uit de sector Boezinge. Tijdens de oorlog werden gewonden onder meer geëvacueerd via Westvleteren, dat in het rustkantonnement van de sector Fort Knokke-Drie Grachten lag. Naast de begraafplaats stond de meisjesschool van Westvleteren, waar de Belgen in 1915 een medische post installeerden. De volgende jaren werd de begraafplaats met verschillende perken uitgebreid, tot het eind van de oorlog. Daarna werden hier nog verschillende graven verzameld uit de frontstreek ten westen van de weg Ieper-Diksmuide, waaronder 135 gesneuvelden die op het kerkhof van Westvleteren lagen. De Franse gesneuvelden werd na de oorlog gerepatrieerd en ook verschillende Belgische gesneuvelden werden in hun thuisdorp herbegraven. Het Ministerie van Landsverdediging kocht het terrein in 1923 en de volgende jaren werden de officiële Belgische grafstenen ingevoerd. Oorspronkelijke lagen hier ook Renaat De Rudder, de Gebroeders Van Raemdonck en Amé Fiévez begraven, voor zij in 1932 naar de crypte van de IJzertoren werden overgeplaatst. Op 27 augustus 1922 trok de derde IJzerbedevaart naar Westvleteren, naar het graf van Renaat De Rudder. In 1968 werd de begraafplaats met nog eens 123 graven uitgebreid toen de Belgische militaire begraafplaats van Reninge werd ontruimd. Op de begraafplaats rust ook een Britse gesneuvelde (kanonnier L. Kennedy) die in de registers van de Commonwealth War Graves Commission onder Westvleteren Belgian Military Cemetery genoteerd staat. De begraafplaats werd in 2008 als monument beschermd.

Derry House Cemetery No.2

Derry House Cemetery No.2 is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Wijtschate, een deelgemeente van Heuvelland. De begraafplaats ligt 1.575 m ten zuidoosten van het dorpscentrum. Ze werd ontworpen door William Cowlishaw en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein bestaat uit twee delen met ertussen het Cross of Sacrifice en hebben samen een oppervlakte van 1.680 m², afgeboord door een bakstenen muur. In de zuidoostelijke hoek van het noordelijke deel van de begraafplaats staat nog een Duitse betonnen schuilplaats. E r liggen 163 geïdentificeerde doden begraven.

Wijtschate werd op 1 november 1914 door de Duitse troepen veroverd op Franse en Britse eenheden die het dorp toen samen verdedigden. De volgende dag werd het even heroverd door het Franse 16de Corps en de Britse cavalerie maar vanaf dan bleef het dorp tot juni 1917 in Duitse handen. Tijdens de Mijnenslag op 7 juni 1917 kwam het dorp terug in Britse handen tot 16 april 1918, toen het gedurende het Duitse lenteoffensief na 6 dagen strijd weer in Duitse handen kwam. Uiteindelijk werd het dorp definitief door de Britse troepen heroverd op 28 september 1918. De begraafplaats lag achter een hoeve die door de Royal Irish Rifles "Derry House" werd genoemd. Ze werd vanaf juni 1917 door een veldhulppost (Field ambulance) van de 11th Division als frontlijnbegraafplaats aangelegd en tot december 1917 gebruikt. In oktober 1918 werd het door de 2nd London Scottish terug in gebruik genomen. Het toen nog bestaande Derry House Cemetery No.1 werd later ontruimd.

Er liggen 126 Britten en 37 Australiërs begraven. Wilfrid Thomas Chaning-Pearce, kapitein bij het Royal Army Medical Corps werd onderscheiden met het Military Cross (MC). De sergeanten Horace Cecil Streeton en W.C. Wood en de korporaal Frederick William Broom ontvingen de Military Medal (MM).

La Coupole, gelegen op 5km van Saint-Omer Frankrijk (Nord-Pas-de-Calais), is een van de meest indrukwekkende overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Door de overweldigende massaliteit, de ondergrondse plaatsing van de installaties en het lijden van de dwangarbeiders die het hebben gebouwd, vormt het een symbolische plaats van de nazi-onderdrukking.Deze immense bunker, in 1943-1944 gebouwd door de Organisatie Todt, moest de lanceerbasis worden van V2-raketten tegen Londen. Deze raketten, die werden ontwikkeld in het ultrageheime centrum Peenemünde door het team van Von Braun, vormen met de Amerikaanse atoombom de meest geavanceerde wapens die zijn ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. De V2 werden in de ondergrondse fabriek "Mittelwerk", gelegen in het centrum van Duitsland, in serie gefabriceerd door de gedeporteerden van het concentratiekamp Dora. La Coupole, zwaar gebombardeerd door de Geallieerden, werd in de zomer van 1944, na de landing in Normandië verlaten. De V2s, die vanaf september 1944 Londen en Antwerpen troffen, werden gelanceerd vanaf mobiele bases in Nederland. Sinds 1997 trok deze plaats, getransformeerd in Centre dHistoire et de Mémoire (Centrum van de Geschiedenis en van de Herinnering), meer dan 2 miljoen bezoekers.

Gedenkteken Lt.Lasnier en het Franse 1iere Bataillon Chasseurs a Pied

Dit monument herdenkt Luitenant Lasnier, en 11 onderofficieren en 174 manschappen van het Franse 1iï¿½re Bataillon Chasseurs ï¿½ Pied, die in deze omgeving het leven lieten tussen 3 en 15 november 1914. Het bataljon was in die periode betrokken bij erg felle afweergevechten bij de Croonaertbossen. vooral dan bij 'Kapellerie' en het 'Bois Quarante' (dit laatste werd door de Duitsers Bayernwald gedoopt). Luitenant Paul Marie Lasnier was op 2 juli 1882 in Brignoles in het department Var geboren. In het burgerleven was hij onderwijzer. Op 01.08.1914 werd hij gemobiliseerd en vertrok hij naar het garnizoen in Reims. Het 1e bataljon Jagers te Voet werd ingedeeld bij de 86e Brigade van de 43e Infanteriedivisie. Vanaf 11 augustus '14 werd Lasnier met zijn jagers ingezet bij de verdediging van de Vogezen. Door haar houding tijdens de gevechten bij Plaine op 14 augustus '14 werd het vaandel van het bataljon gedecoreerd met de Medaille Militaire en werd de eenheid vermeld op de legerdagorders. De Jagers waren er immers niet alleen in geslaagd om bijna 400 Duitsers krijgsgevangen te maken en een paar stukken veldgeschut te veroveren, maar wisten ook de hand te leggen op het vaandel van het 2e bataljon van Reserve-Infanterie-Regiment nr. 99. Het was het eerste Duitse vaandel dat in de oorlog in handen van een Franse eenheid was gevallen...Van 25 augustus tot 4 september nam het bataljon deel aan de verdediging van de Col de la Chipotte om daarna ingezet te worden tijdens de Marneslag. Lieutenant Lasnier sneuvelde volgens zijn militaire steekkaart in de Service Historiquue de l'Armï¿½e de Terre (SHAT) in het kasteel Vincennes, op 3 november '14 bij het nabijgelegen Dikkebus.