Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
02-08-2011
stenen.
Je vraagt me keihard te zijn,
Ik kan niet zeggen dat het allemaal weg is, dat ik niet lig te huilen en het niet leeg voelt. Ik voel , wat niemand zal begrijpen, dat dit beresterk is, een kracht draagt die onmogelijk te breken valt, dat ik dit voor de rest van mijn leven zal dragen en moeten verdragen. Maar zoals ik elke cent wil afbetalen voor een tijd die op zich al onbetaalbaar was, zal ik elke pijn graag zien als dank voor wat ik ervoor ontving toen. Maar wat ook, samen of niet, de pijn zou hetzelfde blijven en ik zeg niet dat beter bestaat, maar wel dat ik na jou opnieuw geboren werd en moet leren leven zonder een arm of een been of misschien een hart en dat is sowieso een moeilijk begin, maar ik ga dat welhalen, al moet ik er voor altijd herinneringen voor blijven betalen.
Kan iemand ooit begrijpen hoe uitputtelijk deze strijd is, dat ze even erg is dan deze die in de oorlogsvelden wordt gevoerd en ze je achteraf even wereldvreemd alleen achter laat.
Ik weet dat veel mensen hierdoor gaan, dat het iets is dat ik niet van de daken kan schreeuwen omdat ik alleen zoveel verdriet moet ondergaan, maar ik ben wel de enige die dit verdriet heeft, de enige die het op deze manier ervaart en overleven moet, dat deelt niemand, hier vanbinnen, sta ik echt alleen.
Mensen volgen cursussen om te leren schrijven, er bestaan scholen om te leren hoe je boeken schrijft, literatuur en dergelijke,
Ik had alleen haar daar voor nodig, zij leerde me schrijven, woorden ontdekken die ik hiervoor niet kende en voelen wat ik nooit wist dat een mens het voelen kon.
Zij is en blijft mijn grootste leerschool, op elk gebied. Zonder haar, was ik er niet.
Het feit dat niemand, ook de beste psychiater niet, mij ooit kan zeggen , wat een betere keuze, richting of optie is, dat maakt mij zo machteloos. Een ander hoort maar wat ik geef , aan woorden, ik kan nooit overbrengen wat zich echt in mij bevindt, een ander kan er maar iets mee doen door wat hij ervan ontvangt, ook anders geïnterpreteerd, want iedereen heeft een ander referentiekader en dan kan hij maar raad geven door zijn geweten , kennis en ervaring, die sowieso nooit dezelfde zullen zijn als de mijne, dus niemand kan voor een ander bepalen wat het beste is, dat is een enorme druk. Want dan moet ik het helemaal alleen voor mezelf doen en ik weet niet hoe.
Kan iemand ooit begrijpen, hoe hard ik vecht, elke dag , om niet terug naar haar te gaan, niet terug naar thuis.
Hoe ik elke dag zwoeg om dit te overleven, om weer iets vol te vinden in mijn leven.
Kan iemand mij ooit zeggen, dat de oorlog voorbij is, mijn hart weer vrij is, van iets wat gebrand in mij, nooit zal erkennen dat het geheeld is.
Kan iemand ooit zeggen, dat het genoeg geweest is, dat ik sterk was, maar opgeven even sterk is, en dat waar ik tegen vecht niet zij, maar mij is...en dat dat een onmogelijke strijd is.
Laat iemand mij zeggen, dat ik de vrede in haar vind en dat ik eindelijk rusten mag, opstaan uit deze dood,
Dat de weg over de berg, uiteindelijk ook aan dezelfde oorsprong uitkomt, al is dat onmogelijk.
Laat iemand mij dan zeggen dat onmogelijkheden maar bestaan, enkel wanneer je de weg niet durft gaan...
