Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
12-11-2011
soms heb je van die dromen die je wakker houden.
Ik wil op straat staan roepen hoe absurd het is dat een mens één leven heeft en heel dat leven verspilt aan het bedenken over hoe dat leven nu best te leven. Moesten we nu al die tijd eens bewaren voor onze vrijheid ( onze 'vrije' tijd), zouden we niet veel eerlijker voor het leven kiezen ? Zou het niet in waarde stijgen ?
Ik wil niet schrijven over donker en ook niet over het verdwalen. Ik wil spreken over dromen en waar die van mij rondzweven.
Ik zou gelukkig zijn of toch de belangrijkste aspecten van dat veel te omvangrijke woord bezitten. Ik zou 'mij' zijn en daar trots op zijn. Ik zou geen angst meer voelen wanneer ik deed wat ik wou doen, ookal wist ik dat dat de afkeuring van anderen zou inhouden, maar ik zou zeker zijn en daardoor hun onbegrip geduld schenken in ruil voor inzicht in wie ik ben en dat deze 'ik' achter gouden dingen staat.
Ik droom vannacht, VRIJ van realistische overtuigingen ( is dat niet het mooiste aan een droom? ) over MIJN leven, dat van niemand anders en elk vreemd wezen, idyllische of illusionistische vorm is van harte welkom, hoe buitenaardser, hoe beter, het kan niet ver genoeg van de wereld zijn om dichter bij mij te staan.
Ik wil op straat staan roepen hoe absurd het is dat een mens één leven heeft en heel dat leven verspilt aan het bedenken over hoe dat leven nu best te leven. Moesten we nu al die tijd eens bewaren voor onze vrijheid ( onze 'vrije' tijd), zouden we niet veel eerlijker voor het leven kiezen ? Zou het niet in waarde stijgen ? 
