Waar jij denkt dat ik doem denk,
Denk ik , aan alles wat mij van jouw maakte.
Nee, ik geef je het idee niet dat mijn naïef hoofd blijft vormen, dat blijft eeuwig ingepakt, onder de kerstbomen van de komende jaren, tot deze al lang vervangen worden door één of ander technisch surrogaatkerstboompje, en ook dan ligt het er nog onder.

Denk jij maar dat ik vergeet, dat ik mezelf en jou straffen wil door deze stilte. Dat het als een straf aanvoelt geef ik toe, maar dat is niet de intentie van haar stilzwijgen. Ze probeert te bewaren, ze probeert te herinneren, ogen te sluiten en het hart te laten kloppen op zachte blikken die nog steeds mijn ogen kruisen.

Al gaf je een ‘d’ aan mijn hart , ik vergeet niet…

Niet de glans in je ogen toen ik voor je stond, niet de ( al probeerde je zo hard) slecht verborgen lach wanneer ik je passeerde, niet de nachten waarin we niet slapen konden omdat we een moment bij elkaar nooit wouden teniet doen door slaap; niet het uitgeput zijn en oververmoeid onze laatste geeuw nog in elkaars oor fluisteren, niet het altijd dichter willen kruipen, als wou ik jouw huid aantrekken.

Hard

Maar ik vergeet niet…

ik leg het niet meer in mijn woorden, ik vertel het geen mens, ze zouden nooit begrijpen, dat alleen maar een man, alleen maar een vrouw, zo liefhad, als ik jou…( was dat niet wat we het mooiste vers vonden? )
Het bestaat nog in mijn tranen, in het zuchten tijdens de nog steeds veel te zware dagen en in de momenten op de wereld waarin ik ver van de wereld ben.
Ik blijf het verbergen, ik loop in de regen, als uitvlucht voor mijn tranen en steek het diep in mijn hart, in mijn gebalde vuisten wanneer je voor me staat, zodat er tenminste wat onverschilligheid op mijn gezicht bestaat.
Ik zou nooit kunnen verdragen dat je zag dat ik je nog nakeek of hoe ik de plaats waar je zat bewaar als mijn thuis.

Keihard

Maar, ik vergeet niet.
Niets vergeet ik

Al zeg ik vaak : ‘het doet me niets’ , alsof het niets is.
Dan lieg ik elke keer.