Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
20-12-2011
onbekend, nee ongekend.
Waar haal je toch die zware woorden. Ben je niet moe van ze te dragen, van ze zover mee te sleuren om ze neer te leggen op de plaats waar je denkt dat ze bruikbaar zijn? Hoe kan je je verwoorden in talen die nog niet de jouwe zijn ? Je gooit ze van pracht naar slecht en slacht ze in je gevecht en teert dan op je eigen zegje , dat vast liever niet van je eigen was.
Ik zocht laatst nog een woord voor jou, iets dat je omvatten kon, iets wat ik uit kon spreken wanneer je me ontbrak. Ik dacht dat ik het vond, toen jij me onderbrak en me een zwaar woord in mijn handen legde, waardoor 'jouw' woord viel, in duizend letters op de grond en daar verdween, als in drijfzand, waardoor ik het vergat en enkel dat zware woord nog had.
Ik heb het neergelegd en heb het achtergelaten omdat ik de klank ervan niet herken. Het liefst had ik het voor jou begraven omdat je niet kan weten wie ik ben.
Nee, in de plaats heb ik het bewaard, zodat je het nooit meer vinden moet, zodat niemand het mij nog geven kan en het niemand ooit nog breken doet.
Nu, hier in dit - onbegrepen - oord, hangt een dromenvanger voor je woord.
