Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
02-07-2012
al die jaren.
En als ik ervoor zorg dat ze er niet meer is , vroeg ze, zal ik haar dan kunnen vergeten? Als ik haar niet meer hoor of nergens meer tegenkom ?
Ik dacht na ..
Nee, vergeten zal je haar niet.
Integendeel, Je gaat haar zelfs meer en beter onthouden en je zal haar zien in iedereen die ze niet is, je zal haar horen in wat anderen niet zeggen en je zal haar tegenkomen in waar je niemand anders vindt. Ze zal er plots zijn als alles stil is en als je iets mooi ziet zal het minder mooi zijn door haar afwezigheid. Je ruilt haar tegen eenzaamheid, die haar naam zal schreeuwen bij alles wat je nu alleen moet doen.
Je zal haar niet vergeten. Je kan haar ontlopen en jezelf wijsmaken dat ze er niet meer is, het is eigenlijk wat je wilt kunnen en door het heel letterlijk uit te voeren denken dat je het ook kan. Het is liegen tegen je hart en het proberen te overtuigen van je ongeloof. Hoe ver je ook gaat, hoeveel je je ogen ook sluit, je hart klopt steeds hetzelfde ritme, het ziet niet wat jij wel of niet ziet, het hoort niet, het voelt alleen. Hoe meer Jij jezelf tegenspreekt over je gemis, hoe meer je hart vechten zal om gevoeld te worden. Je zal haar gaan haten om alles wat haar naam nu kent en je zal huilen om dromen die je 's morgens weer bedrogen hebben, je zal smeken om haar uit je lijf te scheuren en je zal haar gezicht in je ogen herinneren, open en zeker dicht.
Je gaat anderen minachten om wie ze niet zijn en iedereen die in je hart wilt komen, duwt haar enkel nog dieper, iedereen die van jouw wilt zijn, maakt jou steeds weer van haar.
Je zal dood gaan aan de gedachte dat jullie in eenzelfde leven niet samen leven en uit waanzin kruipen tot voor haar huis en enkel daar rust vinden, al zou ze om je heen lopen, dan nog zie je enkel waar ze naar je toe liep. Je gedachten gaan sublimeren tot één idealistisch beeld waarin je haar hoog, heel hoog op een voetstuk plaats en je gaat buigen voor dat idee en geloven dat dat alles was.
Nee, je gaat haar zeker niet vergeten, het wordt alleen maar erger. Je gaat nooit vergeten.. Maar na alles, als je bent gestorven aan de onzin die je jezelf heel de tijd voorhield en die je ogen heeft uitgekrabd tot op het scherpste deel waarmee je plots kan zien, wanneer je enkel nog kan toelaten te herinneren en je jezelf niets meer te bewijzen hebt
en je vergeet dat je wilt vergeten, .. dan pas ga je beter weten.
En als ik ervoor zorg dat ze er niet meer is , 
