Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
24-12-2011
jij kat, ik vogel.
Het was weer ruzie, tussen jou en mijn hart.
waarom blijf jij mij raken, hoeveel lagen heb ik al om mijn beschermingsvest geweven.
Ik sta dan -alzo denk ik -machtig voor je met mijn harnas aan,
je kijkt het simpelweg uit tot ik naakt en weerloos ben.
Met je ogen als lasers recht op mijn hart gemikt
en je bestraalt het net zolang tot het jouw ritme slaat.
Ik leg er mijn handen op, draai zelfs mijn rug, maar ik voel je,
ik voel het door mijn longen trekken,
ik adem het in en transporteer het via mijn bloed.
Steeds denkt mijn lichaam immuun te zijn,
bestand tegen dit 'virus' , maar het zit dieper en meer ingeworteld.
Ik word resistent tegen iedereen,
behalve jou.
Elke keer ga ik verslagen naar huis, op zoek naar iets sterker als wapen,
naar betere antistoffen, naar nog meer omheining.
Ondertussen ben ik afgesloten van iedereen,
behalve van jou
Nooit van jou
Het was weer ruzie, tussen jou en mijn hart.
