Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
29-03-2013
Voor mijn vaste blogvolgers even tussendoor dit bericht.
Bij de ziekenhuiscontrole van vorige week leek er niks nieuws onder de zon. De toestand van Carine is voor het ogenblik zelfs zo dat de oncoloog er geen noodzaak in ziet om ons in de volgende week te zien. Er werd dus een nieuwe afspraak gemaakt voor dinsdag 2 april. Daar kun je dus moeilijk negatief over doen. :-)
We hebben ondertussen een bevredigende week achter de rug. Tot gisteren liep alles nogal vlot, met uitzondering dan met de activiteiten van mijn meisje die zich echt wel tot een minimum beperkten. Vandaag was het echter weer een beetje mis en maak ik me weer zorgen. Vandaag heeft Carine vrijwel niks gedaan, lag de ganse dag met de ogen dicht in de zetel en had ook weinig behoefte aan eten en drinken. Het is de eerste keer sinds ze terug thuis is dat ze de 1000 calorieën niet haalt, normaal houdt ze het rond de 1300 en af en toe gaat ze zelfs even over de 1500 (wat eigenlijk het minimum zou moeten zijn). Ook het drinken vlotte niet zo en ze heeft amper een halve liter gedronken, te vermeederen met twee glazen groeimelk (waarvan de calorieën reeds meegeteld waren). Haar lichaamstemperatuur hangt al de ganse week rond de 36.2°, maar vandaag ging het weer richting 37°. Misschien is er weer een probleemsituatie op komst. Afwachten en "cross fingers" maar. Als je er rekening mee houdt dat ze haar in het UZ Gent 2 maanden geleden al zo goed als opgegeven hebben, zijn we uiteindelijk ondertussen eind maart en kregen we dus al behoorlijk wat tijd bij. Helaas is er met deze tijd niet zoveel uitgevoerd. Maar goed, zolang ik niets post, is alles verder normaal, of zo goed als...
Reacties op bericht (1)
30-03-2013
Strijd tegen genadeloze moordenaar
Beste, Toch wil ik je even iets schrijven want dankzij jouw verhaal weet ik dat ik niet anders ben dan anderen. Dingen die jij nu schrijft en die mij exact hetzelfde overkomen. Ik woon in Spanje en helaas heb ik weinig familie hier. Mijn man, 67 jaar, ik 49, en wij hebben een zoon van 22 die in noord Spanje woont en een dochter van 17 die nog thuis woont en veel geleden heeft maar waar ik gods zij dank veel steun en liefde van krijg. Mijn man heeft sinds 3,5 jaar darmkanker. Heeft 2 ontzettende zware chemo kuren achter de rug en 4 operaties, waarvan 2 voor het aanbrengen van een stoma. In oktober werd de stoma weggehaald en kon hij weer gewoon naar de wc dat was een hele opluchting voor hem. Hij is namelijk zwaar depresief en die stoma deed daar niet veel goeds aan. In die operatie werd er weer een kleine tumor weggehaald. Gelijk een dag na de operatie begon hij met overgeven. Ik, vol overtuiging, ontdekte dat dat aan de lactose lag, dus werd alles zonder lactose in huis gehaald. Het braken bleef aan en in februari werd hij onverwachts weer geopereerd. Er werd een ilestomia geplaatst en zijn dikke darm werd volledig uitgeschakeld. Het bleek dat er metasen in het buikvlies waren en daar is niets meer aan te doen. Mijn man weet dit niet en ik voel me ontzettend schuldig, maar ik weet ook dat als hij dit weet dat hij helemaal doordraait. Mijn man is boos, en vooral op mij. Ik herken dat wat jij schrijft. Hij reageert exact hetzelfde en ik vind dat zo jammer, want dit is geen manier van afscheid nemen. Ik heb ook al alle muziek uitgekozen voor de begrafenis en ben ook al met de koffietafel bezig, aangezien wij dat in Spanje niet kennen doe ik dat thuis, na de crematie. Sorry dat ik je hiermee lastig val maar ik herken je verhaal zo dat ik even wilde reageren en wilde laten weten dat je die ene persoon ermee hebt geholpen om dit alles op te zetten. Ik wens je, jullie, ontzettend veel sterkte. Een warme groet, Annet
