Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
22-05-2019
Vorige week hebben we onze mini-huwelijktrip na 2 jaar eindelijk gemaakt. We hadden 3 volle dagen zorgeloos tijd voor elkaar, wisten zo'n beetje de ziekte op de achtergrond te verschuiven en tot groot genoegen van mijn lieveling bleek er nog een piepklein Thai restaurantje vlakbij het hotel te zijn ook. We gingen dus 3 dagen Thai eten... Mijn lieveling had wel al bijna 2 weken een keelontsteking maar met wat Paracetamol was ook de pijn verwaarloosbaar. Sinds een kleine week - en dat baarde me meer zorgen - had ze ook een bolletje in de nek, vlak boven haar sleutelbeen. Onze reis naar Thailand van maart 2018 nog in het geheugen, besloot ik daarom met haar even langs te lopen bij de artsenwachtdienst. De dokter kon enkel een keelontsteking bevestigen maar zei me om toch maar eens bij de huisarts langs te gaan als binnen een week dat bolletje niet weg was.
Donderdagmorgen, dag van onze terugkeer, gaf mijn schatje aan dat ze een lichte pijn op de borst had. Maar goed, vandaag deden we het rustig aan en vanavond waren we weer veilig thuis. Morgen was het immers weer werkdag. Bij aankomst in het station te Brugge viel het me wel op dat mijn vrouw kortademig was en naar lucht hapte, gewoon door de korte afstand van het perron naar onze auto. Ik maak me steeds veel te snel zorgen en dacht dat het een momentopname was, gevolg van een vermoeiende 3-daagse Parijs.
Vrijdagmorgen liep niet zoals verwacht. Vrouwlief maakte zich klaar om te gaan werken tot ze plots in de zetel ging liggen en zei dat ze te veel pijn in de borst had en ze liever niet ging werken. Dus maakte ik een afspraak voor haar met de huisarts om 10.15 u.. Deze onderzocht haar zorgvuldig, nam een bloedstaal en stuurde ons door naar een klein ziekenhuis uit de regio voor een foto van de longen en een echo van haar nek. Hij dacht in de richting van een longembolie en wou geen risico nemen. Hij zou me contacteren van zodra hij alle resultaten had. Bij het echo-onderzoek liet de dokter van dienst me al weten dat er inderdaad in haar nek sprake was van een gezwollen lymfeklier. Dezelfde avond, vlak voor 19 u., kreeg ik een telefoontje van hem met verzoek om bij de spoeddienst van het AZ St.Jan langs te gaan om nog dezelfde avond een CT-scan te nemen...
19.45 u.: komen we op de spoed van het ziekenhuis met een verwijsbrief die de huisarts ondertussen naar mij doorgemaild had. Na 3 - 4 stagiars spoedarts, specialist en verpleegkundigen met telkens dezelfde vragen, kregen we rond 22.30 u. eindelijk groen licht voor een CT-scan. Nog een uurtje later werd mijn schatje opgehaald en tegen middernacht was ook de scan achter de rug. Om 01.00 u. kwam dan uiteindelijk de spoedarts van dienst, zeer vriendelijke man van vreemde origine die zich beter kon duidelijk maken in het Engels dan in het Nederlands (ik vermoed Hollands van Suriname), die uiteindelijk meldde dat er geen reden was om mijn schat in het ziekenhuis te houden, dat het geen longembolie was en dat dr. Bols, de oncoloog waar we volgende donderdag afspraak mee hadden, wel wat meer uitleg zou kunnen geven. Rond 02.00 u. waren we terug thuis...
2 weken vroeger dan voorzien maar gezien de bijkomende klachten werden we ontvangen door de oncoloog, dr. Bols. Deze dokter is iemand die de kunst verstaat om op een rustige manier ook het slechtste nieuws te brengen, afhankelijk van wat je van hem verlangt: "heb je liever de waarheid of wil je enkel het betere deel horen?". Van mij weet hij dus dat ik liever de waarheid hoor maar ik kan me nu niet van de indruk ontdoen dat hij het er zelf een beetje moeilijk mee heeft, misschien omdat ik al de 2e keer bij hem beland ben.
Deze keer ging hij voor de volledige waarheid en viel meteen met de deur in huis, een draai rond onze oren: "het is niet goed en dit maal kan ik jullie geen keuze geven, indien we de chemo niet opstarten, heeft mevrouw geen 6 maand meer te leven. De tumoren vergroten en verspreiden zich snel, wat we nu zien is vierdubbel van 6 weken geleden. De pijn op de borst komt van tumoren in de long, er zijn 26 kleine tumoren in de rechterlong." Op zo'n moment zakt de grond weg van onder je voeten. Mijn schat probeerde nog even van: "Kan ik nog een paar weken naar Thailand vooraleer we met de chemo beginnen?", waarop de dokter: "Als je nu nog naar Thailand wilt, weet ik niet hoeveel tijd je nog rest. Als de tumor op een dergelijke snelheid verder verspreid, dan moet je rekenen dat elke groei van die maal vier ook verder zijn ding doet. Nee, ik denk dat we zo snel mogelijk met de chemo moeten beginnen. De gemiddelde levensverwachting met dit type kanker is op vandaag 30 maanden maar er zijn kortere en veel langere situaties gekend." Er werd afspraak gemaakt om met de chemo te starten volgende woensdag 29 mei.
Zowel bij mijn schatje als bij mij heeft dit rusteloze dagen en nachten teweeg gebracht. Ik herbeleef de situatie van exact 7 jaar geleden, toen bij Carine ook uitgerekend in mei een zeer agressieve tumor werd vastgesteld en mijn schatje weet niet waar ze het heeft, hoe lang ze nog onder ons is, de onrust en zorg om de kinderen, het huis in Thailand... En uiteraard zijn we beiden - elk op zich - gaan zoeken op het internet...
26 mei: de eerste chemo van een totaal van 36 stuks, volgens mijn schat. Ik heb de dokter geen getal horen noemen maar mijn schatje zei dat hij sprak van 36 stuks of dus 18 maanden 2-wekelijks.
De opstart ging moeilijk. Mijn vrouwtje bleek ijzertekort te hebben, dus moest ze eerst ijzer krijgen. Hierop kreeg ze een allergische reactie waardoor de chemo eventjes moest uitgesteld worden. Uiteindelijk waren we dus van 's morgens 08.00 u. tot 's avonds 17.30 u. in het ziekenhuis. De laatste in de afdeling doet het licht uit... Ik ben steeds nieuwsgierig en wil steeds alles weten, dus telkens er een nieuw product aangekoppeld werd, ging ik even neuzen welk type chemo men gaf. Het blijkt een combinatie van Irinotican en Fluorouracil. Dit is duidelijk. Bij de indicatie van Irinotican lees ik meteen: "palliatieve behandeling van (gemetastaseerd) colorectaal carcinoom". Palliatief betekent dus ongeneeslijk en leidend naar de uitgang... Irinotican wordt bijna steeds in combinatie gegeven met Fluorouracil, dus de dokter doet precies wat zijn collega's ook zouden doen. Irinotican geeft doorgaans goede resultaten en er wordt rekening gehouden met een levenswinst van 1 à 2 maanden... Erg gelukkig word je er niet van als je dit leest.
Op nog een andere website lees ik dat de uitgezaaide dikke darmtumor doorgaans een levensverwachting geeft van ongeveer 1 jaar. Mijn rotsvast vertrouwen in dr. Bols is zoek.
De vrienden van mijn schat raden haar aan contact te nemen met een arts die in Thailand goede resultaten heeft met medicinale marihuana. Ik zoek het op en vind dat dat inderdaad het geval zou zijn maar dat dit nog steeds gegeven wordt samen met de gewone chemo en het dus niet zeker is wat uiteindelijk het resultaat is van dat marihuana-extract. Bovendien is het product in België en Nederland verboden en mag ook niet ingevoerd worden in het kader van de opiumwetgeving. We moeten misschien toch overwegen om haar naar Thailand te laten afreizen. Zo kan ze deze behandeling proberen én bovendien bij haar kinderen zijn. Ik vraag toch maar eens verder rond.
Nam is naar Thailand afgereisd voor een marihuana-behandeling. Dit heeft helaas geen soelaas geboden. Na 2 maanden is ze in België opnieuw gestart met haar chemo die voor de reis een klein succesje was. Helaas sloeg de chemo niet meer aan. In een zoektocht naar nieuwe oplossingen kreeg ze verkeerde medicatie en had ze na 4 dagen al een leverfalen. Haar lichaam vergiftigde zichzelf en werd daarbovenop verder vernietigd door de vernietigende werking van de medicatie. Ze is uiteindelijk rustig ingeslapen thuis op 26 november 2019.
Slaapwel lieve schat. Ik zie je aan de andere kant.
