Het was even slikken voor Luc Tilleman en co. De (sympathieke) hengstenhouder uit het Waasland was wat trots met de uitverkiezing van Toulon (v. Heartbreaker) tot paard van het jaar door het BWP en de lezers van Equitime. In allerijl werden nog CD's geperst en een fraaie promofolder gedrukt om op Jumping Mechelen uit te delen aan de duizenden bezoekers. De CD's (die geperst werden in Duitsland) raakten slechts in allerlaatste instantie en drie dagen na de start van Jumping Mechelen in de Nekker. Desalniettemin vlogen ze er als zoete broodjes de deur uit. Recent mochten we het genoegen smaken een interview te maken met de fokker van de hengst; Peet Dieleman. Een Zeeuws-Vlaming van, zoals dat hier zo mooi heet, zjuust boven de schreve. De heer Dieleman heeft niets gehouden uit de stam van Toulon. De moeder verkocht hij en die staat inmiddels na omzwervingen door Nederland en Frankrijk opnieuw bij Luc Tilleman op stal die er reeds een volle broer van Toulon uit fokte en recent ook nog een volle zuster. Ook een door Dieleman zelf gefokte halfzuster van de hengst werd door de bejaarde Zeeuw verkocht. Dieleman fokte overigens ook de moeder van Toulon zelf. Een toevalstreffer, net als het fokken van Toulon zelf. Puur toeval. Dieleman zelf heeft nog steeds twee merries waarmee hij jaarlijks fokt. Die mogen dan uit een totaal andere stam dan die van Toulon komen, als dekhengst genoot Toulon nog nooit de voorkeur van Dieleman. Ik moet toegeven, ik was een beetje verbaasd toen Dieleman dat zo simpeltjes zei. Een antwoord als dat vraagt natuurlijk naar het waarom. En dat antwoord was even simpel als verbazend. Dieleman vindt Toulon helemaal niet zo'n mooie hengst. Waarna een opsomming volgde van de gebreken van de hengst. We gaan dat lijstje hier maar niet herhalen. Smaken verschillen nu eenmaal. En Toulon heeft zich ondertussen meer dan bewezen, in de sport én de fokkerij.
We zullen onze mening over Judy-Ann Melchior toch (een beetje) moeten herzien. De jonge amazone blijkt een veel taaiere tante te zijn dan we dachten. Anderhalf jaar sukkelt ze nu al met dezelfde blessure. Desondanks reed ze een Europees Kampioenschap, altans een stuk daarvan, én een wereldbekerfinale. Het zal niet velen opgevallen zijn, maar Judy-Ann was er in de Grote Prijs van Vlaanderen in de Mechelse Nekker niet bij. De ganse dag lang was ze ook niet te bespeuren. Daar waren ook goeie redenen voor. Want terwijl haar collega's de paarden losreden lag Judy-Ann letterlijk op de pijnbank. De Lanakense amazone moest zich bij dokter Martens laten behandelen om 's anderendaags alsnog de wereldbekerwedstrijd te rijden. Dat deed ze, ondanks de pijn, op magistrale wijze. De top tien plaats van Judy-Ann spreekt wellicht weinig aan, maar ze eindigde net na Pieter Devos en Jos Lansink én voor een trits deelnemers met naam en faam. Judy-Ann heeft in hippische middens veel krediet verloren na haar doortocht in het Duitse Mannheim. Onterecht in het team, vonden een aantal gepasseerden vooraf, onvoldoende voorbereid, vonden de collega's in Mannheim nadien. Judy-Ann toonde zich er niet van haar fraaiste zijde, binnen en buiten de wedstrijdring. Het beeld na haar opgave was tekenend. Het regende pijpestelen boven Mannheim maar de tranen vloeiden rijkelijk. Geen Lucien Somers, geen Stanny Van Paesschen in de buurt voor een troostend woord. Alleen haar trouwe groom om de tranen weg te wissen. We gaan ons hier niet opwerpen als de verediger van de jonge Melchior. Daarvoor is ze te wispelturig. Vriendelijk en praatziek bij de ene gelegenheid, je voorbij lopend als was je lucht bij een andere. Wat dat betreft kan la Melchior een voorbeeld nemen aan andere én grotere hippische kampioenen. Maar het moet voor haar niet altijd makkelijk zijn. Het stempel van 'fille a papa' zal ze nooit van zich kunnen afschudden. Evenmin als de associatie met veel, héél véél euro's. In de hippische sport hebben die het effect van stroop op vliegen. En dus moet Judy-Ann zich vaak belaagd voelen door heel veel mensen die altijd wel iets van haar zullen willen. Het roept wellicht achterdocht op. Maar het hoort ook bij de sport.
Wat kort internationaal en nationaal nieuws om de nieuwe (nou ja) week te beginnen. * Ludo Philippaerts en Parco (v. Darco) komen straks opnieuw in competitie uit. Het duo won in 2006 nog de Global Champions Tour maar de witte hengst kreeg daarna in toenemende mate met medische problemen te kampen. Die zouden nu van de baan zijn in zoverre zelfs dat Ludo en Parco opnieuw trainen. Een competitierentree is voorzien voor de CSI*** Hasselt. * Zover is het voor Jos Lansink en Cumano nog niet. Lansink die met Cumano niet alleen vice-Europees kampioen werd maar nog altijd titelvoerend wereldkampioen is ziet weer licht aan het einde van de tunnel. Cumano mag al twee keer per dag 20 minuten stappen. Afwachten nu hoe de hengst (en zijn pees) op de trainingsarbeid reageert. * Spender S (v. Silbersee) en Tauber van het Kapelhof (v. Darco) worden straks in Moorsele op de BWP-hengstenkeuring voorgesteld. Spender S wordt door Jas Lansink uitgebracht, het duo won afgelopen zomer de Grote Prijs op de vijfsterren CSI van Valkenswaard. Een dag later wonnen Philippaerts en Tauber er de derby.
In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog is hier hard gevochten. Canadezen aan deze zijde van het kanaal, Duitsers aan de overkant. Met oudejaar kwam 'the Switchbakc-operation' opnieuw tot leven. Knallen overal om je heen. Uren aan een stuk. Er is voor een paar honderdduizend euro afgeschoten aan weerszijden van de Belgisch-Nederlandse grens. We kennen het onderhand al een beetje: oudejaar vraagt speciale voorbereiding. De paarden netjes binnen op stal. En ook voor de honden speciale bescherming. Ik herinner me het oudejaar van enkele jaren terug nog levendig. Bij onze thuiskomst vonden we een hond die zich zowat in elk bed had proberen te verschuilen en daarbij meer achtergelaten had dan wat haar alleen. Een fijne manier om het nieuwe jaar in te zetten! Daar moest ik even aan denken, daarnet bij het lezen van de krant. Op de E17 is een meisje om het leven gekomen na een botsing met een loslopend paard. Op hol geslagen, verschrikt door de knallen van vreugde die gepaard gaan met de overgang van oud naar nieuw. Voor alvast enkele families wordt de overgang van oud naar nieuw nooit meer hetzelfde... Bild, een zoveelste organisatie die zich opwerpt als beschermheer van de rechten van het dier, wachtte niet lang om te melden dat alle dieren op oudejaarsnacht best opgestald worden. Het is een even idiote als onrealistische oproep. Alle dieren opstallen is ten enen male onmogelijk. Al zal niemand ontkennen dat de huisvesting van sommige dieren en paarden te wensen overlaat en dat niet alle weide-afrasteringen even deugdelijk zijn. Anderzijds, als een paard echt paniekeert is er geen houden aan. Dat de oproep van Bild probleemloos zowat alle media haalt is veelzeggend. Even veelzeggend als de oproep van voor enkele weken om de schapen bij het offerfeest op een 'humane' manier te slachten. Dierenwelzijn wordt in de loop van de komende jaren, en dus ook in de paardensport, een belangrijk thema. In Zweden zijn er al voorstellen om paarden niet langer 'solitair' (één paard op één plaats) te houden. En ook in Nederland heeft de bevoegde minister een nota dierenwelzijn klaar. Het regent daarbij ook voorstellen, bijvoorbeeld om elk paard dagelijks een half uurtje uitloop en contact met soortgenoten te gunnen. Het besef dat dit thema in de nabije toekomst belangrijk wordt is nog niet overal in hippische middens doorgedrongen. Nochtans zal de zorg voor een passend antwoord op de bekommernis in brede kring naar dierenwelzijn belangrijk zijn voor de toekomst van de hippische sport. Dat antwoord begint best met duidelijke voorlichting naar dat brede publiek en het tonen van respect. Respect voor de accomodatie en infrastructuur, het materiaal, jury's en tegenstanders. Maar ook en vooral respect voor het levende wezen zonder hetwelk elke hippische sport onmogelijk is.
Zo, het zit er weer op: het Vlaams feest van de paardensport. Vijf dagen tekenen een Nekker. De paar zinnen in een vluchtig voorbijgaan met Ludo Philippaerts zeggen voldoende: "Blij dat het gedaan is". Der Ludo sloot in de Nekker af met een zege met Tauber in 'the last chance' en zette zo toch nog de kers op de taart. Al was het een klein taartje dat uiteindelijk toch nog uit de toonbank van de bakkerij wegraakte. Ludo Philippaerts was jarenlang de ongekroonde koning van de Nekker. De veelvoudig Belgisch Kampioen moest veel op de foto en al even veel handtekeningen uitdelen. Niet aangeklampt worden moet dan een vreemde ervaring zijn. Daar moest ik aan denken zaterdagavond: Ludo had zich in een stoel van ruitershop Hendrickx neergevleid en keek op het scherm naar de barrage van de Grote Prijs. Een barrage zonder hem. Het kan verkeren... Hoe snel het kan verkeren mocht ook Dirk Demeersman ervaren. De ruiter uit Tessenderlo dreef vorig jaar op een wolk de Mechelse Nekker uit en dreef dit jaar op dezelfde wolk weer binnen. Een zege in de Masters, een tweede zege er bovenop, beste in het hengstenspringen met Diabeau en met Cicero: de start van jumping Mechelen kon niet meer stuk. Maar in de Grote Prijs waren Demeersman en Tequila snel uitgeteld en een ruiterfout sloeg Demeersman en Tymoon ook in de wereldbekerwedstrijd uit koers. Ontgoocheling bij het grote publiek dat die schitterende start meteen vergeten was. Straks zien we Dirk en Ludo terug. Twee ervaren rotten, twee vechtertjes ook. Ludo heeft Parco opnieuw aan het springen, op jumping Hasselt viert het gouden duo van de Belgische jumpingsport z'n competitierentree. En Dirk Demeersman en Tymoon hebben harmonie gevonden na een moeilijk seizoen. Dirk en Tymoon sprongen zeker en safe, als voor een nulrondje. Een te korte wending, een ruiterfout kunnen dat gegeven niet uitwissen. En dan is er nog Jos Lansink natuurlijk. De wereld- en vice Europees Kampioen heeft tijd nodig om de paarden naar z'n hand te laten groeien. Valentina is er bijna, Spender S ook. Cumano revalideert en mag al twee keer 20 minuten stappen. Tekenend voor de mentaliteit van Lansink is het verhaal van Ogano Sitte die recent op stal werd aangeboden. Jos probeerde het een keer en liet toen doodleuk weten dat hij de hengst wel wilde rijden, maar dat hij minstens een half jaar training nodig had vooraleer de hengst op wedstrijd kon uitgebracht worden. Zo'n aanpak kunnen alleen de allergrootsten zich veroorloven...
Nog even en we schuiven aan tafel. Lekker eten en te veel drinken. Kerstavond heeft een speciale sfeer, zeker voor mij. Want het is de geboortedag van m'n vader die ons veel te vroeg verlaten heeft, zoveel jaar terug. Een afscheid dat zoals elk afscheid de geboorte was van een herinnering. Het is feest en toch weer niet. Kerstavond, tijd om even te bezinnen. En straks komt het grote wensen. Ondertussen vullen de eerste mails met eindejaarswensen m'n mailbox. En ieder telefoontje en ontmoeting wordt dezer dagen afgesloten met het obligate 'prettige feesten' en de al even obligate 'beste wensen'. De Amerikaanse schrijver Irving Washington stelde ooit: 'Grote geesten hebben doelen. Kleine geesten hebben wensen.' Een beroemd citaat van Goethe sluit daar naadloos bij aan. "Wensen zijn de voorgevoelens van hetgeen u in staat bent daadwerkelijk te realiseren". En dus rest mij niets anders dan met u te hopen dat al uw wensen doelen mogen worden.
Straks is het dus weer zover. Aftellen, nog heel even, naar Jumping Mechelen. Soms lijkt het puur sportieve daar ondergeschikt aan al het andere. Zien en gezien worden. Het succes van Juming Mechelen heeft misschien wat van doen met de eindejaarsperiode. De goede voornemens worden nog even opgeborgen en in de aanloop naar het nieuwe jaar is het voor velen al welletjes geweest. Tijd om wat uit te blazen. Uitblazen is er in de Nekker voor ondergetekende en een handvol collega's niet bij. Want als jumping Mechelen één ding is, dan is het wel 'journalistonvriendelijk'. Geen kwaad woord over het werk van Edith Dereys en de haren die er echt alles aan doet om het iedereen nar de zin te maken. Maar 'iedereen', dat zijn ook de verslaggevers van 'Kerk en Leven', 'het Vrije Waasland' en 'Tips Magazine' die straks uren voor de 'dikke proeven' de beste zitjes op de perstribune inpalmen en anderen het werken bemoeilijken. Dat is natuurlijk nog het ergste niet. Want die toevloed aan verzamelaars van quotes en beelden zorgt er ook voor dat het interessantste deel van de Nekker 'off limits' is voor de pers. Nu, wie een beetje vindingrijk is en wat relaties heeft geraakt zo ook wel in de stallen en de paddock waar de ruiters vaak meest relaxed zijn en graag wat tijd vrij maken zonder om de haverklap aan de mouw te worden getrokken door handtekening-jagende tieners. De sportverslaggeving is de voorbije jaren enorm geëvolueerd. Ik herinner me nog goed de eerste stukjes voor de krant, een voetbalwedstrijd gereduceerd tot een opsomming van kansen en doelpunten of een wielerwedstrijd gevangen in 40 regels met de samenstelling van de openvolgende kopgroepen. Those were the days... Met dat soort werk kun je vandaag op geen enkele redactie meer terecht. Dat heeft veel te maken met het internet en vooral de snelheid daarvan. Het vingertje van Jessica Kürten is amper geheven of de uitslag staat al op het net. Vaak met bijpassend beeld en even, niet veel, later ook een video en wat quotes. De essentie van wat vroeger in de krant stond staat nu op het net. Gelukkig zijn de meeste hipische media niet echt kranten in de echte zin van het woord. Maar week- of maandbladen. Dat heeft een nadeel, namelijk dat het echte nieuws al 'oud' is op het moment dat het gedrukt, laat staan gelezen wordt. En dus moet de berichtgeving anders zijn, meer duidend, meer achtergrond brengen. Die achtergrond brengen vanop de tribune lukt niet. Ook al omdat je daar de emotie moet missen, de beelden die een gebeurtenis pakkend maken. De ruiter en eigenaar die elkaar in de paddock in de armen vallen, wie feliciteert wie en vooral wie wie niet? Hoe een ruiter omgaat met z'n paarden en groom, weg van het grote publiek. De emotie die het nog haalt van de rede vlak na ontlading. Dat zijn de zaken die bijblijven, ook weken en maanden na de hulde. Op de grote buitenlandse concours hebben ze dat goed begrepen. Op de wereldruiterspelen, in Aken of elders, het Europees Kampioenschap in Mannheim, eender welke Super League of vijfsterrenwedstrijd zijn de stallen terecht verboden terrein voor wie er geen zaken heeft. Maar je raakt er wel moeiteloos in en rond de paddock en er is meestal een 'mixed zone' waar ruiters, amazones en pers elkaar kunnen ontmoeten. Dat maakt het werken een stuk makkelijker, ook al omdat de collega's van 'Kerk en Leven' je er niet voor de voeten lopen.
Het leek Brittanië rules te zullen worden daar in Londen, maar uiteindelijk was het de Ierse Jessica Kürten die met de eer, de centen en de wereldbekerpunten ging lopen. Dat Iers mag met een korreltje zou genomen worden, want la Kürten verblijft sinds een tiental jaar in Duitsland. De relaties met het Ierse team zijn trouwens goed verzuurd, zoals we afgelopen zomer nog mochten ervaren in het Duitse Mannheim waar we het hotel (én de bar) deelden met de Ierse bondscoach Robert Splaine. Die wou 'off the record", zoals dat zo mooi heet en na enkele glazen wel één en ander kwijt. Maar aangezien belofte schuld maakt zullen we het daar hier maar niet verder over hebben.In haar rechttoe-rechtaan stijl snelde Kürten met Castle Forbes Libertina naar de zege, voor Nick Skelton met Arko III, het paard dat door het Britse publiek uitgeroepen werd tot showjumper van het jaar. Ook al present in de barrage waren de broertjes Whitaker, Tim Stockdale, Albert Zoer en de Zweedse Malin Baryard-Jhonsson. Schitterende sport was dat met enkele imponerende rondjes, ondermeer van Jhon Whitaker. Ruiters die nog rechtop lopen en meer ervaring hebben zul je niet snel vinden. Whitaker is een beetje een self-made-man, niet beroerd om te stelen met de ogen. Whitaker zal, om maar wat te zeggen, zelden een rondje van Jos Lansink laten voorbij gaan zonder aandachtig toe te kijken. Geen Belgen in de barrage omdat Patrick Mc Entee niet foutloos rondraakte met z'n Sherry Mury Marais Z. Opvallend overigens dat Mc Entee, in tegenstelling tot een niet onaanzienlijk aantal deelnemers het basisparcours wel zonder tijdsfouten uitreed. Mc Entee heeft alvast op dat vlak vooruitgang geboekt. Kras toch wel dat om en bij de 15 combinaties er niet in slaagden om binnen de tijd te finishen. Het is helaas een nieuwe tendens in de springsport. Nog hoger of breder bouwen kan amper en als het materiaal nog wat lichter wordt is een kuchje vanop de eretribune voldoende voor een fout. En dus gaan de parcoursbouwers steeds vaker spelen met de tijd. Spektakel levert dat wel op, maar mooi is het niet altijd. Tenzij je John Whitaker heet natuurlijk.
Het gaat goed met de Global Champions Tour. Steeds beter zelfs. Toen de serie wedstrijden straks bijna twee jaar terug z'n eerste etappe kende waren er veel twijfels. Maar het kleine neefje van de Riders Tour is groot geworden. Groot genoeg om ook de Super League en het Wereldbekercircuit naar de kroon te steken. Zo groot zelfs dat Tops en de FEI het op een akkoordje gooiden in zoverre dat de internationale kalender straks zal opgemaakt worden, rekening houdend met de wedstrijden uit de Tour. Tops moest wel enkele kleine toegevingen doen, zo wordt het aantal wild-cards straks beperkt en zijn ruiters uit de top 30 zeker van een mogelijke deelname. Dat betekent dat pakweg José Alfredo Hernandez Ortega of Prince Abdullah Al Saud Bin Metab straks opnieuw van de partij zijn, al zal dat dan niet zozeer met hun ruiterkwaliteiten als wel met het gewicht van hun beurs te maken hebben. Hoedanook, de toppers staan te dringen voor een plaatsje op de deelnemerslijsten. Dat heeft veel te maken met de kwaliteit van de organisatie én de grootte van de prijzenpot. Geef toe, een handvol rijkelijk gedoteerde proeven, logement in een vijfsterrenhotel, tip-top-accomodatie, een Grote Prijs op zaterdag en 's zondags thuis bij moeder de vrouw om de euro's te tellen. En dus staan ook de organisatoren te drummen. Die moeten weliswaar diep in de geldbeugel tasten, maar zijn dan weer verzekerd van deelname van de absolute wereldtop en uitgebreide mediabelangstelling. Iets waarmee je ook potentiële sponsors over de brug krijgt. De kans dat de wedstrijden uit de Super League-serie straks een ongelijke strijd zouden voeren met de GCT was dan ook groot. De Super League moet om te beginnen doorgaans al de toppers uit de niet-Europese landen missen, de Amerikanen buiten beschouwing gelaten. En het laat zich aanzien dat die toppers hun allerbeste viervoeter straks begrijpelijkerwijs liever opbouwen naar de GCT van Valkenswaard of Arezzo dan naar de SL van Hickstead of Dublin. Het aantal internationale ruiters dat over voldoende paarden beschikt om op alle fronten op het allerhoogste niveau een seizoen lang actief te zijn is overigens zeer beperkt. Gerco Schröder wellicht, Markus Fuchs en Jessica Kürten misschien. Albert Zoer en Ludger Beerbaum, Daniël Deusser wellicht. De steeds vollere internationale 'groene' kalender met wedstrijden uit de Champions Tour, de Super League en een kampioenschap tussendoor noopt de ruiters steeds meer tot planning en management. Iets waarin bijvoorbeeld de Nederlanders uitblinken. Ehrens en de ruiters uit het A-kader zitten regelmatig samen aan tafel. Voorn, Dubbeldam, vader Raijmakers en anderen kunnen plannen en toewerken naar wedstrijden waardoor er dan weer kansen komen voor andere ruiters in andere wedstrijden. Die nood aan management en planning zal in de toekomst ook in pakweg Frankrijk, Zwitserland en België alleen maar groeien. Want het lijdt geen twijfel dat Hubert Bourdy, Jos Lansink, Steve Guerdat en anderen een wedstrijdkalender opmaken waarin de wedstrijden uit de Global Champions Tour met rood aangestipt staan.
Net niet. Dat moet het overheersende gevoel zijn bij de Nederlandse springéquipe. De jongens van Rob Ehrens waren vorig jaar al genomineerd als sportploeg van het jaar. Maar Schröder en andere Dubbeldams voelden zich toen (terecht) bespot door de beelden die de NOS 'geassembleerd' had voor de televisie-uitzending. Deze zomer verkondigden de jongens nog met grote stelligheid dat ze dit jaar niet naar het NOS-NOC-gala zouden gaan. Maar na de gouden medaille op het EK in Mannheim en contacten tussen de KNHS en Ehrens enerzijds en de NOS anderzijds draaiden de gouden jongens van de Nederlandse springsport bij. En dus zaten ze er gisterenavond, in de Amsterdamse RAI als genomineerden. En net als vorig jaar was het alweer niet niet voor de springruiters die ondertussen zowat alles wonnen wat er te winnen is in de hippische springsport. Het filmpje was netjes dit jaar, maar in vergelijking met het filmpje dat voor het Nederlandse beloftenvoetbalteam gemaakt werd ultrakort. Ehrens, Dubbeldam, Schröder, Voorn en Zoer werden uiteindelijk dus derde. Het mag duidelijk zijn; de springsport zal het in dit soort verkiezingen altijd moeten afleggen tegen andere sporten. Wegens te moeilijk en te ontoegankelijk voor een breed publiek. Of zou het dan toch zijn dat de collega-sporters in de RAI een correcte inschatting maakten? Want geef toe, het Oranje-kwartet ging wel winnen in het hol van de Duitse leeuw, maar de tegenstander was eigenlijk al na de eerste dag uitgeschakeld. Want Marcus Ehning en Noltes Küchengirl werden al tijdens de eerste omloop uitgesloten en zouden dat nadien consequent volhouden zodat het voor de, toegegeven, sterke Nederlanders alleen wachten was op dat ene foutje van één van de drie overgebleven Duitsers. Wie naar ons aanvoelen een medaille verdient is ... Marcus Ehning. Zelden heb ik een groter 'kampioen' gezien. Groots, oprecht in de nederlaag. Ehning had in Mannheim eigenlijk al na dag één willen opgeven. Hij deed het niet, op aandringen van z'n teammaats. Aandoenlijk was het om te zien hoe de Duitse équipe zich na die eerste omloop rond Ehning en Noltes Küchengirl verzamelde en er in de paddock een eenvoudig lijntje gebouwd werd. 60-70 centimeter hoog stonden de hindernisjes, een hoogte waarbij een beetje paard over de hindernissen heenwandelt. Maar de merrie van Ehning bleef even consequent dienst weigeren. Ehning startte 's anderendaags toch. Met de inmiddels voorspelbare uitkomst. Voor de hulde van het zilveren Duitse team stond hij in de hoek van de paddock heel alleen. Tranen in de ogen, zich verontschuldigend tegenover iedereen omdat hij, zo voelde hij het aan, z'n team in de steek gelaten had. Ik durfde het hem bijna niet vragen toen, maar ondanks de tranen en de ontgoocheling maakte hij tijd voor een kort interview. Ik betwijfel dat Marcus dit ooit zal lezen, maar toch, daaromMarcus was ik afgelopen weekend tevreden. Omdat je Küchengril terug opgebouwd hebt, bent blijven geloven in je paard en in Stuttgart eindelijk de beloning volgde. Die zege in een 1.50 proef moet je meer waard geweestzijn dan een medaille. De tranen van Ehning, de oude Michael Whitaker die na de foutloze rit van z'n broer en de daaraan verbonden bronzen medaille in tranen uitbarstte en getroost werd door z'n 19-jarig nichtje. Het zijn de emoties die een sportgebeuren boven de middelmaat uittillen, die een kampioenschap of wedstrijd onvergetelijk maken. Dat hebben ze bij de NOS, waar de vreugde na een doelpunt breed uitgesmeerd wordt en niet de tranen van vreugde of verdriet na een foutloze rit, nog niet begrepen. Nu, op de NOS worden tenminste nog beelden getoond. Daar kunnen we hier in Vlaanderenland nog wel een 'puntje' aan zuigen. Ondanks Jos Lansink.
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb een boontje voor Jean-Claude Van Geenberghe. De West-Vlaming draagt het hart op de tong, soms tegen beter weten in. Bij Jean-Claude klop je nooit tevergeefs aan voor een straf verhaal. En om een boude voorspelling zit hij ook al niet verlegen. We herinneren ons de Grote Prijs van Aken van voor een paar jaar. 'Straks hangt m'n naam hier voor de derde keer aan de muur' vertrouwde Jean-Claude ons toen toe na een foutloze eerste omloop. En hij meende het ook. Wat er ook van zij; Van Geenberghe blijft tot nader orde de eerste en enige Belg die in 'Soers' tot twee keer toe de meest prestigieuze wedstrijd op z'n naam wist te schrijven. Om maar te zeggen; wat Van Geenberghe soms mist aan nuchterheid en ratio heeft hij te over aan talent. Van Geenberghe koos, net als Wathelet eerder, voor de centen en de Oekraïnse nationaliteit. Het leverde hem een plaatsje in het landenteam op, een landenteam dat zich inmiddels selecteerde voor de Olympische Spelen. Nu Wathelet afgehaakt heeft wordt de spoeling dun daar in de Oekraïne waar de vrouwen, volgens Jean-Claude, gewillig en onderdanig zijn. Björn Nagel, Katharina Offel en Jean-Claude zelf worden wellicht de speerpunten van het team. Vierde ruiter? Alvast niet de sympathieke Braziliaan Cassio Rivetti want die blijft tot nader order zelf Braziliaan. Onyschenko zelf dan maar? Of Martina Hingis misschien, de nieuwe vriendin van de multimiljardair. Na de frêle en fraaie kleindochter Onassis krijgt de hippische sport er straks misschien een nieuwe lokvogel voor de tabloïds bij. Het kan de populariteit van de sport alleen maar ten goede komen...
Gregory Wathelet is dus definitief terug in ons landje. De sympathieke Waal dompelt zich momenteel onder in een taalbad Engels, want ook in de hippische sport is het Engels, voor Frans en Spaans de dominante taal. Na jumping Mechelen vertrekt Wathelet naar Spanje waar hij paarden gaat rijden voor de gefortuneerde Edouardo Campos. Campos kocht de voorbije jaren vooral op de Duitse hengstenkeuringen in. Zijn hengsten werden aanvankelijk door Niels Bruynseels gereden, maar zelfs toen was de vrijage tussen Campos en Wathelet al aan de gang. Nu er voor een paar maanden een eind kwam aan de samenwerking tussen de wispelturige Aleksandr Onyschenko en Gregory Wathelet is die laatste weer 'vrij'. Of beter, 'was', want de deal met Campos was snel gesloten. Wathelet was dit keer wel zo verstandig een slag om de arm te houden: hij gaat wel hengsten rijden voor Campos, maar mag daarnaast ook andere paarden rijden. Gisteren dronken we nog koffie met Wathelet die ons toevertrouwde dat hij na Jumping Mechelen naar Spanje reist en daar dan blijft om de hengsten te trainen. Na de Sunshine-Tour keert hij dan terug naar ons land. Wathelet wordt ook opnieuw Belg, al zal dat nog wel wat voeten in de aarde hebben. Niet alleen moet de Belgische federatie haar fiat geven (wat ondertussen gebeurde), maar ook de Oekraïnse federatie (lees Onyschenko) moet z'n zegen geven. Vreemd is een beetje dat, ondanks alles, de relaties tussen Onyschenko en Wathelet niet bekoeld zijn. De gasbaron ontsloeg eerder zelf al een handvol ruiters en werd nu voor het eerst geconfronteerd met iemand die zelf opstapte. Wathelet kan tot midden augustus 2009 wel geen kampioenschappen en landenwedstrijden rijden voor z'n 'nieuwe' vaderland. De FEI stelde voor een paar maanden paal en perk aan de koehandel in paspoorten door nieuwe regels op te leggen. Die bepalen dat je gedurende een periode van twee jaar na het laatste kampioenschap of landenwedstrijd geen wedstrijden kunt rijden voor het 'nieuwe' land waarvan je de nationaliteit hebt aangenomen. Maar de FEI zou de FEI niet zijn als er ook hier geen achterpoortjes waren. Die vinden en openwrikken, daar houden Wathelet en zijn entourage zich momenteel mee bezig.
Bestaat er zoiets als paardenseks? We kunnen aannemen dat Toulon geprikkeld werd door de geur van merries in oestrus, maar het genoegen van de daad heeft de dekhengst wellicht nooit mogen ervaren. Voor Toulon en zoveel andere dekhengsten blijft het bij 'ersatz-seks' met een weliswaar forse buis. Ik vraag me af of Toulon in zijn box daar in Frankrijk deze week een extraatje gekregen heeft. De dekhengst werd in België uitgeroepen tot paard van het jaar. En de spreekwoordelijke inkt van het persbericht was nog niet droog of het SBS claimde al het succes. Het kleine broertje van het BWP maakt zich terecht de borst nat want Toulon mag dan wel een BWP-geboren dekhengst zijn, hij werd gekeurd bij het kleinere broertje van het Belgisch Warmbloed, het SBS. Nu is het nog even wachten tot de Nederlanders ook een deel van het succes claimen. Want de hengst werd gefokt in Nederland. En straks komen ook de Fransen op de proppen. Want Toulon wordt gereden door de Fransman Hubert Bourdy. Overigens, de dekhengst heeft de hoogste Franse BLUP ooit. Blup? Zeg maar een soort springindex. Enfin, Toulon dus. Een door een Nederlander gefokte Belgische hengst die momenteel zijn haver verdient in Frankrijk.
Leer een Nederlander handel drijven! Neem nu die Ahrend Zoer, vader van Albert Zoer. Vader Zoer zette voor een paar maanden half hippisch Nederland op stelten door te verklaren dat er een miljoenenbod was voor Okidoki. Goed, laat vader Zoer een paar honderdduizend euro aan het miljoenenbod toegevoegd hebben, dat er internationale belangstelling was en is voor één van de beste, zoniet het beste, internationale springpaard van het moment staat buiten kijf. In geen tijd daagden enkele Nederlands- en paardensportlievende mecenassen op die een paar honderdduizend euro op tafel wilden leggen als vader Zoer op z'n communiezieltje (en hard perkament) zou beloven dat Okidoki niet voor de Olympische Spelen zou vekocht worden. Zoer deed ook de andere helft van hippisch Nederland uit de winterslaap ontwaken door in extremis njet te zeggen tegen de deal. Want daar in Echten houden ze nog aan principes vast en de naam 'Eurocommerce' voor Okidoki, nee, dat was voor vader Zoer een stal te ver. In Maastricht daagden evenwel enkele nieuwe geldschieters op en raakte de deal alsnog rond. Vader Zoer incasseerde een paar honderdduizend euro, zoon Zoer mag straks met Okidoki naar de Spelen en nadien kan de ruin netjes verkocht worden voor enkele aktentassen gevuld met dollarbriefjes. Maar leer vader Zoer niet het smeden van het ijzer, want de inkt was amper droog of vader Zoer verkaste Lowina naar Italië. Kassa kassa daar in Echten!
Een treffender voorbeeld dat het 'internationaal' karakter van de springsport dan dat van Pilgrim II is niet te geven. De hengst begon zijn carriëre onder de Duitser Björn Nagel om nadien kortstondig naar Zangersheide te verhuizen. Zangersheide, u weet wel, de Belgische stoeterij van de Nederlandse Leon Melchior waar de 'Twent', maar inmiddels tot Belg genaturaliseerde Jos Lansink toen nog stalruiter was. Maar goed, we hadden het over Pilgrim II, een Duitse hengst. Welnu, die Pilgrim verkaste na z'n kortstondig verblijf op Zangersheide naar de Zwitser Pius Schwizer om nadien terug te keren naar de inmiddels tot Oekraïner genaturaliseerde ... Björn Nagel. Diezelfde Nagel kwalificeerde zich met de hengst en het Oekraïnse team, gevormd door twee ex-Duitsers en evenveel ex-Belgen, in het Duitse Aken voor de Olympische Spelen in Hong Kong. Maar de champagneflessen waren amper leeg gedronken of Pilgrim verkaste naar David Mc Pherson. Mc Pherson is een Zuid-Afrikaan, inmiddels tot Brit genaturaliseerd. Welnu, die Mc Pherson plaatste zich met het Britse team, en dus met Pligrim II, dankzij een bronzen medaille op het EK in Mannheim voor diezelfde Olympische Spelen in Hong Kong. Dat Pilgrim II straks zal springen op die OS laat zich aanzien. Alleen, het zal niet onder het zadel van Mc Pherson zijn. De hengst werd verkocht naar de Noorse Line Raaholt. Die wil zich met Pilgrim II, begeleid door haar landgenote Helena Stormanns, in het Noorse team rijden. Dat team plaatste zich, net als de Britten in Mannheim voor deelname aan de Olympische Spelen. Het team bestond trouwens uit volbloed Noren die zonder uitzonderlin allen in het buitenland gestationneerd zijn. Stormanns overigens, is beter bekend als Helena Weinberg en is gestationneerd in Duitsland.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Net niet. Dat moet het overheersende gevoel zijn bij de Nederlandse springéquipe. De jongens van Rob Ehrens waren vorig jaar al genomineerd als sportploeg van het jaar. Maar Schröder en andere Dubbeldams voelden zich toen (terecht) bespot door de beelden die de NOS 'geassembleerd' had voor de televisie-uitzending. Deze zomer verkondigden de jongens nog met grote stelligheid dat ze dit jaar niet naar het NOS-NOC-gala zouden gaan. Maar na de gouden medaille op het EK in Mannheim en contacten tussen de KNHS en Ehrens enerzijds en de NOS anderzijds draaiden de gouden jongens van de Nederlandse springsport bij.
Gregory Wathelet is dus definitief terug in ons landje. De sympathieke Waal dompelt zich momenteel onder in een taalbad Engels, want ook in de hippische sport is het Engels, voor Frans en Spaans de dominante taal. Na jumping Mechelen vertrekt Wathelet naar Spanje waar hij paarden gaat rijden voor de gefortuneerde Edouardo Campos. 
