HET AVONDLIED

De avond valt, de zon dooft haar gouden licht
Ze verdwijnt bijna en doet zachtjes haar deurtje dicht
Nog even gloeit ze door in haar pralende pracht
Houdt ze trouw over het meer en het land de wacht
Totdat ze steeds verder zinkt en achter de horizon daalt
Dan verrijst even later een maan die als een sikkel straalt
Als je dan van de ongekende schoonheid om je heen geniet
Begrijp je pas de sereniteit van het avondlied