Wie in  de winter wil bloeien
moet leren zwijgen als anderen spreken
aan roerloze takken zijn verlangen temperen
de adem inhouden
en verwaterd licht voor lief nemen
met stramme vingers,
met bladeren als bronzen souvenirs
en ijskristallen in de oksels,
blijven wenken
tot de dag komt dat de koppen splijten
en vurige tongen spuwen in verstilde tuinen
brandend braambos rond een jonger huis
staartster in de lange vriesavond,
 Hamamelis is engelengeduld dan toch beloond